Same office 5 days a week, opposite desks and rivals to each other; Two employees, one woman and one man, push the limits of tolerance and hatred. Their hatred and rivalry are so intense that they follow and know each other's every move, dress, reaction, interest.
Haftanın 5 günü aynı ofis, karşılıklı masalar ve birbirine rakip; biri kadın, diğeri erkek iki çalışan, tahammül ve nefret sınırlarını zorlar. Nefretleri ve rekabetleri öyle yoğundur ki, birbirlerinin her hareketini, giyimini, tepkisini, ilgisini takip eder ve bilirler.
I've heard and read sayings that people are more interested in what they don't like. I believe in the reality here because I can memorize lyrics that I dislike more easily than lyrics that I like. Things that are disliked or even hated can be more memorable.
İnsanların sevmediklerine karşı daha ilgili olduklarına dair sözler duydum ve okudum. Buradaki gerçekliğe inanıyorum çünkü sevmediğim şarkı sözlerini sevdiğim şarkı sözlerine göre daha kolay ezberleyebiliyorum. Sevilmeyen, hatta nefret edilen şeyler akılda daha kalıcı olabiliyor.
It may still be valid for the person(s) you dislike or hate. Or it may not be the case for everyone. There will be exceptions, but let's not break the generalization over the exceptions.
Sevmediğiniz, nefret ettiğiniz kişi (ler) içinde geçerliliğini koruyor olabilir. Ya da herkeste durum böyle işlemiyor da olabilir. İstisnalar olacaktır ama istisnalar üzerinden genellemeyi bozmayalım.
Hate is an emotion, just like love, but the two emotions are opposites. However, hate and love have similarities. The thesis that great loves begin with a fight remains valid everywhere. What if all the movements of the hated person are followed for love? It will get a little complicated, but there is always time to unravel the complexity.
Nefret bir duygudur, tıpkı aşk gibi ama iki duygu birbirine zıttır. Buna rağmen nefretin ve aşkın benzerlikleri vardır. Büyük aşklar kavga ile başlar tezi her yerde geçerliliğini korumaktadır. Nefret edilen kişinin tüm hareketleri ya aşk için takip ediliyorsa? Biraz karmaşık bir hal alacaktır ama karmaşıklığı çözmek için her daim zaman vardır.
The Hating Game movie is a type of romantic comedy where there are games in the game and hate turns into love. It is not easy to distinguish when games are real and when games are exhibited in-game. Things get even more difficult when it is considered that this is a person's weakest point (the heart).
The Hating Game filmi oyun içinde oyunların olduğu ve nefretin aşka dönüştüğü bir romantik komedi türüdür. Oyun içinde oyunlar sergilendiğinde ne zaman gerçek, ne zaman oyun olduğunun ayrımını yapmak kolay değildir. Söz konusu olanında bir insanın en zayıf noktası (kalbi) olduğu düşünüldüğünde işler daha da zorlaşır.
The place of hate comes, it turns into love, the place of love turns into hate. We watch the war of opposite emotions that continues in a vicious circle. Like a painting where leadership shifts every moment, love and hate take turns overpowering each other. Of course, no advantage lasts long.
Nefret yeri geliyor aşka dönüşüyor, aşk yeri geliyor nefrete dönüşüyor. Kısır bir döngü içinde devam eden zıt duyguların savaşını izliyoruz. Liderliğin her an yer değiştirdiği bir tablo gibi, aşk ve nefret sırayla birbirine üstünlük sağlıyor. Tabi hiçbir üstünlük uzun sürmüyor.
You can tell any actor his role and have his lines memorized, but you cannot show him the difficulties of the role he will perform while performing the dialogues. The role is under the control of the player from the moment it is given. It is the skill and professionalism of the player to be able to draw zig zags in the opposite direction. To be able to laugh while crying, to cry while laughing, or to be blindly in love while hating, or to be able to hate while in love, is to collect more than one ingenuity.
Herhangi bir oyuncuya rolünü söyler, repliklerini ezberletebilirsiniz ama ona diyalogları gerçekleştirirken sergileyeceği rolün zorluklarını gösteremezsiniz. Rol verildiği andan itibaren oyuncunun kontrolündedir. Ters yönde zig zaglar çizebilmek oyuncunun ustalığı ve profesyonelliğidir. Ağlarken gülmeyi başarmak, gülerken ağlayabilmek ya da nefret ederken kör kütük aşık olmak veya aşıkken nefret etmeyi becerebilmek birden fazla marifeti üstünde toplayabilmektir.
Lucy Hale as Luck and Austin Stowell as Joshua do just that. Over the course of 1.42 hours, he repeatedly convinces the audience that opposite feelings are real. You believe that the couple, whom you saw as in love and compatible while watching, suddenly went into hate mode and really hated each other.
Luck rolünde Lucy Hale, Joshua rolünde Austin Stowell tam olarak bunu başarıyor. 1.42 Saatlik süre boyunca defalarca zıt duyguların gerçek olduğuna izleyiciyi inandırıyor. İzlerken birbirine âşık ve uyumlu olarak gördüğünüz çiftin birden nefret moduna geçtiğini ve birbirinden gerçekten nefret ettiğine inanıyorsunuz.
Not only are the feelings of hatred and love being processed, but their boundaries are being pushed. When you are in love, you wander in the most, when you hate, you wander in the most. Even though the games played by two young people who are just assistants just to get promotion are fun and comedy, enough is enough in some places, I hate you both! You mean.
Sadece nefret ve aşk duyguları işlenmekle kalmıyor, sınırları zorlanıyor. Âşıkken enlerde, nefret ederken enlerde dolaşıyorsunuz. Sadece asistanlık yapan iki gencin sırf terfi alabilmek için yürüttükleri oyunlar eğlence ve komedi içerse de bazı yerlerde yeter artık, ikinizden de nefret ediyorum! Demek istiyorsun.
Movies that pass as a nerve war are often good. They reflect the tension well, but there is no trace of tension in The Hating Game. The tension seems to have mutated and reappeared as a comedy. Of course, it's not that simple! There's no replacement between tension and comedy, I'm just talking about the knack of projecting it to the audience.
Sinir harbi olarak geçen filmler çoğu zaman güzeldir. Gerilimi iyi yansıtırlar ama The Hating Game filminde gerilimden eser yok. Gerilim sanki mutasyona uğramış ve komedi olarak yeniden karşımıza çıkmış. Tabi, durum bu kadar basit değil! Gerilimle komedinin yer değiştirdiği falan yok, sadece izleyiciye yansıtmadaki hünerden bahsediyorum.
Is it love?
Is it hate?
mind?
heart?
Is it truth?
Courage?
Is there?
Is not there?
It's just a movie and enjoy watching!
Aşk mı?
Nefret mi?
Akıl mı?
Kalp mi?
Doğruluk mu?
Cesaret mi?
Var mı?
Yok mu?
Bu sadece bir film ve izlemenin keyfini çıkarın!
This article has been published in English and Turkish. All content belongs to me. See you in my next post!
Bu makale İngilizce ve Türkçe olarak yayınlanmıştır. Tüm içerik bana aittir. Bir sonraki yazımda görüşmek üzere!
Upvoted. Thank You for sending some of your rewards to @null. Read my last post to make sure that BLURT burning is profitable for you