After 5 weeks of waiting, we finally got 2 episodes, almost 4 hours of new content. The last one lasted almost 2.5 hours and we were sitting on high heels, I never checked the phone to check the time, and I also tried not to interrupt this festival of wonderful emotions. From what I read, it wasn't just me who had it. Ba! The best proof of this is the fact that in some countries Netflix's servers have crashed for about an hour - the last time this was the case with the premiere of the second episode of "Game of Thrones" - the one with which a well-deserved hate on showrunners began. It is also proof that Netflix can pump the gas to the top and show the middle finger of D +, HBO or Amazon, as in "House of Cards", "Altered Carbon" or "Orange is the New Black" (this series is IMO the weakest of the three) Both in terms of emotions, budget and implementation. Because in the case of ST season 4 we are dealing with such a bomb. It is not a perfect season, just like the previous ones, it had its mistakes (after all, such perfect series as "Sopranos", "House of Cards" or "Boardwalk Empire" are rare), but the finale rewards 100% - with crying, joy , insecurity, satisfaction, sadness, generally the full spectrum of emotions. And not only.
I'll start with Eddy, my favorite character this season and one of my favorites on the show. I could easily put him in the top-5 favorites, most likely even the top-3 (next to Nancy, Dustin and Steve). The creators of the series squeezed 100% of what was possible from the first appearance to the epic finale. I'm sure we'll see him in other productions - if he's a really good actor unlike Emilia Clarke, and he'll take his chance. What I wish you too, as long as it was not a single example of his charisma and skill, as in the case of Travis "Ragnar" Fimmel. His concert, conversation with Dustin, lyrics "THIS IS MUSIC!" (oh, I remembered conversations from the teenage times, when I was a metal fanboy myself, which elevated him above other genres of music), heroic moment with bats (from our perspective it was pointless, from the perspective of the characters of the series - a very important thing). From today I will associate Masters of Puppets with him - a great scene, not only because of Eddy, but also to make a music video out of it. The first time I watched this scene I was in a real shock how fucking well it is done on so many levels! Synchronization, matching Vecna's voice to the song, ideally suited to the situation, context, how our heroes start the action. The last time I felt like this was when I watched the final of "Initial D" - my body was overloaded with emotions. I cried at his last words and when he forbade Dustin to change. It is also worth referring to us, we should not abandon our dreams and passions. Dustin's conversation with his uncle killed me - proof that reducing the finale to basic emotions and minimalism is sometimes the best possible solution. I disagree with some people's criticisms that he could use more space (in the sense other people should mention him as well) - in my opinion the scenes with Dustin and talking to his uncle were more than enough. In fact, they had the most extensive relationships.
Speaking of epic scenes, Max also had a lot of them in the finale. Starting with the one when her boyfriend's illusion popped into her head. At first, probably like many viewers, I thought it was really happening (the Duffer brothers directed the moment perfectly! I was sure Vecna would do it, because it was the only defect in her defense, but I was surprised anyway) - main the opponent took her provocation to heart and struck her where she was exposed to attack. I was pissed off at first that Eleven had the power to resurrect a'la Goku (loose comparison, don't pay too much attention to him) but all in all, it would be nice to see her again. By the way, I wonder why so many people found her dead - after all, you can save a person from clinical death. I don't want to lie, but it can be done up to 3 minutes without much harm to the brain and other sensitive internal organs - then the body deteriorates more and more every second. Max didn't seem to be over that limit. Anyway, she eventually became a full-fledged member of the crew, along with Dustin, Will and the rest. I do not complain about plot-armor, because it was generally well thought out and written. If you want to complain - please, as I have already written in 2 texts, it is very difficult to do and I do not know any author (I am not saying that there is no such author) who would be able to ignore him and at the same time write an interesting story in which many die heroes we like. It didn't bother me here, but to some extent I understand those who are complaining. Eddie had to die, because if he survived, he would probably end up in the electric chair as a scapegoat. I would be satisfied on that point if Max hadn't come out of this situation unscathed, but for example was a wheelchair user like Barbara Gordon.
My favorite scene was the concert in hell and the beginning of the attack on the show's main opponent. I love these types of scenes (example from anime - attack on Meruem's palace in HxH, similar situation in general, with the difference that the enemy from the manga was even more powerful than Vecna) - planning, acting with perfect synchronization, each team member must proceed 100% as planned, no matter what the consequences. I expanded on that in the previous paragraph, so I'll stop there ... Although no, a fix - it was great that the opponent was too powerful for only Eleven to handle. Perhaps she would have defeated him, but it would have been a Pyrrhic victory, because I don't see that she would have won without sacrificing her life. Colleagues had to weaken him a bit. I was a little surprised that Vecna is the ultimate opponent, but then again, those were only Dustin's words, not a fact. However, it seems to me that the ultimate threat will be this cloud that only used the 001 because it was unable to get out of Upside Down. So there is a chance that 001 will convert and it won't surprise me - this series is largely emotional and just as I normally despise victory over the power of friendship, in this series I could buy it. Contrary to appearances, it can be done well - no one is 100% bad or 100% good, everyone has some part of this or that in them. If they somehow managed to convince him that the world is not so bad, and he was simply incomprehensible and hurt, then it could be presented in a meaningful way. It is enough to read books or watch documentaries on various psychos - serial killers, hitmen operating in the mafia services - many, if not most of them, were born with certain defects that activated by growing up in a bad environment (they were often beaten by their parents, they lacked love, normal human tenderness, they met bad people in their lives, etc.). The only thing I could fault is that it was too easy for them. I do not mean the planning stage, but the final confrontation, which ended shortly after it began. Both my girlfriend and I had slightly higher expectations.
As for the general comments - in the previous text I forgot to write about a few things about which I had some reservations. I honestly admit to you, as I usually try to approach my emotions objectively, analyze my observations at various levels, think about formulating my opinions to best fit reality, so here I got carried away like a very emotional woman. I will probably pay attention to them during the S4 rewatch in 2024 and I will browse the internet on my phone during boring fragments (or those that give a small pay-off, or have little meaning for the whole), but the first time I was as happy as with the first session S1 and S3. I'm talking about characters and plots that did little (or meant little) and you could limit their airtime, and at the same time spend it on more interesting plots. There was no tragedy, but it could have been better. I'm glad that Jonathan did at least that much (don't get me wrong, talking an older brother and a younger brother like that is always great, but otherwise he didn't do anything). It is a bit better in the case of a pizza friend - he came in handy with salt, strengthened Eleven with food and helped find the laboratory - the last one was especially good, everyone wondered what to do, came up with some "5D chess" actions, and this one just took a moment to shook it, looked, thought and solved the problem. I treated the topic in Russia too lightly, but at least something was happening in it - sure, this is not some outstanding difference, sure most of it was wasted (first they escaped from prison, then returned to it) but at least their conversations were constructive and less boring, at least in my opinion. Both Russians were given a less significant task than I thought, but they did their job, and I had no reason to complain. Yes, their plot was schematic and painfully cliche, but as I said - in the case of ST it does not bother me. The Duffer Brothers echo the strengths of the new adventure cinema so well that I can turn a blind eye to it. The more so because, in principle, the flaws were not strongly felt during the session. And one more thing, Hopper fighting with a replica of Conan's sword from 1 part (I saw it 1 time ago, it seemed strangely familiar to me and ... it turned out that it was not a coincidence) was great. The scene was as great as he took off his shirt - I wonder if the actor lost weight especially for this role, or did the special effects people help him? Sure both. Either way, his body "made an impression" as he peeled off his shirt.
The last two episodes make up for it a bit, because there were noticeably fewer such worse elements. Especially when it comes to the climate. Wow, they managed to keep my attention for 4 hours, I was pretty much focused on watching and didn't feel the time at all which deserves a mention. I was also very pleased with the fact that, like the makers of "Dark", they did their best to get the most out of the previous seasons. Marvel folks - learn because you invent too much new stuff and use too little of what you've brought into the universe before. Nice was the fact that Netflix gave a lot of money. Sure, it's not the "The Mandalorian" level, as evidenced by at most good (by TV standards) CGI, but I saw no reason to be ashamed. But some scenes, like the Hawkins outburst, turned out very nice. Only I had associations with "World of WarCraft: Cataclysm"? And since we refer to games - I associated Upside Down with the world of Aliens from "Half Life 1". In conclusion, I will repeat my words from the previous text, this time with greater certainty - in no season of ST has the plot management been so great on several fronts. Including it made it so fun to watch 4 hours. I was planning to spread it over 2 days, but I couldn't stand it, I had to watch everything on Friday, in one sitting. Now we just have to wait for the last season (which will be shorter than 4), which is 2024. How did you like the final?
Po 5 tygodniach oczekiwań, dostaliśmy w końcu 2 odcinki, czyli niemal 4 godziny nowych treści. Ostatni trwał prawie 2.5 godziny i siedzieliśmy jak na szpilkach, ani razu nie zaglądałem do telefonu, by sprawdzić godzinę, jak również starałem się nie przerywać tego festiwalu cudownych emocji. Z tego co czytałem, to nie tylko ja tak miałem. Ba! Najlepszym dowodem na to jest fakt, że w niektórych krajach serwery Netflixa padły na około godzinę - ostatnim razem takie coś było przy premierze drugiego odcinka "Gry o Tron" - tego od którego zaczął się w pełni zasłużony hate na showrunnerów. Jest to też dowód na to, że Netflix potrafi dojebać gaz do dechy i pokazać środkowy palec D+, HBO, czy Amazon, tak jak przy "House of Cards", "Altered Carbon" czy "Orange is the New Black" (ten serial jest IMO najsłabszy z tej trójki) Zarówno pod względem emocji, budżetu, jak i realizacji. Bo w przypadku 4 sezonu ST mamy właśnie do czynienia z taką bombą. Nie jest to sezon idealny, podobnie jak poprzednie miał swoje błędy (w końcu takie perfekcyjne seriale, jak "Sopranos", "House of Cards" lub "Boardwalk Empire" nieczęsto się zdarzają), ale finał w 100% to wynagradza - płaczem, radością, niepewnością, satysfakcją, smutkiem, generalnie pełnym spektrum emocji. I nie tylko.
Zacznę od Eddy'ego, mojej ulubionej postaci w tym sezonie oraz jednej z ulubionych w całym serialu. Bez problemu mógłbym go dać do top-5 ulubionych, najprawdopodobniej nawet top-3 (obok Nancy, Dustina i Steve'a). Twórcy serialu wycisnęli z niego 100% tego co się dało od 1 pojawienia się aż do epickiego finału. Jestem pewny, że będziemy go oglądali w innych produkcjach - jeżeli to jest rzeczywiście dobry aktor w przeciwieństwie do Emilii Clarke i wykorzysta swoją szansę. Czego i Wam życzę, o ile to nie był pojedynczy przykład jego charyzmy i umiejętności, jak w przypadku Travisa "Ragnara" Fimmela. Jego koncert, rozmowa z Dustinem, tekst "THIS IS MUSIC!" (ach, przypomniały mi się rozmowy z czasów nastoletnich, jak sam byłem fanboyem metalu, który wywyższał go ponad inne gatunki muzyki), heroic moment z nietoperzami (z naszej perspektywy było to bez sensu, z perspektywy bohaterów serialu - bardzo ważna rzecz). Od dzisiaj Masters of Puppets będzie mi się kojarzyło właśnie z nim - doskonała scena, nie tylko ze względu na Eddy'ego, ale również na zrobienie z tego teledysku. Gdy oglądałem tę scenę po raz pierwszy, to byłem w ciężkim szoku, jak to jest kurewsko dobrze zrobione na tylu płaszczyznach! Synchronizacja, dopasowanie głosu Vecny do piosenki, idealnie dobrana pod sytuację, kontekst, jak nasi bohaterowie rozpoczynają akcję. Ostatni raz tak się czułem, gdy oglądałem finał "Initial D" - moje ciało było przeładowane emocjami. Popłakałem się przy jego ostatnich słowach oraz gdy zabronił Dustinowi się zmieniać. Warto to odnieść również do nas, nie powinniśmy porzucać swoich marzeń i pasji. Rozmowa Dustina z jego wujkiem dobiła mnie - dowód na to, że sprowadzenie finału do podstawowych emocji i minimalizm czasami jest najlepszym możliwym rozwiązaniem. Nie zgadzam się z krytyką niektórych ludzi, że przydałoby mu się więcej miejsca (w sensie, inni ludzie powinni go też wspominać) - wg mnie sceny z Dustinem i rozmowa z wujkiem były w zupełności wystarczające. No i tak na dobrą sprawę, to oni mieli najbardziej rozbudowane relacje.
A skoro mowa o epickich scenach, to Max również miała ich wiele w finale. Zaczynając od tej, gdy iluzja jej chłopaka pojawiła się w jej głowie. W pierwszej chwili, zapewne jak wielu widzów, pomyślałem że to się dzieje naprawdę (bracia Duffer wyreżyserowali ten moment perfekcyjnie! Co prawda byłem pewny, że Vecna to zrobi, bo to była jedyna luka w jej obronie, ale i tak byłem zdziwiony) - główny przeciwnik wziął sobie do serca jej prowokację i uderzył ją tam, gdzie była odsłonięta na atak. Początkowo się wkurzałem, że Jedenastka ma moc wskrzeszania a'la Goku (luźne porównanie, nie przywiązujcie do niego zbyt dużej uwagi) ale w sumie, miło będzie ją zobaczyć ponownie. Swoją drogą, zastanawiam się, czemu tylu ludzi uznało ją za martwą - przecież można uratować człowieka ze śmierci klinicznej. Nie chcę skłamać, ale chyba do 3 minut można to zrobić bez większej krzywdy dla mózgu i pozostałych, wrażliwych narządów wewnętrznych - potem z sekundy na sekundę ciało psuje się coraz bardziej. Max chyba nie przekroczyła tego limitu. Anyway, w końcu została pełnoprawnym członkiem ekipy, tak jak Dustin, Will i reszta. Nie narzekam na plot-armor, bo generalnie zostało to dobrze przemyślane i napisane. Jeśli chcecie narzekać - proszę bardzo, jak już napisałem w 2 tekstach, jest to bardzo trudne do wykonania i nie znam żadnego autora (nie twierdzę, że takiego nie ma), który umiałby go zignorować, a jednocześnie napisać ciekawą fabułę, w której ginie wielu bohaterów, których lubimy. Tutaj mi to nie przeszkadzało, ale do pewnego stopnia rozumiem tych, co narzekają. Eddie musiał zginąć, bo gdyby przeżył, to zapewne trafiłby na krzesło elektryczne jako kozioł ofiarny. Byłbym w tej kwestii usatysfakcjonowany, gdyby Max nie wyszła z tej sytuacji bez szwanku, tylko np. jeździła na wózku, jak Barbara Gordon.
Moją ulubioną sceną był koncert w piekle oraz początek ataku na głównego przeciwnika serialu. Uwielbiam tego typu sceny (przykład z anime - atak na pałac Meruema w HxH, w sumie podobna sytuacja, z tą różnicą że wróg z mangi był jeszcze potężniejszy niż Vecna) - planowanie, działanie z idealną synchronizacją, każdy członek zespołu musi postępować w 100% zgodnie z planem, bez względu na konsekwencje. Rozwinąłem to we wcześniejszym akapicie, więc na tym poprzestanę... Chociaż nie, poprawka - to było świetne, że przeciwnik był zbyt potężny, by poradziła sobie z nim wyłącznie Jedenastka. Być może pokonałaby go, ale byłoby to pyrrusowe zwycięstwo, bo nie widzę tego, że wygrałaby bez poświęcenia swojego życia. Koledzy i koleżanki musieli odrobinę go osłabić. Trochę się zdziwiłem, że Vecna jest ostatecznym przeciwnikiem, ale z drugiej strony, to były wyłącznie słowa Dustina, nie fakt. Aczkolwiek wydaje mi się, że ostatecznym zagrożeniem będzie ta chmura, która jedynie wykorzystała 001, bo nie była w stanie wydostać się z Upside Down. Zatem jest szansa, że 001 się nawróci i w sumie nie zdziwi mnie to - ten serial stawia w dużej mierze na emocje i tak jak normalnie pogardzam zwycięstwem przez potęgę przyjaźni, tak w tym serialu mógłbym to kupić. Wbrew pozorom, można to dobrze zrobić - nikt nie jest w 100% zły ani w 100% dobry, każdy ma jakąś cząstkę tego lub tego w sobie. Gdyby jakoś zdołali go przekonać, że świat nie jest taki zły, a on był po prostu niezrozumiały oraz skrzywdzony, to można byłoby to przedstawić w sensowny sposób. Wystarczy poczytać książki lub obejrzeć filmy dokumentalne na temat różnych psycholi - seryjnych morderców, hitmanów działających na usługach mafii - wielu, jak nie większość z nich, urodziło się z pewnymi defektami, które uaktywniły się przez dorastanie w złym środowisku (często byli bici przez rodziców, brakło im miłości, zwykłej ludzkiej czułości, trafili na złych ludzi w swoim życiu etc.). Jedyne do czego mógłbym się przyczepić, to fakt że poszło im z nim zbyt łatwo. Nie mam tu na myśli etapu planowania, tylko finałową konfrontację, która skończyła się krótko po jej rozpoczęciu. Zarówno ja, jak i moja dziewczyna mieliśmy nieco wyższe oczekiwania.
A jeśli chodzi o ogólne uwagi - w poprzednim tekście zapomniałem napisać o paru rzeczach, wobec których miałem pewne zastrzeżenia. Przyznam się Wam szczerze, tak jak zazwyczaj staram się podchodzić obiektywnie do swoich emocji, analizować swoje spostrzeżenia na różnych płaszczyznach, myśleć nad sformułowaniem swoich opinii, by jak najlepiej pasowały do rzeczywistości, tak tutaj dałem się ponieść emocjom niczym bardzo emocjonalna kobieta. Prawdopodobnie przy rewatchu S4 w 2024 zwrócę na nie uwagę i będę przeglądał internet na telefonie podczas nudnych fragmentów (lub takich, które dają niewielki pay-off, względnie mają niewielkie znaczenie dla całości), ale za pierwszym razem byłem równie zadowolony, jak przy 1 seansie S1 i S3. Mówię tu o postaciach oraz wątkach, które niewiele zrobiły (lub niewiele znaczyły) i można było ograniczyć ich czas antenowy, a zarazem przeznaczyć go na ciekawsze wątki. Tragedii nie było, ale na pewno mogło być lepiej. Cieszy mnie to, że Jonathan zrobił przynajmniej tyle (nie zrozumcie mnie źle, rozmowa starszego i młodszego brata w takim stylu, zawsze jest super, ale poza tym nie zrobił nic). Nieco lepiej jest w przypadku kolegi od pizzy - przydał się przy soli, wzmocnił Jedenastkę jedzeniem oraz pomógł odnaleźć laboratorium - to ostatnie było szczególnie dobre, wszyscy się zastanawiali, co zrobić, wymyślali jakieś działania typu "szachy 5D", a ten po prostu chwilę się pokręcił, popatrzył, pomyślał i rozwiązał problem. Wątek w Rosji również potraktowałem zbyt lekko, ale w nim przynajmniej coś się działo - jasne, nie jest to jakaś wybitna różnica, jasne większość z niego zmarnowano (najpierw uciekali z więzienia, a potem do niego wrócili) ale przynajmniej ich rozmowy były konstruktywne i mniej nudne, przynajmniej wg mnie. Obaj Rosjanie dostali mniej znaczące zadanie niż myślałem, ale spełnili swoje zadanie i nie miałem powodów do narzekań. Tak, ich wątek był schematyczny i do bólu kliszowy, ale tak jak już mówiłem - w przypadku ST to mi nie przeszkadza. Bracia Duffer tak dobrze powtarzają mocne strony kina nowej przygody, że mogę przymknąć na to oko. Tym bardziej, że zasadniczo wady nie były mocno odczuwalne podczas seansu. A i jeszcze jedno, Hopper walczący repliką miecza Conana z 1 części (niedawno temu widziałem 1 raz, wydał mi się dziwnie znajomy i... okazało się, że to nie był przypadek) był świetny. Równie świetna była scena, jak ściągnął koszulę - ciekawe czy aktor specjalnie tak schudł do tej roli, czy pomogli mu ludzie od efektów specjalnych? Pewnie i jedno i drugie. Tak czy inaczej, jego ciało "zrobiło wrażenie", gdy ściągnął koszulę.
Dwa ostatnie odcinki to trochę wynagradzają, bo takich gorszych elementów było zauważalnie mniej. Zwłaszcza w przypadku klimatu. Wow, udało im się utrzymać moją atencję przez 4 godziny, praktycznie cały czas byłem skupiony na oglądaniu i w ogóle nie odczułem upływu czasu, co zasługuje na wyróżnienie. Bardzo zadowolił mnie również fakt, że podobnie jak twórcy "Dark", dali z siebie wszystko, by wycisnąć jak najwięcej z wcześniejszych sezonów. Ludzie od Marvela - uczcie się, bo wymyślacie za dużo nowych rzeczy, a za mało korzystacie z tego, co wcześniej wprowadziliście do uniwersum. Miły był fakt, że Netflix dał dużo pieniędzy. Jasne, nie jest to poziom "The Mandalorian", co widać chociażby po co najwyżej dobrym (jak na standardy telewizyjne) CGI, ale nie dostrzegłem żadnego powodu do wstydu. Za to niektóre sceny, jak wybuch Hawkins wyszedł bardzo fajnie. Tylko ja miałem skojarzenia z "World of WarCraft: Cataclysm"? A skoro nawiązujemy do gier - Upside Down kojarzyło mi się ze światem Obcych z "Half Life 1". Na zakończenie powtórzę swoje słowa z poprzedniego tekstu, tym razem z większą pewnością - jeszcze w żadnym sezonie ST nie było tak świetnego prowadzenia fabuły na kilku frontach. M.in. dzięki temu tak przyjemnie się oglądało 4 godziny. Planowałem sobie rozłożyć to na 2 dni, ale nie byłem w stanie wytrzymać, musiałem obejrzeć wszystko już w piątek, na jednym posiedzeniu. To teraz pozostaje nam tylko czekać na ostatni sezon (który będzie krótszy niż 4), czyli w 2024. Jak Wam się podobał finał?