Soon, i.e. probably two weeks, I will start a mini-event on my channel. Its theme will be to remember old games and everything related to them. This material was supposed to hit the blog much earlier, but there were still more important topics, so ... I will try to throw in the next part every two weeks, at the moment I have a scenario for 5, but maybe there will be 6, depending on how much I get it.
When I recently came home from work, I remembered about my adventures with these games. WarCraft 3 was the second game I played a lot on the internet. The first was "Age of Empires 2" - at the time, Microsoft "allowed" to play online without having a legal copy, then unfortunately they blocked this option, so for 2 or 3 years I played various games in single player mode. Until July 2002, when Blizzard released the third part of the cult series of games, thanks to which the giant of MMORPG and MOBA games was created (the creator of LoL used to develop DotA on W3, and then transferred work to IceFrog, who continues to develop this project to this day). World of Warcraft has been the king of the genre for many years, as is LoL today for MOBA games. Yes, I know, DotA2 is still very popular, but apart from The International, RIOT dominates the Valve product - there are more tournaments, the game is much more popular on sites like Twitch etc. I like both games (DotA 2 even more), I spent a lot of time on both, but being objective - Valve follows RIOT in this matter, not the other way around.
However, this is the future for what I was talking about - I remember players laughing at DotA back then. They said that this game does not require any skill, unlike "WarCraft 3", and is just a nice breakthrough between the four races available. The same previously said "StarCraft" players in the context of W3, and today, for example, anti-fans of "Fortnite" comparing it to more demanding titles in terms of skills. This mockery is partially justified, but IMO only partially - because the game is simpler, it does not mean that it cannot require as much skill or its mechanics are trivial. And since I was talking about an objective approach, LoL is like that compared to DotA2 (or at least it was, because I haven't been following both games for years and I don't know how it is now, it could have changed). You can argue, say I'm raving ... I don't care. Maybe I sound like a buffoon, I am not denying it, but my time with my colleagues (and among them there were people who did not like DotA) we analyzed both titles and well ... The game by IceFrog and Valve had more possibilities and mechanics that you need assimilate. Don't get me wrong - LoL is a better handled game (or at least it was, although I doubt something would change in that regard), it has a few things that Valve's product didn't have, but DotA has or had more. In addition, both titles, despite a few (or even a dozen or so) similarities, emphasize different aspects and comparing them on a 1: 1 scale does not make much sense. This is not a Playstation and a console from Microsoft, and you cannot quite fairly compare the two products.
Ok, since the introduction to the introduction is behind us, I will go back to the beginning of the 1st paragraph. I decided to write this text to collect my memories. It was several years ago, and although I still love the Blizzard child, I remember less and less about it ... And I would like to record at least some of these memories. I will try to put them in some order, but I might not be able to do it. When I first encountered the game, I was 12-13 years old. I got it from my friend Piotr - a neighbor who guarded the apartment when my mother and sister were together. He used to play various games on my PC and one day he got "WarCraft 3: Reign of Chaos" from our mutual friend. Initially I was playing via the pirated version on Single Player, but later found out about the Eurobattle.net pirate server. The beginnings were difficult and I am not talking only about preparing the game (patches, preparing IP ports etc. Although it was much easier than organizing a lan-party in older games), but about my skills. While going through the campaign, it wasn't until the second one started that I found out that heroes have unique abilities. When I was leading Arthas after Frostmourne to Northrend, I was only using basic level 1 healing. Fortunately, it was better afterwards.
When together with Piotr we were so strong that we could count our opponents (or better ones) on the fingers of one hand, we started to get bored. Two players told us that there are many more players on the official servers, not to mention a much higher difficulty level. They were Orq-PL and Multikilllolek - both of them had more skills than us. Orq was still within our reach and we were equal to him at times, but that's only because WC3 wasn't his main game - it was "Unreal Tournament 1". Multi was too good, especially when he became the best player at Pol-1. By the way, it was a "beautiful time" - it was enough to write "X, player Y said he fucks your mom" or a similarly stupid text, and the Poles argued among themselves for half a day, throwing themselves like monkeys in a cage. More specifically, on Pol-1 in Frozen Throne, because on Reign of Chaos the level was a bit higher ... there were just as many swear words, but it was possible to talk on level + these profanity were not that thoughtless and stupid. Ie. they were, but at least they had minimal creativity and some idea. But before that happened, my uncle (the same one who introduced me to RTS games) said he would buy me the game so I could play with the best players. There was one condition - I had to beat his friend, whom he met at Eurobattlenet in the 1vs1 match. Me, like me, didn't sense the trick and tidied her up in less than 10 minutes. In a rather rude style - I made her a tower-rush (I blocked the exit from the base by building shooting turrets). When she was trying to get out of the trap and wasting time, I was well ahead of her. I gathered an army and destroyed it. For a few minutes I waited for my uncle's reaction, and then he told me "you acted like a rude, you should let her win like a gentleman. I will give the cd-key to her, and you will use this time to learn good manners;)". I don't remember my reaction back then, but it was something like shocked-pikachu.jpg. Piotr, who was sitting next to me (we exchanged every single match, regardless of whether we won or lost) and laughed at me. For about half a year I sat and honed my skills playing with my Czech colleagues.
The day when I started my adventure has finally come. I already had the basic skills that allowed me to beat some of my opponents, but I didn't have a start for the better ones. For the first time in my life, I had to read tutorials and guides, thanks to which I learned the correct build order, how to start, pulls, quick secondbase creation, better microning and other things, without which I could only dream of equal competition with better ones players. If you play online or are about to start (or any of you), I recommend you do it. Not immediately, because you will not understand most of the things and you will probably be overwhelmed by the excess of information - better do it after a few matches, as you already understand the basics of the basics and you will not have to ask Uncle Google what the author of the guide meant. I remember how hard it was for me, but it was probably due to other reasons - I'm learning new things slowly + I'm an example of a lack of dexterity and reflexes. In any matter, in both cases. Well, unless it's about eating on time - since I was a child, I showed a natural talent (I know because I participated in two competitions that I won xD). Nevertheless, after a dozen or so tries, I finally learned most of the tricks and was able to go to the Polish channel to try with some famous players. In general, I did quite well, I beat many recognizable middle-class players, some quite easily, so I could play with the slightly better ones in the Arranged Team 2vs2 or 3v3 entertainment mode (in which you choose 1 or 2 friends and go to fight a team of comparable level). It was around this time that I met members of my main clan, GT. Alien, Apm, Venom, 13adler and some others. If you want, I will write a text about our joint adventures in DotA, LoL, "Shinobi Wars" (a copy of the previously mentioned game, but with characters from "Naruto") and W3 - in that order, because we played the classic game the least. I will also include stories with my later buddies and my friend Wojtek, who now plays LoL very well.
Time passed and I was getting better and better every week. Sure, it was not a straightforward path and I was lowering my level at times, but for my lack of reflexes and fiery enthusiasm aka. lack of consistency (which, unfortunately, I can not heal, but fortunately I am getting better and better), I was doing quite well. I will say more, probably in any online game such pressure to develop your skills. Sometimes with DotA or "League of Legends" I tried harder, but it didn't take very long. It was different with W3, where I was doing better, and thus - I was more motivated to develop myself. In MOBA games, I had the opportunity to fight the best only a few times, in the case of Blizzard I met them much more on my way. For example with our server's long-time master, Hate-Love-Anger. I've fought him seven or eight times, and each time I got grossly fucked up. Whether it was in a 1v1 match or when I was playing 2v2 AT with my uncle or friends. I also once played against three famous players from 4 ^ Kings (who were once celebrities on Battle Net). It is true that I was the weakest of the six players, but we almost managed to win. In fact, we dominated them for most of the match, but this was largely due to luck - we caught them at every opportunity, they had to withdraw more often with the teleportation scroll. At some point we could have won it, but unfortunately - confidence took over and they took advantage of our mistake and defeated us with experience in the decisive battle. Indeed, they probably played with us in the form of relaxation and relaxation and we were just random for them who caused a bit of trouble, but it doesn't matter to me. I was playing against people who were known to all the players, and that was all that mattered to me. Especially Grubby, who showed that the Orcs are not as weak as many players thought at the time.
I was doing quite well with players weaker than them. You know, I lost some games, whether it was because I didn't have a skill, my own stupidity or too many mistakes, but I had a few trophies in my collection. Now I won't quote these nicks (which doesn't really matter, I did a google search and didn't find any mention of some of them), but they were players much higher in the ranking than me. I even defeated some of them a few times, so it seems to me that the important element of the victory was my skills, not just luck, but their bad luck. Once, I even had a situation when one of the pro-gamers set up a smurf-account (i.e. one used for training or making very nice statistics, getting a lot of icons and then selling, for example, on Ebay) and he threatened to run me over like a dog. In fact, I was very close to defeat several times, and perhaps I would have come out of it if the guy had pissed me off. Piotr, who was then next to me and waited for his turn, said, "Come on, give up, don't you see that the type is devastating you?" But I was as stubborn as a donkey and replied - no, fucking if I lose, it's with dignity. I was tired for a long time, but at some point I turned the scales of victory to my side and began to gradually gain control of the map, limiting its sphere of influence. The boy then started whimpering like a dog, begging me to give up - he said that he would play a few 2v2 AT matches with me and he would significantly improve my stats. He stopped calling me a weakling and started tickling my ego, praising the micro, calling him GoWu (God of WarCraft universe - an acronym for a player with great skill). It didn't matter to me though - I beat him and broke his lucky streak as he had over 250 wins and a round zero defeats. I checked this account every day, but unfortunately the boy cried and never logged in again. The praise of my friend (who smashed me like a noname in every 1v1 match) was much more important, especially since you had to really try to be praised by him. "Well, Tomek, I wouldn't have won this match. You impressed me."
By the way, I like to make fun of the left wing and naive people who say that "women are not inferior to men in sports and e-sports." Yeah, terefere, and there's a tank on my forehead. But to be fair, yes, there are games where women are better than guys (which reward qualities or skills where women are more likely to outnumber men), these are casual titles, not esports ones. Yes, the disproportion is smaller, because the aspect of strength, physical fitness, resistance to physical pain and muscles is omitted here. Yes, there would be more female gamers if more girls played on the console or the PC (even after her girlfriend I can see that she is doing really well, although before she met me, she had never had such contact with game consoles), which partially it results from the model of upbringing and our culture. However, this is for games that are not seen as esports (and, lest they are, I don't think they are inferior to it), in competetive e-gaming, women have as little chance against men as they do in football. soccer. Okay, a bit bigger - world champions would not have been massacred by snotty 16-year-olds who sucked milk from their mother's breasts a few years ago - but the best men's team would have massacred 10-0 the best women's team. I omit single exceptions here, but about them in a moment - I do not want to spoil the surprise. Now if you are annoyed and want to say "You chauvinistic sexist !!! 1111" then point me please, professional female players at LoL, DotA2, RTS, anything else that is played in the world for big money. That it would not be too easy - I mean groups or leagues, where at least their best representatives can establish a fairly balanced game with male opponents, on a more or less similar level. Do not bother, do not search Google - there are simply no such.
However, as I said, there are exceptions. Which I emphasize on every occasion I mention it. The average woman has no chance of competing with the average guy in many games and sports (in the case of games, they do better, for the reasons mentioned above). And as a person who spent hundreds of thousands of hours in DotA, LoL and W3 (suming these 3 games, I should have written "thousands of thousands of hours") + followed the scene of each of these titles, I know what I am talking about. With one or two exceptions, I haven't seen women play at my level (and I was only good at a Blizzard game - I was below average in MOBA games). However, there are some exceptions - be it in MMA or esports, and I met one of them. She was a 12 or 13 year old girl, 3-4 years younger than me. A case similar to me and my brother - I showed him DotA2, I taught him the basics, he watched my matches, he liked it and asked me about builds, how to play, what is the difference between carry and support and other such things. A few years ago I quit Valve due to the fact that, like LoL, it's a terrible time thief (something like "World of WarCraft" and other MMORPGs). It was also important that I touched the wall and I did not have the time, enthusiasm and, above all, patience to break through it. They were killed by visiting my brother once, wanting to show him my rating. I puffed up my breast, started to brag, and after his reply my morale dropped by 100%. Or actually seeing his rating, because he was kind enough out of politeness and probably didn't want to kill me. "Well, I play the rankings on my friend's account for warm-up. I'm doing pretty well, I won most of the games with good statistics at the end." he said and showed me what level he was playing. It was so high that maybe I would only be a support player, as a second or third reserve player. If I wanted to fight him 1vs1 in the mid-lane, it would probably look like Jiren and Goku's first fight in DBS - instead of telling a story, I will just link and you add the rest. My comment is redundant ... Well, except that I would get even more screw than the DB protagonist.
And my games against Swanky were more or less the same. I played about 10 1vs1 matches with her, 3,4 played with 70-80% power, the rest with 100% - just like Goku, I used everything I could (being almost at the top of my form), and yet I got fucked up in every match. Twice I was completely distraught because I gave more than 100% and Swanky won with a light hand. She was nice each time and thanked me for a solid warm-up in front of better opponents. After one of them, I asked her who taught her to play and how old she was. She said she looked at her brother and liked the game (by the way, I played with him too - as far as I can remember, I saw him as better, but within my reach). I didn't believe he was 13 and asked for a photo. She sent it to me and then I really felt stupid ... She was telling the truth, she was a teenager who had just begun to mature. When I told Piotr about it, he laughed at me. I replied to him - "Maybe you will try your hand and play 1vs1 with her?", He replied: "Why, it's enough for me that you got a kick for us 2". I do not know how her further career turned out, but after what I see in my brother, Swanky had enormous potential. I suspect that if there was a fashion for esports in Poland then, she could make a stunning career, like the wife of one of the best players in RTS games. Remember when I wrote about 4K Grubby? Well, this gentleman won his life. Thanks to games and a tour around Asia, he met his wife (Cassandra Ng Schenkhuizen, as if you wanted to google her). Pro-gamer who was the queen of "WarCraft" on her server, and additionally was Miss Singapore.
Finally, some laughter and anger. My main ACC was called "Paligator". It was perhaps not an impressive account, but I was recognized in some circles and hardly anyone refused to play in one team (excluding players who were beyond my reach here, of course). I had a lot of icons, a pretty good win-to-lose ratio for so many games, and one day someone stole my account. I don't remember exactly this situation now, but a few days earlier on Battle.Net there was a lot of talk about a group of Russians who had stolen accounts from one clan. I can lie, but the reason was probably that they were overconfident and refused to play them. So the Russians wrote back that you would regret it and... They didn't lie, and the drama was loud. I was sitting on the Pol-1 channel, talking to my colleagues and at some point I started logging out against my will. I tried to log in - none of this. Tried to make contact from my two additional training accounts - no response. And that's how my "career" ended. I played a few weeks on a different account, but I wanted to start over from scratch on the same game, so I decided to try my hand at the Frozen Throne expansion, but it was a lot worse when I played for a year, maybe 1.5 years. It was something like DotA and LoL, just even more - like the same rules, like the same game, supposedly I should have much better results, but basically I had to throw a lot of my experiences into the trash and start almost from scratch. However, I enjoyed the game, because the add-on introduced many new options and maps that made the gameplay much more attractive. However, at some point I started playing DotA 1 because I touched a wall that I didn't want to break through for the reasons I wrote above.
And basically that's it. I didn't write it all because I forgot a lot of key details in most situations, and I don't want to make up things that didn't happen. Maybe someday, when I remember something, I will write the second part. Hope I didn't bore you, and by the way, you learned something new.
Za niedługo, tzn. prawdopodobnie dwa tygodnie, rozpocznę mini event na moim kanale. Jego tematem będzie wspominanie starych gier i wszystkiego, co z nimi związane. Ten materiał miał trafić dużo wcześniej na bloga, ale ciągle były ważniejsze tematy, więc w sumie... Nada się jako taka zapowiedź. Postaram się wrzucać kolejną część co dwa tygodnie, na ten moment mam rozpisany scenariusz na 5, ale być może będzie 6, w zależności od tego ile mi tego wyjdzie.
Gdy ostatnio wracałem do domu z pracy, przypomniałem sobie o moich przygodach z tych gier. "WarCraft 3" był drugą grą, w którą dużo grałem przez internet. Pierwszą było "Age of Empires 2" - swego czasu, Microsoft "pozwolił" na grę online bez posiadania legalnej kopii, potem niestety zablokowali nam tę możliwość, więc przez 2, 3 lata grałem w różne gry w trybie single player. Do czasu lipca 2002, gdy Blizzard wypuścił 3 część kultowej serii gier, dzięki której powstał gigant MMORPG oraz gry MOBA (twórca LoLa rozwijał swego czasu DotA na W3, a potem przekazał pracę dla IceFroga, który po dziś dzień rozwija ten projekt). "World of Warcraft" przez wiele lat był królem tego gatunku, tak jak obecnie jest nim LoL w przypadku gier MOBA. Tak, wiem, DotA2 nadal jest bardzo popularna, ale poza turniejem The International, RIOT dominuje nad produktem Valve - jest więcej turniejów, gra cieszy się dużo większą popularnością na serwisach typu Twitch etc. Lubię obie gry (DotA 2 nawet bardziej), obu poświęciłem mnóstwo czasu, ale będąc obiektywnym - to Valve podąża za RIOT w tej materii, nie odwrotnie.
Jednakże to przyszłość względem tego, o czym mówiłem - pamiętam jak gracze swego czasu śmiali się z DotA. Mówili że ta gra nie wymaga skilla w przeciwieństwie do "WarCraft 3" i stanowi jedynie miły umilacz czasu między walką czterech dostępnych ras. Tak samo wcześniej mówili gracze "StarCrafta" w kontekście W3, a dzisiaj np. anty-fani "Fortnite'a" porównując go do bardziej wymagających tytułów w kwestii skilla. Częściowo ta szydera jest uzasadniona, ale IMO tylko częściowo - bo to że gra jest prostsza, wcale nie znaczy, że nie może wymagać równie dużych umiejętności lub jej mechanika jest banalna. A skoro mówiłem o obiektywnym podejściu, to LoL taki jest w porównaniu do DotA2 (a przynajmniej był, bo od lat nie śledzę obu gier i nie wiem, jak jest obecnie, mogło się to zmienić). Możecie się kłócić, mówić że bredzę... Nie obchodzi mnie to. Może brzmię jak bufon, nie zaprzeczam, ale swego czasu wraz z kolegami (a wśród nich byli ludzie, którym DotA nie przypadła do gustu) przeanalizowaliśmy oba tytuły i cóż... Gra od IceFroga i Valve miała więcej możliwości i mechanik, które trzeba sobie przyswoić. Nie zrozumcie mnie źle - LoL jest lepiej poprowadzoną grą (a przynajmniej był, aczkolwiek wątpię by coś się zmieniło w tej materii), ma kilka rzeczy, których produkt Valve nie miał, ale DotA ma lub miała ich więcej. Poza tym, oba tytuły mimo kilku (a może nawet kilkunastu) podobieństw, stawiają nacisk na różne aspekty i porównywanie ich w skali 1:1 nie ma większego sensu. To nie jest Playstation i konsola od Microsoftu i nie można w pełni uczciwie porównać obu produktów.
Ok, skoro wstęp do wstępu mamy za sobą, to wrócę do początku 1 akapitu. Postanowiłem napisać ten tekst, by zebrać do kupy moje wspomnienia. To było kilkanaście lat temu, a ja mimo że nadal kocham dziecko studia Blizzard, to pamiętam z niego coraz mniej... A chciałbym utrwalić przynajmniej część tych wspomnień. Postaram się ułożyć je w jakimś porządku, ale może mi się to nie udać. Gdy pierwszy raz zetknąłem się z grą, to miałem 12-13 lat. Dostałem ją od przyjaciela Piotra - sąsiada, który pilnował mieszkania, gdy wraz z mamą i siostrą byliśmy. Grał sobie w różne gry na moim PC i pewnego dnia dostał od naszego wspólnego znajomego "WarCraft 3: Reign of Chaos". Początkowo grałem poprzez piracką wersję na Single Player, ale później dowiedziałem się o pirackim serwerze Eurobattle.net. Początki były trudne i nie mówię tu tylko o przygotowaniu gry (patche, przygotowanie portów IP etc. Aczkolwiek było to dużo łatwiejsze niż organizowanie np. lan-party w starszych grach), ale o moich umiejętnościach. Przechodząc kampanię, dopiero po rozpoczęciu drugiej dowiedziałem się, że bohaterowie mają unikalne zdolności. Gdy prowadziłem Arthasa po Frostmourne do Northrend, używałem tylko podstawowego leczenia na 1 levelu. Na szczęście potem było lepiej.
Gdy wraz z Piotrem byliśmy już na tyle mocni, że równych nam (lub lepszych) przeciwników mogliśmy policzyć na palcach 1 dłoni, to zaczęło nam się nudzić. Dwóch graczy powiedziało nam o tym, że na oficjalnych serwerach jest znacznie więcej graczy, nie wspominając o dużo wyższym poziomie trudności. Byli to Orq-PL i Multikilllolek - obaj mieli więcej skilla niż my. Orq był jeszcze w naszym zasięgu i czasami mu dorównywaliśmy, ale to tylko dlatego, że WC3 nie było jego główną grą - był nią "Unreal Tournament 1". Multi był zbyt dobry, zwłaszcza gdy został najlepszym graczem na Pol-1. Swoją drogą, to był "piękny czas" - wystarczyło napisać "X, gracz Y powiedział że rucha twoją mamę" lub podobnie głupi tekst, a Polacy kłócili się między sobą przez pół dnia, rzucając się przy tym jak małpy w klatce. A konkretniej to na Pol-1 we Frozen Throne, bo na Reign of Chaos poziom był nieco wyższy... Tzn. było równie dużo wyzwisk, ale dało się porozmawiać na poziomie + te wulgaryzmy nie były aż tak bezmyślne i głupie. Tzn. były, ale przynajmniej cechowały się minimalną kreatywnością i jakimś pomysłem. Nim jednak do tego doszło, to mój wujek (ten sam, który wprowadził mnie w gry RTS) powiedział, że kupi mi grę bym mógł grać z najlepszymi graczami. Warunek był jeden - musiałem pokonać jego koleżankę, którą poznał na Eurobattlenet w meczu 1vs1. Ja jak to ja, nie wyczułem podstępu i zrobiłem z nią porządek w niecałe 10 minut. W dość chamskim stylu - zrobiłem jej tower-rusha (zablokowałem wyjazd z bazy poprzez zbudowanie wieżyczek strzeleckich). Gdy ona próbowała wydostać się z pułapki i marnowała czas, to ja byłem już daleko przed nią. Zebrałem armię i zniszczyłem ją. Przez parę minut czekałem na reakcję wujka, po czym powiedział mi "zachowałeś się jak cham, powinieneś dać jej wygrać jak przystało na dżentelmena. Cd-key do gry podaruję jej, a ty wykorzystaj ten czas na nauczenie się dobrych manier ;)". Nie pamiętam mojej ówczesnej reakcji, ale to było coś w rodzaju shocked-pikachu.jpg. Piotr który siedział obok mnie (wymienialiśmy się co jeden mecz, niezależnie od tego czy wygraliśmy, czy przegraliśmy) i śmiał się ze mnie. Przez około pół roku siedziałem i szlifowałem swoje umiejętności grając z kolegami z Czech.
W końcu nadszedł ten dzień, w którym rozpocząłem swoją przygodę. Miałem już podstawowe umiejętności, dzięki którym mogłem pokonać niektórych przeciwników, ale do tych lepszych nie miałem startu. Musiałem po raz 1 w swoim życiu przeczytać tutoriale i poradniki, dzięki którym nauczyłem się poprawnego build orderu, tego jak powinno się zaczynać, pullowania, szybkiego tworzenia drugiej bazy, lepszego microwania i innych rzeczy, bez których mogłem co najwyżej marzyć o równorzędnej rywalizacji z lepszymi graczami. Jeżeli gracie przez internet lub macie zamiar zacząć (lub ktoś z Was), to zalecam to zrobić. Nie odrazu, bo większości rzeczy nie zrozumiecie i zapewne przytłoczy Was nadmiar informacji - lepiej tak zróbcie po kilku meczach, jak już w miarę zrozumiecie podstawy podstaw i nie będziecie musieli co chwilę pytać wujka Google, co autor poradnika miał na myśli. Pamiętam jak mi było ciężko, ale to prawdopodobnie wynikało z innych powodów - wolno się uczę nowych rzeczy + jestem przykładem braku zręczności i refleksu. W dowolnej materii, w obu przypadkach. No chyba, że mowa o jedzeniu na czas - tu od dziecka przejawiałem naturalny talent (wiem, bo uczestniczyłem w dwóch konkursach, które wygrałem xD). Niemniej, po kilkunastu próbach w końcu nauczyłem się większości sztuczek i mogłem pójść na polski kanał, by spróbować się z niektórymi znanymi graczami. Generalnie poszło mi całkiem nieźle, pokonałem wielu rozpoznawalnych średniaków, niektórych dość łatwo, przez co mogłem grać z tymi nieco lepszymi w trybie rozrywki Arranged Team 2vs2 czy 3v3 (w którym wybiera się 1 lub 2 znajomych i idzie walczyć przeciwko zespołowi z porównywalnym poziomem). Mniej więcej w podobnym czasie poznałem członków mojego głównego klanu - GT. Alien, Apm, Venom, 13adler i paru innych. Jeżeli chcecie, to napiszę tekst o naszych wspólnych przygodach w DotA, LoL, "Shinobi Wars" (kopia wcześniej wspomnianej gry, ale z postaciami z "Naruto") i W3 - w tej kolejności, bo w klasyczną grę graliśmy najmniej. Uwzględnię też w niej historie z moimi późniejszymi kumplami i przyjacielem Wojtkiem, który obecnie bardzo dobrze gra w LoL.
Czas mijał, a ja z tygodnia na tydzień byłem coraz lepszym graczem. Jasne, nie była to prosta droga i czasami zaniżałem swój poziom, ale jak na mój brak refleksu i słomiany zapał vel. brak konsekwencji (z czego niestety wyleczyć się nie mogę, choć na szczęście coraz lepiej sobie radzę), to szło mi całkiem dobrze. Powiem więcej, chyba w żadnej grze online takiego parcia na rozwój swoich umiejętności. Czasami w przypadku DotA lub "League of Legends" bardziej się starałem, ale nie trwało to zbyt długo. Co innego w kwestii W3, gdzie lepiej sobie radziłem, a co za tym idzie - miałem większą motywację do samorozwoju. W grach MOBA tylko kilka razy miałem okazję walczyć z najlepszymi, w przypadku gry Blizzarda spotykałem ich znacznie częściej na swojej drodze. Np. z wieloletnim mistrzem naszego serwera, Hate-Love-Anger. Walczyłem z nim 7, może 8 razy i za każdym razem zostałem sromotnie rozpierdolony. Czy to w meczu 1vs1, czy gdy grałem 2vs2 AT ze swoim wujkiem lub znajomymi. Raz mi się również udało zagrać przeciwko trzem sławnym graczom z 4^Kings (którzy swego czasu byli celebrytami na Battle Net). Co prawda byłem najsłabszym graczem z całej szóstki, ale prawie nam się udało wygrać. Ba, przez większość meczu dominowaliśmy nad nimi, ale to w dużej mierze dzięki szczęściu - łapaliśmy ich przy każdej okazji, musieli się częściej wycofywać zwojem teleportacji. W pewnym momencie mogliśmy to wygrać, ale niestety - pewność siebie wzięła górę, a oni wykorzystali nasz błąd i pokonali nas doświadczeniem w decydującej bitwie. Fakt, zapewne grali z nami w formie relaksu i odprężenia i byliśmy dla nich jedynie randomami, którzy sprawili odrobinę problemów, ale nie ma to dla mnie znaczenia. Grałem przeciwko ludziom, którzy byli znani wśród wszystkich graczy i tylko to się dla mnie liczyło. Zwłaszcza Grubby'emu, który pokazał że Orki nie są tak słabe, jak wówczas uważało wielu graczy.
Ze słabszymi od nich graczami szło mi już nieźle. Wiadomo, niektóre mecze przegrywałem, czy to z braku skilla, własnej głupoty lub zbyt wielu popełnionych błędów, ale miałem kilka trofeów w swojej kolekcji. Teraz nie przytoczę tych nicków (co w sumie nie ma znaczenia, przeszukałem google'a i nie znalazłem o niektórych z nich jakiejkolwiek wzmianki), ale byli to gracze znajdujący się dużo wyżej w rankingu niż ja. Niektórych pokonałem nawet kilka razy, więc wydaje mi się że istotnym elementem zwycięstwa były moje umiejętności, a nie tylko szczęście, a ich pech. Raz nawet miałem sytuację, jak jeden z pro-gamerów założył smurf-account (czyli takie służące albo do treningu albo zrobienia bardzo ładnych statystyk, zdobycia wielu ikonek, a następnie sprzedaży np. na Ebayu) i groził mi, że rozjedzie mnie jak psa. Istotnie, kilkukrotnie byłem bardzo bliski klęski i być może wyszedłbym z niej, gdyby nie to, że facet mnie wkurzył. Piotr który był wtedy koło mnie i czekał na swoją kolej, mówił "No, poddaj się, nie widzisz że typ cię dewastuje?". Ja jednak byłem uparty jak osioł i odpowiedziałem - nie, kurwa, jak przegram, to z godnością. Długo się męczyłem, ale w pewnym momencie przechyliłem szalę zwycięstwa na swoją stronę i zacząłem stopniowo zdobywać kontrolę nad mapą, ograniczając jego strefę wpływów. Chłopak wtedy zaczął skomleć jak pies, błagał mnie bym się poddał - mówił, że zagra ze mną kilka meczy 2vs2 AT i znacząco poprawi moje statystyki. Przestał nazywać mnie słabeuszem, a zaczął łechtać mojego ego, chwalić micro, nazywać GoWu (God of WarCraft universe - skrótowiec który oznacza gracza ze świetnym skillem). To jednak nie miało dla mnie znaczenia - pokonałem go i przerwałem jego szczęśliwą passę, jak miał ponad 250 zwycięstw i okrągłe zero porażek. Zaglądałem na to konto codziennie, ale niestety chłopak popłakał się i już nigdy się na nim nie zalogował. Dużo ważniejsza była pochwała od mojego przyjaciela (który w każdym meczu 1vs1 rozwalał mnie jak noname'a), tym bardziej że trzeba się było naprawdę postarać, by zostać przez niego pochwalonym. "No, Tomek, ja bym nie wygrał tego meczu. Zaimponowałeś mi."
Swoją drogą, lubię się naśmiewać z lewicy i naiwniaków, którzy mówią, że "kobiety wcale nie ustępują mężczyznom w sporcie i e-sporcie". Ta, terefere, a po czole jeździ mi czołg. Ale żeby być uczciwym - tak, są gry w których kobiety są lepsze od facetów (premiujące cechy lub umiejętności, w których kobiety częściej górują nad facetami), są to tytuły casualowe, a nie te z e-sportu. Tak, dysproporcja jest mniejsza, bo odpada tutaj aspekt siły, sprawności fizycznej, odporności na ból fizyczny i mięśni. Tak, byłoby więcej kobiet-gamerek, gdyby więcej dziewczyn grało na konsoli lub PC (nawet po swojej dziewczynie widzę, że idzie jej naprawdę dobrze mimo, że zanim mnie poznała, to nigdy nie miała aż takiej styczności z konsolami do gier), co częściowo wynika z modelu wychowania i naszej kultury. Jednakże to się tyczy gier, które nie są postrzegane jako dziedziny e-sportu (i żeby nie było, nie uważam, że są przez to gorsze), w competetive e-gamingu, kobiety mają równie niewielkie szanse w starciu z mężczyznami, co w piłce nożnej. No dobra, nieco większe - mistrzynie świata nie zostałyby zmasakrowane przez smarkatych 16-latków, którzy jeszcze kilka lat temu ssali mleko z piersi matki - jednakże najlepsza drużyna mężczyzn zmasakrowałaby 10:0 najlepszą drużynę żeńską. Pomijam tu pojedyncze wyjątki, ale o nich za chwilę - nie chcę psuć niespodzianki. Jeżeli teraz jesteś zirytowany i chcesz mi odpowiedzieć "Ty szowinistyczny seksisto!!!1111" to wskaż mi proszę, profesjonalne kobiety-graczy w LoL, DotA2, RTS, cokolwiek innego, w co się gra na świecie za duże pieniądze. Żeby nie było za łatwo - mam na myśli grupy lub ligi, gdzie przynajmniej ich najlepsze przedstawicielki mogą nawiązać w miarę wyrównaną grę z męskimi przeciwnikami, na mniej więcej podobnym poziomie. Nie trudź się, nie przeszukuj Google'a - takich po prostu nie ma.
Jednakże, jak już mówiłem - są wyjątki. Co podkreślam przy każdej okazji, gdy o tym wspominam. Przeciętna kobieta nie ma szans w rywalizacji z przeciętnym facetem w wielu grach i sportach (w przypadku gier idzie im lepiej, z powodów o których napisałem akapit wyżej). I jako osoba, która spędziła setki tysięcy godzin w DotA, LoL i W3 (sumując te 3 gry, to powinienem napisać "tysiące tysięcy godzin") + śledziła scenę każdego z tych tytułów, wiem co mówię. Poza jednym, może dwoma wyjątkami, nie widziałem kobiet, które grałyby na moim poziomie (a byłem dobry tylko w grze Blizzarda - w grach MOBA byłem poniżej przeciętnego poziomu). Natomiast są pojedyncze wyjątki - czy to w MMA , czy e-sporcie i poznałem jeden z nich. Była to 12, lub 13-letnia dziewczyna, młodsza o 3-4 lata ode mnie. Casus trochę podobny do mnie i mojego brata - ja jemu pokazałem DotA2, nauczyłem go totalnych podstaw, oglądał moje mecze, spodobało mu się i pytał mnie o buildy, sposób grania, czym się różni carry od supporta i inne tego typu rzeczy. Kilka lat temu porzuciłem grę Valve z uwagi na to, że podobnie jak LoL, to straszny złodziej czasu (coś jak "World of WarCraft" i inne MMORPG). Nie bez znaczenia było też to, że dotknąłem ściany i nie miałem czasu, zapału i przede wszystkim cierpliwości by się przez nią przebić. Zostały one zabite przez to, że kiedyś odwiedziłem brata, chcąc mu się pochwalić moim ratingiem. Wypiąłem dumnie pierś, zacząłem się chwalić, a po jego odpowiedzi moje morale spadły o 100%. Czy właściwie zobaczeniu jego ratingu, bo on z grzeczności był dość miły i zapewne nie chciał mnie dobić. "No, ja sobie gram dla rozgrzewki rankingi na koncie kolegi. Idzie mi całkiem nieźle, wygrałem większość meczy z dobrymi statystykami na koniec." - powiedział, po czym pokazał mi na jakim poziomie grał. Był on tak wysoki, że ja może byłbym jedynie supportem i to jako drugi lub trzeci gracz rezerwowy. Gdybym chciał wtedy walczyć z nim 1vs1 na mid-lane, to pewnie wyglądałoby to tak, jak pierwsze starcie Jirena i Goku w DBS - zamiast opowiadać, to po prostu dam linka, a Wy dodajcie sobie resztę. Mój komentarz jest zbędny... No, poza tym że dostałbym jeszcze większy wpierdol niż protagonista DB.
No i moje mecze ze Swanky wyglądały mniej więcej tak samo. Grałem z nią około 10 meczy 1vs1, 3,4 grałem na 70-80% mocy, pozostałe na 100% - podobnie jak Goku wykorzystałem wszystko, co umiałem (będąc niemal u szczytu formy), a mimo to zostałem rozpierdolony w każdym meczu. Dwa razy byłem wręcz zrozpaczony, bo dałem z siebie więcej niż 100%, a Swanky wygrała lekką ręką. Za każdym razem była miła i dziękowała mi za solidną rozgrzewkę przed lepszymi przeciwnikami. Po jednym z nich, zapytałem jej o to, kto ją nauczył grać i ile ma lat. Powiedziała, że popatrzyła na swojego brata i spodobała jej się ta gra (swoją drogą, z nim też grałem - z tego co pamiętam, to postrzegałem go jako lepszego, ale będącego w moim zasięgu). Nie uwierzyłem, że ma 13-lat i poprosiłem o zdjęcie. Przesłała mi je i wtedy naprawdę zrobiło mi się głupio... Mówiła prawdę, była podrostkiem, która dopiero co zaczęła dojrzewać. Jak powiedziałem o tym Piotrowi, to mnie wyśmiał. Odpowiedziałem mu - "A może ty spróbujesz swoich sił i zagrasz z nią 1vs1?", ten mi odpowiedział: "Po co, wystarczy mi że ty dostałeś wpierdol za nas 2". Nie wiem, jak się potoczyła jej dalsza kariera, ale po tym co widzę u swojego brata, to Swanky miała gigantyczny potencjał. Podejrzewam, że gdyby wtedy w Polsce była moda na e-sport, to mogłaby zrobić oszałamiającą karierę, tak jak żona jednego z najlepszych graczy w grach RTS. Pamiętacie, jak pisałem o 4^K Grubby? No, to ten pan wygrał życie. Dzięki grom i tournee po Azji, poznał swoją żonę (Cassandra Ng Schenkhuizen, jakbyście chcieli jej poszukać w Google). Pro-gamerka, która była królową "WarCrafta" na swoim serwerze, a dodatkowo była Miss Singapuru.
A na koniec trochę śmiechu i gniewu. Moje główne ACC nazywało się "Paligator". Nie było to może imponujące konto, ale byłem rozpoznawalny w niektórych kręgach i mało kto odmawiał mi gry w jednym zespole (pomijam tu rzecz jasna graczy, którzy byli poza moim zasięgiem). Miałem dużo ikonek, całkiem niezły stosunek zwycięstw do porażek, jak na taką ilość gier i pewnego dnia ktoś ukradł mi konto. Nie pamiętam teraz dokładnie tej sytuacji, ale kilka dni wcześniej na Battle.Net było głośno o grupie Rosjan, którzy ukradli konta jednemu klanowi. Mogę skłamać, ale powodem było bodajże to, że byli zbyt pewni siebie i odmówili im meczu. No to Rosjanie odpisali im, że jeszcze tego pożałujecie i... Nie kłamali, a drama w związku z tym była głośna. Ja sobie siedziałem na kanale Pol-1, rozmawiałem z kolegami i w pewnym momencie zacząłem się wylogowywać wbrew swojej woli. Próbowałem się zalogować - nic z tego. Próbowałem nawiązać kontakt z moich dwóch dodatkowych kont do treningu - brak odpowiedzi. No i tak się skończyła moja khem khem "kariera". Pograłem kilka tygodni na innym koncie, ale chciało mi się zaczynać znowu od zera w tą samą grę, więc postanowiłem spróbować swoich sił w dodatku "Frozen Throne", ale szło mi dużo gorzej, gdy grałem przez ten rok, może 1.5 roku. To było coś jak DotA i LoL, tylko jeszcze bardziej - niby te same zasady, niby ta sama gra, niby powinienem mieć dużo lepsze wyniki, ale w zasadzie musiałem wyrzucić wiele moich doświadczeń do kosza i zacząć niemal od zera. Grało mi się jednak przyjemnie, bo add-on wprowadził wiele nowych opcji, map, które znacząco uatrakcyjniły rozgrywkę. Jednakże w pewnym momencie zacząłem grać w DotA 1, bo dotknąłem ściany, której nie chciało mi się przebijać z powodów, o których napisałem powyżej.
No i generalnie to wszystko. Nie napisałem wszystkiego, bo w większości sytuacji zapomniałem o wielu kluczowych szczegółach, a nie chcę zmyślać rzeczy, które nie miały miejsca. Może kiedyś, jak coś mi się przypomni, to napiszę drugą część. Mam nadzieję, że nie zanudziłem Was, a przy okazji dowiedzieliście się czegoś nowego.