What does music mean to me? / Jakie znaczenie ma dla mnie muzyka?

This text was the most often written and thrown by me in the bin of all that I have written so far. Never once was I satisfied with its quality - ie sure, I managed to include most of the thoughts I wanted to put into it, but it resulted in a collection of loosely related entries, not a reasonably consistent text. Besides, I was not entirely satisfied with it, because it did not express what I feel in my soul.

Source of photo: https://www.starosadeckie.info/wydarzenia/wakacyjne-ksztalcenie-wokalne-z-profesjonalista/attachment/nuta-2/

So starting with the last (unsuccessful) attempt I was inspired by the song "Anna Jantar - Nothing can last forever". Today it was the song "Madonna - Papa don't preach". I have never been a fan of her, previously I had a bad opinion of her, but this is due to clowns from the Polish right who comment on topics they do not understand (accusing the left of the same in the case of freedom of speech or economy - rightly so, but at the same time they are hypocritical ). They found fertile ground, because I don't like celebrities, singers (and singers) who waste money excessively and boast about all the details of their intimate life. Today I mature and I don't give a shit - everyone has the right to do what they want in their life and I don't have to look at it. If something pisses me off, I can look away. True, I like to express my opinion (often in a rude, sometimes vulgar way), but it works both ways - if someone is a public figure and shows his life in public, EVERYONE must reckon with it. It is different if someone does not boast about him, in which case attacking him or her fucking (as long as it does not hurt anyone etc.). When I watch an actor on screen, I don't give a shit about what the other person is. The same is true for singers, musicians, or any other case.

Continuing the thought from the previous paragraph - the world of art and culture should not get mixed up with politics and society. Just like other worlds - work time and private time, for example, you shouldn't transfer emotions from one to the other, some people like me think that it should be the same with friends. Of course, this is an individual matter, because some people do not mind - it bothers me, but for me it is natural that I exercise at home, which is unacceptable for others, because in their opinion, home is home, a gym is a gym. Of course, they interpenetrate, but in such general matters you can put a rigid boundary, in the case of interpersonal relationships, it is a purely personal matter - how you decide it for yourself.

So what is music to me? One of the most important things in life. If one day a being with divine power came to say - I will destroy anime, series, movies, games, music, but you can choose one thing and leave it, I would choose the music. Without anime, movies and series it would be a bit boring, but I have had different times in my life and I could have survived without them. In the sense that sometimes they were completely unnecessary for me and I didn't watch anything for a year or two. It would be a bit worse with games because it's the second most important art form in my life, but the older I am, the less I need them. It would cause a lot of pain for me (like the theft of my Lego bricks when I moved to the UK after my mother's death, by people who rented the apartment I live in - I miss them very much and would like to have them today), but I'm already a man and the guys don't cry, so I would be able to survive it. Completely different in the case of music - in this case, at best, I change the genre. If I'm too tired, I play soft synthwave, jazz or OST from DKC or other similar games. When I need strong emotions or stimulation in this matter, I listen to my favorite female singers. When I am full of anger, I turn on sharp and strong metal which helps me to let go of my excess emotions. And so on and so on, for the rest of the art forms, it doesn't work that way for me. The first time I got a cassette tape with Metallica's album, I immediately fell in love with it. Of course, music was important to me before - songs from "Doom II", "WarCraft 2", and above all (in that order) "Command and Conquer 1995", "StarCraft", "Donkey Kong Country" or "Super Castlevania IV "evoked similar emotions in me as the best movie trailers, or other things influencing me in this way.

To explain it better, I have to go back to Lego and Metallica. Since I was a child, I was praised for my imagination and creativity in various matters, but this was significantly expanded thanks to music. The fictional scenarios I have created so far from "Dragon Ball Z", "Gundam" or "Tosho Daimos" have entered a completely new level. Yes, I was one of those autistic children who made a friend in their imagination and pretended with him that they were moving to another place. The music made the images in my head fuller, they had more emotions, a much better, more tangible atmosphere, I started to feel everything "with my full heart". After that, it only got better when I added Linkin Park and other bands that I was listening to when I was 12-16 years old. Not only has the fun become more fun, it has affected the rest of my life as well. For example, for the first time, I felt that it was possible to convey emotions, information and values ​​through art, which I only understood 100% when writing an earlier version of this text that you are reading. Of course, I knew it before, but the enlightenment came when we were cooking a dinner with Asia 5 months ago. Just on the playlist from YT appeared the song "Nothing can last forever" by Anna Jantar. At one point, several impulses collided and what I had felt subcutaneously for years suddenly became clear and transparent to me. However, to fully understand it, I needed time and another, much smaller glare. It came while watching the series "Peacemaker", where James Gunn brilliantly combined the soundtrack with the emotions of the characters. We don't need too many translations or flashbacks to make us feel and understand what emotions are in the hero's soul. It is a language that breaks through linguistic and cultural limitations and is understandable to a wider group of people, especially when combined with an image.

Not all creators can do it, each medium affects different senses (and even if the same, then in a different way and with different intensity. You need a lot of experience in the spiritual sphere, you need to have the right voice that will tune in with the brain. films in which music is of great importance must show, among others, high sensitivity, empathy and several other features. I know, maybe it sounds strange, so let me simplify - classical music has a positive effect on people and animals, which has been scientifically proven , and good ASMR and music with the right frequency (432 Hz) works even more effectively. This way the content of the song and its message stays with us longer and we remember it better. I am not an expert on music and I have never been, it just turned into one piece - just like a puzzle that we put together. completely different parts of Poland), when they explained to someone what they like about Japanese music that they don't understand (okay, except for a friend - he knows him very well and has translated anime into Polish) - good music will always be appreciated by people, who are suitably spiritual or emotional. This is one of the reasons why women feel better at art - they are better actresses, comic book writers, and singers. We guys cannot do it, although if we are already talented in this matter, we can be better than women. But this is material for a different text ...

That's it. Perhaps in the future I will update this text, but for the moment, I finally feel satisfied that I was able to present what I wanted to convey in this text quite well. How does it look like with you? How does music affect you?

Ten tekst był najczęściej pisany i wyrzucany przeze mnie do kosza ze wszystkich, które dotychczas napisałem. Ani razu nie byłem usatysfakcjonowany jego jakością – tzn. jasne, udało mi się zawrzeć większość myśli, które chciałem w nim umieścić, ale wyszedł z tego zbiór luźno powiązanych hasełek, a nie w miarę spójny tekst. Poza tym nie byłem do końca z niego zadowolony, bo nie wyrażał tego, co czuję w duszy.

Zatem zaczynając, przy ostatniej (nieudanej) próbie zostałem zainspirowany piosenką „Anny Jantar – Nic nie może wiecznie trwać”. Dzisiaj była to piosenka „Madonny – Papa don’t preach”. Nigdy nie byłem jej fanem, dawniej miałem o niej złe zdanie, ale to zasługa pajaców z polskiej prawicy, którzy wypowiadają się na tematy, których nie rozumieją (zarzucając to samo lewicy w przypadku wolności słowa, czy ekonomii – słusznie, tylko że jednocześnie popełniają hipokryzję). Trafili na podatny grunt, bo nie lubię celebrytów, piosenkarzy (i piosenkarek) którzy nadmiernie szastają pieniędzmi i chwalą się wszystkimi szczegółami życia intymnego. Dzisiaj dojrzałem i mam to w dupie – każdy ma prawo robić co chce w swoim życiu, a ja nie muszę na to patrzeć. Skoro coś mnie wkurza, to mogę odwrócić wzrok. Fakt, lubię przy tym wyrazić swoje zdanie (często w chamski, czasem wulgarny sposób), ale to działa w obie strony – jeżeli ktoś jest osobą publiczną i pokazuje swoje życie publicznie, to MUSI się liczyć z tym, że KAŻDY może to ocenić. Co innego w przypadku, gdy ktoś się nim nie chwali, w takim przypadku atakowanie go lub jej to skurwysyństwo (o ile nikogo nie krzywdzi etc.). Gdy oglądam jakiegoś aktora na ekranie, to mam w dupie jakim jest człowiekiem poza nim. To samo w przypadku piosenkarzy, muzyków, czy dowolnie innego przypadku.

Kontynuując myśl z wcześniejszego akapitu - świat sztuki i kultury nie powinien się mieszać z polityką i społeczeństwem. Tak samo jak inne światy - np. czas w pracy i czas prywatny, nie powinno się przenosić emocji z jednego do drugiego, niektórzy jak ja, uważają że to samo powinno być w przypadku znajomych. Oczywiście to sprawa indywidualna, bo niektórym to nie przeszkadza - mi przeszkadza, ale z kolei dla mnie naturalnym jest to, że ćwiczę w domu, co jest niedopuszczalne dla innych, bo w ich mniemaniu dom to dom, siłownia to siłownia. Oczywiście, one się przenikają, ale w przypadku takich ogólnych spraw można postawić granicę na sztywno, w przypadku relacji międzyludzkich, jest to kwestia czysto osobista - tego jak sobie to ustalicie.

Zatem, czym jest dla mnie muzyka? Jedną z najważniejszych rzeczy w życiu. Gdyby pewnego dnia pojawiła się istota o Boskiej mocy, która by powiedziała - zniszczę anime, seriale, filmy, gry, muzykę, ale możesz wybrać z tego jedną rzecz, którą pozostawię, to wybrałbym właśnie muzykę. Bez anime, filmów i seriali byłoby trochę nudno, ale miewałem w swoim życiu różne okresy i mógłbym bez nich przeżyć. W tym sensie, że czasami były mi one kompletnie zbędne i przez rok-dwa lata nic nie oglądałem. Z grami byłoby trochę gorzej, bo to druga najważniejsza forma sztuki w moim życiu, ale im starszy jestem, tym mniej ich potrzebuję. To wywołałoby we mnie duży ból (tak jak kradzież moich klocków Lego, gdy wyprowadziłem się do UK po śmierci mamy, przez ludzi, którzy wynajmowali mieszkanie, w którym obecnie żyję - bardzo mi ich brakuje i chciałbym je dzisiaj mieć), ale jestem już mężczyzną, a chłopaki nie płaczą, więc byłbym w stanie to przeżyć. Zupełnie inaczej w przypadku muzyki - w tym przypadku co najwyżej zmieniam gatunek. Jeżeli jestem zbyt zmęczony, to włączam delikatny synthwave, jazz lub OST z DKC lub innej gry tego typu. Gdy potrzebuję mocnych emocji lub pobudzenia w tej materii, słucham moich ulubionych, żeńskich wokalistek. Gdy jestem pełen gniewu, to włączam sobie ostry i mocny metal, który pomaga mi wyrzucić z siebie nadmiar tych emocji. I tak dalej i tak dalej, w przypadku pozostałych form sztuki to tak u mnie nie działa. Gdy po raz pierwszy dostałem kasetę magnetofonową z albumem Metallicy, to momentalnie zakochałem się w niej. Oczywiście, już wcześniej muzyka była dla mnie ważna - utwory z "Doom II", "WarCraft 2", a przede wszystkim (w tej kolejności) "Command and Conquer 1995", "StarCraft", "Donkey Kong Country", czy "Super Castlevania IV" budziły we mnie podobne emocje, co najlepsze trailery do filmów, czy inne rzeczy oddziałujące w ten sposób na moją osobę.

Żeby to lepiej wyjaśnić, muszę wrócić do klocków Lego i Metallicy. Od dziecka byłem chwalony za wyobraźnię, kreatywność w różnych sprawach, ale ta została znacząco rozbudowana właśnie dzięki muzyce. Dotychczas tworzone przeze mnie fikcyjne scenariusze z "Dragon Ball Z", "Gundam", czy "Tosho Daimos", weszły na zupełnie nowy poziom. Tak, należałem do tych autystycznych dzieci, które tworzyły sobie kolegę w wyobraźni i wraz z nim udawali, że przenoszą się w inne miejsce. Muzyka sprawiła, że obrazy z mojej głowy były pełniejsze, miały w sobie więcej emocji, znacznie lepszy, bardziej namacalny klimat, wszystko zacząłem czuć "pełnym sercem". Potem było tylko lepiej, gdy dodałem do tego Linkin Park i inne zespoły, których słuchałem jako 12-16 latek. Nie tylko zabawa stała się przyjemniejsza, wpłynęło to również na pozostałe aspekty mojego życia. Np. po raz pierwszy poczułem, że można przekazywać emocje, informacje i wartości za pomocą sztuki, co zrozumiałem w 100% dopiero przy pisaniu wcześniejszej wersji tego tekstu, który właśnie czytacie. Oczywiście, wiedziałem to już wcześniej, ale olśnienie przyszło w momencie, gdy gotowaliśmy z Asią wspólny obiad 5 miesięcy temu. Akurat na playliście z YT wszedł utwór "Nic nie może wiecznie trwać" autorstwa Anny Jantar. W jednym momencie kilka impulsów zderzyło się i coś, co podskórnie czułem od lat, stało się nagle dla mnie jasne i przejrzyste. Do pełnego zrozumienia potrzebowałem jednak czasu i kolejnego, już dużo słabszego olśnienia. To przyszło w trakcie oglądania serialu "Peacemaker", gdzie James Gunn znakomicie połączył soundtrack z emocjami bohaterów. Nie potrzebujemy zbyt wielu tłumaczeń, czy pokazywania retrospekcji, byśmy poczuli i zrozumieli, jakie emocje siedzą w duszy bohatera. Jest to język, który przebija ograniczenia językowe i kulturowe i jest zrozumiały dla szerszego grona ludzi, zwłaszcza w połączeniu z obrazem.

Nie wszyscy twórcy to umieją, każde medium oddziałuje na inne zmysły (a nawet jeśli na te same, to w inny sposób i z odmiennym natężeniem. Potrzeba dużego doświadczenia w sferze duchowej, trzeba mieć odpowiedni głos, który dostroi się z mózgiem. Jeśli mówimy o twórcach filmów, w których muzyka ma duże znaczenie, to muszą się wykazywać m.in. dużą wrażliwością, empatią i kilkoma innymi cechami. Wiem, może dziwnie to brzmi, więc to uproszczę - muzyka klasyczna pozytywnie wpływa na ludzi i zwierzęta, co zostało udowodnione naukowo, a dobry ASMR i muzyka o odpowiedniej częstotliwości (432 Hz), działa jeszcze skuteczniej. W ten sposób treść piosenki oraz jej przesłanie, zostaje w nas na dłużej i lepiej ją zapamiętujemy. Wszystko to i inne rzeczy, o których dzisiaj nie pamiętam, bo ekspertem od muzyki nie jestem i nigdy nie byłem, złożyło mi się w jedną całość - tak jak puzzle, które w całości złożyliśmy. Reasumując, jak to powiedział mój kumpel i przyjaciel (obaj niezależnie od siebie, z zupełnie różnych części Polski), gdy tłumaczyli komuś, co im się podoba w Japońskiej muzyce, której nie rozumieją (no dobra, za wyjątkiem przyjaciela - on zna go bardzo dobrze i tłumaczył anime na język polski) - dobra muzyka zawsze zostanie doceniona przez ludzi, którzy są odpowiednio uduchowieni lub emocjonalni. Jest to jeden z powodów, dla których kobiety lepiej odnajdują się w sztuce - są lepszymi aktorkami, autorkami komiksów, piosenkarkami. My faceci tego nie potrafimy, aczkolwiek jak już jesteśmy utalentowani w tej materii, to potrafimy być lepsi niż kobiety. Ale to materiał na inny tekst...

No i to tyle. Być może w przyszłości zrobię aktualizację tego tekstu, ale na ten moment, w końcu czuję satysfakcję, że udało mi się w miarę dobrze oddać to, co chciałem przekazać w tym tekście. A jak to wygląda u Was? Jak na Was oddziałuje muzyka?