[Console and slot games]
Sorry for the short description of some of the titles - I did not want to repeat myself, so as not to extend the text unnecessarily. Out of 2 and 3, I deleted a little over 20 games in total because I didn't have much to say about them. I left those that I could write something interesting about or I was very anxious not to remove from this list.
Sonic the Hedgehog - I've never been a fan of the blue hedgehog, but it has been with me since I was a child. I met him when I was a few years old when I was playing in my father's company, testing the consoles they traded in Krakow. To this day, I remember this image - a TV set in a makeshift closet, and under it 3 consoles intended for display and several dozen games that I tested with it went on sale. Besides, a large, dark hall where customers and employees would walk, and I would sit by the wall and play. Then I returned to this title several times, playing on the emulator, or with my friends in arcades with games, but these were only short episodes. I like to hear about this game, but it's no wonder - I'm interested in games, and Sonic was and still is, an important icon. After all, this was Sega's response to the Italian plumber Nintendo, and at the same time his real competition.
Street Fighter - The game was very popular in my city and among my colleagues, but I was never a fan of it. I missed the "phase" for this title, although I tried to go through it several times. I will never come back to it, I will definitely not even try to play the old parts, but when I watch gameplays with a friend, I never feel boring. And the same was the case with colleagues playing slot machines or old consoles - I always enjoyed watching them play Ken, Ryu or Chun-Li - the three most often I saw in action. Especially Chun Li - it was enough to kick it and almost all fights were won ... Except for bosses, you had to make some effort with them.
Super Castlevania IV - Even though I liked the Netflix animated series a lot, I can't call myself a fan of this series of games. I tried to play them, but no part of me convinced me except the one I'm writing about now. Although, to be honest, this one is too difficult for me. I bought a compilation of PS4 games, but the controls on this pad are too difficult for me. The SNES was much easier for me to play (and it was certainly much more intuitive), here I fall every time I rock on the whip. And since there are many such moments in SC IV, without cheats or the mode with infinite lives, I will not go through it. So why is this my 3rd favorite title from the SNES (right behind DKC 1 and "StarFox")? Mainly because of the music, great atmosphere and storyline that I composed in my head while walking quite far (once I came to the point where you jumped from a chandelier to a chandelier). And contrary to appearances, this is not only my nostalgia - as you can read about some of the games I discuss, today I am reluctant to approach them (or at least some of them). They were important at some point in my life, they gave me a lot of fun, but today I see them as dozens of average or just good cartoons that I have seen in my life - "They were cool, but today I grew out of them" and I wonder what I I saw in them. I do not feel something like this when watching gameplays from the game or trying to pass the 1st stage on PS4. I soak up this world, I enjoy every detail, it gives me a lot of joy and I wish I could learn the intuitive controls on PS4 ... Although it probably comes from the fact that I train too little. Finally, I would like to defeat Dracula and his warriors personally, and not just a passive observer of these fights when I watch videos on YT. Maybe someday.
Starfox - I don't really like flight simulators, even in the arcade version. Except for this title, which, like SCIV or DKC1, has a permanent place in my heart. To this day, I remember how often I played in my parents' room and was pissed off that I was losing too many lives or my mom was telling me to go to sleep. I remember my emotions as I was moving to a new, previously unknown stage and seeing a new planet or listening to an unknown song. Especially in the case of the final - by playing the SNES I only made it twice, in both cases my ship was too damaged to defeat the main boss. This changed when I was playing on PC where I did the game 100% and visited all stages. My joy was just as great at this moment, I felt similar emotions as during the first screening of "A New Hope". The plot and characters were simple, but it didn't stop me from enjoying the game. I felt into this world and felt sad every time I lost one of my companions. I tried to play a sequel on a Nintendo 64 but I didn't like it at all. To sum up - as with most old games I say that "I will never come back to them", in the case of "Starfox" I would like to do it. The game is not too long, it relaxes me + I know most of the boards by heart, so I would rather not complain.
Mortal Kombat - Even though I prefer part 2, this one would never have come into existence if it had not been for the gigantic success of part 1. The series has a long and rich history that is full of successes, failures and has made a remarkable comeback. When the creators got to the wall, coming up with more and more stupid solutions, they decided to reset the universe at some stage, which was successful. By the way, it's a pity that so few people do it - it would be very useful to some brands, such as "Dragon Ball Z". But we'll talk about it another time, now I'll come back to another title that allegedly hurt children with its brutality. As my friend Łukasz said, this is nonsense, because our whole generation grew up on such brutal titles and it did not affect us badly. Okay, it's not a very safe game for young people, but despite the spectacular murder scenes, these were only pixels, not brutal and realistic finishers like in the new parts of "Doom" or MK. Of course, at the time, this artwork was considered photorealistic and could have had a bad effect on some individuals, but... As I wrote, these were only single cases. Although from the perspective of years I value 1 part more, I was not a fan of it for many years. I don't know what that came from, except that I knew the sequel first. Anyway, until today I was not able to like 3 parts - both versions (correct me if I'm wrong, but after some time the arcade got a revised version). I returned to this game after buying a PS3 in the UK and it was incredibly fun to play, even with Shao Kahn, whom I fought for over 8 hours. I have even better memories of the times when I went with my friends to arcade salons or those where there were older consoles. Or when the MK4 was released - pirated copies of the game passed from hand to hand, as in the case of "WarCraft 3" and the first part of GTA in 3D. Even my friend's father played and learned all the moves. Hopefully the sequel to the recently released movie will get better done and we'll get another movie series. MK simply deserved it - even though it is an ordinary face slapping game, it has a surprisingly good story, probably the best in the history of the genre. The creators superbly develop the themes that they started several dozen years ago, creating the outline of the universe and simple characters at that time. I don't know many such cases, I think I've only said it once in my life after watching the Castlevania anime. Let this be the best example that it is worth playing - it is a living story that, like "Doom", had a huge impact on the entire gaming industry!
Alladin - Oh, I played this game entirely unlike "The Lion King" - both on PC and SNES. It's not too long or complicated, it shouldn't be a challenge for players today, but kids should be happy. I recommend one of the nicest skill games I have played. This can be purchased on GOG. It's hard for me to say anything more about it, it's just a standard (but very good, albeit short) game based on a Disney cartoon.
Donkey Kong Country - The only arcade game I have loved for my whole life. Although the whole trilogy made an amazing impression on all players, reviewers, and the entire gaming industry in general (as my friend Karol once said, Rare squeezed maximum possibilities from the console and cartridge capacity). They basically crashed the system, as did Nintendo from "Super Mario" and ID Software from "Doom 1" before. As far as I am concerned, I only loved the first part. The second one was good, but had a few worse or too difficult stages, in general I had the impression that it was worse (even though it was even better overall). Third ... Let's forget about it xD. Seriously, I went through it completely, just like the previous ones, but I was not happy about it. I did it out of self-imposed compulsion, not sincere desire. Going back to part 1, this one bought me from the very first moment - graphics, atmosphere, humor, the ability to play in 2 (probably the only game I played with my friends when I was young, then there was "Worms 3"), amazing music that does I am impressed to this day, a lot of gameplay. I went through it a dozen times, I came back to it on both the console and the PC (although on the latter more often), I plan to buy a Nintendo Switch for this game (and its refreshed versions). Like other players, I am shocked that they managed to fit such an excellent title on as small a medium as a cartridge.
Tekken - I'm not sure, but this was the first time I saw this series while playing the 1st part. However, I can be wrong (although I have clear memories of that game, I don't know if I met it later), so for the sake of safety I'll start with Part 2 of my favorite part of this series - in this case it's purely subjective reasons. Purely emotional, it is probably due to nostalgia. The third, as well as each subsequent part, is better in every way, and yet I have the best memories of it. I remember every time we sat in the arcade and watched someone toss a coin and played. Especially when it was someone who played very well. Two of them are my friends that I mentioned in the texts about LoL, DotA and Wc3 - Piotr and Wojtek. They both won most of the 1vs1 duels, I guess I won't be lying when I say that the win to loss ratio was 7-8 out of 3-2. I saw Piotr most often, because we lived in the same block and went to the same salons. However, both of them attracted many people's attention when they entered the lounge, which made them stand out from the rest. From what I heard, some people in Poland were the same, the same in my city, but in other arcades (there were 4 of them at the peak moment). Such progenitors of today's top players DotA, "FIFA", "Quake", "Diablo", LoL and other online games. People who had a little more chips, such as me, sometimes gave them for free to such players, and they passed it with the character we chose. I remember picking Kunimitsu once, who was such a weak character that nobody wanted to play her - a few made that mistake and lost money, including me. My friend (I'm not talking about Wojtek or Piotr) went through the whole game, although the last fights tired him out and he barely won, but he made it. Even though today I prefer MK and I'm not a big fan of "Tekken", this brand is with me to this day. After turning 20, we met Wojtek and Piotrek at my house several times, we drank alcohol and remembered the old times. Of course, by default, I was always the weakest of all 3. It pissed me off and complained sometimes, but we always had a good time and we reminded each other of what it used to be like in the past.
The Lion King - Another game from the days when Disney titles were very good. This one was additionally remembered due to one annoying bug - on one of the initial boards (the stage with giraffes and other animals), there was a bug that made it very difficult to proceed. I never got past him, even though as a 17-year-old I knew how to get past this mistake. I just lost interest in him. Nevertheless, it is a very good and atmospheric arcade game that looks nice even today. If you have children, you can buy it on GOG - they should like it. The title is atmospheric, has great music and is very colorful. It doesn't matter if I'm talking about the SNES or MS-DOS version.
Chrono Trigger - One of the titles that belongs to my infamous "list of shame". For over a dozen years I have been promising myself that I will pass it, but I have never succeeded. I borrowed a PS1 once to do this, but other titles were more important to me. Second time I tried to do this on PC on SNES emulator but got stuck at some stage (dark future, fighting some big robot). I hope that on the occasion of "Chrono Cross", the studio will decide to remaster this game as well. When it goes to PlayStation, it will be easier for me to go through it - I will always be able to ask Kamil or Kuba for help, who ate their own teeth on it. Why do I feel so connected with this title, despite the fact that I did not play much on it (because only with my friend on PS1, and then on PC)? Well, it certainly isn't because of its similarities to DBZ. It cannot be denied that the creator of the character was Akira Toriyama, although I have a certain fondness for this version of Goku, Bulma, Piccolo (maybe this is a wrong impression, but I associate the frog knight with him), or Lunch (I associate this savage with her ). Rather, it is due to the atmospheric music and a very well-thought-out, good and multi-threaded plot - I'm shocked when I think that such a project was created on the SNES. And that's the intro - pure epicness, just like in "Soul Edge". I must finally get to know her in full one day to exchange opinions with my colleagues.
Soul Edge aka Soul Blade - My story with this game is fucking simple, and I'm sure most (or at least many) of my peers around the world have it been pretty much the same. It started with a brilliant and beautiful intro with an outstanding atmosphere and excellent, unforgettable music. It was also his trailer, which pulled panties off the players, as effectively as alpha-chad naughty girls. Not literally, of course, although most of my colleagues (including me), we were glad to see female charms that could not be missed, hehehehe ... Summarizing in one sentence - imagine the best and prettiest openings (or previews) to anime from the last 10-15 years which caused great admiration on the Internet and among your colleagues. We felt the same, and even more so, when we watched the intro on PS1 or gaming machines. Not one of us will never forget it for the rest of our lives, and one such case is me. And the game itself? Great, part 1 and 2 were a worthy rival for "Tekken" and MK. I don't know about the 3rd part, because I stopped at the 2nd Sequel had an equally good opening theme, but this one was "only" very good in my opinion. Ie. otherwise, for most games, it's IMO 9/10 and many titles would like to have such a trailer, but it made a noticeably less impression compared to its predecessor. Anyway, I spent quite a lot of time with SE 1 - less than with MK and its rival, however the sequel ... Let me put it this way, no brawl has caught me so much time in front of the TV, both in Single Player and against a real opponent . Well, maybe except for MK9, where I was not able to defeat Shao Kahn fighting 7 hours straight (I didn't want to use a tactic that would ensure a 100% win, I wanted to beat him with skill alone). Well, this is an exception for an obvious reason.
Wipeout 2097 - I fell in love with this game after seeing the gameplay on TV. I already loved Prodigy back then, although at that time they were "just some kind of band that I like" and music wasn't that important to me yet (please refer to my text about how music influenced my life, which I posted recently on the blog, if you are interested in the details). Nevertheless, it was enough - fast, aggressive music, equally dynamic races in a futuristic version. That's why I liked this item so much in "The Phantom Menace". Unfortunately, due to the fact that I don't like racing games, and then I didn't like cars either, my feeling ended with a dozen or so dates with the PS1 demo version. Later, I didn't want to come back because I had other games that fascinated me. On the other hand, every real infatuation or love leaves a mark on a person - in this case, on average, once a year I like to watch the gameplay of this game. Of course, in the version from Prodigy, because some versions of "Wipeout 2097" have a different, much worse soundtrack.
Crash Bandicoot - Another game that I have done dozens of times in the demo version and twice as much watching my colleagues do it. Although I liked the game quite (although I was far from the delight of my friends, for me it was "just a nice game"), I never played the full version for too long. I had the opportunity a few times, but I didn't play too long - I just got one level and changed the game to something else, like "Apocalypse" with Bruce Willis (I don't know if it aged well, but I remembered it as a solid title). I wanted to buy it on PSStore several times, but I was never convinced about this decision, as in the case of "Medievil" - maybe I will buy a used copy in the future, because the prices of digital versions are not as low as Sony announced years ago (which I was told in not surprisingly, they are the only source of such games, if we don't want to buy the used version, so the monopoly rule works) and I decided not to support them. In the worst case, i.e. if I don't like the game, it will be another title for children who, for example, will come to visit me with their parents. Well, let's face it, I don't like such games, but it is so iconic that I just feel obliged to give it at least one chance.
PaRappa the Rapper - Correct me if I'm wrong, but wasn't that a pioneer in the music rhythm game genre? I never liked him, I was always surprised that people were playing it, no matter if it was about artists or bands I know and like, or imaginary ones. The fact that I first encountered this title had no bearing on it. And I really don't like this music game, since I saw it for the first time, I felt what we now call cringe. When I played the demo, my opinion did not change. Apart from the fact that we didn't know how to play it at first. From today's perspective, I'm surprised - after all, it was clear that it was all about clicking the right keys in a certain order. After a dozen or so matches, my friend understood what we were doing wrong and after the third try, he had a demo. I forgot about this game for several years, about 7 years ago I watched a gameplay fragment from the full version. It was quite an enjoyable session, especially when I looked at the game from a different perspective - I like seeing how the games have evolved over the years, but I don't feel like getting to know it. The graphics and the idea are too cringe xD for me.
Spyro the Dragon - Apart from many sessions with the demo version, I played Spyro only once - when my parents were with friends, it turned out that they have PS1 with this game. I decided to see for the 1st time in my life how the demo differs from the full one when it comes to PS1. Well, the experience is the same as in the case of the PC - a lot more fun and a big surprise at how it all looks in the full version. I don't know if you guys had the same, but when I played some games a year or two after their premiere, I often imagined the menu etc. completely different. Here I had trouble figuring out what and how to do it - no wonder, I had never had contact with full PS1 games before, because these were not in my dad's store. I sat all night in front of the TV and collected all the diamonds available, for the first time in my life I was glad that my parents were staying for a long time.
Cadillacs and Dinosaurs - I don't know if this is the best Beat'em Up game, but I would rather not lie if I say that it was the most popular title of its type in my city. As with "Tekken", my friends and I loved going to the slot machines - if we didn't get money from our parents, it would be just to watch others play. I never did it on slots, unless I was playing with a friend who was doing very well, and I had a few chips that allowed me to stay alive for a long time. It was different in the case of playing on the emulator, where I could play for free as much as I want in the Capcom title. At home, I walked it 4, maybe 5 times, having fun every time just as well. Today I wouldn't feel like it, unless they released this game on the PS Store - sitting in front of the computer bored me too much and I can only experience it for RTS or addictive games like "Half Life". It is a pity that this brand has not gained so much popularity as to make an anime or a series of games based on it. It is true that a cartoon was created, but I heard that it is so-so. On the other hand, if the sequels were made, they are not as popular as the "Contra" sequels. The potential is quite large, the world is interesting and intriguing, and the same is true of characters and opponents. The final fight brings back strong memories to this day. The best fighter is of course Mustapha, followed by Jack.
Medievil - One of my favorite demo games that I had on the album as a child. I went through them a dozen times, even though it offered little - only the first level. However, it did not prevent me from enjoying and going through what I had known by heart for a long time. Friends who came to see me didn't share my enthusiasm, but they were as enthusiastic about the artwork as I was. I recently played the PS4 demo version of this revamped version and didn't feel like buying it. Maybe someday I will catch up, but only when I find a cheap boxed version - I found out recently (oh sweet summer child ...) that contrary to Sony's promises, games sold in a digital version are not cheaper than the boxed version. You fucking crooks, but that's what monopoly is like.
Hogs of War - I don't know if this title has a lot of fans, but me and my old buddy, whom I used to play on PS1, liked it a lot. Controls much easier and more convenient than in the completely unsuccessful "Worms 3D" (although apparently later versions were better), the climate too - after all, pigs are the most perfect and beautiful animals in the world. Especially uniformed pigs that speak with the right accent. The game is almost 100% a clone of the classic game from Team17, only in a different graphic design. Unfortunately, I have never seen her again, be it in gaming magazines, on YT, or from another friend with a PS1. It's a pity, because I'd love to play a remake on PS4 today.
DBZ: Legacy of Goku trilogy - I know, I was only supposed to write about games until 2000, but in this case I made an exception. Why? Because I haven't played any games from the DBZ universe except the 4 I wrote about and the new "FighterZ". Edit: There was also a GBA brawl, but I don't remember its title - there was Story Mode for each player. I don't know how this series was compared to competing games, but I think it was rather one of the better ones. At least, that's how I remember the opinions of players from several years ago. Today I would rather not play it, because I just don't waste my time gaining experience points (unless it's a new title or one that I haven't reached 100% yet and it's within my reach - like "Witcher 3", skipping the game For comparison - "Doom 4" is beyond my skill level), but I remember the excitement of these games. Although it is a simple title, similar to "Pokemon", though a bit less engaging, like "World of Warcraft". Story Mode was long and satisfying, with lots of easter eggs for fans of the brand - in parts 2 or 3, even some movie opponents appeared. If you like this brand very much, you don't mind archaic games and you have a phone that can play GBA games, it's worth giving a chance. You probably shouldn't be complaining.
[Gry na konsole i automaty]
Przepraszam za krótki opis niektórych tytułów - nie chciałem się powtarzać, by nie wydłużać niepotrzebnie tekstu. Z 2 i 3 usunąłem łącznie nieco ponad 20 gier, bo nie miałem zbyt wiele do powiedzenia na ich temat. Zostawiłem te, o których mogłem napisać coś ciekawego lub bardzo mi zależało, by nie usuwać ich z tej listy.
Sonic the Hedgehog - Nigdy nie byłem fanem niebieskiego jeża, ale towarzyszy mi od dziecka. Zetknąłem się z nim jako kilkuletni chłopiec, gdy grałem w firmie ojca, testując konsole którymi handlowali w Krakowie. Do dzisiaj pamiętam ten obraz - telewizor na jakieś prowizorycznej szafie, a pod nim 3 konsole przeznaczone do ekspozycji i kilkadziesiąt gier, które testowałem nim trafiły do sprzedaży. A poza tym duża, ciemna hala, w której chodzili klienci i pracownicy, a ja sobie siedziałem przy ścianie i grałem. Potem kilka razy wracałem do tego tytułu grając na emulatorze, czy z kolegami w salonach z grami, ale były to jedynie krótkie epizody. Lubię natomiast słuchać o tej grze, ale to akurat nic dziwnego - interesuję się grami, a Sonic był i nadal jest, ważną ikoną. W końcu to była odpowiedź Segi na włoskiego hydraulika Nintendo, a zarazem jego realna konkurencja.
Street Fighter - Gra cieszyła się dużą popularnością w moim mieście oraz wśród moich kolegów, ale ja nigdy nie byłem jej fanem. Ominęła mnie "faza" na ten tytuł, choć kilka razy próbowałem ją przejść. Nigdy do niej nie wrócę, na pewno nie będę nawet próbował zagrać w stare części, ale gdy oglądam gameplaye z jakimś kolegą, to nigdy nie czuję się nudny. I tak samo było w przypadku, gdy koledzy grali na automatach lub starych konsolach - zawsze z przyjemnością patrzyłem, jak grają Kenem, Ryu lub Chun-Li - tę trójkę widziałem najczęściej w akcji. Zwłaszcza Chun Li - wystarczyło nią kopać i wygrywało się niemal wszystkie walki... No poza bossami, przy nich trzeba się było nieco wysilić.
Super Castlevania IV - Mimo, że bardzo mi się podobał serial animowany od Netflixa, to nie mogę nazwać siebie fanem tej serii gier. Próbowałem w nie pograć, ale żadna część mnie nie przekonała poza tą, o której teraz piszę. Chociaż będąc szczerym, to i ta sprawia mi zbyt duże trudności. Kupiłem sobie kompilację gier na PS4, ale sterowanie na tym padzie, jest dla mnie zbyt trudne. Na SNES grało mi się o wiele łatwiej (a na pewno było ono o wiele bardziej intuicyjne), tutaj spadam za każdym razem, gdy bujam się na biczu. A że takich momentów jest bardzo dużo w SC IV, to bez cheatów lub trybu z nieskończoną ilością żyć, raczej go nie przejdę. Czemu zatem jest to mój 3 ulubiony tytuł ze SNES (zaraz za DKC 1 i "StarFox")? Przede wszystkim z powodu muzyki, świetnego klimatu i fabuły, którą ułożyłem sobie w głowie przechodząc dość daleko (raz doszedłem do momentu, w którym skakało się z żyrandola na żyrandol). I wbrew pozorom nie jest to wyłącznie moja nostalgia - jak przeczytacie przy niektórych grach, które omawiam, dzisiaj niechętnie do nich podchodzę (a przynajmniej do części z nich). Były ważne na pewnym etapie mojego życia, sprawiły mi dużo frajdy, ale dziś patrzę na nie jak na dziesiątki przeciętnych lub tylko niezłych kreskówek, które widziałem w swoim życiu - "No były fajne, ale dzisiaj wyrosłem z nich" i zastanawiam się, co ja w nich widziałem. Czegoś takiego nie odczuwam podczas oglądania gameplayów z gry, czy prób przejścia 1 etapu na PS4. Chłonę ten świat, rozkoszuję się każdym detalem, sprawia mi mnóstwo radości i cholernie żałuję, że nie umiem się nauczyć intuicyjnego sterowania na PS4... Chociaż to pewnie wynika z tego, że za mało trenuję. Chciałbym w końcu osobiście pokonać Draculę i jego wojowników, a nie być jedynie biernym obserwatorem tych walk, gdy oglądam filmiki na YT. Może kiedyś.
Starfox - Nie przepadam za symulatorami lotów, nawet w wersji arcade. Za wyjątkiem tego tytułu, który podobnie jak SCIV, czy DKC1 ma stałe miejsce w moim sercu. Do dziś pamiętam, jak często grałem w pokoju rodziców i wkurzałem się, że tracę zbyt dużo żyć lub mama każe mi iść spać. Pamiętam moje emocje, gdy przechodziłem do nowego, wcześniej nieznanego etapu i widziałem nową planetę lub słuchałem nieznanej piosenki. Zwłaszcza w przypadku finału - grając na SNES doszedłem do niego tylko dwa razy, w obu przypadkach miałem zbyt zniszczony statek, by pokonać głównego bossa. Zmieniło się to gdy grałem na PC, gdzie przeszedłem grę na 100% i odwiedziłem wszystkie etapy. Moja radość była w tym momencie równie wielka, czułem podobne emocje, co podczas pierwszego seansu "A New Hope". Fabuła i postacie były proste, ale kompletnie mi to nie przeszkadzało przy czerpaniu radości z gry. Wczułem się w ten świat i było mi smutno za każdym razem, gdy traciłem któregoś z moich kompanów. Próbowałem zagrać w sequel na Nintendo 64, ale zupełnie nie przypadł mi do gustu. Reasumując - tak jak przy większości starych gier mówię, że "raczej nigdy do nich nie wrócę", tak w przypadku "Starfox" chciałbym to zrobić. Gra nie jest zbyt długa, relaksuje mnie + znam większość plansz na pamięć, więc raczej bym nie narzekał.
Mortal Kombat - Mimo, że bardziej preferuję część 2, to ta nigdy by nie powstała, gdyby nie gigantyczny sukces części 1. Seria ta ma długą i bogatą historię, która obfituje w sukcesy, porażki oraz zaliczyła efektowny powrót. Gdy twórcy zabrnęli do ściany, wymyślając coraz głupsze rozwiązania, postanowili na pewnym etapie zresetować uniwersum, co zakończyło się sukcesem. Swoją drogą, szkoda że tak mało ludzi to robi - bardzo by się to przydało niektórym markom, jak np. "Dragon Ball Z". Ale o tym porozmawiamy innym razem, teraz wrócę do innego tytułu, który rzekomo krzywdził dzieci swoją brutalnością. Jak to powiedział mój kumpel Łukasz, jest to bzdura, bo całe nasze pokolenie wyrosło na tak brutalnych tytułach i nie wpłynęło to na nas źle. Ok, nie jest to zbyt bezpieczna gra dla młodych ludzi, ale mimo efektownych scen mordu, to były tylko piksele, a nie brutalne i realistyczne finishery, jak w nowych częściach "Doom" lub MK. Oczywiście, w swoim czasie, ta grafika uchodziła za fotorealistyczną i mogła mieć zły wpływ na niektóre jednostki, ale... Tak jak napisałem, to były tylko pojedyncze przypadki. Mimo, że z perspektywy lat cenię sobie bardziej 1 część, to przez wiele lat nie byłem jej fanem. Nie wiem z czego to wynikało, chyba z tego, że najpierw poznałem sequel. Zresztą, do dziś nie byłem w stanie polubić 3 części - obu wersji (poprawcie mnie, jeśli się mylę, ale po jakimś czasie na arcade trafiła poprawiona wersja). Powróciłem do tej gry po zakupieniu PS3 w UK i grało mi się niesamowicie przyjemnie, nawet mimo Shao Kahna, z którym walczyłem przez ponad 8 godzin. Jeszcze lepiej wspominam czasy, gdy chodziłem ze znajomymi do salonów arcade lub takich, gdzie były starsze konsole. Albo moment premiery MK4 - pirackie kopie gry przechodziły z rąk do rąk, jak w przypadku "WarCraft 3" i pierwszej części GTA w 3D. Nawet ojciec mojego kolegi grał i uczył się wszystkich ciosów. Mam nadzieję, że sequel niedawno wydanego filmu, zostanie lepiej zrealizowany, a my dostaniemy kolejną filmową serię. MK sobie na nią zwyczajnie zasłużyło - mimo, że to zwykła gra o biciu się po twarzach, to ma zaskakująco dobrą fabułę, chyba najlepszą w historii tego gatunku. Twórcy znakomicie rozwijają wątki, które rozpoczęli kilkadziesiąt lat temu, tworząc zarys uniwersum i proste wówczas postacie. Nie znam zbyt wielu takich przypadków, chyba tylko raz powiedziałem to w swoim życiu, po obejrzeniu anime "Castlevania". Niech to będzie najlepszy przykład na to, że warto zagrać - to żywa historia, która podobnie jak "Doom", miała gigantyczny wpływ na całą branżę gier!
Alladin - O, tę grę przeszedłem w całości w przeciwieństwie do "Króla Lwa" - zarówno na PC, jak SNES. Nie jest zbyt długi ani skomplikowany, dzisiaj nie powinien stanowić wyzwania dla graczy, ale dzieci powinny się cieszyć. Polecam, jedna z przyjemniejszych gier zręcznościowych w jakie grałem. Można to kupić na GOG. Trudno mi powiedzieć coś więcej na jej temat, ot standardowa (ale bardzo dobra, choć krótka) gra na podstawie kreskówki Disneya.
Donkey Kong Country - Jedyna gra zręcznościowa, którą pokochałem na całe życie. Mimo że cała trylogia zrobiła zdumiewające wrażenie na wszystkich graczach, recenzentach, generalnie całym przemyśle gamingowym (jak kiedyś powiedział mój kumpel Karol, Rare wycisnęło maximum możliwości z konsoli i pojemności kartridża). Generalnie rozwalili system, tak jak wcześniej zrobiło to Nintendo z "Super Mario", czy ID Software z "Doom 1". Jeśli o mnie chodzi, pokochałem tylko pierwszą część. Druga była dobra, ale miała kilka gorszych, czy zbyt trudnych etapów, generalnie odniosłem wrażenie jakby była gorsza (mimo, że jako całokształt była jeszcze lepsza). Trzecia... Zapomnijmy o niej xD. A na serio, przeszedłem ją w całości, tak jak poprzednie, ale nie byłem zadowolony z tego powodu. Zrobiłem to z przymusu, który sam sobie narzuciłem, a nie szczerej ochoty. Wracając do części 1, ta kupiła mnie już od pierwszej chwili - grafika, klimat, humor, możliwość gry we 2 (chyba jedyna gra, w którą grałem z koleżankami za młodych lat, potem jeszcze było "Worms 3"), rewelacyjna muzyka która robi na mnie wrażenie po dziś dzień, mnóstwo grywalności. Przeszedłem ją kilkanaście razy, wracałem do niej zarówno na konsoli, jak i PC (choć na tym drugim częściej), planuję dla tej gry (oraz jej odświeżonych wersji) kupić kiedyś Nintendo Switch. Podobnie jak inni gracze, jestem w szoku, że zdołali zmieścić na tak niewielkim nośniku jak kartridż, tak doskonały tytuł.
Tekken - Nie jestem pewny, ale chyba po raz pierwszy zetknąłem się z tą serią grając w 1 część. Mogę się jednak mylić (choć pamiętam wyraźne wspomnienia dotyczące tamtej gry, nie wiem jednak czy nie poznałem jej później), dlatego dla bezpieczeństwa zacznę od części 2. Mojej ulubionej części tej serii - w tym przypadku wynika to wyłącznie z powodów subiektywnych. Kwestii czysto emocjonalnych, prawdopodobnie jest to zasługa nostalgii. Trzecia, jak również każda kolejna część, jest lepsza pod każdym względem, a mimo to wspominam ją najlepiej. Pamiętam jak za każdym razem, siedzieliśmy w salonie gier i obserwowaliśmy, jak ktoś wrzucał monetę i grał. Zwłaszcza, gdy był to ktoś, kto grał bardzo dobrze. Dwóch z nich, to moi przyjaciele, o których wspominałem przy tekstach dotyczących LoL, DotA i Wc3 - Piotr i Wojtek. Obaj wygrywali większość pojedynków 1vs1, wydaje mi się że nie skłamię, jak powiem że stosunek wygranych do przegranych wynosił 7-8 na 3-2. Najczęściej widziałem Piotra, bo mieszkaliśmy w tym samym bloku i chodziliśmy do tych samych salonów. Obaj jednak skupiali na sobie uwagę wielu ludzi, gdy wchodzili do salonu, czym się wyróżniali na tle innych. Z tego co słyszałem, to u niektórych ludzi w Polsce było to samo, tak samo w moim mieście, ale w innych salonach gier (tych było 4 w szczytowym momencie). Tacy protoplaści dzisiejszych topowych graczy DotA, "FIFA", "Quake'a", "Diablo", LoL i innych gier online. Ludzie którzy mieli trochę więcej żetonów, czyli np. ja, czasem dawali je za darmo takim zawodnikom, a ci przechodzili ją postacią, którą wybraliśmy. Pamiętam, że raz wybrałem Kunimitsu, która była tak słabą postacią, że nikt nią nie chciał grać - kilku popełniło ten błąd i straciło pieniądze, w tym i ja. Kolega (nie mówię ani o Wojtku ani Piotrze) przeszedł całą grę, choć ostatnie walki go bardzo wymęczyły i ledwo co wygrał, no ale udało mu się. Mimo, że dziś preferuję MK i nie jestem dużym fanem "Tekkena", to ta marka towarzyszy mi po dziś dzień. Po przekroczeniu 20 roku życia, kilkakrotnie spotykaliśmy się w moim domu z Wojtkiem i Piotrkiem, piliśmy alkohol i wspominaliśmy stare czasy. Oczywiście standardowo, to ja zawsze byłem najsłabszy z całej 3. Czasem mnie to wkurzało i narzekałem, ale zawsze spędzaliśmy miło czas i nawzajem przypominaliśmy sobie, jak to kiedyś wyglądało.
The Lion King - Kolejna gra z czasów, gdy tytuły Disneya były bardzo dobre. Ten został dodatkowo zapamiętany ze względu na jeden, irytujący bug - na jednej z początkowych plansz (etap z żyrafami i innymi zwierzętami), pojawił się błąd, który bardzo utrudniał przejście dalej. Nigdy nie przeszedłem poza niego, nawet mimo faktu, że już jako 17-latek wiedziałem, jak ominąć ten błąd. Zwyczajnie straciłem nim zainteresowanie. Niemniej, jest to bardzo dobra i klimatyczna gra zręcznościowa, która nawet dzisiaj wygląda ładnie. Jeżeli macie dzieci, to możecie ją kupić na GOG - powinno im się spodobać. Tytuł jest klimatyczny, ma świetną muzykę i jest bardzo kolorowy. Nie ważne, czy mówię o wersji na SNES czy MS-DOS.
Chrono Trigger - Jeden z tytułów, który należy do mojej niechlubnej "listy wstydu". Od kilkunastu lat obiecuję sobie, że ją przejdę, ale nigdy mi się nie udało. Raz pożyczyłem PS1 by to zrobić, ale inne tytuły były dla mnie ważniejsze. Drugi raz próbowałem to zrobić na PC na emulatorze SNES, ale utknąłem na pewnym etapie (mroczna przyszłość, walka z jakimś dużym robotem). Mam nadzieję, że przy okazji "Chrono Cross", studio zdecyduje się zrobić remaster również i tej gry. Jak trafi na PlayStation, to będzie mi łatwiej ją przejść - zawsze będę mógł zapytać Kamila lub Kubę o pomoc, którzy zjedli na nim własne zęby. Czemu czuję taką więź z tym tytułem, mimo że niewiele na nim grałem (bo tylko u kolegi na PS1, a potem na PC)? Cóż, na pewno nie z powodu podobieństw do DBZ. Nie da się ukryć, że twórcą postaci był Akira Toriyama, aczkolwiek mam pewien sentyment do tej wersji Goku, Bulmy, Piccolo (może to mylne wrażenia, ale żabi rycerz mi się z nim kojarzy), czy Lunch (ta dzikuska mi się z nią kojarzy). Raczej to zasługa klimatycznej muzyki oraz bardzo przemyślanej, dobrej i wielowątkowej fabuły - aż jestem w szoku, gdy sobie pomyślę, że taki projekt powstał na SNES. No i to intro - czysta epickość, tak jak w "Soul Edge". Muszę ją w końcu kiedyś poznać w całości, by wymienić opinie z kolegami.
Soul Edge vel Soul Blade - Moja historia z tą grą, jest zajebiście prosta i jestem przekonany, że u większości (lub przynajmniej wielu) moich rówieśników z całego świata, wyglądała mniej więcej tak samo. Zaczęła się od genialnego i przepięknego intra z wybitnym klimatem oraz doskonałą, zapadającą w pamięci muzyką. Był to zarazem jego trailer, który ściągał z graczy majtki, równie skutecznie co alpha-chad niegrzecznym dziewczynkom. Oczywiście nie dosłownie, choć większość moich kolegów (w tym i ja), cieszyliśmy się widząc kobiece wdzięki, których nie dało się nie zauważyć, hehehehe... Podsumowując jednym zdaniem - wyobraźcie sobie najlepsze oraz najładniejsze openingi (lub zapowiedzi) do anime z ostatnich 10-15 lat, które wywołały duży zachwyt w internecie i wśród Waszych kolegów. Tak samo, a nawet jeszcze mocniej, czuliśmy się my, gdy oglądaliśmy intro na PS1 lub automatach do gier. Nie jeden z nas nie zapomni tego do końca życia, a jednym z takich przypadków jestem ja. A sama gra? Świetna, 1 i 2 część były godnym rywalem dla "Tekkena" oraz MK. Nie wiem, jak w przypadku 3 części, bo zatrzymałem się na 2. Sequel miał równie dobry opening, ale ten był w moim mniemaniu "tylko" bardzo dobry. Tzn. inaczej, dla większości gier, to IMO 9/10 i wiele tytułów chciałoby mieć taki trailer, ale robił odczuwalnie mniejsze wrażenie względem poprzednika. Tak czy inaczej, SE 1 poświęciłem dość dużo czasu - mniej niż w przypadku MK i jego rywala, jednakże sequel... Powiem tak, żadna bijatyka nie przykuła mnie na tyle czasu przed telewizor, zarówno w Single Player, jak i walcząc przeciwko prawdziwemu przeciwnikowi. No może poza MK9, w którym nie byłem w stanie pokonać Shao Kahna walcząc 7 godzin bez przerwy (nie chciałem stosować taktyki, która zapewniała 100% zwycięstwo, zależało mi na pokonaniu go samym skillem). No ale to wyjątek z oczywistego powodu.
Wipeout 2097 - Zauroczyłem się w tej grze po zobaczeniu gameplaya w telewizji. Już wtedy uwielbiałem Prodigy, choć w tamtym czasie byli dla mnie "po prostu jakimś tam zespołem, który lubię", a muzyka nie była dla mnie jeszcze aż tak ważna (odsyłam do mojego tekstu o tym, jak muzyka wpłynęła na moje życie, który wrzuciłem niedawno temu na bloga, jeśli interesują Was szczegóły). Niemniej to wystarczyło - szybka, agresywna muzyka, równie dynamiczne wyścigi w futurystycznej wersji. Dlatego tak bardzo polubiłem ten element w "The Phantom Menace". Niestety, z racji że nie lubię gier wyścigowych, a wtedy nie lubiłem również samochodów, to moje uczucie zakończyło się na kilkunastu randkach z wersją demo na PS1. Później nie chciałem wrócić, bo miałem inne gry, które mnie pasjonowały. Z drugiej strony, każde prawdziwe zauroczenie lub miłość pozostawia jakiś ślad na człowieku - w tym przypadku, średnio raz na rok lubię sobie obejrzeć gameplay z tej gry. Oczywiście w wersji z Prodigy, bo niektóre wersje "Wipeout 2097" mają inny, dużo gorszy soundtrack.
Crash Bandicoot - Kolejna gra, którą przeszedłem dziesiątki razy w wersji demo i drugie tyle, oglądając jak robią to moi koledzy. Mimo, że gra mi się całkiem podobała (aczkolwiek daleko mi było do zachwytów moich znajomych, dla mnie to była "tylko fajna gra"), to nigdy nie grałem zbyt długo w jej pełną wersję. Kilka razy miałem taką sposobność, ale nie grałem zbyt długo - ot przeszedłem jeden poziom i zmieniałem grę na coś innego, np. "Apocalypse" z Brucem Willisem (nie wiem, czy dobrze się zestarzała, ale zapamiętałem ją jako solidny tytuł). Kilkukrotnie chciałem ją kupić na PSStore, ale nigdy nie byłem co do tej decyzji przekonany, tak jak w przypadku "Medievil" - może w przyszłości kupię używaną kopię, bo ceny cyfrowych wersji nie są tak niskie, jak Sony zapowiadało lata temu (co mnie w sumie nie dziwi, są jedynym źródłem takich gier, jeżeli nie chcemy kupić używanej wersji, więc działa zasada monopolu) i postanowiłem ich nie wspierać. W najgorszym przypadku, tzn. jakby gra mi się nie spodobała, to będzie kolejny tytuł dzieci, które np. przyjdą mnie odwiedzić wraz z rodzicami. No i nie oszukujmy się, nie lubię takich gier, ale jest ona na tyle kultowa, że czuję się zwyczajnie zobowiązany do choć dania jej co najmniej jednej szansy.
PaRappa the Rapper - Poprawcie mnie, jeśli się mylę, ale czy to nie był pionier gatunku gier muzyczno-rytmicznych? Nigdy go nie lubiłem, zawsze byłem zdziwiony, że ludzie w to grają, nie ważne czy chodziło o wykonawców lub zespoły, które znam i lubię, czy te wymyślone. To że najpierw zetknąłem się z tym tytułem, nie miał na to żadnego wpływu. A tej gry muzycznej wyjątkowo nie lubię, odkąd zobaczyłem ją po raz pierwszy, to poczułem coś, co dzisiaj określamy jako cringe. Jak zagrałem w demo, to moja opinia się nie zmieniła. Pomijając fakt, że nie wiedzieliśmy początkowo, jak w to się gra. Patrząc z dzisiejszej perspektywy, jestem zdziwiony - przecież to było jasne, że chodziło o klikanie odpowiednich klawiszy w określonej kolejności. Po kilkunastu meczach, mój kolega zrozumiał co robimy źle i po trzeciej próbie, przeszedł demo. Zapomniałem o tej grze na kilkanaście lat, około 7 lat temu obejrzałem fragment gameplayu z pełnej wersji. Był to dość przyjemny seans, zwłaszcza jak spojrzałem na tę grę z innej perspektywy - lubię obserwować, jak gry się ewoluowały na przestrzeni lat, ale nie mam ochoty by ją poznać. Grafika i pomysł są dla mnie zbyt cringe'owe xD.
Spyro the Dragon - Pomijając wiele sesji z wersją demo, to zagrałem w Spyro tylko raz - jak rodzice byli u znajomych, to okazało się że ci mają PS1 właśnie z tą grą. Postanowiłem zobaczyć po raz 1 w swoim życiu, czym się różni wersja demonstracyjna od tej pełnej, jeśli chodzi o PS1. Cóż, wrażenia takie same, co w przypadku PC - dużo więcej radości i duże zdziwienie, jak to wszystko wygląda w pełnoprawnej wersji. Nie wiem, czy Wy mieliście tak samo, ale jak ja grałem w niektóre gry rok lub dwa lata po ich premierze, to często wyobrażałem sobie menu etc. zupełnie inaczej. Tutaj miałem problemy z ogarnięciem, co i jak należy zrobić - nic dziwnego, nigdy wcześniej nie miałem styczności z pełnymi grami na PS1, bo tych nie było w sklepie mojego taty. Siedziałem całą noc przed telewizorem i zbierałem wszystkie dostępne diamenty, po raz pierwszy w życiu cieszyłem się, że rodzice długo przebywali.
Cadillacs and Dinosaurs - Nie wiem, czy jest to najlepsza gra z gatunku Beat'em Up, ale raczej nie skłamię, jeśli powiem, że to był najpopularniejszy tytuł tego typu w moim mieście. Podobnie jak w przypadku "Tekken", wraz z kolegami uwielbialiśmy chodzić na automaty - jeśli nie dostaliśmy pieniędzy od rodziców, to choćby po to, by popatrzeć jak inni grają. Nigdy jej nie przeszedłem na automatach, no chyba że grałem z kolegą, który radził sobie bardzo dobrze, a ja miałem kilka żetonów, które umożliwiały mi długie utrzymanie się przy życiu. Co innego w przypadku grania na emulatorze, gdzie mogłem za darmo grać ile chcę w tytuł Capcom. W domu przeszedłem go 4, może 5 razy, bawiąc się równie dobrze za każdym razem. Dziś by mi się nie chciało, chyba że wydaliby tę grę w PS Store - siedzenie przed komputerem za bardzo mnie nudzi i mogę to przeżyć tylko dla RTS lub wciągających gier, jak "Half Life". Szkoda, że ta marka nie zdobyła tak dużej popularności, by zrobić na jej podstawie anime lub serię gier. Co prawda powstała kreskówka, ale słyszałem że jest taka sobie. Z kolei sequele jeżeli powstały, to nie cieszą się dużą popularnością, tak jak sequele "Contra". Potencjał jest dość duży, świat jest ciekawy i intrygujący, tak samo jest pod względem postaci i przeciwników. Finałowa walka po dziś dzień wywołuje we mnie mocne wspomnienia. Najlepszy wojownik to oczywiście Mustapha, a zaraz po nim Jack.
Medievil - Jedna z moich ulubionych gier demo, które miałem na płycie jako dziecko. Przeszedłem je kilkanaście razy, mimo że niewiele oferowało - tylko pierwszy poziom. Nie przeszkadzało mi to jednak w czerpaniu radości i przechodzeniu tego, co już od dawna znałem na pamięć. Znajomi, którzy przychodzili do mnie popatrzeć, bynajmniej nie podzielali mojego entuzjazmu, ale zachwycali się grafiką tak samo jak ja. Ostatnio grałem w wersję demo na PS4 tej odnowionej wersji i nie nabrałem ochoty na jej kupno. Może kiedyś nadrobię te zaległości, ale tylko jak znajdę tanią wersję pudełkową - niedawno temu się dowiedziałem (och sweet summer child...), że wbrew obietnicom Sony, gry sprzedawane w cyfrowej wersji, wcale nie są tańsze od wersji pudełkowej. Wy pieprzeni oszuści, no ale tak to jest, gdy jest monopol.
Hogs of War - Nie wiem, czy ten tytuł ma dużo fanów, ale mi i mojemu dawnemu kumplowi, do którego chodziłem pograć na PS1, bardzo się podobała. Sterowanie o wiele łatwiejsze i wygodniejsze niż w kompletnie nieudanym "Worms 3D" (aczkolwiek podobno późniejsze wersje były już lepsze), klimat też - świnie to w końcu najdoskonalsze i najpiękniejsze zwierzęta świata. Zwłaszcza świnie w mundurach, które mówią z odpowiednim akcentem. Gra jest niemal 100% klonem klasycznej gry od Team17, tylko w innej oprawie graficznej. Niestety nie widziałem jej nigdy więcej, czy to w czasopismach o grach, na YT, czy u innego znajomego posiadającego PS1. A szkoda, bo chętnie dzisiaj zagrałbym w remake na PS4.
DBZ: Legacy of Goku trylogia - Wiem, miałem pisać tylko o grach do 2000 roku, ale w tym przypadku zrobiłem wyjątek. Czemu? Bo nie przeszedłem żadnej gry z uniwersum DBZ poza tymi 4, o których napisałem i nowym "FighterZ". Edit: Była też bijatyka na GBA, ale nie pamiętam jej tytułu - było w niej Story Mode dla każdego zawodnika. Nie wiem, jak ta seria prezentowała się względem konkurencyjnych gier, ale wydaje mi się że raczej należała do tych lepszych. Tak przynajmniej zapamiętałem opinie graczy sprzed kilkunastu lat. Dzisiaj raczej bym w nią nie zagrał, bo zwyczajnie szkoda mi czasu na zdobywanie punktów doświadczenia (chyba, że jest to nowy tytuł lub taki, którego jeszcze nie przeszedłem na 100% i jest w zasięgu moich możliwości - jak "Witcher 3", pomijając grę karcianą. Dla porównania - "Doom 4" jest poza moimi możliwościami, jeśli chodzi o skill), ale pamiętam emocje związane z tymi grami. Mimo, że jest to prosty tytuł, to podobnie jak "Pokemon", choć nieco słabiej, wciągał jak "World of Warcraft". Story Mode był długi i satysfakcjonujący, było w nim mnóstwo easter eggów dla fanów marki - w 2 lub 3 części, pojawili się nawet przeciwnicy z filmów kinowych. Jeżeli bardzo lubicie tę markę, nie przeszkadzają Wam archaiczne gry i macie telefon, na którym zagracie w gry z GBA, to warto dać szansę. Raczej nie powinniście narzekać.