I think I will make a separate series of it, in the sense of complaining about series (movies or anime) that did not meet my expectations, but I do not consider them tragically bad, but I do not want to write about them for too long. As a reminder - I liked the first season a lot for most of the episodes (excluding the finale, specifically the last and a half of the penultimate episode). I didn't like everything about it, but I can compare it to being in a relationship with a partner, mate, friend or girlfriend where overall everything is ok (and pleasant or very enjoyable to both parties) but has a few disadvantages that we accept on the principle that it is difficult to be perfect. These flaws are sometimes irritating, but each of us has them, so if we want to be accepted ourselves, it is worth accepting them so as not to be an asshole (or to break this relationship when we are unable to do so - so as not to piss ourselves off or take it out on ourselves). the other person). This is what I did with the series "Euphoria" after 6 or 7 episodes. Therefore, do not take this as a review, but as a justification for my abandonment of this series.
A few days ago I criticized this series on my private FB profile, and my friend Artur (who likes the series and has a different opinion than me) asked why I think so. Due to the fact that I was fresh after the screening, I didn't have everything in my head and my accusations were chaotic - you know, random thoughts from my head that did not combine in any way into a coherent whole, to which, however, you can relate. Thanks to him, I thought about my complaints and now I understand better what is bothering me about it. This show isn't completely bad, even though my post may have mistakenly suggested it - it's just that the amount of things that bother me has started to dominate the ones I like. There are still many things in it that I assess positively, but the number has decreased compared to those that bother me. It seems to me that this is due to the fact that I have different expectations towards series, anime, etc. Developing, I don't like series with too much content that I don't think is relevant to the development of the action (such as comedy anime or Spice of Life genres). I don't like series in which the action moves too slowly, where we have too many episodes or scenes showing (relatively developing) the character of the characters (that's why I don't like procedural anime, even if I like their content - e.g. "City Hunter "or" Gintama ") or, in my opinion, overly focused on showing the characters' emotions, feelings towards the events that directly affect them. The latter pisses me off in "Euphoria", because IMO could be shortened or presented in a different, better, default way. Watching the HBO series, I often lost the plot, I did not know what it was for showing many scenes, I was annoyed by exposing their emotions for too long, showing how the characters perceive it and experience given events. It is not untrue - I have experienced it myself for most of my life and still do, because I still make the mistake of keeping these emotions inside me (which is harmful primarily to ourselves). I've also seen it in various books and other materials from psychology experts. I experienced a similar feeling during the 3rd season of "Gommor", but there it resulted from the accumulation of various threads, dynamic action and then everything fell into a logical whole. Here I did not get it, and even if I did, or I knew it much earlier (because in season 1 they sketched it very wisely and clearly, that's why I wrote that in some aspects "Euphoria" is much better than "Sex Education") or the conclusion it was unsatisfactory because too much time had been spent investigating it. So I just have different expectations, I don't like today's approach to youth series, where there is more emphasis on the emotional layer (which I perceive as artificial lengthening of the action) and less on their content. Tomasz Bagiński, one of the producers of "The Witcher", spoke about it when he defended the second season against criticism (which struck him backfire, it was as idiotic and ill-considered as ignoring Russia's sins and excessive criticism of the US and its sins in the face of Russians' aggression against Ukraine ). He said that "The Witcher" is aimed at today's youth, so the episodes do not form a coherent whole, but are a collection of emotional, pretty scenes. Sure, emotions are as important as logic, and in the case of series and movies - coherence and script (proof - Nolan films, which are impressive, but impossible to like heroes), but personally I prefer real content and less purely subjective emotions.
As Artur rightly pointed out, this is a series intended for teenagers, so my complaining makes about as much sense as attacking a child for not behaving rationally. Does this mean that since this is a show for teens and young people, it could be weak? None of these things, all characters are internally consistent and behave like real-life people who have had such experiences would behave (and react). For some, they may be strange and abnormal, but I spent a lot of time exploring psychology + I know from my own life (I'm talking about my own problems or those that I see in friends and others) most of the threads that this series touches on. What I mean here is the lack of self-acceptance, the inability to live normally after painful experiences without "pleasers", problems of a sexual nature, lack of self-confidence, inability to cope with one's emotions, lack of mental stabilization, resolving one's traumatic experiences which, whether they like it or not, became constant become part of our present self. And a few others that I didn't mention because I either forgot about them or I didn't notice them. I don't think there is a single character in "Euphoria" that I could criticize in this field. I may not like their reactions, I may not like the expression of their emotions, but if I were to complain about an inconsistency in the script or a slight deviation from it, I would be lying.
All in all, this is a series that presents at least a good level (looking objectively, suppressing my negative and positive feelings), but I don't like it anymore. The first season was a great balance between the series intended strictly for the younger audience and the older ones who want to see a quality series for young people. This was evident, for example, by the fact that we devoted a little less air time to the private feelings of the heroes (but so much that I would be captivated by them, as in the case of "Arcane", an adaptation of the LoL game), and a bit more to the development of the story, introducing us to the heroes of this universe . It was strong, real, and everything was much better presented and written. Season two started off hard because I still consider episode 1 to be the best of the season (the second is the one where the crypto-gay dad is meltdown and spewing out long-hidden feelings), but then it was too boring, not much happened, and I too often I felt like watching a horribly weak episode of "One Piece" (so remarkably bad, even against the background of the ones i don't consider very good). Translating for people unfamiliar with anime - OP is extremely stretched due to the small amount of source material, making some scenes artificially lengthened by dragging or adding things apart, even more than in the iconic DBZ during the Namek fights. I spent so much time and saw little content, I might as well rewind 90% of the scenes from this episode and have exactly the same impressions, but I could do something other than sit on my ass in front of the TV. Because, unfortunately, despite the very good presentation of the characters and characters of this series, I prefer to watch something new or go forward with it. What if the main character, her girlfriend and others have been well portrayed, as they are just one of the few things I like, compared to many that I don't like? My girlfriend has similar impressions and we are both surprised by the positive reception of the series on social media. Well, I won't be able to watch 3 anymore. It's a pity, because I had high expectations for this series ...
Chyba zrobię z tego osobną serię, w sensie z narzekania na seriale (filmy lub anime), które nie spełniły moich oczekiwań, ale nie uważam ich za tragicznie złe, jednakże nie chce mi się o nich zbyt długo pisać. Dla przypomnienia - pierwszy sezon bardzo mi się podobał przez większość odcinków (pomijając finał, a konkretnie ostatni i połowę przedostatniego odcinka). Nie wszystko mi się w nim podobało, ale mogę to porównać do bycia w relacji z partnerem, partnerką, przyjacielem lub przyjaciółką, gdzie generalne wszystko jest ok (i jest ona przyjemna lub bardzo przyjemna dla obu stron), ale ma kilka wad, które akceptujemy w myśl zasady, że trudno jest być ideałem. Te wady czasem są irytujące, ale każdy z nas je posiada, więc skoro sami chcemy być akceptowani, to warto je zaakceptować by nie wyjść na dupka (lub przerwać tę relację, gdy nie potrafimy tego uczynić - by nie wkurzać siebie lub nie wyżywać się na drugiej osobie). Właśnie tak postąpiłem z serialem "Euphoria" po 6, czy 7 odcinkach. Dlatego nie traktujcie tego jako recenzję, a uzasadnienie mojego porzucenia tego serialu.
Parę dni temu skrytykowałem ten serial na moim prywatnym profilu na FB, a mój kolega Artur (któremu serial się podoba i ma inną opinię niż ja) zapytał dlaczego tak uważam. Z racji, że byłem świeżo po seansie, to nie miałem wszystkiego poukładanego w głowie i moje zarzuty były chaotyczne - wiecie, losowe myśli z głowy, które nijak się nie łączyły w spójną całość, do której jakkolwiek się można odnieść. Dzięki niemu przemyślałem moje narzekania i teraz lepiej rozumiem, co mi w nim przeszkadza. Ten serial nie jest kompletnie zły, mimo że mój wpis mógł to mylnie sugerować - po prostu ilość rzeczy, które mi przeszkadzają zaczęły dominować nad tymi, które mi się podobają. Nadal jest w nim dużo rzeczy, które oceniam pozytywnie, ale ilość zmalała względem tych, które mi przeszkadzają. Wydaje mi się, że wynika to z tego, że mam inne oczekiwania wobec seriali, anime etc. Rozwijając, nie lubię seriali, w których jest za dużo treści, których nie uważam za istotne dla rozwoju akcji (jak np. komediowe anime lub te z gatunku Spice of Life). Nie lubię seriali, w których akcja zbyt wolno posuwa się do przodu, gdzie mamy zbyt dużo odcinków lub scen pokazujących (względnie rozwijających) charakter danych postaci (dlatego nie lubię anime o charakterze proceduralnym, nawet jeżeli ich treść mi się podoba - np. "City Hunter", czy "Gintama") lub moim zdaniem, przesadnie skupiających się na pokazywaniu emocji bohaterów, odczuć względem wydarzeń, które ich bezpośrednio dotykają. To ostatnie wkurza mnie w "Euphoria", bo IMO można byłoby je skrócić lub przedstawić w inny, domyślnie lepszy sposób. Oglądając serial HBO, często gubiłem wątek, nie wiedziałem czemu służy pokazywanie wielu scen, denerwowało mnie zbyt długie eksponowanie ich emocji, pokazywanie jak postacie to postrzegają oraz przeżywają dane wydarzenia. Nie jest to nieprawdziwe - sam tego doświadczałem przez większość swojego życia i w sumie nadal doświadczam, bo nadal popełniam błąd trzymania tych emocji wewnątrz siebie (co jest szkodliwe przede wszystkim dla nas samych). Widziałem to też w różnych książkach, czy innych materiałach od ekspertów od psychologii. Podobnego uczucia doświadczyłem przy 3 sezonie "Gommora", ale tam wynikało to z nagromadzenia różnych wątków, dynamicznej akcji i potem wszystko się układało w logiczną całość. Tutaj tego nie dostałem, a nawet jeśli już, to albo wiedziałem to już dużo wcześniej (bo w 1 sezonie to bardzo mądrze i wyraźnie zarysowali, dlatego pisałem że w pewnych aspektach "Euphoria" jest o wiele lepsza niż "Sex Education") albo konkluzja nie była satysfakcjonująca, bo poświęcono zbyt dużo czasu na dochodzeniu do niej. Zatem mam po prostu inne oczekiwania, nie lubię dzisiejszego podejścia ws. seriali dla młodzieży, w których kładzie się większy nacisk na warstwę emocjonalną (co postrzegam jako sztuczne wydłużanie akcji), a mniejszą na ich treść. Mówił o tym Tomasz Bagiński, jeden z producentów "Wiedźmina", gdy bronił drugiego sezonu przed krytyką (co uderzyło rykoszetem w niego, było to równie idiotyczne i nieprzemyślane, co ignorowanie grzechów Rosji i nadmierna krytyka USA i ich grzechów w obliczu agresji Rosjan na Ukrainę). Mówił, że "Wiedźmin" jest skierowany do dzisiejszej młodzieży, dlatego odcinki nie tworzą spójnej całości, a są zbiorem emocjonalnych, ładnych scen. Jasne, emocje są równie ważne, co logika, a w przypadku seriali i filmów - spójność i scenariusz (dowód - filmy Nolana, które co prawda robią wrażenie, ale nie da się lubić bohaterów), ale osobiście bardziej preferuję prawdziwą treść, a mniej czysto subiektywne emocje.
Jak słusznie zauważył Artur, jest to serial przeznaczony dla młodzieży, więc moje narzekanie ma mniej więcej tyle samo sensu, co atakowanie dziecka za to, że nie zachowuje się racjonalnie. Czy to oznacza, że skoro jest to serial dla nastolatków i młodych ludzi, to może być słaby? Nic z tych rzeczy, wszystkie postacie są wewnętrznie spójne i zachowują się tak, jak mogliby się zachowywać (i reagować) ludzie z prawdziwego życia, którzy mieli takie doświadczenia. Dla niektórych mogą być one dziwne i nienormalne, ale poświęciłem dużo czasu na zgłębianie psychologii + znam z własnego życia (mówię tu o moich własnych problemach lub tymi, które dostrzegam u znajomych i nie tylko) większość wątków, które porusza ten serial. Mam tu na myśli brak akceptacji samego siebie, nieumiejętność normalnego życia po bolesnych doświadczeniach bez "uprzyjemniaczy", problemy natury seksualnej, brak pewności siebie, nieumiejętność poradzenia sobie ze swoimi emocjami, brak stabilizacji psychicznej, rozwiązania swoich traumatycznych doświadczeń, które chcąc nie chcąc, stały się częścią naszego obecnego Ja. I kilka innych, których nie wymieniłem, bo albo o nich zapomniałem albo ich nie dostrzegłem. Chyba nie ma w "Euphorii" ani jednej postaci, którą mógłbym skrytykować na tym polu. Mogą mi się nie podobać ich reakcje, mogę nie lubić ekspresji ich emocji, ale gdybym narzekał na niespójność w kwestii scenariusza, czy delikatne odstępstwo od niego, to skłamałbym.
Reasumując, jest to serial, który prezentuje co najmniej niezły poziom (patrząc obiektywnie, tłumiąc moje negatywne i pozytywne odczucia), ale przestał mi się podobać. Pierwszy sezon świetnie balansował pomiędzy serialem przeznaczonym stricte dla młodszych odbiorców, a tych starszych, którzy chcą zobaczyć jakościowy serial dla młodzieży. Widać to było chociażby po tym, że poświęcaliśmy nieco mniej czasu antenowego prywatnym odczuciom bohaterów (ale na tyle dużo, bym był nimi urzeczony, jak w przypadku "Arcane", adaptacji gry LoL), a nieco więcej rozwojowi historii, przedstawianiu nam bohaterów tego uniwersum. Było mocno, prawdziwie, a wszystko było dużo lepiej przedstawione i napisane. Drugi sezon mocno się zaczął, bo 1 odcinek nadal uważam za najlepszy w tym sezonie (drugi to ten, w którym ojciec krypto-gej zalicza meltdown i wyrzuca z siebie długo skrywane odczucia), ale potem było zbyt nudno, niewiele się działo, a ja zbyt często czułem się jak przy oglądaniu okropnie słabego odcinka "One Piece" (takiego wybitnie złego, nawet na tle tych które nie uważam za zbyt dobre). Tłumacząc dla ludzi nieznających anime - OP jest wyjątkowo przeciągane z uwagi na małą ilość materiału źródłowego, przez co niektóre sceny się sztucznie wydłuża przez przeciąganie lub dodawanie rzeczy od siebie, jeszcze bardziej niż w kultowym DBZ podczas walk na Namek. Poświęciłem tyle czasu, a zobaczyłem niewiele treści, równie dobrze mógłbym przewinąć 90% scen z tego odcinka i miałbym dokładnie te same wrażenia, za to mógłbym zrobić coś innego niż siedzieć na dupie przed telewizorem. Bo niestety, mimo bardzo dobrego pokazania bohaterów i bohaterek tego serialu, to wolę oglądać coś nowego lub iść z tym do przodu. Co mi po tym, że główna bohaterka, jej dziewczyna i inni zostali dobrze sportretowani, jak są tylko jedną z nielicznych rzeczy, które mi się podobają, wobec wielu, które mi nie odpowiadają? Podobne wrażenia ma moja dziewczyna i oboje jesteśmy zdziwieni pozytywnym odbiorem serialu w social media. No cóż, 3 już raczej nie obejrzę. Trochę szkoda, bo miałem wobec tego serialu duże oczekiwania...