Ugh, it passed quickly. The last time I saw it, it felt like the GI lasted twice as long... Now? I had a surprisingly good time, even though "on paper" I had no right to like the GI. Fortunately, I don't have to think about it in the final, because the dodgeball game caused a temporary increase in quality. It's a pity that the creators of battle-shounen comics so rarely use the sports we know - I don't know about you, but thanks to DBZ and above all "Captain Tsubasa", I often imagined such matches in basketball, football, etc. in which the team members would be heroes known to us (or people with similar skills). Togashi showed us in one match how to make such a "duel" watch with the same enthusiasm as Uvogin vs Kurapika. I mean Nen itself (Kurapika's injured hands, Gon and the others blocking Razor's attack thanks to Nen, Hisoka breaking two fingers), Nen's abilities (Bungee Gum, those two monkeys or Gon's Stone), as well as the usual competition between superhumans. I would have absolutely no objections, if not for the fact that Tsezguerra was reduced to the role of an experienced mediocre. The more so that at the beginning he was presented to us as someone who excels in every way over Killua and Gon, and ended up as a person weaker in terms of DPS (Damage per Second), who can at best partially cover the difference between them with experience and knowledge. I know that Togashi wanted (probably) to show that you have to practice every day (Tsezguerra said that he hasn't practiced the basics for years, he just focuses on more important things, neglecting the basic exercises, which should not be done, because it will affect the other skills) . Referring to the games, it's like a base sword (or other item) found in RPGs or MMORPGs - a basic item that can have high damage but won't have any other bonuses besides maybe 1. So... which we only use when we don't have something better, and as soon as we get it, we throw it away or sell it in the store. We also met Goreinu - another side character. He has an interesting ability that gives him a good ability, he looks pretty strong (for the Hunters around him), but I can't say much more about him. Unlike Biscuit and Melody, there is nothing interesting about his plot and it was only created so that our heroes would have a full team to match. It's a pity that two Hunters didn't appear in his place. One could be shot off like a member of the Suicide Squad or that sumo fighter, the other would just be, and Goreinu could get a better skill that would be more useful to our team.
As for the fight against Bomber and his companions, as I said in the previous text about HxH, you can see that Togashi forced Gentru to be someone who would stand out and have at least minimal charisma ... And unfortunately it failed. However, I have to partially praise their fight - it wasn't much (which was additionally damaged by the fact that Gon can sometimes be an extremely annoying protagonist...), but there was some thinking, talking about your power level, analyzing the opponent, etc. And that's where the positives end... Oh no, correction, the finale was quite spectacular, but I wasn't able to enjoy it, because most of this duel was on the level of one of the worst finals in any battle-shounen title. There was nothing cool about it, Gon's anger was artificially evoked, like in a cheap fairy tale for small children, not a title that is considered by many to be one of the best in its genre. "Gon is angry because Genthru has killed some people he has only known for a few days." Even this plan of theirs makes no sense and is based on only one assumption - the belief that it will work. There may be several micro-assumptions, but they all boil down to this one denominator. Gon has to believe that somehow Genthru will not use his power, which he should by all rules of logic... And ok, life is not only cold logic, but also emotions, but... Genthru spent a lot of time on the game, he wanted to finish it too, and not just terrorize the other contestants.
Ok, you will say that he wanted to gloat with the victory, but not a man of his experience - he is not weak, at that moment he was stronger than Gon. Moreover, such people (especially when it comes to money) know better that it is better not to risk it. Ok, you will say that since Tsezguerra left the game, he felt too confident, which I counter with Hisoka, who got rid of the Zoldyck butler (in post-Chimera Ants). You say I shouldn't compare one to the other because they're different people? Ok, so I'll end it like this - Togashi didn't think it through (which doesn't happen to him for the first time), and since he likes to change the patterns known from battle-shounen so much, this fight turned out a bit poorly ... So much in the climate of a weak shounen, like DBZ or "Demon Slayer". It would be enough for Genthru to say from the beginning that he doesn't care about his current resolutions and attack the protagonist 100% at the beginning. I know that such an accusation can be made (more or less) by force, but ... Well, it would be by force. Why? Because the authors should at least theoretically justify it, which, contrary to appearances, is not extremely difficult, especially when you have time to think about it, and Togashi, unlike most creators, had it. Ok, sometimes their translations are more or less full of holes, but at least partly the creator's decision can be defended, and Togashi's translation can be compared to pseudo-scientific nonsense that appears in cultural works whose authors have not devoted enough research. They seem to justify something there, it seems to make sense, but it's only appearances. And how could it have been done better? I'm already writing. Since Biske knows how his power works, she could go fight Genthru. I know Gon wouldn't agree, but that doesn't explain anything imo - it's a complete lack of prudence to entrust decision-making to someone who is too emotional and clearly lacking in intellect. They could always tie him up or hide him against his will, or convince him to fight one of his henchmen - after all, they murdered too. Since the blonde lolita handled the opponent with two blows, Genthru would be defeated in a normal match. Or even faster, considering Biske hadn't even broken a sweat. Killua could handle even these two opponents, because his rival was not a challenge for him either. At worst, they could beat them 3vs2 - after all, both the sensei and the student have the ability to work together, even if they don't know each other very well. Young Zoldyck shows us her ability to adapt to the situation from the beginning, and Biske has much more experience + also proved that cooperation is not difficult for her.
And that's it. I expected to complain more about the GI, but it wasn't that bad... Aside from the ridiculous power ups of the two main characters and the bugs I mentioned earlier. Fortunately, while watching the anime / reading the comic, it doesn't bother me that much (except for these two, three if you include Kurapika and his One Man Army-type Nen), because during the fights Togashi very meticulously pays attention to it and even exaggerates with Kurapika's power or Killui (especially in the latter case, I'm talking about how he stuns Youpie in CA without dealing damage - this is a bit of an exaggeration, but not quite - game example, stun to stun, his role is to temporarily disable the opponent from the fight rather than defeating him), it's not that painful. Anyway, even though I didn't get tired during this arc as before, I can't praise it enough. He had a lot of potential to be at least as interesting as Yorknew, but Togashi completely missed it. Okay, maybe not completely... He accomplished the minimum plan.
Alright, let's move on to my favorite arc (EDIT: I added this after the fight with Meruem - I'll have to seriously consider whether CA deserves the title). Why do I love him so much? For a very good idea, a few new, cool characters, an excellent finale, at which it was difficult for me (and not only me) to hold back tears or at least emotion. And I love characters like Superman - those whose powers far exceed the abilities of all or almost all the characters we know. The beginning is more or less as I imagined it after many discussions with Karol and other (more or less) critics of HxH. The idea and the introduction are good, but once again I could feel Togashi's typical flaws - although he can introduce very well, very well-created characters, he also sometimes does a sloppy job and Kite's colleagues (and certainly Lin and his friend) are the best example of this. NPC level characters from weaker games or battle-shounen manga. I will not talk about how ants develop and related aspects. I am not a biologist and I do not understand these issues, I am not able to fully understand Karol, who once explained it to me. However, I see a problem with the power level and this is the second issue I have complaints about. Okay, ants can develop their power, but there's an extremely fucking disparity between them. We have basic ants that work in the anthill, they act as helpers and builders. We've got basic ants that a teenage boy who can hold a machine gun can kill, and we've got squadron commanders. They can evolve, but they're fucking randoms with Royal Guards (the difference between them is too gigantic - Pitou is the strongest DPS we've come across so far, just like Uvogin is the essence of power in an RPG, Pitou is the essence of agility. Youpi is such a Cho' Gath - a mega tank with infinite HP and MP, whose spells can be very powerful. The butterfly, in turn, has great and useful skills.), which in turn are NOTHING to the King. If you don't see a problem with this, then compare the development of the heroes from 1 training to today. See how they struggled against previous opponents and notice how different they are in terms of pure power levels. Fortunately, Togashi doesn't give a shit about his own calculations and draws manga (relatively) consistently and in accordance with logic and reason. Oh, I guess I wrote about them too soon. I only saw them in cocoons... Well, at least I won't have to write about it in the next text, hehe.
In general, the arc promises to be intriguing, especially I liked the theme of NGL and a terrorist state that makes money on drugs. I didn't pay attention to it in the previous sessions. In fact, the Ants were less aggressive at first, they didn't have a soul, and only with time did individuals appear that subconsciously used Nen. Just like in GI, Togashi planted seeds that could grow into something cool, and he ended those threads as abruptly as he started them. Really great idea, it's just a shame that Togashi only outlined it, giving us a nice idea that could be another breath of fresh air in battle-shounen, but it's not, because the author doesn't want to develop it properly. A bit like in "The Witcher", but its creator didn't abuse it like Togashi. And I know that the arc would grow significantly because of this, but on the other hand - if Togashi gave it up, he could improve the pacing or lead the plot differently. For example, devote more time to our duo with Kite, they could train in a more interesting way than the next exercises with Biske (then they could shorten the training with her, and the action would return to NGL faster) ... Ah, it's a pity that Gon is too weak in this series from the very beginning... All in all, the introduction to CA was good to say the least, and great at times (episodes 2.3 were almost on par with Netero and Meruem's fight, were also suspenseful from start to finish, and were at least very good in every way). Even though I know the whole story well, I enjoyed watching it, paying attention to the details, the lore of this world, which Togashi really cares about. I can't say it was as good as Yorknew, but apart from a few boring plots, the rest was so good that I didn't mind at all. Even Kite's death, which I had some doubts about, was good. The only thing I would improve about it are two things. One that Togashi screwed up I already told you - the white-haired one should have more airtime. MadHouse, on the other hand, should at least at the beginning of CA fully adapt the flashbacks from the beginning of the comic, where Gon met his new master. It is true that we got it, but in a shortened version, which made a weaker impression on us. One could get the impression that Gon, like Goku from the anime (because in the comics he was slightly different, apart from the DBS manga) - an idiot with a Jesus complex. Well, see you in the next episode!
Uch, szybko to minęło. Przy ostatnim seansie, wydawało mi się, jakby GI trwało dwa razy dłużej... A teraz? Bawiłem się zaskakująco dobrze, mimo że "na papierze" GI nie miało prawa mi się spodobać. Na szczęście przy finale nie muszę już się nad tym zastanawiać, bo mecz w zbijaka spowodował tymczasowy wzrost jakości. Szkoda, że twórcy komiksów z gatunku battle-shounen tak rzadko wykorzystują znane nam dziedziny sportu - nie wiem jak Wy, ale dzięki DBZ i przede wszystkim "Captain Tsubasa", często wyobrażałem sobie takie mecze w koszykówkę, piłkę nożną etc. w których członkami zespołu byliby znani nam bohaterowie (lub osoby o podobnych umiejętnościach). Togashi pokazał nam na przykładzie jednego meczu, jak sprawić, by taki "pojedynek" oglądało się z takim samym entuzjazmem, co walkę Uvogin vs Kurapika. Mam tu na myśli samo Nen (ranne dłonie Kurapiki, Gon i reszta blokujący atak Razora dzięki Nen, Hisoka który złamał dwa palce), umiejętności jakie daje Nen (Bungee Gum, te dwie małpy lub Kamień Gona), jak również zwykłą rywalizację między nadludźmi. Nie miałbym absolutnie żadnych zastrzeżeń, gdyby nie to, że Tsezguerra został sprowadzony do roli doświadczonego przeciętniaka. Tym bardziej, że na początku został nam przedstawiony jako ktoś, kto góruje pod każdym względem nad Killuą i Gonem, a skończył jako osoba słabsza pod względem DPS (Damage per Second), która może co najwyżej częściowo zasypać różnicę między nimi doświadczeniem i wiedzą. Ja wiem, że Togashi chciał (zapewne) pokazać, że trzeba codziennie ćwiczyć (Tsezguerra powiedział, że od lat nie ćwiczy podstaw, tylko skupia się na ważniejszych sprawach, zaniedbując podstawowe ćwiczenia, czego nie powinno się robić, bo wpłynie to na pozostałe umiejętności). Nawiązując do gier, jest on jak taki bazowy miecz (lub inny przedmiot), który znajdujemy w grach RPG lub MMORPG - podstawowy przedmiot, który może mieć wysoki damage, ale nie będzie posiadał innych bonusów, może poza 1. Czyli... śmieć, z którego korzystamy tylko wtedy, gdy nie mamy czegoś lepszego, a gdy tylko to zdobędziemy, to wyrzucamy lub sprzedajemy w sklepie. Poznaliśmy też Goreinu - kolejną postać poboczną. Ma ciekawą umiejętność, która daje mu niezłe możliwości, wygląda na całkiem silnego (jak na otaczających go Łowców), ale nie mogę o nim nic więcej powiedzieć. W przeciwieństwie do Biscuit i Melody, w jego wątku nie ma nic ciekawego i powstał tylko po to, by nasi bohaterowie mieli pełny zespół do meczu. Trochę szkoda, że zamiast niego nie pojawiło się dwóch Łowców. Jednego można byłoby odstrzelić, jak członka Suicide Squad lub tego zawodnika Sumo, drugi by po prostu był, a Goreinu mógłby dostać lepszą umiejętność, która bardziej by się przydała naszemu teamowi.
Jeżeli chodzi o walkę z Bomberem i jego towarzyszami, to jak mówiłem w poprzednim tekście o HxH, widać że Togashi na siłę zrobić z Gentru kogoś, kto by się wyróżniał i miał choćby minimalną charyzmę... I niestety to się nie udało. Aczkolwiek muszę częściowo pochwalić ich walkę - niewiele tego było (co dodatkowo było niszczone przez to, że Gon czasem potrafi być wybitnie wkurwiającym protagonistą...), ale było trochę myślenia, mówienia o swoim power levelu, analizowanie przeciwnika etc. No i tu zalety się kończą... A nie, poprawka, jeszcze finał był całkiem efektowny, ale nie byłem w stanie się nim cieszyć, bo większość tego pojedynku była na poziomie jednego z najgorszych finałów w dowolnym tytule battle-shounen. Nie było w tym nic fajnego, złość Gona była sztucznie wywołana, jak w taniej bajce dla małych dzieci, a nie tytule, który jest przez wielu uznawany, za jeden z najlepszych w swoim gatunku. "Gon jest zły, bo Genthru zabił kilku ludzie, których znał kilka dni". Nawet ten ich plan nie ma sensu i opiera się tylko na jednym założeniu - wierze, że się uda. Mikro-założeń jest może kilka, ale wszystkie sprowadzają się do tego jednego mianownika. Gon musi uwierzyć, że jakimś cudem Genthru nie skorzysta ze swojej mocy, co powinien zrobić wedle wszystkich zasad logiki... I ok, życie to nie tylko chłodna logika, ale i emocje, ale... Genthru poświęcił na grę dużo czasu, chciał ją też skończyć, a nie wyłącznie terroryzować innych zawodników.
Ok, powiecie, że chciał się ponapawać zwycięstwem, ale nie człowiek o jego doświadczeniu - słaby nie jest, w tamtym momencie był silniejszy niż Gon. Ponadto, tacy ludzie (zwłaszcza gdy idzie o pieniądze) lepiej wiedzą, że lepiej nie ryzykować. Ok, powiecie, że skoro Tsezguerra opuścił grę, to ten poczuł się zbyt pewnie, co ja skontruję Hisoką, który pozbył się kamerdynera Zoldycków (w post-Chimera Ants). Powiecie, że nie powinienem porównywać jednego do drugiego, bo to różne osoby? Ok, zatem ja zakończę to tak - Togashi nie przemyślał tego (co nie zdarza mu się pierwszy raz), a skoro tak lubi zmieniać schematy znane z battle-shounenów, to trochę słabo wyszła ta walka... Tak bardzo w klimatach słabego shounena, jak DBZ lub "Demon Slayer". Wystarczyłoby tylko, by Genthru od początku stwierdził, że ma swoje dotychczasowe postanowienia w nosie i atakował protagonistę na 100% na początku. Wiem że taki zarzut można na siłę (mniej lub bardziej) postawić każdemu, ale... No właśnie, byłoby to na siłę. Czemu? Bo autorzy powinni to przynajmniej teoretycznie uzasadnić, co wbrew pozorom nie jest wybitnie trudne, zwłaszcza gdy ma się czas na przemyślenie, a Togashi w przeciwieństwie do większości twórców, miał go. Ok, czasami ich tłumaczenia są mniej lub bardziej dziurawe, ale przynajmniej częściowo można obronić decyzję twórcy, a tłumaczenie Togashiego można porównać do pseudonaukowych bredni, które pojawiają się w dziełach kultury, których autorzy nie poświęcili dostatecznie dużo na research. Niby coś tam uzasadniają, niby ma to sens, ale to tylko pozory. A jak można to było zrobić lepiej? Już piszę. Skoro Biske wie, jak działa jego moc, to mogłaby pójść walczyć z Genthru. Wiem, że Gon by się nie zgodził, ale to imo nic nie tłumaczy - to kompletny brak rozwagi, by powierzać komuś decyzyjność, kto jest zbyt emocjonalny i ma wyraźne braki w intelekcie. Zawsze mogliby go związać lub gdzieś ukryć wbrew jego woli, ewentualnie przekonać do walki z jednym z jego pomagierów - w końcu oni też mordowali. Skoro blond lolita poradziła sobie z przeciwnikiem dwoma ciosami, to Genthru byłby pokonany w trakcie normalnego starcia. Albo jeszcze szybciej, biorąc pod uwagę, że Biske nawet się nie spociła. Killua mógłby sobie poradzić nawet z tymi dwoma przeciwnikami, bo jego rywal również nie stanowił dla niego wyzwania. W najgorszym razie mogliby ich pokonać 3vs2 - wszakże zarówno sensei, jak i uczeń, mają tę umiejętność, dzięki której potrafią współpracować, nawet jeżeli nie znają siebie zbyt dobrze. Młody Zoldyck pokazuje nam swoje zdolności adaptowania do sytuacji od początku, a Biske ma znacznie większe doświadczenie + również udowodniła, że współpracowanie nie jest dla niej trudne.
No i to tyle. Spodziewałem się, że będę bardziej narzekał na GI, ale nie było aż tak źle... Pomijając absurdalny wzrost mocy u dwóch głównych bohaterów i błędy, które wcześniej wymieniłem. Na szczęście w trakcie oglądania anime / czytania komiksu, to tak nie przeszkadza (poza tą dwójką, trójką jeśli zaliczyć Kurapikę i jego Nen typu One Man Army), bo w trakcie walk Togashi bardzo skrupulatnie zwraca na to uwagę i nawet jak przesadza z mocą Kurapiki lub Killui (zwłaszcza w tym drugim przypadku, mówię o tym jak ogłuszał Youpiego w CA, nie zadając mu obrażeń - jest to lekka przesada, ale nie do końca - przykład z gier, stun to stun, jego rola polega na tymczasowym wyłączeniu przeciwnika z walki, a nie pokonaniu go), to nie jest to aż tak bolesne. Tak czy inaczej, mimo że nie męczyłem się podczas tego arcu, jak poprzednio, to nie jestem w stanie go pochwalić. Miał duży potencjał na bycie przynajmniej ciekawym, jak Yorknew, ale Togashi kompletnie z tego nie skorzystał. No dobra, może nie kompletnie... Zrealizował plan minimalny.
No to dobra, przejdźmy do mojego ulubionego arcu (EDIT: Dodałem to po walce z Meruemem - będę musiał poważnie przemyśleć, czy CA zasługuje na to miano). Czemu tak bardzo go uwielbiam? Za bardzo dobry pomysł, kilka nowych, fajnych postaci, znakomity finał, przy którym trudno mi było (i nie tylko mnie) powstrzymać łzy lub przynajmniej wzruszenie. No i uwielbiam postacie jak Superman - takie, których moc znacząco przekracza możliwości wszystkich lub niemal wszystkich znanych nam postaci. Początek jest mniej więcej taki, jak go sobie wyobrażałem po wielu dyskusjach z Karolem i innymi (mniejszymi lub większymi) krytykami HxH. Pomysł i wprowadzenie jest dobre, ale po raz kolejny mogłem poczuć typowe dla Togashiego wady - choć umie wprowadzać w bardzo dobry sposób, bardzo dobrze wykreowane postacie, to czasami robi też byle jaką robotę i koledzy Kite'a (a już na pewno Lin i jego koleżanka) są tego najlepszym przykładem. Postacie na poziomie NPC ze słabszych gier lub mang battle-shounen. O tym, jak mrówki się rozwijają i aspektach z tym związanych, nie będę się wypowiadał. Nie jestem biologiem ani nie ogarniam tych zagadnień, nie jestem w stanie w pełni zrozumieć Karola, który mi to kiedyś tłumaczył. Widzę natomiast problem z power levelem i to jest ta druga sprawa, do której mam zarzuty. Ok, mrówki mogą rozwijać swoją moc, ale jest pomiędzy nimi wybitnie zajebista dysproporcja. Mamy podstawowe mrówki, które działają w mrowisku, pełnią rolę pomocników i budowniczych. Mamy podstawowe mrówki, które może zabić nastolatek, który będzie w stanie utrzymać karabin maszynowy i mamy dowódców eskadr. Ci mogą się rozwinąć, ale są jebanymi randomami przy Royal Guards (różnica między nimi jest zbyt gigantyczna - Pitou to najsilniejszy DPS, jakiego póki co spotkaliśmy, tak jak Uvogin to esencja siły w RPG, tak Pitou to esencja zręczności. Youpi to taki Cho'Gath - mega tank z nieskończonym HP i MP, którego czary mogą być bardzo potężne. Motyl z kolei ma świetne i przydatne umiejętności.), którzy z kolei są NICZYM wobec Króla. Jeżeli nie widzicie w tym problemu, to porównajcie sobie rozwój bohaterów od 1 treningu do dzisiaj. Zobaczcie, jak męczyli się z wcześniejszymi przeciwnikami i zwróćcie uwagę, jak bardzo się różnią pod względem czystego poziomu mocy. Na szczęście Togashi ma w dupie swoje własne obliczenia i rysuje mangę (w miarę) konsekwentnie i zgodnie z logiką oraz rozumem. Och, chyba zbyt szybko o nich napisałem. jedynie zobaczyłem ich w kokonach... No ale przynajmniej już nie będę musiał o tym pisać w kolejnym tekście, hehe.
Generalnie arc zapowiada się intrygująco, zwłaszcza spodobał mi się wątek NGL i państwa terrorystycznego, które zarabia na narkotykach. Przy wcześniejszych seansach, nie zwróciłem na to uwagi. Faktycznie, Mrówki na początku były mniej agresywne, nie posiadały swojej duszy i dopiero z czasem pojawiały się jednostki, które podświadomie korzystały z Nen. Tak jak w GI, Togashi rozrzucił nasiona, z których mogło wykiełkować coś fajnego, a zakończył te wątki równie nagle, co je rozpoczął. Naprawdę świetny pomysł, szkoda tylko że Togashi jedynie to zarysował, rzucając nam fajny pomysł, który mógłby być kolejnym powiewem świeżości w battle-shounenach, ale nie jest, bo autorowi nie chce się go odpowiednio rozwinąć. Trochę podobnie jak w "Wiedźminie", ale jego twórca nie nadużywał tego, tak jak Togashi. I ja wiem, że arc by się znacząco rozrósł przez to, ale z drugiej strony - gdyby Togashi zrezygnował z tego, to mógłby poprawić pacing lub inaczej poprowadzić fabułę. Np. poświęcić więcej czasu naszemu duetowi z Kite, mogliby potrenować w ciekawszy sposób niż kolejne ćwiczenia z Biske (wtedy mogliby skrócić trening z nią, a akcja by szybciej powróciła do NGL)... Ech, szkoda że zbyt słaby Gon ciąży tej serii od samego początku... Reasumując, wprowadzenie do CA pomimo tego, było co najmniej dobre, a momentami świetne (2,3 odcinki były prawie na poziomie walki Netero i Meruema, też trzymały w napięciu od początku do końca i były co najmniej bardzo dobre pod każdym względem). Mimo, że znam dobrze całą historię, to oglądało mi się ją z dużą przyjemnością, zwracając na szczegóły, lore tego świata, o co Togashi naprawdę dba. Nie mogę powiedzieć, by był wyśmienity, jak Yorknew, ale pomijając kilka nudnych wątków, to reszta była tak dobra, że kompletnie mi to nie przeszkadzało. Nawet śmierć Kite'a, wobec której miałem lekkie wątpliwości, była dobra. Jedynie co bym w tym poprawił, to dwie rzeczy. Jedną, którą spieprzył Togashi już Wam powiedziałem - białowłosy powinien mieć więcej czasu antenowego. MadHouse z kolei, powinien przynajmniej na początku CA zaadaptować w pełni retrospekcje z początku komiksu, gdzie Gon spotkał się ze swoim nowym mistrzem. Co prawda dostaliśmy to, ale w skróconej wersji, przez co zrobiło to na nas słabsze wrażenie. Można było odnieść wrażenie, że Gon podobnie jak Goku z anime (bo w komiksie był nieco inny, pomijając mangę DBS) - idiota z kompleksem Jezusa. No to nic, do zobaczenia w kolejnym odcinku!