Oddworld: Abe's Oddysee - As I have said many times, I am not a fan of logic and arcade games, however, Abe's adventures are one of the few exceptions. It is true that I have never played any games in this universe, but I have always liked them. I liked the plot (our hero's thread and a comment on the corporation), the atmosphere and the main character - goofy, not very attractive, but with an interesting purpose. Such a parody of the Messiah, but with style. Despite my reluctance to play, in my spare time, I liked watching walkthrough videos on YouTube. If you like this type of game, I definitely recommend it - it is suitably difficult, it must have aged well, and it was important for the industry. It's worth knowing its story, its creator had big problems (and that on the part of his supervisor) and it turned out that he was right, You can learn a lesson from it.
Age of Empires - Part 1 and Part 2 are one of my favorite RTS games. I spent a lot of time with them, probably the most after "WarCraft". I have always been impressed by its size, number of civilizations, nice gameplay and amazing multiplayer mode. Well, multiplayer - here I took my first steps in online games. I was so good at it that my uncle let me play on his account a few times - I was a bit worse than him, but I didn't give him too many reasons to complain. I used to visit him often, because I had no internet access then, and I quickly became addicted to these emotions - playing with human opponents who came from countries other than Poland. I often came and played all night at my uncle's, like in an internet cafe (where you could, for an appropriate fee, stay overnight and have a lan-party with your buddies, having the whole place at your disposal). After a short time, I started rollerblading from myself to my house on his estate to make it faster xD. At one point, Dad made a temporary, permanent connection to the Internet, so for these 2-3 weeks I was sitting and playing at my house when Dad was at work and he didn't need it. Then I spent many hours playing on my favorite maps - Arabia and Black Forest. Most often I played English, Turkish and French - the first because of very good special units, and the French because of their cavalry. I remember how many people chose Persians - because they had the strongest special units, i.e. elephants. Lots of HP, lots of firepower, but they were excruciatingly slow. In situations where we played against two Persians, we recruited a lot of priests who have the ability to convert enemy units to our side. It was a beautiful sight - they sent several hundred animals at us, and we made a passage for the priests who took over their own army, stopped the invasion, and the cavalry and siege machines did the rest. This scenario was repeated many times and I usually won, it was worse when someone took the Germans, the English or the French - then I often lost. I might be wrong, but from what I remember, they were mostly played by the better players. Even though it's been a long time since this game was released, it's still a lot of fun to play. This is best evidenced by the fact that the game is still being developed - we get new campaigns, new patches. It is true that I don't play AoE 2 anymore, but a few years ago I completed most of the new missions. I had as much fun as I had when I was a child. In fact, I have a lot of fun on every occasion. Today I am afraid to come back to it - when I start playing RTS, I can sit in front of the computer for many hours, even if I have to get up to work in 7 hours. I probably won't go back to this title, but if you have a lot of free time that you have nothing to do with, "Age of Empires 2" is one of the best representatives of its genre
Postal - I remember when my first friend, Patryk, came to me with this game. It was winter, lots of snow, after 8 p.m. Nasir parents, who were also friends, went to some friends for a birthday or something like that. We were installing the game on my PC when we were about 9 years old. Patryk borrowed the CD from his friend from his class, he was very enthusiastic about it - he said that there is a lot of blood, that the climate is great, that killing is fun. Well, the beginning didn't impress us, but I liked it more than my friend. After an hour we turned off, because Patryk said he would rather play something else, but I played it a few more times. A couple of years ago, I came back after a dozen or so years of hiatus and well, this game is actually shit, but shit you might like. Something like simple games on your phone, when you cannot afford the Nintendo Switch or you do not need to buy it - play freely for a maximum of an hour or a bit longer, if you have a lot of free time and you have nothing more interesting to do. You can see that there was no studio behind this title where many people worked. Probably one guy made it and well, "Another World" or "Prince of Persia" came out much better, but if you want to release stress after work, listen to people screaming and calling for help, moving on the ground with are no longer able), you may like this game. I haven't played the second part anymore, maybe someday I'll play if I want + read how to install mods. Apparently thanks to them, the game finally becomes playable. That's good, since I read the review of "Postal 2" I wanted to murder elephants or make myself a silencer for a gun from a cat.
Total Annihilation - I've tried to like this game many times, but never got it. I went through the demo many times and had a lot of fun. However, when I had access to the full version 4 times, I was bored every time, no matter if I watched my cousin's gameplay or how personally I played. However, it was not boredom due to the fact that I did not like the game or I found it not very dynamic. Okay, to be fair, I didn't like her, but I liked the idea the most - finally I got access to a game that offered gigantic possibilities. In the end, we broke with most of the restrictions that RTS suffered from at the time, and we also had access to a huge number of units and buildings. So what if many of them did not differ much from each other - this kind of game, so I can turn a blind eye to it. When it comes to the speed of entertainment, I did not feel it too much, but the game was so dynamic that I believe in the declarations of my old friends that it is one of the faster games in this genre. This is also confirmed by the active gaming community (or at least it was active until recently). I also appreciate its quality and the fact that at the time of its premiere it had no reason to be ashamed of the competition (I would like to write that it also had a big impact on the genre, but ... I guess it wasn't. At least I can't remember any of the games. which was inspired by it - excluding "Supreme Commander", also the title of Chris Taylor, which received very positive feedback and high ratings among fans and reviewers.). If I had one reason (or two) why I didn't like TA, I would point out the lack of an interesting plot and characters. Chris's product had a storyline, and it looks quite interesting, but after a dozen or so missions, it did not convince me. Not that "WarCraft 1 & 2" or "Command and Conquer" were any outstanding in this field, but at the time they were at least good in that aspect, not to say "very good". CnC was better because it had both attributes, while Blizzard's work was only a story. Yes, there were heroes, but to the game itself (or its plot) they didn't matter that much. In the case of CnC, there were 4 characters that were closely related to both campaigns in Single Player mode. TA, on the other hand, only had big machines, which I love of course, but I want a story around them, not an outline like in "Doom". Do I recommend? Hmm, in retrospect, I recommend the above-mentioned "Supreme Commander". The game is newer, so I assume you will have fewer problems configuring and installing it. It also has even fewer limitations, it is said that you can fight literally all over the planet. It is true that I did not play it, but many trusted friends recommended it to me.
Shogo: Mobile Armor Division - I often criticize (console) games that relate to anime or are adaptations of them. For PC, we didn't have many titles, so it was hard to find a lot of criticism. Apart from Shogo, I only remember 2001's "Oni", but I didn't play much of it. From what I've heard, she's aged poorly, though she was pretty good on release day. Fortunately, I can't say the same about the game by Monolith Productions. It had a lot of content, the storyline was high, the gameplay was very enjoyable, it was neither too difficult nor too easy. The soundtrack was pretty good, especially the Red Riot song that I remember to this day. It may not be an outstanding game (although from what I can see from the reviews, it has received very good ratings. Besides, probably the scene of this game is still active, or at least it was a few years ago.), But both on the day of the premiere and 5 years ago, when I was playing it while living in England, I had a very pleasant experience. I liked both the stages in which we were controlling the mech and controlling the main character. I felt the robot's weight, its superiority to ordinary people or vehicles (which we could crush like ants). An interesting feature was also the fact that we could kill our allies - I remember on the day of the premiere, all my friends were having fun with it. We were in the main base, nice atmosphere, and by chance I discovered that all allies can be murdered. A colleague with whom I turned on Shogo for the first time shouted at me, "Hey! What are you doing ?!" but then he stopped and enjoyed something with me, which is quite rare even nowadays. Overall, I recommend one of the best anime-based games I have played - you can feel like Amuro Ray or Char Aznable from "Mobile Suit Gundam" at times.
Unreal Tournament - I have always preferred it to "Quake 3" and never understood my colleagues' enthusiasm for the Carmack title. UT was better than Q3 in every way - there were more weapons, more interesting boards, better game modes, better atmosphere and soundtrack. The only aspect where the ID product dominated that of EpicGames was that the boards were loading slower - but that didn't bother me at all. Perhaps because I only played UT offline. And no, I played a few matches with my friend from Wc3 because I was interested in what level a good player is and what is the gap between us in terms of skills. It was as expected - I was destroyed every time. Coming back to the nicer things, I went through the whole thing more than 10 times on different levels of difficulty, each time enjoying myself like a child. I liked one board the most, but I will not reveal what it was. Let me just say that I am a camper - if you know this title, you know which one I'm talking about. Every friend of mine who played in UT said that this is the best arena for fans of eliminating opponents with a sniper rifle. As for the other parts, I've played them a few times, even passed one, but none of them impressed me that much. They were too colorful and some too boring (i.e. the ones that came out right after 1 UT, the others were much more interesting, mainly due to the ability to move vehicles), I also did not feel that they had "something" that the first one had for me Hi. I recently purchased it on GOG and I'm sure I'll go through it at least once more.
StarCraft - In late 1998 I wasn't a Blizzard fan yet. Sure, I knew their distinctive logos, heard about "Diablo 1" released in '96, remembered "WarCraft 2", but I was too young to pay attention to such things, I was just having fun. I don't remember when I played the SC demo for the 1st time, but it was an amazing experience. Anyway, Blizzard has always produced satisfying demos, such mini-campaigns that were not in the full version of the game. W2, W3 and SC1 were no exception - we got the right amount of content, so we could get to know the title well before buying it. I went through them at least a couple of times, and so did the full version. I remember a few months after Christmas, probably before Easter in '99, our uncle came to us. As standard, he made wishes to his father and mother, and gave me a gift - a pirate CD with a game. I installed it immediately and fell in love immediately, same as with "WarCraft 3" a few years later. I sat up late and tried the Terran campaign for several days - some missions took several tries. Anyway, to this day I have a problem with some of them, in the case of their next game, I only had a problem with the final NE board and 2, maybe 3 missions from the final FT campaign. As soon as I finished 1 part of the Single Player mode, I immediately started another one - the Zerg campaign. It was late at night, so I limited myself to only 2 boards - I really liked the atmosphere, music and the characteristics of their race, which reminded me of a swarm of insects. I was shocked because the way of playing this race was very different from Terran. Correct me if I'm wrong, but before SC1 there probably wasn't a strategy where each side was significantly different. Of course, the basics remained the same, but the pace of entertainment (macro & micro), strategy and tactics are not. Zergs were and probably still are, more focused on a shorter game - aggressive attacks with fewer troops (weaker and cheaper, but allowing the enemy to be flooded with mass, as the Russians did during World War II). However, in one patch (I did not check it personally, so my friend told me) Blizzard decided to strengthen them and they improved it quite quickly - the Zergs were Deus Ex Machina. Terrans, on the other hand, were more balanced - they proved themselves at every stage of the match. The protosses, on the other hand, grew up over time - their units were more expensive, stronger, but when they reached their full potential, they were rather the strongest, something like the people in W3.
My first encounter with Brood War was when I was at an internet cafe with my father. He had to find something that he needed for his work, so so that the kids wouldn't bother him by asking "Daddy, how much longer?", He gave us money for an hour-long session. My sister was looking at some women's stuff, and I just fired up the computer and wondered what I was going to do for the next hour. It turned out that there was an add-on installed on the computer - I quickly turned it on and started the campaign even faster. I was very curious to see what the story was like after the destruction of the Overmind and how Blizzard developed the story, an hour passed quickly and I was wondering how to get BW for my pirate collection. In the end, I went through it probably 3 or 4 times, I plan to come back to it someday, when I have a computer that will allow me to freely entertain. Of course, I mean the remaster that supposedly developed the campaign - i.e. added a few missions, some expanded. I'm not surprised Lemon Sky Studios did a good job on "Command and Conquer 2020". Finally, a few words about multiplayer - I had only one approach to it. When I was bored with this mode in W3, I decided to try my hand at SC. My APM was high, my skill was pretty good too, I thought I would kick some ass and ... I ended up with the statistics of 3 wins and almost 20 defeats. Well, I take comfort in the fact that these are completely different types of games that differ even more from each other than LoL and DotA2. Besides, I had a dozen or so games with my friend and I won most of them, although I got in the ass a few times. Do I recommend? Of course! It's still a great game with a great storyline, a universe of equally well-written heroes. The follow-up was unfortunately "only good". I did it once, in addition, I'm talking only about WoL, and although I liked the development of some mechanics in the game, or the multiplayer mode (which I only experienced slightly while playing offline with the computer), the game did not convince me. I had much higher expectations and the campaign that was supposed to be much more developed than the one in W3 or SC1 turned out to be only a little longer. Well, I can be wrong, because the opinions of players and SC fans say something else.
Commandos: Behind Enemy Lines - One of those games that has always been too hard for me, I've never been a devoted fan of it, but I've always respected it. At first it was partly due to peer pressure (surprisingly many of my colleagues loved the title) to which I was especially susceptible, even more so than normal children my age, but it wasn't long before I really started to appreciate it myself. It was original, it was a challenge at the time (among my surroundings and on the Internet, it was treated as Souls-like titles are perceived today), has many historical values, you can see that the creators put a lot of time into the process of creating it. A friend once showed it to a historian who was delighted with the reconstruction of German buildings, tanks, and generally everything that was there during WW2. When it comes to the difficulty level, I once said to my friend Patrick, when I was 10-11 years old - "If I insisted, maybe I could pass part 1. I would have to spend a lot of time, I would complain more than once, but I would be able to finish it. the expansion pack, especially the sequel - there's no such possibility. " I wasn't lying, once I managed to get to the halfway point when I was sick and I decided to use this period to pass a difficult game, the choice fell on "Commandos", when I got bored with "Army Men" (this segment is a continuation of that story, I described it in the relevant paragraph). If I had the motivation, e.g. if I was very infatuated with this game like standard RTS games, I would probably have passed it. I spent 3 days on it, of course I wasn't sitting on the computer all the time, but I spent almost every moment on Commandos when I was sitting in front of the monitor. Each subsequent mission caused me more and more difficulties, I had to spend more and more time observing my opponents and planning operations. In the end, I got tired and bored, and as I had no motivation, I didn't want to end it. In the past, I used to like to turn on the most difficult missions on YT and watch others pass them smoothly and flawlessly - it was black magic for me, much bigger than the best AMV I have ever seen (Anime Music Videos that I used to deal with), or watching the best matches with DotA & LoL, which I did not always understand due to my limited cognitive abilities. As an outstanding game, "Commandos" simply deserved it. It is definitely worth buying it on GOG today and moving on, many new titles will not provide you with as much fun as this product.
Tony Hawk Pro Skater - This game was once a giant phenomenon. From niche entertainment, a game was made known and liked all over the world. Everyone played it, because doing tasks, collecting things, scoring points, or an ordinary freestyle ride was a huge joy. The gameplay was perfect, be it for people dealing with challenges or ordinary slackers like me who are hopeless at arcade games. Add to that the sensational soundtrack that has become the standard for this series. This is the only time I know people have turned on casual play, pushed the sound to the max, and did things around the house. Or just having fun - parents are at work, neighbors too, so you can turn on nice full-time music. Today it may be strange for you, after all, we have wide access to every music on YouTube - just click. Previously, however, it was different - not everyone could afford listening equipment, there were no cheap headphones, songs in MP3 format were on the Internet, but we had too slow transfers, not everyone knew where to look for them + we did not have the same data transport options as today. In general, it was similar with the gaming equipment, but the purchase of a PC could be justified by work, writing, learning (the favorite of people from my generation and older, hehe), so it was easier. That's why young people were eager to "play" THPS - there were a lot of nice pieces hip-hop and stronger rock, which is what most of us liked. Someday I plan to buy the newest remaster of this game, as I will see it on a good promotion.
Soldier of Fortune - Yeh, I remember those beautiful times when Raven Software made great FPS games. My colleague Arthur even once said (which I did not agree with then, but mainly because I was ignorant and couldn't see the bigger picture) that he did not understand the phenomenon of ID, which all the time doing the same game without trying too hard. creativity and developing new ideas or mechanics. Of course, they appreciated their contribution to the development of graphics, games, new technologies (primarily John Carmack), but then he mentioned a few games that better develop the genre than ID Software does. One of them was Raven, the studio that collaborated and was friends with ID. Artur mentioned "Heretic", "Hexen" and "Soldier of Fortune". While I'm not a fan of the first two games, SoF has been one of my favorite FPS games for many years. Actually, it still is, because that's what I come back to most when it comes to FPS games (right after "Doom", of course). Its realism, climate, first level, interesting plot (apart from the last boss and everything related to him, the creators either had a fantasy at the end or they burned too many joints, washed down with alcohol ...), brutality, generally great production, makes an impression to this day . Starting from the end - I really liked the meticulousness of the creators when it comes to in-game physics and points for the opponent's goals (and basically in the whole game, it is a solid product that defends itself to this day). I forgot its name, even though I remembered it for years - the point is that we get a different effect by shooting in the hands, another at the legs, another at the body or head. I don't know if SoF introduced this historically as the first title, but it was surely the first to do it on such a scale, making a WOW impression on me and all my peers. We were delighted when we shot the opponent in the leg, and he jumped on the other, keeping to the shot. When we fired a stronger weapon, the limb fell off. We could dismember the body (strip off the arms, legs, head, I guess) by shooting at the right points, just like Robocop's killer did in part 1. Genuinely anyone who saw this on Stage 1 (showing or watching my friends play on my computer) was thrilled and tried to do it with every character in SoF. With hostages too, because we should defend them and if we killed too many of them, we were losing. Anyway, its atmosphere was just as awesome - as NrGeek rightly pointed out, this is one of the best levels in the history of all games of this type. I thought this myself as a teenager - it's not unusual, after all, the producer should always try to make the best first impression. However, Raven made it a champion in this title. I highly recommend this title, it has aged perfectly and I like to come back to it every few years - I always have fun. I do not recommend a sequel that was not so outstanding anymore. It's still a good title, but it lacked something.
StarWars: Rogue Squadron - One of the 3 SW games I like. I played more games from this world (including those that I rarely or never mention - e.g. the 2nd part of "Dark Forces", "Jedi Outcast" reads newer ones), but I liked "Dark Forces" the most, races set in the 1st part of the game and "Rogue Squadron". At the time, I was a huge SW fan and playing any of these games felt like I was an active part of the world. In the case of the RS, the immersion was so strong that it felt like I was piloting Republic fighters myself. It is true that I prefer "Star Fox" in this matter and I feel much more into the skin of that hero, but RS is right behind him. I never passed it because my poor skills didn't allow it, but I played like a child each time. I don't know if I can recommend it because I don't know how old it is, but I can still hear very warm words about its Nintendo64 version, so I think it's worth playing. Unless, of course, you are fans of this world.
FinalFantasy VIII - I've never been a fan of the series, but at one point in my life, I was infatuated with it. Mainly due to the beautiful intro, which made a great impression on the day of its premiere and a few years after it: epic atmosphere, beautiful CGI, amazing music - after him you wanted to get to know the game no matter what. I tried it three times, once with a friend on PS1, then at home on a PC, and a few years ago on PC again. Unfortunately, I was bored every time. The rest of the parts interested me, but I am considering whether it would be worth buying a remake of the 7 parts, which I know only from the stories of my friend, fanboy of this game (greetings Łukasz). Admittedly, I see different opinions about her depending on who I ask, but I think I will like her.
Heroes of Might and Magic - The game that gave me my nickname, which I use to this day. My adventure with this series began with part 4, when I met her at my cousin in Krakow. After a month-long stay with my family, I decided to get it from my friends and learn the game, because I was motivated by failure. I challenged my older cousin - I was arrogant and found that if I was doing pretty well in multiplayer AoE 2, I could beat him. I did not know, however, that necromancers are the best castle for long matches on large boards - when the decisive battle took place, I was massacred. Kuzyn took advantage of my ignorance and the fact that he had known the series from the first part. After I completed part of the mission (because HoMM was too difficult for me and while playing 5 parts, I only went through a few campaigns - the rest was too difficult for me), I decided to play part 1 and part 2 that I found in old stuff that dad left behind in our basement. In the end I got to know the most iconic part and ... Prepare to be heresy, although I think it is the best part, I personally prefer the 4th part. I realize it is worse than the previous one, but it was more enjoyable for me due to the caravan and the fact that the troops could move without a hero. Nevertheless, I devoted most of my time to the three - not only during the Hot Seats mode, which I often used as an excuse to avoid lessons at the beginning of high school, but also later, when I was playing on a weaker computer or, for example, a few years ago at work, when I had no to do and I had some spare time. Later I played part 5 more, but only in single player mode. A good title, but since I'm not a fanatic of the series, I didn't stay with it for too long. Today I don't play HoMM anymore, I will probably not come back to it either, maybe someday for single matches with the computer.
Grand Theft Auto - If anyone needs proof that I am (somewhat) "special among the specials" then GTA is one of them. I never liked the 3D version, but I have always liked the old GTA. I don't remember when I came across it, I think I borrowed my first copy from a friend from my high school days. His parents forbade him to play this type of game, so he invited me while he was under the care of his older brother. He said he has a fun and brutal game. He chose Bubba, turned on the codes, and we started driving around town, running over all the people. Our favorite activities were running over all members of the sect (these are the people with orange clothes) and blocking the road with one car, and then smashing dozens of cars with a bazooka. Then we shot the police and ran to the place where the car could be repainted. I have never understood the criticism of her - sure, the graphics were ugly and crude at the time of the premiere. Sure, the GTA had no value and only served for senseless violence. The latter argument is funny to me, the game was available to older players, so any arguments of this type are unfounded. As for the first, it's purely subjective - yes, objectively speaking, it's true, but for many game lovers, the visuals are a secondary issue. Yes, sometimes I care more about graphics, but if I'm going to play an independent and rebellious title, I can turn a blind eye to the technological aspects. The PS1 version was surprisingly good, I think I played much better than the PC version. To sum up, no one suspected 20 years ago that Rockstar would achieve a gigantic, global success with such a junk game. Conclusion - if you do shit that sells for good money - keep doing it!
Oddworld:Abe’s Oddysee - Jak już wielokrotnie mówiłem, nie jestem fanem gier logicznych i zręcznościowych, jednakże przygody Abe'a, to jeden z nielicznych wyjątków. Co prawda nigdy nie przeszedłem żadnej gry z tego uniwersum, ale od zawsze darzę je sympatią. Spodobała mi się fabuła (wątek naszego bohatera oraz komentarz dotyczący korporacji), klimat i główny bohater - głupkowaty, niezbyt atrakcyjny, ale z ciekawym przeznaczeniem. Taka parodia Mesjasza, ale w dobrym stylu. Mimo mojej niechęci do gry, to dawniej w wolnych chwilach, lubiłem oglądać oglądać filmy typu walkthrough na YouTube. Jeżeli lubicie tego typu gry, to zdecydowanie polecam - jest odpowiednio trudna, chyba dobrze się zestarzała, no i była ważna dla branży. Warto poznać jej historię, jej twórca miał duże problemy (i to ze strony swojego przełożonego) i ostatecznie wyszło na to, że to on miał rację, Można z tego wyciągnąć lekcję dla siebie.
Age of Empires - 1 i 2 część, to jedne z moich ulubionych gier RTS. Spędziłem przy nich mnóstwo czasu, chyba najwięcej zaraz po "WarCraft". Od zawsze robiła na mnie wielkie wrażenie jej wielkość, ilość cywilizacji, miodny gameplay i rewelacyjny tryb multiplayer. No właśnie, multiplayer - tu stawiałem swoje pierwsze kroki w grach online. Byłem w to tak dobry, że wujek kilka razy pozwolił mi zagrać na swoim koncie - szło mi co prawda trochę gorzej niż jemu, ale nie dałem mu zbyt wielu powodów do narzekania. Często go odwiedzałem, bo nie miałem wtedy dostępu do internetu, a dość szybko uzależniłem się od tych emocji - gry z ludzkimi przeciwnikami,którzy pochodzili z innych krajów niż Polska. Często przychodziłem i grałem całą noc u wujka, jak w kafejce internetowej (gdzie można było za odpowiednią opłatą, przenocować i zrobić sobie z kumplami lan-party mając do dyspozycji cały lokal dla siebie). Po niedługim czasie, zacząłem jeździć rolkami od siebie do domu na jego osiedle, by było szybciej xD. W pewnym momencie, tato zrobił u nas tymczasowe, stałe podłączenie do internetu, więc przez te 2-3 tygodnie siedziałem i grałem w swoim domu, gdy tato siedział w pracy i go nie potrzebował. Spędziłem wtedy wiele godzin grając na moich ulubionych mapach - Arabia i Black Forest. Najczęściej grałem Anglikami, Turkami i Francuzami - tymi pierwszymi ze względu na bardzo dobre jednostki specjalne, a Francuzami z powodu ich konnicy. Pamiętam jak wielu ludzi wybierało Persów - no bo mieli najsilniejsze jednostki specjalne, czyli słonie. Mnóstwo HP, duża siła ognia, ale były potwornie wolne. W sytuacjach, jak graliśmy przeciwko dwóm Persom, to rekrutowaliśmy mnóstwo kapłanów, którzy mają umiejętność konwersji jednostek przeciwnika na naszą stronę. To był piękny widok - wysłali na nas kilkaset zwierząt, a my zrobiliśmy przejście dla księży, którzy przejęli ich własną armię, zatrzymali inwazję, a konnica i maszyny oblężnicze zrobiły resztę. Ten scenariusz powtórzył się wiele razy i zazwyczaj wygrywałem, gorzej było jak ktoś brał Niemców, Anglików lub Francuzów - wtedy często przegrywałem. Mogę się mylić, ale z tego co pamiętam, to grali nimi głównie ci lepsi gracze. Mimo, że minęło mnóstwo lat od premiery tej gry, to nadal gra się w nią świetnie. Najlepiej o tym świadczy fakt, że gra jest nadal rozwijana - dostajemy nowe kampanie, kolejne patche. Co prawda dziś już nie gram w AoE 2, ale parę lat temu przeszedłem większość nowych misji. Bawiłem się równie przyjemnie, co jako dziecko. W zasadzie przy każdej okazji świetnie się bawię. Dzisiaj boję się do niej wracać - jak zacznę grać w RTS, to mogę siedzieć przed komputerem przez wiele godzin, nawet jeżeli za 7 godzin muszę wstać do pracy. Raczej nie wrócę już do tego tytułu, ale jeżeli macie dużo wolnego czasu, z którym nie macie co zrobić, to "Age of Empires 2", jest jednym z najlepszych przedstawicieli swojego gatunku
Postal- Pamiętam jak mój chyba pierwszy przyjaciel, czyli Patryk, przyszedł ztą grą do mnie. Była zima, dużo śniegu, po godzinie 20.00. Nasi rodzice, którzy również się przyjaźnili, wyjechali do jakiś znajomych na urodziny czy coś w tym stylu. My mając około 9 lat, instalowaliśmy grę na moim PC. Patryk pożyczył płytę od kolegi z jego klasy, ten bardzo ją zachwalał - mówił, że jest dużo krwi, że klimat jest super, że fajnie się zabija. Cóż, początek nie zrobił na nas wrażenia, ale mi się podobało bardziej niż przyjacielowi. Po godzinie wyłączyliśmy, bo Patryk powiedział że woli zagrać w co innego, ale ja grałem w to jeszcze kilka razy. Parę lat temu, wróciłem po kilkunastu latach przerwy i cóż, ta gra to faktycznie gówno, ale gówno które może się spodobać. Coś jak proste gry na telefonie, gdy nie stać Cię na Nintendo Switch lub nie potrzebujesz go kupować - pograć niezobowiązująco max godzinkę lub nieco dłużej, jak masz dużo wolnego czasu, a nie masz nic ciekawszego doroboty. Widać, że za tym tytułem nie stało żadne studio, w który mpracowało wielu ludzi. Pewnie zrobił ją jeden facet i cóż, "Another World", czy "Prince of Persia" wyszły znacznie lepiej, ale jeżeli chcesz wyładować stres po pracy, posłuchać jak ludzie krzyczą i wołając opomoc, poruszając się po ziemi za pomocą rąk (bo nogami nie są już w stanie), to gra może Ci się spodobać. W drugą część już nie grałem,może kiedyś zagram, jak nabiorę ochoty + przeczytam, jak zainstalować mody. Podobno dzięki nim, gra staje się w końcu grywalna. To dobrze,odkąd przeczytałem recenzję "Postal 2", to chciałem zamordować słonie lub zrobić sobie tłumik do broni z kota.
TotalAnnihilation - Wielokrotnie próbowałem polubić tę grę, ale nigdy mi się to nie udało. Wiele razy przeszedłem demo, bawiąc się przy tym bardzo dobrze. Jednakże gdy 4 razy miałem dostęp do pełnej wersji, to za każdym razem się nudziłem, nie ważne czy obserwowałem gameplay kuzyna lub jak osobiście grałem. Nie była to jednak nuda związana z tym, że gra mi się nie podobała lub uznałem ją za mało dynamiczną. Ok, będąc uczciwym, nie polubiłem jej, ale pomysł jak najbardziej mi się podobał - w końcu dostałem dostęp do gry, która dawała gigantyczne możliwości. W końcu zerwaliśmy z większością ograniczeń, na które cierpiały wówczas RTS-y,mieliśmy też dostęp do gigantycznej ilości jednostek i budynków. Co z tego, że wiele z nich niespecjalnie się od siebie różniło - taki rodzaj gry, mogę na to zatem przymknąć oko. Jeśli chodzi o szybkość rozrywki,to sam co prawda nie odczułem jej zbyt mocno, ale gra była na tyle dynamiczna, że wierzę w deklaracje moich dawnych znajomych, że to jeden z szybszych tytułów z tego gatunku. Potwierdza to również aktywna społeczność graczy (A przynajmniej taka była aktywna do niedawna).Doceniam również jej jakość oraz to, że w chwili premiery nie miała powodów do wstydu względem konkurencji (chciałbym napisać, że miała też duży wpływ na gatunek, ale... Tak chyba nie było. A przynajmniej ja nie jestem w stanie sobie przypomnieć żadnej gry, która została nią zainspirowana - pomijam tu "Supreme Commander", również tytuł Chrisa Taylora, który zdobył bardzo pozytywne opinie i wysokie oceny wśród fanów i recenzentów.). Gdybym miał wskazać jeden powód (lub dwa), dla którego nie spodobało mi się TA, to wskazałbym na brak interesującej fabuły oraz bohaterów. Produkt Chrisa miał fabułę, na dodatek wyglądają na dość ciekawą, ale po kilkunastu misjach nie przekonała mnie dosiebie. Nie żeby "WarCraft 1&2", czy "Command and Conquer" były jakieś wybitne na tym polu, ale w tamtym czasie były co najmniej dobre w tym aspekcie, by nie powiedzieć "bardzo dobre". CnC było lepsze, bo posiadało oba atrybuty, dzieło Blizzarda natomiast tylko fabułę. Tak,byli tam bohaterowie, ale dla samej gry (lub jej fabuły) nie miały aż takiego znaczenia. W przypadku CnC były to 4 postacie, które były ściśle związane z obiema kampaniami w trybie Single Player. TA natomiast, miało tylko wielkie maszyny, które rzecz jasna uwielbiam, ale chcę mieć wokół nich jakąś fabułę, a nie jej zarys, jak w "Doom". Czy polecam? Hmm, z perspektywy czasu bardziej polecam w/w "Supreme Commander". Gra jest nowsza, więc zakładam że będziecie mieli mniej problemów przy jej konfiguracji i instalacji. Posiada też jeszcze mniej ograniczeń, możnasię podobno bić dosłownie na całej planecie. Co prawda nie grałem w nią, ale wielu zaufanych znajomych bardzo mi ją polecało.
Shogo: Mobile Armor Division - Często krytykuję (konsolowe) gry odnoszące się do anime lub tych będących ich adaptacjami. W przypadku PC, nie mieliśmy zbyt wielu tytułów, więc trudno było znaleźć dużo obiektów do krytyki. Poza Shogo pamiętam tylko "Oni" z 2001 roku, ale niewiele w nią grałem. Z tego co słyszałem, to kiepsko się zestarzała, choć w dniu premiery była całkiem niezła. Na szczęście nie mogę powiedzieć tego samego o grze autorstwa Monolith Productions. Miała dużo contentu, fabuła trzymała poziom, gameplay był bardzo przyjemny, nie był ani zbyt trudny ani zbyt łatwy. Soundtrack był całkiem dobry, zwłaszcza piosenka Red Riot, którą pamiętam po dziś dzień. Nie jest to może wybitna gra (choć z tego co widzę po recenzjach, to zebrała bardzo dobre oceny. Poza tym chyba nadal scena tej gry jest aktywna, a przynajmniej była jeszcze kilka lat temu.), ale zarówno w dniu premiery, jak i 5 lat temu, gdy grałem w nią mieszkając w Anglii, miałem bardzo przyjemne wrażenia. Podobały mi się zarówno etapy, w których sterowaliśmy mechem, jak i kontrolowaliśmy głównego bohatera. Czułem wagę robota, jego wyższość względem zwykłych ludzi, czy pojazdów (które mogliśmy rozgnieść jak mrówki). Ciekawym featurem było też to, że mogliśmy zabić naszych sojuszników - pamiętam jak w dniu premiery, wszyscy moi znajomi bawili się tym. Byliśmy w głównej bazie, przyjemna atmosfera i przypadkiem odkryłem, że można wymordować wszystkich sojuszników. Kolega z którym włączyłem Shogo po raz pierwszy, krzyczał do mnie: "Hej! Co ty robisz?!", ale po chwili przestał i cieszył się wraz ze mną czymś, co jest dość rzadkie nawet w dzisiejszych czasach. Generalnie polecam, jedna z najlepszych gier opartych na anime w jakie grałem - można się momentami poczuć jak Amuro Ray lub Char Aznable z "Mobile Suit Gundam".
Unreal Tournament - Od zawsze wolałem ją od "Quake 3" i nigdy nie rozumiałem zachwytów moich kolegów nad tytułem Carmacka. UT było lepsze od Q3 pod każdym względem - było więcej broni, ciekawsze plansze, lepsze tryby gry, lepszy klimat oraz soundtrack. Jedyny aspekt, w którym produkt ID dominował nad tym od EpicGames, było to że, plansze wolniej się ładowały - mi to jednak w ogóle nie przeszkadzało. Być może dlatego, że grałem w UT tylko i wyłącznie w trybie offline. A nie, zagrałem kilka meczy z kolegą z Wc3, bo byłem zainteresowany, na jakim poziomie jest dobry gracz i jaka dzieli nas przepaść w kwestii skilla. Było tak, jak się mogłem spodziewać - zostałem zniszczony za każdym razem. A wracając do przyjemniejszych rzeczy, przeszedłem całość ponad 10 razy na różnych poziomach trudności, za każdym razem ciesząc się jak dziecko. Najbardziej polubiłem jedną planszę, ale nie zdradzę jaka to była. Powiem tylko tyle, że jestem camperem - jeżeli znacie ten tytuł, to wiecie o której mówię. Każdy mój znajomy, który grał w UT, mówił że to najlepsza arena dla miłośników eliminacji przeciwników za pomocą snajperki. Jeśli chodzi o pozostałe części, to grałem w nie kilka razy, jedną nawet przeszedłem, ale żadna nie zrobiła na mnie takiego wrażenia. Były zbyt kolorowe, a niektóre zbyt nudne (czyli te, które wyszły tuż po 1 UT, kolejne były znacznie ciekawsze, głównie ze względu na możliwość poruszania się pojazdami), nie poczułem również, że mają "to coś", co miała dla mnie pierwsza część. Niedawno temu kupiłem ją na GOG i jestem pewien, że przejdę ją jeszcze co najmniej raz.
StarCraft - Pod koniec 1998 nie byłem jeszcze fanem Blizzard. Oczywiście, znałem ich charakterystyczne logo, słyszałem o "Diablo 1" wydanym w '96, pamiętałem "WarCraft 2", ale byłem zbyt młody by zwracać uwagę na takie rzeczy, po prostu dobrze się bawiłem. Nie pamiętam kiedy po raz 1 zagrałem w demo SC, ale były to niesamowite wrażenia. Zresztą, Blizzard zawsze dawał satysfakcjonujące wersje demo, takie mini kampanie, których nie było w pełnej wersji gry. W2, W3 i SC1 nie było wyjątkiem - dostawaliśmy odpowiednią ilość contentu, przez co mogliśmy dobrze poznać tytuł przed jego zakupieniem. Przeszedłem je co najmniej kilkukrotnie, tak samo zresztą jak pełną wersję. Pamiętam jak kilka miesięcy po świętach, bodajże przed wielkanocą w '99, przyszedł do nas wujek. Standardowo złożył życzenia ojcu i mamie, a mi dał prezent - piracką płytę z grą. Odrazu ją zainstalowałem i momentalnie się zakochałem, tak samo jak w przypadku "WarCraft 3" parę lat później. Siedziałem do późnych godzin i przez kilka dni próbowałem przejść kampanię Terran - niektóre misje potrzebowały kilku prób. Zresztą, po dziś dzień mam problem z niektórymi, w przypadku ich kolejnej gry, miałem problem tylko z finałową planszę NE i 2, może 3 misjami z finałowej kampanii FT. Gdy tylko skończyłem 1 część trybu Single Player, to odrazu włączyłem kolejną - kampanię Zergów. Było późno w nocy, więc ograniczyłem się tylko do 2 plansz - bardzo spodobał mi się klimat, muzyka oraz charakterystyka ich rasy, która przypominała mi rój owadów. Byłem w dużym szoku, bo sposób gry tą rasą, znacząco różnił się od Terran. Poprawcie mnie, jeśli się mylę, ale przed SC1 chyba nie było takiej strategii, gdzie każda ze stron znacząco się różniła. Oczywiście, podstawy zostały te same, ale tempo rozrywki (macro & micro), strategia i taktyka już nie. Zergi były i chyba nadal są, bardziej nastawione na krótszą grę - agresywne ataki mniejszą ilością wojsk (słabszych i tańszych, ale umożliwiających zalanie przeciwnika masą, jak to robili Rosjanie podczas 2 wojny światowej). Aczkolwiek w jednym patchu (osobiście tego nie sprawdziłem, tak mi mówił kolega) Blizzard postanowił ich wzmocnić i dość szybko to poprawili - Zergi byli Deus Ex Machina. Terranie z kolei byli bardziej zbalansowani - sprawdzali się na każdym etapie meczu. Protosi za to rozkręcali się z czasem - ich jednostki były droższe, mocniejsze, ale jak już osiągnęli pełny potencjał, to byli raczej najsilniejsi, coś jak ludzie w W3.
Pierwszy raz spotkałem się z dodatkiem "Brood War", gdy byłem z ojcem w kawiarence internetowej. On musiał coś znaleźć, co było mu potrzebne do pracy, więc żeby dzieciaki mu nie marudziły pytając "tato, długo jeszcze?", to dał nam pieniądze na godzinną sesję. Siostra oglądała jakieś damskie sprawy, a ja po prostu odpaliłem komputer i zastanawiałem się, co będę robił przez najbliższą godzinę. Okazało się, że na komputerze był zainstalowany dodatek - szybko go włączyłem i jeszcze szybciej włączyłem kampanię. Byłem bardzo ciekaw, jak wyglądała fabuła po zniszczeniu Overminda i jak Blizzard rozwinął tę historię.Godzina szybko minęła, a ja zastanawiałem się, jak zdobyć BW do swojej pirackiej kolekcji. Finalnie przeszedłem ją bodajże 3 lub 4 razy, planuję kiedyś do niej wrócić, jak będę miał komputer, który pozwoli mi na swobodną rozrywkę. Oczywiście mam na myśli remaster, który podobno rozwinął kampanię - tzn. dodał kilka misji, niektóre rozbudował. Nie jestem zdziwiony, Lemon Sky Studios zrobiło dobrą robotę przy "Command and Conquer 2020". Na koniec parę słów o trybie multiplayer - miałem do niego tylko jedno podejście. Gdy byłem znudzony tym trybem w W3, to postanowiłem spróbować swoich sił w SC. APM miałem wysokie, skill też całkiem niezły, myślałem że skopię kilka tyłków i... skończyłem na statystykach 3 zwycięstwa i prawie 20 porażek. Cóż, pocieszam się tym, że to zupełnie inne typy gier, które różnią się od siebie jeszcze mocniej niż LoL i DotA2. Poza tym, miałem kilkanaście meczy z kolegą i większość z nich wygrałem, choć parę razy dostałem w tyłek. Czy polecam? Jak najbardziej! To nadal świetna gra z bardzo dobrą fabułą, uniwersum równie dobrze napisanymi bohaterami. Kontynuacja niestety była "tylko dobra". Przeszedłem ją raz, w dodatku mówię tu tylko o WoL i choć spodobało mi się rozwinięcie niektórych mechanik w grze, czy tryb multiplayer (którego tylko lekko doświadczyłem, grając z komputerem w trybie offline), to gra nie przekonała mnie do siebie. Miałem dużo większe oczekiwania, a kampania która miała być znacznie bardziej rozwinięta niż ta z W3, czy SC1, okazała się być tylko troszkę dłuższa. No ale mogę się mylić, bo opinie graczy i fanów SC mówią co innego.
Commandos: Behind Enemy Lines - Jedna z tych gier, które zawsze były dla mnie zbyt trudne, nigdy nie byłem jej oddanym fanem, ale od zawsze ją szanowałem. Na początku częściowo z powodu presji rówieśniczej (zaskakująco dużo moich kolegów, uwielbiało ten tytuł), na którą byłem szczególnie podatny, jeszcze bardziej niż normalne dzieci w moim wieku, ale w niedługim czasie, sam zacząłem ją naprawdę doceniać. Była oryginalna, stanowiła wówczas wyzwanie (wśród mojego otoczenia oraz w internecie, traktowano ją jak dzisiaj postrzega się tytuły typu Souls-like), ma wiele walorów historycznych, widać że twórcy włożyli dużo czasu w proces jej tworzenia. Znajomy kiedyś ją pokazał historykowi, który był zachwycony rekonstrukcją niemieckich budynków, czołgów, generalnie wszystkiego co było podczas 2 WŚ. Jeśli chodzi o poziom trudności, to kiedyś powiedziałem do swojego przyjaciela Patryka, mając 10-11 lat - "Gdybym się uparł, to może mógłbym przejść 1 część. Musiałbym poświęcić bardzo dużo czasu, nie raz bym narzekał, ale dałbym radę ją skończyć. Natomiast dodatku, a zwłaszcza sequela - nie ma takiej możliwości." Nie kłamałem, raz udało mi się dojść do połowy, gdy byłem chory i postanowiłem sobie, że wykorzystam ten okres na przejście trudnej gry, wybór padł na "Commandos", gdy się znudziłem "Army Men" (ten segment stanowi kontynuację tamtej historii, opisałem ją w stosownym akapicie). Gdybym miał motywację, np. gdybym był bardzo zauroczony tą grą, tak jak standardowymi grami RTS, to prawdopodobnie bym ją przeszedł. Spędziłem na to 3 dni, oczywiście nie siedziałem na komputerze cały czas, ale spędziłem przy "Commandos" niemal każdą chwilę, gdy siedziałem przed monitorem. Każda kolejna misja sprawiała mi coraz więcej trudności, musiałem poświęcać coraz więcej czasu na obserwowanie przeciwników i planowanie operacji. W końcu mnie to zmęczyło i znudziło, a że zabrakło mi motywacji, to nie chciało mi się tego skończyć. Dawniej lubiłem sobie włączyć najtrudniejsze misje na YT i patrzeć jak inni, przechodzą je w płynny i bezbłędny sposób - to była dla mnie czarna magia, dużo większa niż najlepsze AMV jakie widziałem (Anime Music Videos, którymi kiedyś się zajmowałem), czy oglądanie najlepszych meczy z DotA & LoL, które nie zawsze rozumiałem z uwagi na swoje ograniczone zdolności poznawcze. "Commandos" jako gra wybitna, po prostu sobie na to zasłużyła. Jak najbardziej warto ją dzisiaj kupić na GOG i przejść, wiele nowych tytułów nie zapewni Wam takiej zabawy, jak ten produkt.
Tony Hawk Pro Skater - Ta gra była swego czasu gigantycznym fenomenem. Z niszowej rozrywki, zrobiono grę znaną i lubianą na całym świecie. Grali w nią wszyscy, bo robienie zadań, zbieranie rzeczy, zdobywanie punktów, czy zwyczajna, freestyle'owa jazda sprawiało gigantyczną radość. Gameplay był doskonały, czy to dla ludzi radzących sobie z wyzwaniami, czy zwykłych patałachów jak ja, którzy są beznadziejni w grach zręcznościowych. Dodajmy do tego rewelacyjną ścieżkę dźwiękową, która stała się standardem dla tej serii. To jedyny znany mi przypadek, gdy ludzie włączyli swobodną grę, zwiększali dźwięk do maksimum i robili rzeczy w domu. Lub po prostu się bawili - rodzice siedzą w pracy, sąsiedzi też, więc można sobie włączyć fajną muzykę na full. Dzisiaj to może być dla Was dziwne, w końcu mamy szeroki dostęp do każdej muzyki na YouTube - wystarczy kliknąć. Wcześniej było jednak inaczej - nie każdego było stać na sprzęt do słuchania, nie było tanich słuchawek, piosenki w formacie MP3 co prawda były w internecie, ale mieliśmy zbyt wolne transfery, nie każdy wiedział gdzie ich szukać + nie mieliśmy takich możliwości transportu danych jak dziś. W sumie ze sprzętem do grania było podobnie, ale zakup PC można było uzasadnić pracą, pisaniem, nauką (ulubiona ściema ludzi z mojego pokolenia i starszych, hehe), więc było łatwiej. Dlatego młodzi ludzie chętnie "grali" w THPS - było dużo fajnych kawałków hip-hopowych oraz mocniejszy rock, czyli to co lubiła większość z nas. Planuję kiedyś kupić najnowszy remaster tej gry, jak zobaczę go na dobrej promocji.
Soldier of Fortune - Ech, pamiętam te piękne czasy, gdy Raven Software tworzyło świetne gry FPS. Mój kolega, Artur, nawet kiedyś powiedział (z czym się wtedy nie zgodziłem, ale to głównie dlatego, że byłem ignorantem, który nie umiał spojrzeć na większy obraz), że nie rozumie fenomenu ID, które cały czas robi tą samą grę, nie siląc się na zbytnią kreatywność i rozwijanie nowych pomysłów lub mechanik. Oczywiście, docenił ich wkład w rozwój grafiki, gier, nowych technologii (czyli przede wszystkim Johna Carmacka), ale wymienił wówczas kilka gier, które lepiej rozwijają gatunek niż robi to ID Software. Jedną z nich był Raven, studio które współpracowało i przyjaźniło się z ID. Artur wspominał o "Heretic", "Hexen" i "Soldier of Fortune" właśnie. O ile nie jestem fanem dwóch pierwszych tytułów, o tyle SoF przez wiele lat był jedną z moich ulubionych gier FPS. W sumie nadal jest, bo to do niej najczęściej powracam, jeśli chodzi o gry FPS (zaraz za "Doom", rzecz jasna). Jej realizm, klimat, pierwszy poziom, ciekawa fabuła (pomijając ostatniego bossa i wszystko co z nim związane, twórców poniosła fantazja na koniec albo spalili zbyt dużo jointów, które popili alkoholem...), brutalność, generalnie świetna realizacja, robi wrażenie do dziś. Zaczynając od końca - bardzo mi się spodobała skrupulatność twórców, jeśli chodzi o fizykę w grze i punkty na cele przeciwnika (jak i w zasadzie w całej grze, jest to solidny produkt, który broni się po dziś dzień). Zapomniałem jego nazwy, mimo że przez lata o niej pamiętałem - chodzi o to, że inny efekt uzyskamy strzelając w ręce, inny w nogi, inny w korpus, czy głowę. Nie wiem, czy SoF wprowadził to historycznie jako pierwszy tytuł, ale na pewno był pierwszym, który zrobił to na taką skalę, wywołując wrażenie WOW na mnie i wszystkich moich rówieśnikach. Byliśmy zachwyceni, gdy strzelaliśmy przeciwnikowi w nogę, a ten skakał na tej drugiej, trzymając się za postrzeloną. Gdy strzeliliśmy mocniejszą bronią, to kończyna odpadała. Mogliśmy rozczłonkowywać ciało (pozbawiać rąk, nóg, głowy chyba też) poprzez strzelanie w odpowiednie jego punkty, tak jak zrobił to morderca Robocopa w 1 części. Autentycznie każdy, kto to zobaczył na 1 etapie gry (gdy pokazywałem lub obserwowałem, jak moi znajomi grają u mnie na komputerze), był tym zachwycony i próbował to zrobić z każdą postacią w SoF. Z zakładnikami też, bo tych powinniśmy bronić i jeżeli zabiliśmy zbyt wielu z nich, to przegrywaliśmy. Zresztą, jej klimat był równie zajebisty - jak to słusznie zauważył NrGeek, jest to jeden z najlepszych poziomów w historii wszystkich gier tego typu. Sam tak myślałem jako nastolatek - niby to nic niezwykłego, w końcu producent zawsze powinien się starać wywołać jak najlepsze pierwsze wrażenie. Jednakże Raven dopracowało to w tym tytule do poziomu mistrzowskiego. Bardzo polecam ten tytuł, kapitalnie się zestarzał i lubię do niego wracać co parę lat - zawsze dobrze się bawię. Nie polecam sequela, który nie był już tak wybitny. To nadal dobry tytuł, ale brakowało mu tego czegoś.
Star Wars: Rogue Squadron - Jedna z 3 lubianych przeze mnie gier SW. Grałem co prawda w więcej gier z tego świata (również w te, o których rzadko lub nigdy nie wspominam - np. 2 część "Dark Forces", "Jedi Outcast" czy te nowsze), ale najbardziej polubiłem "Dark Forces", wyścigi osadzone w 1 części gry i "Rogue Squadron". W tamtym czasie, byłem wielkim fanem SW i grając w którąś z tych gier, czułem się jakbym był aktywną częścią tego świata. W przypadku RS, immersja była tak silna, że czułem się jakbym osobiście pilotował myśliwce Republiki. Co prawda preferuję "Star Fox" w tej materii i wczuwam się znacznie mocniej w skórę tamtego bohatera, ale RS jest tuż za nim. Nigdy jej co prawda nie przeszedłem, bo nie pozwoliły na to moje kiepskie umiejętności, ale za każdym razem bawiłem się jak dziecko. Nie wiem, czy mogę ją polecić, bo nie wiem jak się zestarzała, ale nadal słyszę bardzo ciepłe słowa na temat jej wersji na Nintendo64, więc wydaje że raczej warto w nią zagrać. O ile rzecz jasna jesteście fanami tego świata.
Final Fantasy VIII - Nigdy nie byłem fanem tej serii, ale na pewnym etapie swojego życia, byłem nią zauroczony. Głównie z uwagi na przepiękne intro, które w dniu premiery i kilka lat po nim, robiło duże wrażenie. Epicki klimat, przepiękne CGI, niesamowita muzyka - człowiek po nim chciał poznać grę bez względu na wszystko. Próbowałem ją przejść trzy razy, raz z kolegą na PS1, a potem u siebie na PC oraz kilka lat temu ponownie na PC. Niestety za każdym razem nudziłem się. Pozostałe części nie zainteresowały mnie, ale rozważam czy nie warto byłoby kupić remake'u 7 części, którą znam tylko z opowiadań mojego przyjaciela, fanboya tej gry (pozdrawiam Cię Łukasz). Co prawda widzę na jej temat różne opinie, w zależności od tego, kogo pytam, ale wydaje mi się, że polubię ją.
Heroes of Might and Magic - Gra od której wziął się mój nick, którym posługuję się po dziś dzień. Moja przygoda z tą serią zaczęła się od części 4, gdy poznałem ją u kuzyna w Krakowie. Po miesięcznym pobycie u rodziny, postanowiłem ją zdobyć od kolegów i nauczyć się gry, bo byłem zmotywowany klęską. Rzuciłem wyzwanie starszemu kuzynowi - byłem arogancki i stwierdziłem, że skoro w AoE 2 w multiplayer idzie mi całkiem dobrze, to będę mógł go pokonać. Nie wiedziałem jednak, że nekromanci to najlepszy zamek na długie mecze na dużych planszach - gdy doszło do decydującej bitwy, to zostałem zmasakrowany. Kuzyn wykorzystał moją niewiedzę oraz fakt, że znał tę serię od 1 części. Gdy przeszedłem część misji (bo HoMM było dla mnie za trudne i podczas grania w 5 części, przeszedłem tylko kilka kampanii - reszta była dla mnie zbyt trudna), to postanowiłem zagrać w 1 i 2 część, które znalazłem w starych rzeczach, które tato zostawił w naszej piwnicy. Na końcu poznałem najbardziej kultową część i... Przygotujcie się na herezję, mimo że uważam ją za najlepszą część, to osobiście preferuję 4 część. Zdaję sobie sprawę z tego, że jest gorsza niż wcześniejsza, ale była dla mnie przyjemniejsza z uwagi na karawanę i fakt, że oddziały mogły się poruszać bez bohatera. Mimo to, najwięcej czasu poświęciłem trójce - nie tylko podczas trybu Hot Seats, który często wykorzystywałem jako pretekst do unikania lekcji na początku liceum, ale i później, gdy grałem na słabszym komputerze lub np. parę lat temu w pracy, jak akurat nie miałem co robić i miałem trochę wolnego czasu. Później pograłem jeszcze w część 5, ale tylko w tryb dla jednego gracza. Dobry tytuł, ale z racji że nie jestem fanatykiem tej serii, to nie zostałem przy nim zbyt długo. Dziś już nie gram w HoMM, raczej też do niego nie wrócę, może kiedyś na pojedyncze mecze z komputerem.
Grand Theft Auto - Jeżeli ktoś potrzebuje dowodu, że jestem (trochę) "wyjątkowy wśród wyjątkowych", to GTA jest jednym z nich. Nigdy mi się nie spodobała wersja 3D, za to od zawsze lubiłem stare GTA. Nie pamiętam już kiedy się z nim zetknąłem, chyba pożyczyłem swoją pierwszą kopię od kolegi z czasów gimnazjum. Rodzice zabronili mu grać w tego typu gry, więc zaprosił mnie wtedy, kiedy był pod opieką starszego brata. Powiedział, że ma fajną i brutalną grę. Wybrał Bubbę, włączył kody i zaczęliśmy jeździć po mieście, rozjeżdżając wszystkich ludzi. Naszymi ulubionymi zajęciami było rozjeżdżanie wszystkich członków sekty (chodzi o tych ludzi z pomarańczowym strojem) oraz blokowanie drogi jednym samochodem, a następnie rozwalanie kilkudziesięciu aut bazooką. Potem rozstrzeliwaliśmy policję i uciekaliśmy do miejsca, w którym można było przemalować auto. Nigdy nie rozumiałem krytyki pod jej adresem - jasne, grafika już w momencie premiery była brzydka i prostacka. Jasne, GTA nie niosło za sobą żadnych wartości i służyło jedynie bezsensownej przemocy. Ten drugi argument jest dla mnie śmieszny, gra była dostępna dla starszych graczy, więc jakiekolwiek argumenty tego typu są bezzasadne. Jeśli chodzi o pierwszy, to jest to kwestia czysto subiektywna - owszem, patrząc obiektywnie, jest to prawda, ale dla wielu miłośników gier, oprawa wizualna to kwestia drugorzędna. Owszem, czasami mi zależy bardziej na grafice, ale jeśli mam zagrać w tytuł niezależny i buntowniczy, to mogę przymknąć oko na aspekty technologiczne. Wersja na PS1 była zaskakująco dobra, grało mi się chyba nawet dużo lepiej niż na PC. Reasumując, raczej nikt nie podejrzewał te 20 lat temu, że Rockstar osiągnie gigantyczny, światowy sukces z taką śmieciową grą. Wniosek - jeżeli robisz gówno, które się sprzedaje za dobre pieniądze - rób to dalej!