[Games I've played]
The Sims 1 - Every guy said he didn't play games, that he was loathed by "Sims" and house games that girls love. However, when it came down to it, many of them knew how to play it and what to do. I admit, I was one of them, but for my excuse I can say that I have a younger sister, so I had no choice. First I had to share the computer with my sister, and then when she got her own computer, sometimes I got pissed off when the internet was lagging while playing WC3 or DotA1. The guys from the clan sometimes laughingly remember that they remember my screams on TeamSpeak, "Sister, don't download anything from the internet !!!". Well, my little sister copied her older brother's habits and listened to music while I was playing or was doing something else that was heavy on the network at the time. As for the game, I have played "The Sims" a few times at most. Once I built a house for myself, took care of three residents, but I stopped because they were earning too little money (so I couldn't build their house too quickly) and I had to spend too much time inspecting them. Not my atmosphere, then and today, I prefer to manage villagers in RTS games than residents of the house. On the other hand, I spent a dozen or so hours of "Singles: Flirt Up Your Life" - a more mature version of Will Wright's game. Well, it was for obvious reasons - I was a teenager who was overwhelmed by hormones, and there was sex in this game and there was no censorship.
Alien vs Predator 2 - Even though I was a huge fan of Aliens and Predators and AvP was a great + original game, I was never a fan of it. I don't know how it has aged in retrospect, but if you want to play a good, atmospheric FPS title that has one thing in common with "StarCraft", I encourage you to do so. The point is, you will play a human, an Alien or a Predator differently. Each of them has their own strengths and weaknesses (although from what I remember, there was rather no balance in the game). The human game looks exactly like in the movies - a lot of fear and when someone appeared in the scanner, we were tiptoeing quietly. Alien, due to his weaker resistance (it is vulnerable to rifles and other weapons), had to act quickly and deceitfully. As I said, I'm a mega Slowpoke in this matter, so playing Aliens at any stage of development (because we can start as a Face Hugger or a mature Alien) was a torment for me. The Predator is different, big, heavy, which can smash the opponent most easily of all three, my favorite camper. I'm not going to come back to the game today, because I don't feel like it, but if you like learning old and good games, AvP may be for you. I only recommend browsing the internet, because I know that some part (1 or 2) is so-so, but the other is much better.
Serious Sam - If I remember correctly, it was initially just a tech demo to showcase the capabilities of Serious Engine (large areas with hundreds and sometimes even more opponents, all loaded very fast and ran fairly well on different computers - both the better and the weaker). I don't want to lie, but I don't think any studio was interested, so Croteam decided to make his own game. Part 1 and Part 2 received very high marks and were appreciated by players. It was a really good game then, how is it today? Well, I don't know. However, I suspect that it still does its job very well - if you like to relax by murdering hordes of enemies in a mindless way, this is the title for you. It is true that the game offers nothing interesting, just kill all your opponents and move on, but if that's enough for you, then you can try. You can buy these games on gog.com. I am not going to come back to it for a simple reason - I have gone through both parts, I remember them quite well, and killing masses of opponents is simply boring for me.
Age of Mythology - A dozen years ago, when I devoted my time mainly to games, I was really looking forward to AoM. At that time, I passed all the popular and highly acclaimed RTS titles and was bored with them as a result. I was looking for something new and waited for the premiere of this title for many months. As soon as it appeared in the pirate's offer, I immediately bought my illegal copy, installed it and ... was disappointed. The first impression was not the best, it was too easy to play, I didn't like the graphics, but I found that since I paid, it's worth going through it to the end or at least a dozen missions before I remove it. With each new mission it got better and better, towards the end I even minimally engaged in the story, but a few weeks after it ended, I deleted it from the disk. Although I really liked (and still do, although I had to stop - it takes me too long) to play against the computer on multiplayer maps, I got bored of AoM after a few matches. Probably it was due to the fact that I liked the game moderately from the beginning. Apparently, "Definitive Edition" is much better, but I've never had a chance to get to know it and it won't change anymore.
No One Lives Forever - Sometimes a very good product will hit the market that stands out from the competition, but is not successful, and its fame is quickly forgotten. This is the case with this game. The title gathered very good opinions both in Poland and abroad, it earned enough to make a sequel profitable, but players quickly forgot about it. Sure, the title had a fanbase trying to prevent that from happening, but as time has shown - none of that. At the beginning, I was a critic of this title myself, but then I was an 11-12 year old kid for whom FPS games were clearly associated only with "Doom", DN3D etc. It wasn't until high school that I appreciated this game when I started arguing with an old friend who was a lover of the game. We started talking about forgotten titles from a few years ago. Initially, I criticized the female Bond, saying that although the game was good, it did not impress me much. The friend was surprised, especially since he knew about my fascination with the FPS genre. He inundated me with arguments to show that I was wrong. So I asked him to borrow the game CD to refresh my memories and look at NOLF from a different perspective. The title still did not get my attention, because I do not like the Stealth genre, but in fact - from the perspective of the times and competition, it was at least a very good title. I definitely recommend it if you want to find out if NOLF is actually the best FPS game since Half Life 1.
Medal of Honor - Before I say anything else, this is Omaha Beach. If you are my age and you have played MOHAA, you must remember that stage. Yes, it was full of scripts, so it was very difficult at first, but then it made a huge impression. If I were to make a list of the 10 most epic moments in games from 2000-2010, landing in Europe would be one of them, and it would rather belong to the better half. The real landing was perfectly reproduced, we felt the murderous force of the German machine guns that turned the beach into a bloody slaughter, and we could feel at least a little what the Allied soldiers felt. The rest of the game was great as well. Not only due to the very good quality of workmanship or dissimilarity (after many FPS games from the sci-fi genre, we finally got something 100% real), the plot, but most of all the atmosphere. I have passed this title 3 times and I had a lot of fun each time. I've always felt into a soldier and got involved in the campaign, like playing "Doom" or "Half Life 1" recently. Later parts of this series and CoD or BF did not impress me anymore. Maybe because I didn't play them enough - maybe I won't insist. Lots of people said that Call of Duty had a much better landing stage at Omaha Beach, and overall the game was at a higher level. However, I wasn't interested, what I saw in MOHAA was one of the best FPP experiences for me. I didn't need more, anyway, I preferred unrealistic shooters anyway, which was probably the main reason why I didn't like the above-mentioned titles.
Tropico 1 - At the time of this game's release, I had gone through most of the RTS games and missed the base build titles, fought the enemy so had to look for something new. Sim and Tycoon games did not offer combat (or at least most of them), but if I liked their theme, I could turn a blind eye to it. The best of all of them is "Tropico". Recently, I tried to refresh this game on GOG, but gave it up after an hour. The main reason was that I forgot how to play Tropico and was losing, and I didn't feel like wasting my time on a tutorial. Besides, this one hour was enough for me to satisfy the feeling of nostalgia. My first encounter with this game took place in Krakow, when we were visiting my family with my mother and sister. It was a hot summer, a bit earlier I bought a new edition of "CD-Action", in which there was a review of "Tropico". I have read this text several times to be sure if I like it. A few days later, my cousin and I went to the stock exchange in Krakow - he wanted to buy new pirate films, and his mother, as befits a woman, wanted to see what can be bought etc. I went looking for game dealers and found one gentleman who had this title in his offer. I asked my mother to buy it for me and as soon as we returned to Lower Silesia, I installed it on the computer. I played for about 2 months - the game was much more fun than "Rollercoaster Tycoon" due to its greater complexity and difficulty level. Today I am not going to come back to it. Or at least not to go through it all. If I feel like it in some time, I'll start the tutorial and remember its basics, maybe I'll play different maps.
Prince of Persia - Although I've known this series since I was a child, I've never been a fan of it. When I was a child, no one from my close circle played it. Too long, my uncle only played for me once. Then I gave this title 2 chances, both fell very quickly. Years later, I watched speed-run on YT and I found 100% convinced that it is not a game for me. I bypassed PoP3D due to the terrible reviews in the computer press. Several years have passed and UbiSoft has created a new trilogy that has garnered great reviews. I didn't like the first, fairy-tale part, even though it was (and still is) a really good game. The middle part of the trilogy is quite different, its dark atmosphere and strong soundtrack are to my liking. It is true that I did not finish it, but the game on the first Xbox gave me a lot of fun. I would love to play this remake of the first game, as long as it gets good feedback.
The Lord of the Rings: The Return of the King - For many years there has been a trend to release games related to some kind of high-profile premiere (if you are too young or don't remember - imagine that for every Marvel movie, DC or other high-budget production, you are making a game on it. basis to earn even more). Usually they were poor or at best not bad, but there were also good or very good titles. One of them was an RPG game based on Tolkien's books. The game follows the events of the film faithfully and gives a lot of fun (or at least to me, and I'm not a big fan of Jackson's trilogy, although I appreciate its level, epic execution and fidelity to the original). The character development system was done very well and I remember sitting at my two friends' house and the three of us playing the PS2 game. After that one adventure, I never came back to it, but for many years I praised the game and spoke favorably about it.
Doom 3 - I break my rule exceptionally, because this game deserves a separate discussion. As I wrote in the "Masters of Doom" review, I was really looking forward to this game. I followed every announcement of her, the single piece of information John Carmack wrote about in his blog, played the alpha version that was leaked on the internet. People had high expectations of him - ID was a well-known studio, had many fans who still remembered the previous parts of "Doom" and "Quake", and the graphics and technology (ie the capabilities of this graphics engine) made a huge impression on players. There was also one more reason, although this one was in the minority - the script. The point is that Carmack went back to the roots and used some of the ideas that were to be implemented in part 1 of the game (in short - the game was supposed to start with getting to know the battlefield, as in "Half Life 1", there were to be social elements in it - conversations with friends, the possibility of playing cards, browsing the base before the demon invasion + the plot was to be more extensive, and the atmosphere was more balanced - half horror, half dynamic action game). Had it not been for the postponement of the release date and the earlier appearance of "Far Cry" and "Half Life 2", which greatly weakened the hype, the game would have achieved greater success.
Unfortunately, I didn't play it the day it was released - my computer was too weak. When I got new equipment after graduation, one of the first games I installed was "Doom 3". I had exactly the same opinion as many substantive reviewers - the game was good, maybe even very good, but it was too dark, too linear, its pace was uneven (which made it neither a dynamic FPP game nor a fully successful horror game), and this flashlight. The game had many good elements, but in terms of implementation, a few mistakes were made. Technologically it was great, gameplay was tiring at times, especially compared to HL2 (I didn't play it, I rely on the opinion of trusted colleagues who know games like me or even better), but there was no one who would throw some elements into the trash and left what works. Do I recommend the game? I will say yes, there are better titles (both as FPP horror and action FPP, which is only meant to be fun), but if you mainly care about purely technical aspects, it's worth your time. I recommend "Doom 4" much more, which in turn was more inspired by "Doom 2".
SW - Knights of the Old Republic 1 - At this point, I will expose myself to fans of good games based on "Star Wars", but ... I didn't like this game. As with ME, it happened quite quickly. The combat system was too difficult for me, and by then I slowly stopped liking SW. I explained this in more detail a few years ago when writing about the new trilogy. In short - the new trilogy made me realize that I was a fan of only the first 3 movies and series, such as "The Mandalorian", which takes place around this period. The rest of the world that is beyond this period does not appeal to me. I know this is not a fair approach and I should give KOTOR more time (because the high ratings from players and reviewers didn't come out of nowhere) but I don't feel like it.
Portal - I tried to play this title twice, each time I ended up on one of the starting boards (maybe 5 or 6). The third attempt never took place, because not much later I saw a little kid who easily got even further than me and broke down. Nevertheless, I recommend it, it is not without reason that the game has won the recognition of many people - not only reviewers, but also teachers in various countries around the world. The "portal" has been used by schools in different countries to teach logical thinking and more (like "Minecraft" but in other respects). Even Valve released the game for free for educational purposes.
Command and Conquer 3 - Again, I am breaking the rule extremely, but like D3, this game deserves a separate comment. It may be a controversial opinion, but I personally think EA and the rest of the developers have done a much better job than the little remnants of the good old Westwood. Contrary to the prevailing narrative, it was not EA who destroyed the brand with the creation of "Tiberian Sun" (and even if they had a hand in it, the main culprits are the people of Westwood). Of course, in the end, they blew the brand up by spending the trash that was part 4 of the game. However, they created the perfect part 3 and satisfied my childhood thirst - I got to know the rest of the TS story. I don't know how the game stood the test of time, but I played it a few months after its premiere and a few years after it to remind myself of the impressions. Back then, it was a great product both as a continuation of the cult game and as a new RTS title for new players. The campaign was much more satisfying than the one with SC2 WoL (at least for me, but to be objective - SC2 had a better written script), the difficulty level was well-balanced - it was simple for novices, and at the same time was a challenge for more experienced players (depending on from the one we have chosen). It was also longer, and thus - the price / quality ratio was better. SC2 was IMO too short for Blizzard's promises. As for the aspects attractive to fans of the classics, everything that we loved for part 1 is back. A map where we choose the place we want to attack, and at the same time show who controls which part of the territory. Joe Kucan is once again stealing hearts as Kane. Similar buildings, references to the previous parts, a much better expansion of the gameplay than in the case of "Tiberian Sun". Besides, you can see that it is the same world as a dozen or so years earlier, but very damaged by the toxic Tiberium. Some fans have complained about the introduction of a new side to the conflict, the Aliens known as Scrin. They disturbed me at first, but in the end it's not that bad. Ie. Sure, it could have been better, but compared to RA2's Yuri faction, it's doing pretty well. At least they stand out with their design.
Unfortunately, this series of games has no luck being a popular esports title (unlike Blizzard's games). EA has tried to promote this game as well as the 2020 remaster, but unfortunately players were not interested in them, like Wc3 or SC. It is true that I did not follow the multiplayer CnC fandom, but I remember what the gaming communities of the above-mentioned titles looked like and "Tiberian Wars" cannot compare with them in any way. It's a pity, because it was a very good RTS with some interesting mechanics - the gameplay is much faster and the matches are dynamic. I don't know how it compares to StarCraft, but there's definitely a lot more going on than with Wc3. Do I recommend? I will say yes, this is not a groundbreaking title for the genre, but it does provide solid entertainment at a high level. It's worth playing if you miss classic strategies, but in a newer version. But don't expect to get anything other than very good gameplay.
Left 4 Dead - Even though I didn't play it very long, I really liked it. So why didn't I play it too long? The reason is simple - although SinglePlayer is very rewarding (surprisingly good AI for both allies and enemies), it's a game made for co-op play that is much more fun. I recommend it to all shooters and zombies - the game is still in development (it got a big update a year ago), it has a great atmosphere and is quite original for a zombie-related title. Plus, it's rumored to be aging with style and the gameplay is still satisfying.
Batman: Arkham Asylum - I've played both games that came out on PS3. I rarely play comic book games, but I've heard so many positive reviews about Rocksteady games that I had to play them. And I did not regret it! I felt 100% immersed at night. It seemed to me that not only was I playing Batman, but that I had become a knight of the night myself. This was helped by the perfect film atmosphere, famous voice actors (Kevin Conroy, Arleen Sorkin and Mark Hamill), a great reproduction of the classic Batman, which we associate from childhood. The gameplay, though boring and repetitive at times, is still a lot of fun. The fights against Bruce's iconic opponents were great - challenging, I felt Croc's strength, the illusions and poisons of the Scarecrow were brilliant - I don't know about you, but me and a few of my friends, we thought the console broke the first time. The only thing that bothered me was the crude final boss - both in terms of appearance and challenge. The Joker was too repetitive, especially when he grew to Bane's size. Nevertheless, this is only a slight scratch on a perfect diamond. If you like this hero and want to feel like him, this is one of the best options. I would say "the best", but I don't know other games with him as well as "Arkham Asylum" and its sequel, so I won't take a judgment. Either way, it's worth buying it and spending your time on it.
Plants vs Zombies - A small, but extremely playable game. When it was freshly after the premiere, I devoted several dozen hours to it. I quit for the same reason as RTS games - they were taking up too much of my time for entertainment, which gave me too little fun when I could make better use of it. Unfortunately, I am lazy and when there is a temptation to sit on my ass for a few hours and play, I often succumb to it, which makes me lack time for more important matters. Nevertheless, I recommend getting to know her ... On the other hand, probably each of you already knows her. It's hard not to know her as a player.
MK 9 - Another exception to the rule. As with "Arkham Asylum", this is one of the few games I have played on PS3. There was a good promotion in the English shop so I took advantage of it. I've heard for a couple of years that it is very good and is a worthy return to the level of the trilogy, so I knew I would not be disappointed. The game captivated me from the moment of the intro, in which we had (I think) a summary of the last part. Raiden acted like the fans who had previously begged in prayers for a reset of this universe - the guardian of Earth made us go back to the first tournament (from the game MK1, I'm not talking about the earlier one, in which this super strong defender of Earth participated, probably Kung Lao predecessor). Oh, how I would like to see it, for example in DB ... Maybe one day I'll see it. Thanks to this, we were able to go back to the times when MK was not broken, and thus - to observe things that we remember from childhood. Additionally, the creators can retell the story, but better this time, avoiding stupid and ill-considered decisions in the later parts. I haven't played the next parts for too long, but I plan to catch up someday, when I have nothing to play and want to return to this universe. Maybe the sequel to the movie will make me come back?
Borderlands 2 - In 2021 I wrote a longer text on "Borderlands" so this time it will be short. I got to know the game during my 3.5 years in the UK. I heard about it a bit earlier, I was interested in the graphics that ages in a really beautiful style. I had a lot of fun playing with my roommate, we went through almost the whole game (in the sense, the main plot and lots of additional quests). A year ago I bought a promotional offer in PSstore where there were 2 games for the price of 1. Today I don't play it anymore, I did it for the second time, I made a character from every available class and to this day I am with them at various stages of entertainment. Oh w8, but no - the saves were on PS4 which I gave away, so on PS5 I would have to start from scratch ... I honestly don't want xD. It's a good game, it's fun to shoot, but after all the hours I've spent with it, it's just boring for me.
South Park: Stick of the Truth - Another game I know from PS3. As a lover of the show, I couldn't afford to miss this game. The more that this is her first successful game adaptation (previous games were usually poor). I don't know if I can recommend it to people who don't like animation, but if you're a fan of it, I think you should play it. We have a lot of references to the series here, probably every character who has appeared on the screen more than 1 time. Gameplay has a few downsides, but overall it's still a successful product. I laughed a lot during the game.
[Gry w które grałem]
The Sims 1 - Każdy facet mówił, że nie gra, że brzydzą go "Simsy" i zabawa w dom, którą uwielbiają dziewczyny. Jednakże, jak przychodziło co do czego, to wielu z nich wiedziało, jak się w to gra i co należy robić. Przyznaję się, byłem jednym z nich, ale na swoje usprawiedliwienie mogę powiedzieć, że mam młodszą siostrę, więc nie miałem wyjścia. Najpierw musiałem się dzielić komputerem z siostrą, a potem gdy dostała swój własny, to czasami się wkurzałem, gdy internet lagował podczas gry w WC3 albo DotA1. Chłopaki z klanu do dzisiaj czasem wspominają ze śmiechem, że pamiętają moje krzyki na TeamSpeaku "Siostra, nie ściągaj nic z internetu!!!". No cóż, młodsza siostra skopiowała nawyki starszego brata i słuchała sobie muzyki podczas mojej gry lub robiła coś innego, co obciążało wówczas sieć. Jeśli zaś chodzi o grę, to grałem w "The Sims" co najwyżej kilka razy. Raz zbudowałem sobie dom, zająłem się trójką mieszkańców, ale przestałem, bo zarabiali zbyt mało pieniędzy (przez co nie mogłem zbyt szybko rozbudowywać ich domu) i musiałem poświęcić zbyt dużo czasu na ich kontrolę. Nie moje klimaty, tak wtedy jak i dziś, wolę zarządzać wieśniakami w grach RTS niż mieszkańcami domu. Chociaż z drugiej strony, to poświęciłem kilkanaście godzin "Singles: Flirt Up Your Life" - dojrzalszej wersji gry Willa Wrighta. No ale to wynikało z oczywistych powodów - byłem nastolatkiem, u którego buzowały hormony, a w tej grze był seks i nie było cenzury.
Alien vs Predator 2 - Mimo, że byłem wielkim fanem Obcych i Predatorów, a AvP było świetną + oryginalną grą, to nigdy nie byłem jej fanem. Nie wiem, jak się zestarzała z perspektywy czasu, ale jeżeli chcecie pograć w dobry, klimatyczny tytuł z gatunku FPS, który ma jedną cechę wspólną z "StarCraft", to zachęcam. Chodzi o to, że inaczej gra się człowiekiem, Obcym lub Predatorem. Każdy ma swoje mocne i słabe strony (aczkolwiek z tego co pamiętam, to raczej nie było balansu w rozgrywce). Gra człowiekiem wygląda dokładnie tak, jak w filmach - dużo strachu i jak ktoś się pojawił w skanerze, to chodziliśmy cichutko na paluszkach. Alien z racji swojej słabszej odporności (chodzi o podatność na karabiny i inne bronie), musiał działać szybko i podstępnie. Jak już mówiłem, ja jestem mega Slowpoke w tej materii, więc gra Obcym w jakimkolwiek stadium rozwoju (bo możemy zacząć jako Face Hugger lub dojrzały Alien) była dla mnie męczarnią. Co innego Predator, duży, ciężki, mogący rozwalić przeciwnika najłatwiej z całej trójki, mój ulubiony camper. Dziś do gry wrócić nie zamierzam, bo nie czuję takiej potrzeby, ale jeżeli lubisz poznawać stare i dobre gry, to AvP jest być może dla Ciebie. Zalecam jedynie przejrzeć internet, bo wiem że któraś część (1 lub 2) jest taka sobie, ale ta druga jest znacznie lepsza.
Serious Sam - Jeśli dobrze pamiętam, początkowo było to jedynie demo technologiczne, które miało pokazać możliwości Serious Engine (duże obszary, na których są setki, a czasem jeszcze więcej przeciwników, a wszystko to ładowało się bardzo szybko i chodziło dość dobrze na różnych komputerach - zarówno tych lepszych, jak i słabszych). Nie chcę skłamać, ale chyba żadne studio nie było zainteresowane, więc Croteam postanowił zrobić własną grę. 1 i 2 część zebrały bardzo wysokie oceny oraz cieszyły się uznaniem wśród graczy. Wtedy to była naprawdę dobra gra, a jak jest dziś? Cóż, nie wiem. Podejrzewam jednak, że nadal bardzo dobrze spełnia swoje zadanie - jeżeli lubicie się zrelaksować mordując hordy przeciwników w bezmyślny sposób, to jest to tytuł dla Was. Co prawda gra nie oferuje nic ciekawego, ot zabij wszystkich przeciwników i idź dalej, ale jeżeli Wam to wystarczy, to możecie spróbować. Można kupić te gry na gog.com. Ja nie zamierzam do niej wracać z prostego powodu - przeszedłem obie części, pamiętam je dość dobrze, a zabijanie mas przeciwników, jest dla mnie zwyczajnie nudne.
Age of Mythology - Kilkanaście lat temu, gdy poświęcałem swój czas przede wszystkim na gry, to bardzo czekałem na AoM. W tamtym czasie, przeszedłem wszystkie popularne i wysoko oceniane tytuły RTS, a co za tym idzie - byłem nimi znudzony. Szukałem czegoś nowego i przez wiele miesięcy czekałem na premierę tego tytułu. Gdy tylko pojawił się w ofercie piratów, to odrazu kupiłem swoją nielegalną kopię, zainstalowałem i... rozczarowałem się. Pierwsze wrażenie nie było najlepsze, grało mi się zbyt łatwo, grafika mi się nie podobała, ale stwierdziłem, że skoro zapłaciłem, to warto przejść ją do końca lub przynajmniej kilkanaście misji zanim ją usunę. Wraz z każdą kolejną misją było coraz lepiej, pod koniec nawet minimalnie zaangażowałem się w tę historię, ale kilka tygodni po jej zakończeniu, usunąłem ją z dysku. Mimo, że bardzo lubiłem (i nadal lubię, aczkolwiek musiałem przestać - zajmuje mi to zbyt wiele czasu) grać z komputerem na mapach z trybu multiplayer, to AoM znudziło mi się po kilku meczach. Zapewne wynikało to z tego powodu, że gra od początku mi się średnio podobała. Podobno "Definitive Edition" jest już dużo lepsza, ale nigdy nie miałem okazji do jej poznania i raczej się to już nie zmieni.
No One Lives Forever - Czasem jest tak, że na rynek trafi jakiś bardzo dobry produkt, który wyróżnia się na tle konkurencji, ale nie odnosi sukcesu, a jego sława jest szybko zapomniana. Takim właśnie przypadkiem jest ta gra. Tytuł zebrał bardzo dobre opinie zarówno w Polsce, jak i zagranicą, zarobił tyle, by opłacało się stworzyć sequel, ale gracze stosunkowo szybko o nim zapomnieli. Oczywiście, tytuł miał grupę fanów, którzy próbowali do tego nie dopuścić, ale jak pokazał czas - nic z tego. Na początku sam byłem krytykiem tego tytułu, ale byłem wtedy 11-12 letnim dzieckiem, dla którego gry FPS, jednoznacznie kojarzyły się wyłącznie z "Doom", DN3D etc. Dopiero w liceum doceniłem tę grę, gdy zacząłem dyskutować ze starym znajomym, miłośnikiem tej gry. Zaczęliśmy gadać o zapomnianych tytułach sprzed kilku lat. Początkowo krytykowałem żeńskiego Bonda, twierdząc że gra choć była niezła, to nie zrobiła na mnie większego wrażenia. Znajomy był zdziwiony, zwłaszcza że wiedział o mojej fascynacji gatunkiem FPS. Zasypał mnie argumentami pokazującymi, że się mylę. Poprosiłem go zatem o pożyczenie płyty z grą, by odświeżyć wspomnienia i spojrzeć na NOLF z innej perspektywy. Tytuł nadal nie zdobył mojej uwagi, bo nie przepadam za gatunkiem Stealth, ale faktycznie - patrząc z perspektywy ówczesnych czasów i konkurencji, był to co najmniej bardzo dobry tytuł. Zdecydowanie go polecam, jeżeli chcecie się przekonać, czy NOLF to faktycznie najlepsza gra FPS od czasów "Half Life 1".
Medal of Honor - Zanim cokolwiek powiem, to Plaża Omaha. Jeżeli jesteś w moim wieku i grałeś w MOHAA, to na pewno zapamiętałeś ten etap. Tak, był pełen skryptów, tak początkowo był bardzo trudny, ale wtedy robił gigantyczne wrażenie. Gdybym robił listę 10 najbardziej epickich momentów w grach z lat 2000-2010, to lądowanie w Europie byłoby jednym z nich i należałby raczej do tej lepszej połowy. Doskonale odwzorowano prawdziwy desant, czuliśmy morderczą siłę niemieckich karabinów maszynowych, które zmieniały plażę w krwawą rzeź i mogliśmy choć trochę poczuć to, co czuli żołnierze Aliantów. Reszta gry była również świetna. Nie tylko z uwagi na bardzo dobrą jakość wykonania, czy odmienność (po wielu grach FPS z gatunku sci-fi, w końcu dostaliśmy coś w 100% prawdziwego), fabułę, ale przede wszystkim klimat. Przeszedłem ten tytuł 3 razy i za każdym razem bawiłem się doskonale. Zawsze wczuwałem się w żołnierza i angażowałem się w kampanię, jak podczas grania w "Doom", czy niedawno temu w "Half Life 1". Późniejsze części z tej serii oraz CoD, czy BF nie robiły już na mnie wrażenia. Może dlatego, że za mało w nie grałem - być może, nie będę się upierał. Wielu ludzi twierdziło, że "Call of Duty" miało dużo lepszy etap lądowania na plaży Omaha i generalnie cała gra prezentowała wyższy poziom. Ja jednak nie byłem zainteresowany, to co zobaczyłem w MOHAA było dla mnie jednym z najlepszych doświadczeń z gier FPP. Nie potrzebowałem więcej, zresztą i tak preferowałem nierealistyczne strzelanki co zapewne było głównym powodem, dla którego nie polubiłem w/w tytułów.
Tropico 1 - W czasie premiery tej gry, przeszedłem większość gier RTS i brakowało mi tytułów, w których budowało się bazę, walczyło z wrogiem, więc musiałem szukać czegoś nowego. Gry Sim i Tycoon co prawda nie oferowały walki (a przynajmniej większość z nich), ale jeżeli ich tematyka mi się spodobała, to mogłem przymknąć na to oko. Najcieplej z nich wszystkich wspominam właśnie "Tropico". Niedawno temu próbowałem sobie odświeżyć tę grę na GOG, ale porzuciłem ją po godzinie. Głównym powodem było to, że zapomniałem jak się gra w "Tropico" i przegrywałem, a nie chciało mi się marnować czasu na tutorial. Poza tym, ta jedna godzina wystarczyła mi na zaspokojenie uczucia nostalgii Moje pierwsze zetknięcie z tą grą, miało miejsce w Krakowie, gdy wraz z mamą i siostrą odwiedzaliśmy rodzinę. Było gorące lato, nieco wcześniej kupiłem nowe wydanie "CD-Action", w którym była recenzja "Tropico". Przeczytałem ten tekst kilka razy, by się upewnić, czy mi się spodoba. Parę dni później, pojechaliśmy wraz z kuzynem na giełdę w Krakowie - chciał sobie kupić nowe pirackie filmy, a mama jak przystało na kobietę, chciała sobie popatrzeć, co można kupić etc. Ja poszedłem szukać handlarzy gier i znalazłem jednego pana, który miał ten tytuł w swojej ofercie. Poprosiłem mamę, by mi go kupiła i gdy tylko wróciliśmy na Dolny Śląsk, to zainstalowałem go na komputerze. Bawiłem się przez około 2 miesiące - gra dawała mi dużo więcej radości niż "Rollercoaster Tycoon" ze względu na większą złożoność i poziom trudności. Dziś już do niej nie zamierzam wracać. A przynajmniej nie po to, by przejść ją całą. Jak nabiorę ochoty za jakiś czas, to włączę tutorial i przypomnę sobie jej podstawy, to może zagram w różne mapy.
Prince of Persia - Mimo, że znam tę serię od dziecka, to nigdy nie byłem jej fanem. Gdy byłem dzieckiem, to nikt z mojego bliskiego otoczenia w to nie grał. Zbyt długo, mój wujek zagrał przy mnie tylko jeden raz. Potem dałem 2 szanse temu tytułowi, w obu przypadkach poległem bardzo szybko. Po latach obejrzałem speed-run na YT i przekonałem się w 100%, że to nie gra dla mnie. PoP3D ominąłem z uwagi na fatalne recenzje w prasie komputerowej. Minęło kilkanaście lat i UbiSoft stworzył nową trylogię, która zebrała świetne recenzje. Pierwsza, baśniowa część nie przypadła mi do gustu, mimo że to była (i raczej nadal jest) naprawdę dobra gra. Co innego środkowa część trylogii, jej mroczny klimat i mocny soundtrack bardzo mi przypadły do gustu. Co prawda nie skończyłem jej, ale gra na pierwszym Xboxie dała mi dużo przyjemności. Z przyjemnością zagram w ten remake pierwszej części, o ile zbierze dobre opinie.
Władca Pierścieni: Powrót króla - Przez wiele lat panowała moda, by wypuszczać gry związane z jakąś głośną premierą (jeżeli jesteście zbyt młodzi lub nie pamiętacie - wyobraźcie sobie, że do każdego filmu Marvela, DC lub innej, wysokobudżetowej produkcji, robi się grę na jej podstawie, by zarobić jeszcze więcej). Zazwyczaj były one słabe lub co najwyżej niezłe, ale zdarzały się dobre lub bardzo dobre tytuły. Jednym z nich była gra RPG oparta na książkach Tolkiena. Gra wiernie podąża za wydarzeniami z filmu i daje dużo przyjemności (a przynajmniej mi, a nie jestem wielkim fanem trylogii Jacksona, choć doceniam jej poziom, epicką realizację i wierność pierwowzorowi). System rozwoju postaci był zrobiony bardzo dobrze i pamiętam, jak siedziałem w domu dwóch moich przyjaciół i we trzech przechodziliśmy grę na PS2. Po tej jednej przygodzie już do niej nie wróciłem, ale przez wiele lat chwaliłem tę grę i mówiłem pochlebnie na jej temat.
Doom 3 - Wyjątkowo łamię swoją zasadę, bo ta gra zasługuje na osobne omówienie. Tak jak pisałem w recenzji "Masters of Doom", bardzo czekałem na tę grę. Śledziłem każdą jej zapowiedź, pojedynczą informację, o której napisał John Carmack w swoim blogu, grałem w wersję alfa, która wyciekła do internetu. Ludzie mieli wobec niego wysokie oczekiwania - ID było znanym studiem, miało wielu fanów, którzy ciągle pamiętali poprzednie części "Doom" oraz "Quake", a grafika i technologia (tzn. możliwości tego silnika graficznego) robiły olbrzymie wrażenie na graczach. Był też jeszcze jeden powód, choć ten był w zdecydowanej mniejszości - scenariusz. Chodzi o to, że Carmack wrócił do korzeni i wykorzystał część pomysłów, które miały zostać zaimplementowane w 1 części gry (w skrócie - gra miała zaczynać się od poznawania pola bitwy, tak jak w "Half Life 1", miały w niej być elementy socjalne - rozmowy z kolegami, możliwość gry w karty, przeglądania bazy przed inwazją demonów + fabuła miała być bardziej rozbudowana, a klimat bardziej zbalansowany - pół horror pół dynamiczna gra akcji). Gdyby nie opóźnianie daty premiery oraz wcześniejsze pojawienie się "Far Cry" oraz "Half Life 2", które mocno osłabiły hype, to gra osiągnęłaby większy sukces.
Niestety, nie grałem w niego w dniu premiery - mój komputer był zbyt słaby. Gdy dostałem po studiach nowy sprzęt, to jedną z pierwszych gier, jakie zainstalowałem był "Doom 3". Miałem dokładnie taką samą opinię, jak wielu merytorycznych recenzentów - gra była dobra, może nawet bardzo dobra, ale była zbyt ciemna, zbyt liniowa, jej tempo było nierówne (przez co nie była ani dynamiczną grą FPP ani w pełni udanym horrorem), no i ta latarka. Gra miała wiele dobrych elementów, ale pod względem realizacji popełniono kilka błędów. Technologicznie było świetnie, gameplay momentami był męczący, zwłaszcza w porównaniu do HL2 (nie grałem w niego, opieram się na opinii zaufanych kolegów, którzy znają się na grach jak ja lub nawet lepiej), ale zabrakło kogoś, kto by wyrzucił niektóre elementy do kosza i zostawił to, co działa. Czy polecam grę? Powiem tak, są lepsze tytuły (zarówno jako horror FPP, jak i FPP akcji, który ma dać tylko frajdę), ale jeżeli zależy Wam głównie na aspektach czysto technicznych, to warto poświęcić mu czas. O wiele bardziej polecam "Doom 4", który z kolei bardziej inspirował się "Doom 2".
SW - Knights of the Old Republic 1 - W tym momencie narażę się fanom dobrych gier na podstawie "Star Wars", ale... Nie polubiłem tej gry. Podobnie jak w przypadku ME, doszło do tego dość szybko. System walki był dla mnie zbyt trudny, a ja już wtedy powoli przestałem lubić SW. Dokładniej to wyjaśniłem kilka lat temu, gdy pisałem o nowej trylogii. W skrócie - nowa trylogia uzmysłowiła mi, że byłem fanem tylko 3 pierwszych filmów oraz serialami, jak np. "The Mandalorian", których akcja ma miejsce mniej-więcej w tym okresie. Reszta świata, która wykracza poza ten okres, nie przemawia do mnie. Wiem, nie jest to sprawiedliwe podejście i powinienem dać KOTOR więcej czasu (bo wysokie oceny graczy i recenzentów nie wzięły się znikąd), ale nie chce mi się.
Portal - Próbowałem dwa razy zagrać w ten tytuł, za każdym razem kończyłem na jednej z początkowych plansz (chyba 5, czy 6). Trzecia próba nigdy nie miała miejsca, bo niewiele później zobaczyłem małego dzieciaka, który bez problemu doszedł jeszcze dalej niż ja i się załamałem. Mimo to polecam, nie bez powodu gra zdobyła uznanie wielu ludzi - nie tylko recenzentów, ale i nauczycieli w różnych krajach świata. "Portal" był wykorzystywany przez szkoły w różnych krajach, do nauczania logicznego myślenia i nie tylko (tak jak "Minecraft", ale w innych aspektach). Nawet Valve udostępniło grę za darmo do celów edukacyjnych.
Command and Conquer 3 - Znowu wyjątkowo łamię zasadę, ale podobnie jak D3, ta gra zasługuje na osobne omówienie. Może to będzie kontrowersyjna opinia, ale osobiście uważam, że EA i pozostali twórcy, zrobili dużo lepszą robotę niż niewielkie pozostałości po starym, dobrym Westwood. Wbrew dominującej narracji, to nie EA zniszczyło tę markę przy tworzeniu "Tiberian Sun" (a nawet jeśli przyłożyli do tego rękę, to głównymi winowajcami są ludzie z Westwood). Oczywiście, ostatecznie to oni rozjebali tę markę wydając śmiecia, jakim była 4 część gry. Jednakże to oni stworzyli doskonałą część 3 i zaspokoili moje dziecięce pragnienie - poznałem ciąg dalszy historii z TS. Nie wiem, jak gra przeżyła próbę czasu, ale grałem w nią kilka miesięcy po premierze oraz parę lat po niej, by sobie przypomnieć wrażenia. Wtedy była świetnym produktem zarówno jako kontynuacja kultowej gry, jak i nowy tytuł z gatunku RTS dla nowych graczy. Kampania była o wiele bardziej satysfakcjonująca niż ta z SC2 WoL (przynajmniej dla mnie, aczkolwiek żeby zachować obiektywizm - SC2 miał lepiej napisany scenariusz), poziom trudności był odpowiednio zbalansowany - był prosty dla nowicjuszy, a jednocześnie stanowił wyzwanie dla bardziej doświadczonych graczy (w zależności od tego, jaki wybraliśmy). Była też dłuższa, a co za tym idzie - lepszy był stosunek cena / jakość. SC2 był IMO zbyt krótki, jak na obietnice studia Blizzard. Jeśli chodzi o aspekty atrakcyjne dla fanów klasyki, to wróciło wszystko to, za co pokochaliśmy część 1. Mapa, na której wybieramy miejsce, które chcemy zaatakować, a jednocześnie pokazuje, kto włada jaką częścią terytorium. Joe Kucan po raz kolejny kradnie serca jako Kane. Podobne budynki, nawiązania do poprzednich części, znacznie lepsze rozbudowanie rozgrywki niż w przypadku "Tiberian Sun". Poza tym, widać że to ten sam świat, co kilkanaście lat wcześniej, tylko że bardzo zniszczony przez toksyczne Tyberium. Niektórzy z fanów narzekali na wprowadzenie nowej strony konfliktu, tzn Obcych znanych jako Scrin. Początkowo mi przeszkadzali, ale w ostatecznym rozrachunku nie jest tak źle. Tzn. jasne, mogło być lepiej, ale na tle frakcji Yuri'ego z RA2, to wypadają całkiem nieźle. Przynajmniej się wyróżniają swoim designem.
Niestety, ta seria gier nie ma szczęścia do bycia popularnym tytułem e-sportowym (w przeciwieństwie do gier Blizzarda). EA starała się wypromować tę grę, tak samo jak remaster z 2020, ale niestety gracze nie byli nimi zainteresowani, tak jak Wc3 lub SC. Co prawda nie śledziłem dokładnie multiplayerowego fandomu CnC, ale pamiętam jak wyglądały społeczności graczy w w/w tytułach i "Tiberian Wars" nijak nie może się z nimi równać. A szkoda, bo był to bardzo dobry RTS z kilkoma ciekawymi mechanikami - rozgrywka jest znacznie szybsza, a mecze są dynamiczne. Nie wiem, jak wypada w porównaniu do "StarCraft", ale na pewno dużo więcej się dzieje niż w przypadku Wc3. Czy polecam? Powiem tak, nie jest to przełomowy tytuł dla gatunku, ale zapewnia solidną rozrywkę na wysokim poziomie. Warto zagrać, jeżeli tęsknicie za klasycznymi strategiami, ale w nowszej wersji. Nie oczekujcie jednak, że dostaniecie coś poza bardzo dobrym gameplayem.
Left 4 Dead - Mimo, że nie grałem w nią zbyt długo, to bardzo mi się podobała. Czemu zatem nie grałem w nią zbyt długo? Powód jest prosty - mimo, że SinglePlayer jest bardzo satysfakcjonujący (zaskakująco dobre AI, zarówno sojuszników, jak i wrogów), to gra stworzona do gry w kooperacji, która daje znacznie więcej frajdy. Polecam ją wszystkim miłośnikom strzelania oraz zombie - gra jest ciągle rozwijana (rok temu dostała duży update), ma świetny klimat i jest dość oryginalna, jak na tytuł poświęcony tematyce zombie. Poza tym, podobno starzeje się w dobrym stylu i gameplay jest nadal satysfakcjonujący.
Batman: Arkham Asylum - Grałem w obie części, które wyszły na PS3. Rzadko kiedy gram w gry na podstawie komiksów, ale słyszałem tyle pozytywnych opinii o grach Rocksteady, że musiałem w nie zagrać. I nie pożałowałem! W nocy czułem 100% immersję. Wydawało mi się, że nie tylko gram Batmanem, ale sam stałem się rycerzem nocy. Pomógł temu doskonały, filmowy klimat, znani aktorzy głosowi (Kevin Conroy, Arleen Sorkin i Mark Hamill), świetne odwzorowanie klasycznego Batmana, którego kojarzymy z czasów dzieciństwa. Gameplay, choć momentami nużący i zbyt powtarzalny, nadal daje dużo radości. Walki z ikonicznymi przeciwnikami Bruce'a były świetne - stanowiły wyzwanie, czułem siłę Croca, iluzje i trucizny Stracha na Wróble były wyśmienite - nie wiem jak Wy, ale ja i kilku moich znajomych, myśleliśmy za pierwszym razem, że konsola się popsuła. Jedyne, co mi przeszkadzało, to prostacki finałowy boss - zarówno w kwestii wyglądu, jak i wyzwania. Joker był zbyt powtarzalny, zwłaszcza gdy urósł do rozmiarów Bane'a. Niemniej, to tylko drobna rysa na doskonałym diamencie. Jeżeli lubicie tego bohatera i chcecie się poczuć jak on, to jest to jedna z najlepszych możliwości. Powiedziałbym, że "najlepsza", ale nie znam innych gier z jego udziałem tak dobrze, jak "Arkham Asylum" i jej kontynuację, więc nie podejmę się oceny. Tak czy inaczej, warto ją kupić i poświęcić jej czas.
Plants vs Zombies - Mała, ale za to niezwykle grywalna gra. Gdy była świeżo po premierze, to poświęciłem jej kilkadziesiąt godzin. Przerwałem z tego samego powodu, co w przypadku gier RTS - zabierały mi zbyt wiele czasu na rozrywkę, która dawała mi zbyt mało frajdy, gdy mogłem go lepiej spożytkować. Niestety jestem leniwy i jak pojawia się pokusa, by posiedzieć na dupie przez kilka godzin i pograć, to często jej ulegam, przez co brakuje mi czasu na ważniejsze sprawy. Niemniej polecam ją poznać... Choć z drugiej strony, to pewnie każdy z Was już ją zna. Trudno jej nie znać będąc graczem.
MK 9 - Kolejny wyjątek od reguły. Podobnie jak w przypadku "Arkham Asylum", jest to jedna z kilku gier, w które grałem na PS3. Była dobra promocja w Angielskim sklepie, zatem skorzystałem. Od paru lat słyszałem, że jest bardzo dobra i stanowi godny powrót do poziomu, jaki prezentowała trylogia, więc wiedziałem że się nie rozczaruję. Gra urzekła mnie już od momentu intra, w którym mieliśmy (chyba) streszczenie ostatniej części. Raiden zachował się tak, jak fani którzy wcześniej błagali w modlitwach o reset tego uniwersum - opiekun Ziemi sprawił, że cofnęliśmy się do momentu pierwszego turnieju (z gry MK1, nie mówię o tym wcześniejszym, w którym brał udział ten super silny obrońca Ziemi, bodajże poprzednik Kung Lao). Och, jak ja bym chciał to zobaczyć np. w DB... Może kiedyś się doczekam. Dzięki temu mogliśmy się cofnąć do czasów, kiedy MK nie był zepsuty, a co za tym idzie - obserwować rzeczy, które pamiętamy z dziecięcych lat. Dodatkowo twórcy mogą opowiedzieć tę historię na nowo, ale tym razem lepiej, unikając głupich i nieprzemyślanych decyzji w późniejszych częściach. Nie grałem zbyt długo w kolejne części, ale planuję kiedyś nadrobić zaległości, jak nie będę miał w co grać i nabiorę ochoty na powrót do tego uniwersum. Może kontynuacja filmu sprawi, że wrócę?
Borderlands 2 - W 2021 napisałem dłuższy tekst nt. "Borderlands", więc tym razem będzie krótko. Poznałem tę grę podczas mojego 3.5-letniego pobytu w UK. Słyszałem o niej nieco wcześniej, zainteresowała mnie oprawa graficzna, która starzeje się w naprawdę pięknym stylu. Grało mi się bardzo przyjemnie z moim współlokatorem, przeszliśmy niemal całą grę (w sensie, główny wątek i wiele dodatkowych questów). Rok temu kupiłem promocyjną ofertę w PSstore gdzie były 2 gry w cenie 1. Dzisiaj już w nią nie gram, przeszedłem ją po raz drugi, zrobiłem postać z każdej dostępnej klasy i do dziś jestem z nimi na różnych etapach rozrywki. Och w8, jednak nie - save'y były na PS4, które oddałem, więc na PS5 musiałbym zaczynać od zera... Szczerze nie chce mi się xD. To dobra gra, przyjemnie się strzela, ale po tylu godzinach, które jej poświęciłem, jest dla mnie po prostu nudna.
South Park: Stick of the Truth - Kolejna gra, którą znam z PS3. Jako miłośnik serialu, nie mogłem sobie pozwolić na pominięcie tej gry. Tym bardziej, że to jej pierwsza udana growa adaptacja (poprzednie gry był zazwyczaj słabe). Nie wiem, czy mogę ją polecić ludziom, którzy nie przepadają za animacją, ale jeżeli jesteście jej fanami, to wg mnie powinniście zagrać. Mamy tutaj mnóstwo odniesień do serialu, pojawia się chyba każda postać, która pojawiła się na ekranie więcej niż 1 raz. Gameplay ma kilka wad, ale generalnie to nadal udany produkt. Często się śmiałem podczas gry.