Toy Story 3 - a short opinion about the movie and my commentary about life. / Toy Story 3 - krótka opinia o filmie i mój komentarz o życiu.

As a child, I really liked Toy Story 1. I've been to it 2 times in the cinema, I've seen it on TV at least a few times (on VHS and watching regular channels). Over the years, however, I forgot about this title and although I had warm memories of it, I treated it the way I treat (formerly) pop culture titles that are important to me. Ie. I lock them in the closet, remembering why I used to like them and why I don't like them now. A dozen years ago I watched the 2nd part, which was so pathetic for me that I took offense at this series. Several years passed and I was still ignoring TS3 - I was at that age when I thought I had outgrown fairy tales (and the anime is watching ... what a hypocrisy!). Fortunately, several reviewers I follow and 2 friends over the past 2 years, on different occasions and contexts, have mentioned 3 parts. They praised the plot, the directing and the script a lot, so I figured I'd watch it as soon as possible. We had nothing to watch (again) so I told Asia we would be watching one Disney + story every week. The choice fell on TS3 - although Asia already knows it, she was pleased to watch it for the 2nd time. It was a great decision! The fairy tale not only reminded me for what I loved the first part (and refreshed my memories from the first movie screening), or some childhood moments (both sad and joyful), but also made me think about various topics, not only those related to toys.

The plot is banal, as is the case in almost every fairy tale for children, but these are only appearances. Once a group of people on op.com.pl talked about Disney and Pixar. At the time, I did not understand the arguments of Pixar's defenders. I was too stupid and had too little experience in this topic to distinguish too simple plot, which characterized most Disney films, and Pixar productions, which had a little more moral in them, and thus - more (and better) influenced the young man and did not simplify life in such a vulgar way as Disney does more than once. I first noticed it when I was reviewing "Soul", doing research for this text and remembering how I had rated Disney films from the beginning of my life. Even those that I consider to be the best and most important in my life ("The Lion King" & "Alladin") were noticeably different from what I saw in "Soul", "Wall-E" or "Toy Story 1". So ... Andy goes to college and his sister takes over his room, so his mother gives him an ultimatum - "You have to choose the things you take with you and the things you leave in your attic. Everything else goes to the garbage can or to kindergarten." Andy, as befits a typical teenager, does not do exactly what a parent asks for and we have a problem - toys think that they have been abandoned by their owner, Andy is looking for them, and only Woody knows the truth, who has to find them and tell how it was. Then there is also the need to save them from the Pink Bear, the antagonist of this film. If I did not know the context, it would make me laugh a bit, but after watching the film, discovering its motivation and getting to know its character (great role of Andrzej Grabowski, he perfectly impersonated a hurt creature who turned into an ass and turned his shaggy character, a shield against suffering. It fits perfectly with such an ambiguous character.) I'm delighted. I haven't seen such a good antagonist in US fairy tales for a long time. Not only did I understand his arguments, I felt sorry for him as well.

The beginning of the movie reminded me that my Lego bricks were stolen during my stay in the UK. It made me sad for a long time, even now I feel a slight twinge in my heart when I remember it, but I am comforted by the fact that it was done by a rather poor family, and the toys found an owner who will take care of them as much as I do. During my vacation, which was just over a month ago, I cleaned up the basement to find old artifacts - I didn't find my SNES or most of the toys (apart from the ones I played with before going to school). I wanted to do this to briefly refresh my memories, like Andy, and then close this chapter in my life. I wanted to write a separate text about the second proposal, because recently someone raised almost exactly the same topic and I did not agree with its arguments. It is about abandoning relationships and things that were important to us a long time ago. There is nothing wrong with that, just as there is nothing wrong with using a gun - it is man who turns a tool into a weapon. Emotions aren't a tool, of course, but a similar mechanism works here - as long as you're not hurting anyone, there's nothing wrong with that. People are selfish and too often take things seriously. This applies to all mankind in general (to a greater or lesser extent), and not only some of them, so it can be considered a characteristic feature of us. Toy Story showed this problem very nicely and honestly on both sides. Andy didn't do it with a smile, but out of necessity. True, he called his toys garbage or something, but he wasn't serious, he was just telling his mother to leave him alone.

As I mentioned, I love Lego myself and over the years I have created, using my imagination, various spin-offs and continuations of the titles I like. First it was "WarCraft", "Gundam", "Transformers", DBZ, or SW, and then "Naruto" and "Bleach" (HxH and OP didn't get it anymore, which I'll explain in a moment). pretending to create DLC for the above-mentioned WC, C&C, AoE and other strategy games.Even as a teenager, I liked to lock myself in my room, play music on my CD player, talk to myself (imitating voice actors) and pretend that I was big I have been challenged by my family or colleagues from autistic people more than once. By this approach, especially from my family, because I am able to some extent to understand and explain their reactions to my colleagues, Lego fun stopped me from a certain moment. it's overnight, but after a couple of weeks I realized I wasn't enjoying it, like watching DB from fresh experiences or playing DotA2, so I gave it up. And I'd love to play with them today ... As for people, this is perfectly normal. I read about it as a young teenager and experienced it at every important stage of my life. The point is that we forget most of the people we have met in our lives (including colleagues, friends, girlfriends, nice people etc.). It seemed strange to me because at the time I thought everyone had a good memory, like me, but over time I realized that it was not only about true forgetting, but also "faking forgetting". The point is that we no longer have any reason to maintain relationships - each of us was already a different person, interested in something else, we just followed other paths that, to a greater or lesser extent, excluded acquaintance. Apart from people who, like me, have not left the city in search of a better life or do not have common interests with me (which also includes friendship and mutual help), I do not keep in touch with anyone - no matter if it is elementary school, middle school, high school and college. Even when we liked each other, we had a good time together and we had common topics for conversation, the contact (on both sides, not only mine, lest there be any doubts) broke off quite quickly. Not to mention my friends from the internet who I broke up with for similar reasons (skipping the strong quarrels that were provoked by me, the other party, or both) - our paths simply parted and we never met again. And even if there were such occasions, we talked about our current situation (what we have been doing for years, where we are now, etc.), we remembered how it was a long time ago and that's it - the contact broke off once again. This is life.

It is true that I devoted less time to the fairy tale than to the side topics, but in this case it was not necessary. Pixar makes good cartoons in terms of audiovisual aspects, so I could have skipped this element. The plot, on the other hand, is so personal that I preferred not to present it in more detail, so that each of you would have fresh impressions and draw your own conclusions. Especially that, like "Turning Red", it is a great production to watch together. Admittedly, I don't have my own children, but if I did, we would definitely watch it and then talk to him (or her) about the conclusions of this movie. It is both a good comedy and, above all, a very wise fairy tale, which I think is worth seeing, regardless of whether we are old or young. Were it not for the fact that I was watching it on Sunday to relax before returning to work, I would probably be touched, but unfortunately I did not have time for it, so I limited myself to pure joy.

Jako dziecko bardzo lubiłem "Toy Story 1". Byłem na nim ze 2 razy w kinie, widziałem go co najmniej kilka razy w telewizji (na VHS i podczas oglądania zwykłych kanałów). Przez lata jednak zapomniałem o tym tytule i choć miałem wobec niego ciepłe wspomnienia, to traktowałem go tak, jak obecnie traktuję (dawniej) ważne dla siebie tytuły z popkultury. Tzn. zamykam je w szafie, pamiętając czemu je kiedyś lubiłem, a czemu nie lubię ich teraz. Kilkanaście lat temu obejrzałem 2 część, która była dla mnie tak żałosna, że obraziłem się na tę serię. Minęło kilka lat, a ja nadal ignorowałem TS3 - byłem w tym wieku, gdy uważałem że wyrosłem z bajek (a anime ogląda... cóż za hipokryzja!). Na szczęście kilku recenzentów, których śledzę oraz 2 znajomych w ciągu ostatnich 2 lat, przy różnych okazjach i odmiennym kontekście, wspomniało o 3 części. Bardzo chwalili fabułę, reżyserię i scenariusz, więc stwierdziłem, że obejrzę go przy najbliższej możliwej okazji. Nie mieliśmy (znowu) co oglądać, więc powiedziałem Asi, że co tydzień będziemy oglądali jedną bajkę z Disney+. Wybór padł na TS3 - co prawda Asia już go zna, ale z przyjemnością obejrzała go po raz 2. Była to świetna decyzja! Bajka nie tylko przypomniała mi za co pokochałem pierwszą część (oraz odświeżyła wspomnienia z 1 seansu w kinie), czy niektóre chwile z dzieciństwa (zarówno te smutne, jak i radosne), ale również zmusiła do przemyśleń na różne tematy, nie tylko tych związanych z zabawkami.

Fabuła jest banalna, jak to w niemal każdej bajce dla najmłodszych, ale to tylko pozory. Kiedyś grupka ludzi na op.com.pl, rozmawiała o Disneyu i Pixarze. Wówczas nie rozumiałem argumentów obrońców Pixara. Byłem zbyt głupi oraz miałem zbyt mało doświadczenia w tym temacie, by odróżnić zbyt prostą fabułę, która cechowała większość filmów Disneya, a produkcje Pixara, które miały w sobie trochę więcej morałów, a co za tym idzie - bardziej (i lepiej) wpływały na młodego człowieka i nie upraszczały życia w tak ordynarny sposób, jak to nie raz robi Disney. Zwróciłem na to uwagę, dopiero przy recenzowaniu "Soul", robieniu researchu do tego tekstu i przypomnieniu sobie, jak oceniałem filmy Disneya od początku mojego życia. Nawet te które uważam za najlepsze i najważniejsze w moim życiu ("Król Lew" & "Alladin") w zauważalny sposób odstawały od tego, co zobaczyłem w "Soul", "Wall-E", czy "Toy Story 1". Zatem... Andy idzie na studia, a jego pokój przejmuje siostra, więc matka stawia mu ultimatum - "Masz wybrać te rzeczy, które bierzesz ze sobą oraz te, które sobie zostawiasz na strychu. Cała reszta idzie na śmietnik lub do przedszkola." Andy jak przystało na typowego nastolatka, nie robi zbyt dokładnie tego, o co prosi rodzic i mamy problem - zabawki myślą, że zostały porzucone przez właściciela, Andy ich szuka, a całą prawdę zna tylko Woody, który musi ich znaleźć i powiedzieć jak było. Potem dochodzi też konieczność ich uratowania przed Różowym Misiem, antagonistą tego filmu. Gdybym nie znał kontekstu, to trochę by mnie to śmieszyło, ale po obejrzeniu filmu, odkryciu jego motywacji i zapoznaniu się z jego charakterem (świetna rola Andrzeja Grabowskiego, świetnie się wcielił w skrzywdzoną istotę, która stała się dupkiem i uczyniła ze swojego bucowatego charakteru, tarczę chroniącą przed cierpieniem. Świetnie pasuje do tak niejednoznacznej postaci.), jestem zachwycony. Od dawna nie widziałem w bajkach z USA tak dobrego antagonisty. Nie tylko rozumiałem jego argumenty, ale również mu szczerze współczułem.

Początek filmu przypomniał mi o tym, że moje klocki Lego zostały skradzione podczas mojego pobytu w UK. Smuciło mnie to przez długi czas, nawet teraz czuję lekkie ukłucie w sercu, gdy sobie o tym przypominam, ale pocieszam się tym, że zrobiła to dość biedna rodzina, a zabawki znalazły właściciela, który będzie dbał o nie równie mocno, co ja. W trakcie mojego urlopu, który był nieco ponad miesiąc temu, zrobiłem porządek w piwnicy, by odnaleźć stare artefakty - nie znalazłem swojego SNES-a ani większości zabawek (pomijając te, którymi się bawiłem przed pójściem do szkoły). Chciałem to zrobić, by podobnie jak Andy, odświeżyć na krótko wspomnienia, by następnie zamknąć ten rozdział w swoim życiu. O drugim wniosku chciałem napisać osobny tekst, bo niedawno temu ktoś poruszył niemal dokładnie ten sam temat i nie zgodziłem się z jego argumentacją. Chodzi o porzucanie znajomości oraz rzeczy, które dawno temu były dla nas ważne. Nie ma w tym nic złego, tak samo jak nie ma nic złego w korzystaniu z broni - to człowiek zmienia narzędzie w broń. Emocje nie są narzędziem, to jasne, ale podobny mechanizm działa tu - dopóki nie krzywdzisz nikogo, to nie ma w tym nic złego. Ludzie są egoistyczni, jak również zbyt często biorą na poważnie pewne rzeczy. To dotyczy generalnie całej ludzkości (w mniejszym lub większym stopniu), a nie tylko części z nich, więc jak najbardziej można to uznać za charakterystyczną dla nas cechę. "Toy Story" bardzo fajnie i uczciwie pokazało ten problem z obu stron. Andy nie robił tego z uśmiechem, a z konieczności. Fakt, nazwał swoje zabawki śmieciami, czy coś w tym stylu, ale on tak serio nie myślał, a jedynie odpowiedział mamie, by dała mu spokój.

Jak wspomniałem, sam uwielbiam Lego i przez lata tworzyłem za pomocą swojej wyobraźni, różne spin-offy i kontynuacje lubianych przeze mnie tytułów. Najpierw był to "WarCraft", 'Gundam", "Transformers", DBZ, czy SW, a potem "Naruto" i "Bleach" (HxH i OP już się na to nie załapały, co zaraz wyjaśnię). Bawiłem się też plastikowymi żołnierzami, udając że tworzę DLC do w/w WC, C&C, AoE i innych gier strategicznych. Nawet jako nastolatek lubiłem się zamknąć w swoim pokoju, włączyć muzykę z odtwarzacza CD, mówić do samego siebie (imitując aktorów głosowych) i udawać, że jestem wielkim reżyserem, przez co nie raz byłem wyzywany ludzi z rodziny lub kolegów od autystyków. Przez takie podejście, zwłaszcza ze strony rodziny, bo kolegów do pewnego stopnia jestem w stanie zrozumieć i wytłumaczyć ich reakcje, zabawa Lego od pewnego momentu przestała mnie bawić. Nie nastąpiło to z dnia na dzień, ale po paru tygodniach zrozumiałem, że nie sprawia mi to radości, tak jak oglądanie DB ze świeżych doświadczeń lub granie w DotA2, więc porzuciłem je. A chętnie bym dziś się nimi pobawił... Jeśli chodzi o ludzi, to całkowicie normalne zjawisko. Przeczytałem o tym już jako młody nastolatek i doświadczyłem tego na każdym istotnym etapie swojego życia. Chodzi tu o to, że zapominamy większość ludzi, których poznaliśmy w swoim życiu (włączając w to kolegów, przyjaciół, koleżanki, miłych dla nas ludzi etc.). Wydawało mi się to dziwne, bo wtedy uważałem że wszyscy mają dobrą pamięć, jak ja, ale z czasem zrozumiałem, że nie chodzi tylko o prawdziwe zapominanie, ale również "udawane zapominanie". Chodzi o to, że nie mamy już powodu do utrzymywania relacji - każdy z nas był już innym człowiekiem, interesował się czym innym, po prostu podążyliśmy innymi drogami, które w mniejszym lub większym stopniu, wykluczyły znajomość. Pomijając ludzi, którzy podobnie jak ja, nie wyjechali z miasta w poszukiwaniu lepszego życia lub nie mają ze mną wspólnych interesów (do czego zaliczam również przyjaźń i wspólną pomoc), to nie utrzymuję z nikim kontaktu - nie ważne, czy to podstawówka, gimnazjum, liceum i studia. Nawet jak się lubiliśmy, miło spędzaliśmy razem czas i mieliśmy wspólne tematy do rozmowy, to kontakt (z obu stron, nie tylko z mojej, by nie było wątpliwości) się dość szybko urywał. Nie wspominając o znajomych z internetu, z którymi rozstałem się z podobnych powodów (pomijam mocne kłótnie, które sprowokowałem ja, druga strona lub oboje na raz) - nasze drogi zwyczajnie się rozeszły i nigdy ponownie się nie spotkaliśmy. A nawet jeśli, bo i takie okazje się zdarzały, to pogadaliśmy o naszej aktualnej sytuacji (co robiliśmy przez lata, gdzie aktualnie jesteśmy etc.), powspominaliśmy jak to dawno temu było i tyle - kontakt urwał się po raz kolejny. Takie jest życie.

Co prawda poświęciłem mniej czasu bajce niż tematom pobocznym, ale w tym przypadku nie było to konieczne. Pixar tworzy dobre bajki pod względem aspektów audio-wizualnych, więc mogłem pominąć ten element. Fabuła z kolei jest tak osobista, że wolałem nie przedstawiać jej dokładniej, by każdy z Was miał świeże wrażenia i wyciągnął własne wnioski. Tym bardziej, że podobnie jak "Turning Red", jest to świetna produkcja do wspólnego oglądania. Co prawda sam nie mam swoich dzieci, ale gdybym je miał, to na pewno byśmy to obejrzeli, a następnie porozmawiałbym z nim (lub nią) na temat wniosków płynących z tego filmu. Jest to zarówno dobra komedia, jak i przede wszystkim, bardzo mądra bajka, którą wg mnie warto zobaczyć, niezależnie od tego, czy jesteśmy starzy, czy młodzi. Gdyby nie fakt, że oglądałem ją w niedzielę dla relaksu przed powrotem do pracy, to byłbym pewnie wzruszony, ale niestety nie miałem na to czasu, więc ograniczyłem się do czystej radości.