Finally, after several years of waiting, we got a sequel. I was waiting for it for two reasons - it's a very good title (with some flaws, but also some great aspects), firstly, and secondly - Gaolang vs Fang. This fight, however, will receive its own separate text, so I will ignore this topic - be sure to read it if you want to know why it is the best fight in anime this year. I watched S1 three times - alone, again alone and then with my friend Filip, who came to visit me for a few days a year ago... Or two years ago xD. There are also smaller reasons why I like this title so much - a lot of great fights that, although very exaggerated and at times extremely abstract (or should I say, parts are extremely abstract), also have some real elements. For example, the character of Cosmo Imai, a boy of Tom Cruise's size who can do amazing things. I know this from an old friend who practiced BJJ, is interested in martial arts and trained a similar guy for some time, whom I met in real life... And seeing them sparring, I know that I would be totally fucked up, even though in terms of pure strength, I would be in will be able to throw Kuba like a sack of potatoes. I also saw a video on the now defunct Best Gore, where a young but very skinny karate-boy from school fucked up a guy twice as heavy as him and almost twice his size. That said, look at realism in KA through rose-colored glasses.
Why? Because most of the elements, although possible and/or theoretically possible to some extent (such as cutting out the pain center in the brain), are completely impossible. The plot is different, it is very real and this type of tournaments take place all over the world - Fedor Emelianenko (MMA legend) participated in such an event several times. If I remember correctly, it was in Japan, and they have a crazy fetish for watching their opponents fight to the death. As they say, a person then shows his true will to fight and his nature. The plot of KA revolves around such a tournament - the largest corporations field their players and the one who wins will ensure his boss will be the next leader of the Kengan association. It has been operating for hundreds of years, in the past it gathered wealthy traders and craftsmen, and today it gathered wealthy companies, corporations, etc. Interestingly, the creators used real companies, just like the author of "Great Teacher Onizuka" or other comic book creators did much earlier (so this is not an original idea of the KA creators), there is only a rule that if there is a company, e.g. Bandai, Nintendo or Sony, they are called e.g. Dandai, Fintendo or Gony.
The big advantage of this title are the characters. Contrary to appearances, it is not easy to create a dozen or so interesting heroes. Of course, the situation helps a lot (if the action of an anime, a TV series, a book, a comic book takes place in one place, the relationships write themselves, literally), but only partially - you still need to come up with a character, provide a few characteristic features and make sure that so that fighting styles and personality types do not repeat too much. Proof of this is the fight between the protagonist and Raian, who had a similar style and super-power. Well, super-powers - these are sometimes simply impossible (Fang Metsudo, Setsuna Kiryu), but some are possible, but they don't look like they do in the anime. For example, Ohma's "debt" reminds me of fury, which in the past was even a branch of martial arts, like the drunken fist style. By the way, both were abandoned for similar reasons - they included: too dangerous (because the release of such an amount of adrenaline weakens the body too much) and impractical - peace wins over chaos. But yes, an increase in agility, speed, reaction time, impact strength, greater resistance to attacks, all this is true. I know two people who can do it and the effect is similar to the one in the anime - face red with anger, huge increase in strength. Apart from the fact that the authors are not consistent in hurting or "killing" characters, I have no major objections to them in this aspect. Too often they are critically wounded and then normally start another fight... This pisses me off especially in the case of Sekibayashi and Gizenga, because the finals of their fights were perfect and then... no consequences.
Another big advantage of the anime is the soundtrack. My friend Rafał, in a recent private conversation, said that he likes to include the best DB or DBZ fights at the gym and it motivates him to do more repetitions when the body starts to resist (when you exercise, it is worth learning to break it - it is what was shown in the fight "Hajime no Ippo", Takamura vs. Bryan Hawk, is 100% true. I have experienced it several times while running and exercising at the gym, the body then switches to second gear and we discover how much stamina we have left.). Well, I do the same thing, but with "Baki: Son of Ogre", KA and DBZ. With great satisfaction I squeeze out subsequent repetitions listening to metal songs, as well as songs introducing a given player to the arena. OST in KA is gold, I have been listening to it almost every day for several years and I am not bored yet. Especially in combination with the presentation of the players in the arena - you can feel the atmosphere of a great tournament that CRUSHES all the tournaments you have ever seen in Japanese cartoons.
When it comes to graphics, there is an upward trend, just like the anime from the TMS studio, it looks better and better from season to season, and the animation is smoother and more pleasing to the eye. Unfortunately, it's not that great, but that doesn't bother me when watching it on a big TV. I don't pay that much attention to these things, but if you, dear reader (or you, dear reader) care about the visual aspects, you can complain to KA in this matter. The opening and ending are very sparse, but they have their own atmosphere, especially the ending - although I like the intro, it is still not as good as the previous one. The creators should replace them, the ending fits much better as an introduction - especially the Tokita Ohma one, who looks like he could fuck up all the players who took part in the tournament xD.
To sum up, although I'm not as delighted with KA as I was the first and second time, this story is still great and worth knowing. There are a lot of very cool ideas in it, pacing is fun, you can learn some new things about the world. It's true that it started with a weak plot (an attempt to take power in the Kengan association illegally... I don't know what motivated the authors to come up with something so idiotic - after all, the people of the Kengan leader are mini Metsudo Fangi that will break all the bones of the rebels XD) , but I can turn a blind eye to it. The overwhelming majority of stories have such unnecessary fillers; if the main course was served properly, I don't pay much attention to it. It would be nice if it wasn't, but for some reasons I know that sometimes there is no other option. Or to put it another way - you can do it well, but you don't always want to, especially when everything else is very good. So, 1st half of KA season 2 gets a +8/10 from me.
W końcu, po kilku latach oczekiwania, dostaliśmy kontynuację. Czekałem na nią z dwóch powodów - to bardzo dobry tytuł (z kilkoma wadami, ale też kilkoma świetnymi aspektami), to po pierwsze, a po drugie - Gaolang vs Fang. To starcie jednak dostanie swój osobny tekst, więc w tym ten temat zignoruję - koniecznie go przeczytajcie, jeżeli chcecie wiedzieć, dlaczego to najlepsza walka w anime tego roku. S1 oglądałem 3-krotnie - sam, znowu sam a potem z moim przyjacielem Filipem, który przyjechał do mnie na kilka dni rok temu... Albo dwa lata temu xD. Są też mniejsze powody, dla których tak lubię ten tytuł - mnóstwo świetnych walk, które choć są bardzo przerysowane, a momentami wybitnie abstrakcyjne (czy raczej powinienem powiedzieć, fragmenty są wybitnie abstrakcyjne), to mają też kilka prawdziwych elementów. Np. postać Cosmo Imai, chłopaka o gabarytach Toma Cruise'a, który potrafi robić niesamowite rzeczy. Wiem to od dawnego kumpla, który ćwiczył BJJ, interesuje się sztukami walkami i szkolił przez jakiś czas podobnego chłopaka, którego poznałem na żywo... I widząc ich sparingi, wiem że zostałbym totanie rozpierdolony, mimo że patrząc pod względem czystej siły, byłbym w stanie rzucać Kubą, jak workiem kartofli. Widziałem też filmik na nieistniejącym już best gore, gdzie młody, ale bardzo chudy karateka ze szkoły, rozpierdolił gościa 2 cięższego niż on i prawie 2-krotnie większego. To powiedziawszy, patrzcie na realizm w KA przez różowe okulary.
Dlaczego? Ponieważ większość elementów, choć do pewnego stopnia możliwa i / lub teoretycznie możliwa (jak np. wycięcie ośrodka bólu w mózgu), to totalnie niemożliwa bajka. Co innego w przypadku fabuły, ta jest jak najbardziej realna i tego typu turnieje odbywają się na całym świecie - Fedor Emelianenko (legenda MMA) kilkakrotnie uczestniczył w takim evencie. Jeśli dobrze pamiętam, to było w Japonii, a oni mają zwariowany fetysz obserwowania, jak przeciwnicy walczą na śmierć i życie. Jak to oni mówią, człowiek wtedy pokazuje prawdziwą wolę walki i swoją naturę. Fabuła KA kręci się wokół takiego turnieju - największe korporacje wystawiają swoich zawodników i ten, który wygra, zapewni swojemu szefowi bycie kolejnym przywódcą stowarzyszenia Kengan. Funkcjonuje ono od setek lat, dawniej skupiało bogatych handlarzy i rzemieślników, a dzisiaj bogate firmy, korporacje etc. Ciekawostka, twórcy wykorzystali prawdziwe firmy, tak jak dużo wcześniej zrobił to autor "Great Teacher Onizuka" lub inni twórcy komiksów (więc to nie jest oryginalny pomysł twórców KA), jest tylko zasada, że jeżeli występuje firma np. Bandai, Nintendo lub Sony, to nazywa się je np. Dandai, Fintendo lub Gony.
Dużą zaletą tego tytułu są postacie. Wbrew pozorom, nie łatwo jest stworzyć kilkanaście ciekawych bohaterów. Oczywiście, sytuacja bardzo temu pomaga (jeżeli akcja anime, serialu, książki, komiksu dzieje się w jednym miejscu, to relacje piszą się same, dosłownie), ale tylko częściowo - trzeba mimo wszystko wymyślić charakter, dać kilka cech charakterystycznych i zadbać o to, by style walki i typy osobowości, za bardzo się nie powtarzały. Dowodem na to jest walka protagonisty i Raiana, którzy mieli podobny styl i super-moc. No właśnie, super-moce - te czasami są po prostu niemożliwe (Fang Metsudo, Setsuna Kiryu), ale niektóre są już możliwe do wykonania, ale nie wyglądają aż tak, jak w anime. Np. "dług" Ohmy kojarzy mi się z furią, która dawniej nawet była odnogą sztuk walki, jak styl pijanej pięści. Swoją drogą, zrezygnowano z obu z podobnych powodów - były m.in. zbyt niebezpieczne (bo wyrzut takiej ilości adrenaliny, za bardzo osłabia organizm) i niepraktyczne - spokój wygrywa nad chaosem. Ale tak, wzrost zwinności, szybkości, czasu reakcji, siły uderzeń, większa odporność na ataki, to wszystko prawda. Znam dwie osoby, które to umieją i efekt jest podobny, co w anime - twarz czerwona ze złości, olbrzymi przyrost siły. Pomijając to, że autorzy nie są konsekwentni w ranieniu lub "zabijaniu" postaci, to nie mam do nich większych zarzutów w tym aspekcie. Zbyt często są krytycznie ranni, a potem normalnie zaczynają kolejną walkę... Wkurza mnie to zwłaszcza w przypadku Sekibayashiego i Gizengi, bo finały ich pojedynków były doskonałe, a potem... zero konsekwencji.
Kolejną dużą zaletą anime, jest ścieżka dźwiękowa. Mój kumpel Rafał w niedawnej, prywatnej rozmowie, powiedział że lubi na siłowni włączyć sobie najlepsze walki z DB lub DBZ i bardzo go to motywuje do kolejnych powtórzeń, gdy organizm zaczyna się opierać (jak ćwiczycie, to warto się nauczyć, by to przełamywać - to co pokazano w walce "Hajime no Ippo", Takamura vs Bryan Hawk, to 100% prawda. Doświadczyłem tego kilkukrotnie podczas biegania i ćwiczeń na siłowni, organizm wtedy włącza drugi bieg, a my odkrywamy ile jeszcze staminy nam zostało.). Cóż, ja robię to samo, ale z "Baki: Son of Ogre", KA oraz DBZ. Z olbrzymią satysfakcją wyciskam kolejne powtórzenia słuchając metalowych piosenek, jak i utwory wprowadzające danego zawodnika na arenę. OST w KA to złoto, słucham go niemal codziennie od kilku lat i jeszcze mi się nie znudził. Zwłaszcza w połączeniu z przedstawieniem zawodników na arenie - czuć klimat wielkiego turnieju, który MIAŻDŻY wszystkie turnieje, jakie dotychczas mogliście zobaczyć w kreskówkach z Japonii.
Jeśli chodzi o grafikę, to jest tendencja wzrostowa, podobnie jak anime od studia TMS, z sezonu na sezon wygląda coraz lepiej, a animacja jest płynniejsza i milsza dla oka. Niestety, nie jest jakaś wybitna, ale nie przeszkadza mi to podczas seansu na dużym telewizorze. Ja co prawda nie przykładam do tych rzeczy takiej uwagi, ale jeżeli zależy Tobie drogi czytelniczko (lub Tobie, droga czytelniczko) na aspektach wizualnych, to możesz narzekać na KA w tej materii. Opening i Ending są bardzo oszczędne, ale mają swój klimat, zwłaszcza ending - intro choć już mi się podoba, to nadal nie ma podjazdu do poprzedniego. Twórcy powinni je zamienić miejscami, ending dużo lepiej pasuje jako wprowadzenie - szczególnie ten Tokita Ohma, który wygląda tak, jakby mógł rozpierdolić wszystkich zawodników, którzy wzięli udział w turnieju xD.
Reasumując, choć nie jestem już tak zachwycony KA, jak za 1 i 2 razem, to ta historia nadal jest świetna i warta poznania. Jest w niej dużo bardzo fajnych pomysłów, pacing jest przyjemny, można się dowiedzieć kilku nowych rzeczy na temat świata. Co prawda zaczął się słaby wątek (próba przejęcia władzy w stowarzyszeniu Kengan w sposób nielegalny... Nie wiem, co kierowało autorami, jak wymyślali coś tak idiotycznego - przecież ludzie przywódcy Kengan, to takie mini Fangi Metsudo, które połamią wszystkie kości rebeliantom XD), ale mogę na to przymknąć oko. Miażdżąca większość historii ma takie niepotrzebne zapychacze, jeżeli danie główne zostało podane jak należy, to nie zwracam na to większej uwagi. Fajnie gdyby tego nie było, ale z pewnych powodów wiem, że czasem nie ma innego wyjścia. Albo inaczej - można to zrobić dobrze, ale nie zawsze się chce, zwłaszcza gdy cała reszta jest bardzo dobra. Zatem, 1 połowa drugiego sezonu KA otrzymuje ode mnie +8/10.