There will be minor spoilers in this text, but I will try to avoid details. It is hard not to mention some things, and without it the text would be poorer. Some time ago I noticed that there is a series called "Boardwalk Empire" on HBOMax. When I was just in my 20s, I heard a lot of positive things about him. Both from ordinary people who simply watch movies and series, connoisseurs of good cinema, and those who do not watch much, because they do not waste their time. As a rule, everyone said the same thing - it is an outstanding work. However, I preferred to wait patiently until I matured to this series, like nomen-omen, alcohol. As I have mentioned several times, there are some things to be seen. If we see something too soon, we may get discouraged or not understand it, even if it is something we will love in a few years. The series deals with too many complex topics that can be fully understood when one acquires a life experience (about life, its complexity, work, relationships, and many other topics). Apparently they are not difficult, and the differences between the then and today's world are not that big, but these are only appearances - a lot depends on the nuances that significantly affect the rest. Initially I wanted to say that this is a perfect work, but unfortunately it is not - season 3 is noticeably different from 1 and 2, but still keeps a very high level (which I would compare to "Dark" - another outstanding, but slightly weaker work, which is slightly burdened by 3 season. The creators made the plot too complicated and fell into their own trap, burying themselves in a few plot holes). I do not know what the situation is in the case of the 4th and 5th season, because we left these with my girlfriend for the second screening, after a 2-week break. However, if you do not have time for weaker seasons, you can limit yourself to the 1st and 2nd seasons, which can be treated as a closed whole and in my opinion deserve a rating of 10/10. For a great atmosphere, actors, script, implementation and attention to detail. It's definitely worth seeing - no matter if you are a woman or a man. There are interesting threads for both sexes, and even those about the other sex, they are equally interesting.
The series begins minutes before the introduction of the Volstead Act, which is better known as the Prohibition Period (which lasted from 1919 to 1933). In those years, the sale, production and transport of alcohol throughout the country were banned. Nature, however, does not like a vacuum, and many people do not like living sober, so someone had to meet the needs of the market. Of course, for an appropriate, i.e. higher, price - as it was said in the first episode, it results from the fact that it is an illegal commodity that is in high demand. Of course, it is quite a coincidence that the same is true of marijuana, which is more expensive on the black market than if it were fully legal. The action of the series takes place primarily in Atlantic City (and several other cities - such as Chicago), and the main character is Nucky Thompson (Steve Buscemi). In short, it has a lot to do with the protagonist of "House of Cards" (as well as the series itself, both show great politics in practice). It is true that they differ in several things (eg Nucky has more goodness and honor, he is also not a completely broken man, he is also not a politician, but a gangster and partially a politician), but he has even more in common. They both like to know as much as possible, they do not like unclear answers and surprises, they both have their finger on the pulse almost 24 hours a day, 7 days a week, they like sex with young girls, they are extremely intelligent, they are addicted to power, they do not like when someone comes in on their way and more. And they are both great actors - although Kevin Spacey is a grandmaster in this regard, Steve is sometimes a solid competition for him. One of his enemies is Nelson van Alden (Michael Shannon) - bossy, ruthless and fanatical (in terms of work, character, and religion), a department officer to fight prohibition. Just like sometimes I have the feeling that another actor would be better suited for the role of Nucky, in this case, from the beginning I thought the casting was perfect. Maybe it's just my impression, but I've always felt that when I saw Shannon, I couldn't see him otherwise, as a fanatical fucker. He is simply created by God for this role - this voice, this face, this facial expression, this charisma. He doesn't even have to say anything, just a look is enough for a man to sing him everything during the interrogation - and if he speaks or screams, everyone will slip away. Privately, he is probably a nice gentleman, but it is difficult for me to see him that way. However, when she smiles, she is really charming. The rest of the heroes are James Darmody (Michael Pitt), Gillian Darmody (Gretchen Mol), Johnny Torrio (Greg Antonacci), Louis Kaestner aka. Commander (Dabney Coleman), Richard Harrow (Jack Huston), Margaret Schroeder (Kelly Macdonald), Al Capone (Stephen Graham), Owen Slater (Charlie Cox), Chalky White (Michael K. Williams), Lucy Danziger (Paz de la Huerta ). Of course, I have omitted some, such as James's wife, because it is meant to be a review, not a summary.
Let me start with women, because women make up the 3rd, or maybe even the 2nd most important thread (right after alcohol, mafia and politics). As I have said many times, I love threads about the fair sex, especially in such series. Apart from showing real "strong, independent women" (contrary to how some left-wing, progressive and feminist circles want to perceive them, the strength of women does not lie in showing their aggression, strength, fighting skills, because as a rule they do not fit it - although they are the exceptions I mentioned in "Kingdom" and "Banshee", in such cases "strong and independent" really make sense), which is a value in itself. it makes me wonder how it looked like in the past. So at a time when the de facto patriarchy reigned and women had losers on every line (today it is much better in this respect, although it is true that in some respects women still have worse than men - but it is fairer, because men are also unfair. treated). I am curious to see what it was like even before, when medicine and the rest of science were even less developed. Pater Familias (the father of a family) worked at its best then, and even longer, because in the 1960s a husband could send his wife to a psychiatrist when she appeared too much (in the USA). This meant that the woman was subordinate to her husband, she was to endure his moods, she was treated worse (e.g. a guy could fuck and was considered a chad, and when a woman did the same, she was treated like a whore or a divorced woman was much more often perceived as broken, bad, unfit for a relationship), she was generally treated as an incubator, a cleaner and a mistress who was supposed to be at men's beckoning, and as she protested, she could be slapped in the face. Not only that, not many women could pursue their hobbies, nor were they taken seriously because they were not able to match men in areas where they had better knowledge. On the one hand, I can agree, because it is true that many women will not be discussed on serious topics (not my opinion, I hear it just as often from women themselves who complain about the nonsense that is discussed in female company - that's why they prefer to have friends than friends), on the other hand, it is bullshit. As my friends rightly noticed (I greet Ania and Ola), the guys themselves often had little to say about it and talked nonsense. And even if they knew each other, their knowledge often did not matter much, because what would they do if they did not make money on it, I cannot change the world, it is generally of no use to them except for a weak consolation? Ba! Today's feminists will probably go crazy seeing some of the scenes from this series - for example, one of the characters bought his wife a vacuum cleaner so that she would have more time for himself ... For example, an extra hour a week for himself, and in this case I am not exaggerating.
The guy was supposed to earn money, and the woman was supposed to take care of the house. As long as there were no extreme situations (which, unfortunately, was not common in the US at that time), I can partially justify it - it actually helped women in their daily duties. Unfortunately, as I said, it was too common, so such situations provide greater opportunities to show the true strength of women. They are much better oriented in interpersonal relations, they understand, send and receive emotions easier, it is easier for them to solve disputed situations or see opportunities where men do not notice it, and more. This is due to the fact that they had to somehow compensate for the differences in physical strength, so they make better use of the so-called. "soft-power" - they manipulate better, they are better diplomats, they read emotions better, and thus - it is easier for them to introduce certain changes, or easier for them to communicate (both ways - both receiving and sending signals). Every important woman in this series shows it from different perspectives. Let me start with Margaret Schroeder - we initially meet her as a polite, compliant wife with two children who has to endure the aggressive husband of an alcoholic adventurer. As a result of certain events, she becomes Nucky's keeper. She is a polite partner at first, but over time, as she understands the rules governing our unjust world (and is brought down several times by Nucky, who made her directly aware that some beliefs are simply stupid and illogical), she will become equal a partner who can tell him a few bitter but true opinions. Not to mention effective counseling on difficult matters for him. This is not the same level as Vanessa from "Daredevil" (because she is still unsurpassed in this field), but she is not much worse in this role. I liked her a lot for that, especially when she developed a strong character thanks to the support of her man. He still lives in fantasy land sometimes, but that's a normal trait for women - if you deprive them of it, it would be boring and they themselves would be less attractive to guys. The same in our case - our tendency to be aggressive is also something normal, without it we are less attractive to the opposite sex.
I can say the same about other women. I liked Lucy Danziger from the beginning, mainly for her visible qualities - and I'm not just talking about a pretty body. A self-confident, conscious woman who earns money with her body, but unlike many of today's retainers or influencers, she knows the definition of honor and maintains a minimum of dignity. It is true that he shows a similar interest in the world (i.e. little) and can do nothing else, but at least he can keep his class when necessary and does not resort to cheap scandals. Besides, they often could not do this and had to be limited to quietly sighing about France (which was a very attractive country - not only financially but also liberally - women had more rights, they could do more jobs, they did not have such restrictions, if it's about wearing bikinis, not to mention the fines for wearing them). Like, for example, Angela Darmody, the wife of one of the main characters. Admittedly, she was a polite woman on a daily basis, but like Lucy, she was able to show her claws and persuade James of her opinion. And by the way, one more cultural difference - not only in Poland, nobody saw anything wrong with ordinary pedophilia. You could have a 13-year-old mistress in the USA too, and no one even stuttered about it. Gillian had such a childhood - she was "adopted" (speaking very gently, and at the same time a little lying) by the Commander, who wanted a young, pretty lover who would surely give birth to him healthy offspring. I'm going to take a break at this point, because I don't want to spoil your pleasure in discovering female threads. All I can say is that in each season the girls will find something for themselves - in 3, for example, you will learn more or less what gynecology and obstetrics looked like. Let me put it this way, more than once I caught my head seeing the problems our grandmothers and great-grandmothers had to deal with, and this is just the tip of the iceberg.
Finally, it is also worth mentioning the "Sobriety League". Once, I heard a very wise discussion between one woman and a man - both culturally (apart from profanity, which served to emphasize certain things - it was nice between them, they were not malicious towards each other) and they raised the subject in a substantive way. They both rightly noticed that the problem existed and that this League was a consequence of the situation (just as RedPill and Pick Up Artist are a response to the changes regarding women and the fact that overly good and overzealous boys were ignored by women who often had and have overstated expectations. and are not entirely honest with them. I will say right away that some of the fault is due to ourselves, that is, the men and the boys.), However, to some extent it was stupid. So do some feminists and their agenda points, and the Red Pill and some of their rules. The point is, women chose guys who were bright red from the so-called "red flags" - points that should alarm them. Lest it were, it absolutely does not explain their shameful behavior, but the ladies of the time mistakenly identified the problem - vodka is not that, just as weapons do not kill themselves. They had a problem with the fact that they chose wrong (fact, sometimes they did not have much influence on it) + they did not have the same freedom as young people, so they forcefully want to block it. Such a sick jealousy - "if we couldn't, they can't either!", As is the case with opponents of legal marijuana, access to pornography, freedom of choice in various matters, having several partners, not just restricting ourselves to this one man. Lest it be - I understand some of their arguments, I can even agree with some, but banning these things will not eliminate the problem, but can only make it worse, as Prohibition did. This prospect is extremely damaging, even if it has helped to improve some things.
Now I will deal with male heroes. Let me start with Chalky White, who I can call the leader and protector of the black community. The series shows us very well how black people were scorned at the time - it was systemic and social racism, even greater and more felt than today. Negroes were treated as if they were slaves made of shit - they only performed basic tasks, they were treated worse than whites in a similar position (lower raises, worse working conditions, they got worse food). Short-lived people were treated in a similar way - they were supposed to serve and provide entertainment. The Ku Klux Klan was active and murdered black people who "stole" jobs "from the real patriots who built this country." Their arguments and the way they delivered reminded me very much of the English reaction to Brexit. These also spoke of similar populisms that found fertile ground in the form of a frustrated part of society that is unable to cope with its problems. By the way, as one Polish gay (Waldemar Krysiak) once noticed, blacks are the equivalent of our tracksuit men living in large-block blocks. They have similar narrow perspectives, perform the simplest tasks, are treated by some people as the inferior element of society, and they also have a greater tendency to crime (mainly due to pathological poverty and obvious deficiencies in education). So coming back to White, it reminds me of Willie Brown (from what I read in several sources, he plays a similar role to White - he is a black leader and romances democrats in the pursuit of political goals). As I mentioned, they both manage their community and tell them what to do, where they are going and who to vote for. They differ only in the fact that in the series they are bound by an alliance with the republicans. At the end of the review, I put a link where you can read everything and draw your own conclusions. I liked White for being honorable and not idealistic and knowing what they can and cannot afford. It is true that his people can only dream of his house, the amount of money, but the fact is that he always stands behind them and takes as much out of Nucky's pocket as he can.
On this occasion, it is worth returning to the protagonist for a moment - as I said, he is not a brazen bastard like Francis Underwood, but I definitely cannot say that he has a clear conscience. She is a light boot, uses White and his black subjects for his purposes (which was perfectly shown in one scene - I will not spoil, but I will say this - I clapped for a long time with her), she constantly uses the principle of divide and conquer, tells people what they want to hear and only act when they really need to. If it does not bring him any benefits (immediate or in the long term), then do not even lift a finger in the shoe. He appreciates his people, pays them the right amount and, if possible, defends them. Even though he can be a terrible asshole, he has a lot more tolerance towards them than his counterparts in other gangs. You really have to make him want to kill or hurt his people badly, assuming he doesn't have to sacrifice them like chess pieces. This can be seen in the attitude towards Richard Harrow, James, or his younger brother. We met the former as an introverted, shy man who perfectly hides his ruthless nature and skills. Thanks to Nucky and, above all, James, he regained some of his confidence and gained a new purpose in life. Once upon a time I saw a documentary showing the victims of the First World War, and more precisely - the cripples who lost limbs or a fragment of their face. There were tons of people who lost a cheek, lower jaw, nose, eye, and nose. Doctors then began to introduce special masks, which to some extent covered their disabilities. A similar fate befell Richard, who lost an eye and a piece of cheekbone along with "meat". Thanks to two men, he stopped being ashamed of his appearance - they completely ignored his problems and treated him like a normal person, providing him with peace, company and appreciating his skills - cold blood, loyalty, determination, very good shooting skill and more. Right behind Al Capone and Nucky, this is my favorite male character. Unfortunately, I can't say that about James - I liked him at first, but with each episode, he pissed me off more and more. It is an ordinary, aggressive dog that does not know what to do if the owner is not around to show him a target. It was perfectly summed up by Nucky, who at one point told him that he had no clue how to play the game called life. He had some good ideas, and he was liked for some actions, but in the end he didn't get my recognition. He made too many mistakes, he acted under the influence of emotions, so skillful players used him for their purposes. It is different with Owen, played by Charlie "Daredevil" Cox. I liked him from the very first moment when he suddenly showed up at Nucky's and offered him his services. I can compare him to Doug Stamper of the HoC - they are both dirty people, i.e. they are their masters' guardians, eliminate inconvenient people, brutally solve problems and are extremely loyal to their bosses. They both don't ask too many questions, are intelligent and determined, and have no problem with even the worst orders. I liked him very much for his character and methodical approach to work.
Finally, a few words about Capone and his boss Johnny Torrio. You probably know it, but they are both historical figures. I liked both from the very first scene, both my boss and his best employee. They're both real, intelligent guys - if they've figured it out, their word is as precious as gold. It is true that Al Capone has a much easier approach to life, it seems that he adheres to the principle of "carpe diem", but this rarely contradicts his earlier findings. I don't usually like people like this, but there is something about him that prevents me from doing so. It seems to me that it is his directness, personal charm, black humor and charisma. Although he is very cruel (like Giuseppe Rosetti, the antagonist of season 3) and some of his actions disgusted me, on the other hand, I couldn't help but laugh as he carried out his orders in a bloody and fun way . Unfortunately, Torrio got much less airtime, but it was enough to impress me. Like me, he doesn't like unclear situations and jokes in business. Some people complain about this because they do not understand that in the case of business (especially illegal), you have to limit yourself only to its implementation. Criminals and politicians, or at least the more experienced ones, know that people often argue about small things, and this is not cooperation.
Okay, it's over with the heroes because I gave them too much space. As I mentioned in the lyrics about the new "Batman" and "City Hunter", the city plays the role of a hero in both titles. Both Tokyo and Gotham have their own soul, and they don't just act as pretty backgrounds. You get used to it quickly, and it is hard to imagine that the action of a series or movie would be as enjoyable if you were acting elsewhere. In the case of "Boardwalk Empire" it is felt even more, because the creators built the entire Atlantic City promenade, where many things are happening. I once read that for the purposes of the series, the entire promenade was built from scratch and you can feel it - both with your soul and with your eyes. The impression is much better than in other historical series. It is true that the action of the Terence Winter series and, among others, Martina Scorsese also happens in ordinary buildings that have been adapted to the times, as in other productions (even Netflix ones that have a much smaller budget and definitely less talented creators), but because we initially spend a lot of time on the promenade, our impressions are much deeper. Cabarets, old shops, characteristic banners that we know from various archival materials, as well as other locations benefit greatly, and we delve into the world from 100 years ago. The feeling of immersion is further enhanced by the amazing music that makes it even harder to get out of this world. Even if the creators allowed themselves some simplifications, such as the creators of "Stranger Things", it seems to me that they will not be felt, unless you are fans or experts of those times. And even if that happened, the characteristic music, perfect stage design and lifestyle of the heroes of that time will not allow you to think about it too often. I am not going to hide, I am an amateur and I am not able to judge how well the USA from 100 years ago was depicted (apart from political, mafia, interpersonal or social aspects). However, it seems to me that the HBO series can be a role model - just like "Rome". By the way, I recommend paying close attention to the dollar value. You can catch your head when you think about the scale of inflation, especially nowadays, when we are after the Covid-19 pandemic and during the war between Ukraine and Russia.
The review was supposed to be shorter, but it turned out as it came out - I couldn't help but introduce a lot of characters. As I said, Seasons 1 and 2 are perfect for me. They do have minor disadvantages, but they are practically invisible when compared with the advantages. They are perfect in every respect - script, scenography, brutality, presentation of society, attention to detail, creation of characters and their development, presentation of old times, climate, keeping the viewer in suspense. There are also no fillers in it, whose only task is to stuff the airtime - if you compare it to food, we have the same highest quality meat, great and fresh vegetables and a minimum amount of carbohydrates. I can't pinpoint a single big mistake that would take away my pleasure. The third season, while still a very good series, is already noticeably weaker. The scenario is less tense, you also feel that some threads act as a clog, and the creators have no idea how to lead some of the heroes and heroines in an interesting way. It is still a production 3 classes higher than the typical, average Netflix series, but it does not make such an impression anymore (except for the finale, which makes up for its various weaknesses). That's why we're taking a 2-week break since Prohibition and we'll watch Season 3 of "The Boys". When it comes to my girlfriend's opinion, she is far from my delight, but this is definitely one of the best series we have watched together - I can see it from her reaction and involvement with the characters and the plot. Also, if you do not like mafia movies (like she), do not worry about this fact and watch at least 2 or 3 episodes. If you don't like it - ok, you don't need to watch any further, but at least try it - you shouldn't regret it! I don't have to recommend "Boardwalk Empire" to the connoisseurs of this genre - let me just say that this is the level of Martin Scorsese's best films, such as "The Irishman".
https://www.reuters.com/article/uk-factcheck-kamala-harris-willie-brown-idUSKBN26Y2RQ
W tym tekście będą drobne spoilery, ale będę się starać unikać szczegółów. Trudno o niektórych sprawach nie wspomnieć, a bez tego tekst byłby uboższy. Jakiś czas temu zauważyłem, że na HBOMax jest serial "Boardwalk Empire". Gdy miałem nieco ponad 20 lat, to słyszałem mnóstwo pozytywnych rzeczy na jego temat. Zarówno od zwykłych ludzi, którzy po prostu oglądają filmy i seriale, koneserów dobrego kina, jak i tych, którzy niewiele oglądają, bo szkoda im czasu. Co do zasady wszyscy mówili to samo - jest to dzieło wybitne. Wolałem jednak cierpliwie czekać, aż dojrzeję do tego serialu, jak nomen-omen, alkohol. Jak kilka razy wspominałem, do pewnych rzeczy należy dojrzeć. Jeżeli zbyt szybko coś zobaczymy, to możemy się zniechęcić lub go nie zrozumieć, nawet jeśli jest to coś, co za parę lat pokochamy. Serial porusza zbyt wiele złożonych tematów, które można w pełni zrozumieć, gdy nabierze się jakiegoś doświadczenia życiowego (dotyczącego życia, jego złożoności, pracy, relacji międzyludzkich i wielu innych tematów). Niby nie są one trudne, a różnice między ówczesnym, a dzisiejszym światem nie są aż tak duże, ale to tylko pozory - bardzo dużo zależy od niuansów, które wpływają w znaczącym stopniu na całą resztę. Początkowo chciałem powiedzieć, że jest to dzieło idealne, ale niestety nie jest - 3 sezon zauważalnie odstaje od 1 i 2, ale nadal trzyma bardzo wysoki poziom (który porównałbym do "Dark" - innego wybitnego, acz nieco słabszego dzieła, któremu lekko ciąży 3 sezon. Twórcy za bardzo skomplikowali fabułę i wpadli we własne sidła, zakopując się w kilka fabularnych dziur). Nie wiem, jak wygląda sytuacja w przypadku 4 i 5 sezonu, bo te zostawiliśmy sobie z dziewczyną na drugi seans, tak po 2 tygodniach przerwy. Natomiast jeżeli nie macie czasu na słabsze sezony, to możecie się ograniczyć do 1 i 2 sezonu, które można traktować jako zamkniętą całość i wg mnie zasłużyły na ocenę 10/10. Za świetny klimat, aktorów, scenariusz, realizację i dbałość o szczegóły. Zdecydowanie warto to zobaczyć - nie ważne, czy jesteś kobietą, czy mężczyzną. Są ciekawe wątki dla obu płci, a nawet te dotyczące tej drugiej, są równie ciekawe.
Serial rozpoczyna się na kilka minut przed wprowadzeniem ustawy Volsteada, która jest szerzej znana jako okres prohibicji (trwającej od 1919 do 1933). W tych latach zakazano sprzedaży, produkcji oraz transportu alkoholu na terenie całego kraju. Natura jednak nie lubi próżni, a wielu ludzi nie lubi życia w trzeźwości, więc ktoś musiał zaspokoić potrzeby rynku. Oczywiście za odpowiednią, czyli wyższą, cenę - jak to zostało powiedziane w 1 odcinku, wynika ona z faktu, że jest to nielegalny towar, na który jest duży popyt. Oczywiście zupełnym przypadkiem jest to, że tak samo to wygląda w przypadku marihuany, która jest droższa na czarnym rynku niż gdyby była w pełni legalna. Akcja serialu dzieje się przede wszystkim w Atlantic City (oraz kilku innych miastach - jak np. Chicago), a głównym bohaterem jest Nucky Thompson (Steve Buscemi). Można w skrócie powiedzieć, że ma on wiele wspólnego z bohaterem "House of Cards" (jak również sam serial, oba świetnie pokazują politykę w praktyce). Co prawda różni ich kilka rzeczy (np. Nucky ma w sobie więcej dobroci oraz honoru, nie jest też kompletnie zepsutym człowiekiem, nie jest też politykiem, tylko gangsterem i częściowo politykiem), ale łączy jeszcze więcej. Obaj lubią wiedzieć jak najwięcej, nie lubią niejasnych odpowiedzi oraz niespodzianek, obaj trzymają rękę na pulsie niemal przez 24 godziny na dobę, 7 dni w tygodniu, lubią seks z młodymi dziewczynami, są nieprzeciętnie inteligentni, są uzależnieni od władzy, nie lubią gdy ktoś wchodzi im w drogę i nie tylko. No i obaj są świetnymi aktorami - co prawda Kevin Spacey jest arcymistrzem w tej kwestii, ale Steve niekiedy stanowi dla niego solidną konkurencję. Jednym z jego wrogów jest Nelson van Alden (Michael Shannon) - apodyktyczny, bezlitosny i fanatyczny (zarówno w kwestii pracy, charakteru, jak i religii), oficer wydziału do walki z prohibicją. Tak jak czasami mam wrażenie, że do roli Nucky'ego bardziej pasowałby inny aktor, tak w tym przypadku, od początku uważam, że casting był perfekcyjny. Może to tylko moje wrażenie, ale od zawsze miałem tak, że jak widziałem Shannona, to nie byłem w stanie postrzegać go inaczej, jak fanatycznego popierdoleńca. On jest wprost stworzony przez Boga do tej roli - ten głos, ta twarz, ta mimika, ta charyzma. On nawet nie musi nic mówić, samo spojrzenie wystarczy, by człowiek wyśpiewał mu wszystko podczas przesłuchania - a jak się odezwie lub krzyknie, to już każdy wymięka. Prywatnie, jest to zapewne sympatyczny pan, ale trudno mi go postrzegać w ten sposób. Aczkolwiek, gdy się uśmiechnie, to jest naprawdę czarujący. Reszta bohaterów, to James Darmody (Michael Pitt), Gillian Darmody (Gretchen Mol), Johnny Torrio (Greg Antonacci), Louis Kaestner aka. Komandor (Dabney Coleman), Richard Harrow (Jack Huston), Margaret Schroeder (Kelly Macdonald), Al Capone (Stephen Graham), Owen Slater (Charlie Cox), Chalky White (Michael K. Williams), Lucy Danziger (Paz de la Huerta). Rzecz jasna pominąłem niektórych, jak np. żonę Jamesa, bo to ma być recenzja, a nie streszczenie.
Zacznę od kobiet, bo kobiety stanowią 3, a może nawet 2 najważniejszy wątek (zaraz za alkoholem i sprawami dotyczącymi mafii oraz polityki). Jak już wielokrotnie mówiłem, uwielbiam wątki dotyczące płci pięknej, zwłaszcza w takich serialach. Pomijając pokazywanie prawdziwych "strong, independent women" (wbrew temu, jak chcą je postrzegać niektóre środowiska lewicowe, progresywne i feministyczne, siła kobiet nie tkwi w pokazywaniu ich agresji, siły, umiejętności walki, bo co do zasady do tego nie pasują - aczkolwiek są wyjątki, o których wspomniałem w "Kingdom" i "Banshee", w takich przypadkach "silne i niezależne" naprawdę mają rację bytu), co stanowi wartość samą w sobie. to ciekawi mnie, jak to dawniej wyglądało. Czyli w czasach, gdy panował faktyczny patriarchat i kobiety miały przegrane na każdej linii (dziś jest pod tym względem dużo lepiej, aczkolwiek prawdą jest to, że w niektórych aspektach kobiety nadal mają gorzej od facetów - jest jednak bardziej sprawiedliwe, bo mężczyźni też są niesprawiedliwie traktowani). Jestem ciekaw, jak to wyglądało jeszcze wcześniej, gdy medycyna i reszta nauki były jeszcze gorzej rozwinięte. Pater Familias (the father of a family) działało wtedy w najlepsze, a nawet jeszcze dłużej, bo i w latach '60 mąż mógł wysłać żonę do psychiatryka, gdy za bardzo mu się stawiała (w USA). Oznaczało to, że kobieta była podległa mężowi, miała znosić jego humory, była gorzej traktowana (np. facet mógł się pieprzyć i był uznawany za chada, a gdy kobieta robiła to samo, to była traktowana jak dziwka albo kobieta po rozwodzie była znacznie częściej postrzegana jako zepsuta, zła, nie nadająca się do związku), generalnie traktowano ją jako inkubator, sprzątaczkę i kochankę, która miała być na każde męskie skinienie, a jak protestowała, to można było jej dać w twarz. Mało tego, niewiele kobiet mogło realizować swoje hobby, nie były też traktowane na poważnie, bo nie były w stanie dorównać facetom w dziedzinach, w których mieli lepszą wiedzę. Z jednej strony mogę się zgodzić, bo prawdą jest, że z wieloma kobietami nie porozmawia się na poważne tematy (nie moja opinia, równie często słyszę to od samych kobiet, które narzekają na bzdury, które są poruszane w żeńskim towarzystwie - dlatego wolą mieć kolegów niż koleżanki), z drugiej strony jest to bullshit. Jak słusznie zauważyły moje koleżanki (pozdrawiam Anię i Olę), często sami faceci mieli niewiele do powiedzenia na ten temat i gadali bzdury. A nawet jeśli znali się, to ich wiedza często nie miała wielkiego znaczenia, no bo co im z tego przyjdzie, jeśli na tym nie zarabiają, nie mogę zmienić świata, generalnie do niczego im się nie przydaje poza słabą pociechą? Ba! Dzisiejsze feministki pewnie dostaną szału widząc niektóre sceny z tego serialu - jak np. jeden z bohaterów kupił swojej żonie odkurzacz, by miała więcej czasu dla siebie... Na przykład dodatkową godzinę w tygodniu dla siebie i w tym przypadku absolutnie nie przesadzam.
Facet miał zarabiać, a kobieta dbać o dom. Dopóki nie dochodziło do sytuacji ekstremalnych (co niestety nie było częste w USA w tamtym okresie), to mogę to częściowo uzasadnić - to faktycznie pomagało kobietom w realizacji ich codziennych obowiązków. Niestety, jak mówiłem, było to zbyt częste, dlatego takie sytuacje dają większe możliwości do pokazania prawdziwej siły kobiet. Znacznie lepiej orientują się w relacjach międzyludzkich, łatwiej rozumieją, wysyłają i odbierają emocje, łatwiej im przychodzi rozwiązanie spornych sytuacji lub dostrzeżenie szansy tam, gdzie mężczyźni jej nie dostrzegają i nie tylko. Wynika to z tego, że musiały jakoś wyrównać różnice w sile fizycznej, więc lepiej wykorzystują tzw. "soft-power" - lepiej manipulują, są lepszymi dyplomatkami, lepiej odczytują emocje, a co za tym idzie - łatwiej im wprowadzić pewne zmiany, czy łatwiej im idzie komunikacja (w obie strony - zarówno otrzymywanie sygnałów, jak i ich wysyłanie). Każda ważna kobieta w tym serialu, pokazuje to z różnych perspektyw. Zacznę od Margaret Schroeder - początkowo poznajemy ją jako grzeczną, spolegliwą żonę z dwójką dzieci, która musi znosić agresywnego męża alkoholika-awanturnika. Na skutek pewnych wydarzeń, zostaje ona utrzymanką Nucky'ego. Początkowo jest grzeczną partnerką, ale z czasem, jak zrozumie zasady, którymi rządzi się nasz niesprawiedliwy świat (oraz zostanie kilkukrotnie sprowadzona do parteru przez Nucky'ego, który bezpośrednio uzmysłowił jej, że niektóre przekonania są po prostu głupie i nielogiczne), stanie się równorzędną partnerką, która potrafi powiedzieć mu kilka gorzkich, acz prawdziwych opinii. Nie wspominając o skutecznym doradzaniu w trudnych dla niego sprawach. Nie jest to ten sam poziom, co Vanessa z "Daredevil" (bo ta nadal jest niedościgniona na tym polu), ale sprawdza się niewiele gorzej w tej roli. Bardzo ją za to polubiłem, zwłaszcza gdy wyrobiła w sobie mocny charakter dzięki wsparciu swojego mężczyzny. Nadal czasami żyje w krainie fantazji, ale to jest normalna cecha kobiet - gdyby ich tego pozbawić, to byłoby nudno, a one same byłyby mniej atrakcyjne dla facetów. To samo w naszym przypadku - nasza tendencja do agresji też jest czymś normalnym, bez tego jesteśmy mniej atrakcyjni dla płci przeciwnej.
To samo mogę powiedzieć o innych kobietach. Polubiłem Lucy Danziger od początku, głównie za jej widoczne walory - i nie mówię tu tylko o ładnym ciele. Pewna siebie, świadoma kobieta, która co prawda zarabia swoim ciałem, ale w przeciwieństwie do wielu dzisiejszych utrzymanek, czy influencerek, zna definicję honoru i zachowuje minimum godności. Co prawda przejawia podobne zainteresowanie światem (czyli niewielkie) oraz nie potrafi robić nic innego, ale przynajmniej potrafi zachować klasę kiedy trzeba i nie ucieka się do tanich skandali. Zresztą, często nie mogły tego robić i musiały się ograniczać do cichego wzdychania na temat Francji (która była bardzo atrakcyjnym krajem - nie tylko pod względem finansowym, ale również liberalnym - kobiety miały więcej praw, mogły wykonywać więcej zawodów, nie miały takich ograniczeń, jeśli chodzi o ubieranie bikini, o mandatach za ich noszenie nie wspominając). Tak jak np. Angela Darmody, żona jednego z głównych bohaterów. Co prawda na codzień była grzeczną kobietą, ale podobnie jak Lucy, potrafiła pokazać pazury i wyperswadować swoją opinię Jamesowi. A tak swoją drogą, jeszcze jedna różnica kulturowa - nie tylko w Polsce nikt nie widział nic złego w zwykłej pedofilii. W USA również można było mieć 13-letnią kochankę i nikt się nawet nie zająknął w tym temacie. Takie dzieciństwo miała Gillian - została "przygarnięta" (mówiąc bardzo delikatnie, a zarazem trochę kłamiąc) przez Komandora, który chciał mieć młodą, ładną kochankę, która na pewno urodzi mu zdrowe potomstwo. W tym momencie zrobię przerwę, bo nie chcę Wam popsuć przyjemności z odkrywania kobiecych wątków. Powiem tylko tyle, że w każdym sezonie dziewczyny znajdą coś dla siebie - w 3 np. dowiecie się, jak mniej więcej wyglądała ginekologia i położnictwo. Powiem tak, nie raz łapałem się za głowę widząc problemy, z jakimi musiały się borykać nasze babcie i prababcie, a to tylko wierzchołek góry lodowej.
Na koniec warto też wspomnieć o "Lidze Trzeźwości". Kiedyś słyszałem bardzo mądrą dyskusję między jedną kobietą, a mężczyzną - oboje kulturalnie (pomijając wulgaryzmy, które służyły podkreśleniu pewnych rzeczy - między nimi było miło, nie byli złośliwi wobec siebie) i merytorycznie poruszali ten temat. Oboje słusznie zauważyli, że problem istniał, a ta Liga była konsekwencją zaistniałej sytuacji (tak jak RedPill i Pick Up Artist są odpowiedzią na zmiany dotyczące kobiet i to, że zbyt dobrzy i nadgorliwi chłopcy byli ignorowani przez kobiety, które niejednokrotnie miały i mają zawyżone oczekiwania i są nie do końca z nimi szczere. Odrazu powiem, że część winy to zasługa nas samych, czyli mężczyzn i chłopców.), jednakże do pewnego stopnia było to głupie. Tak jak niektóre feministki i punkty ich programu oraz Red Pill i ich niektóre zasady. Chodzi o to, że kobiety wybierały facetów, którzy byli jaskrawo czerwoni od tzw. "czerwonych flag" - punktów, które powinny je zaniepokoić. Żeby nie było, to absolutnie nie tłumaczy ich haniebnych zachowań, ale ówczesne panie mylnie zidentyfikowały problem - to nie wódka nim jest, tak samo jak broń sama nie zabija. Miały problem z tym, że źle wybrały (fakt, czasami nie miały na to większego wpływu) + nie miały takiej swobody, jak młodzi ludzie, więc na siłę chcą im to zablokować. Taka chora zazdrość - "skoro my nie mogłyśmy, to oni też nie mogą!", tak jak w przypadku przeciwników legalnej marihuany, dostępu do pornografii, wolności wyboru w różnych kwestiach, posiadania kilku partnerów, a nie ograniczaniu się tylko do tego jednego mężczyzny. Żeby nie było - rozumiem część ich argumentów, mogę się nawet z niektórymi zgodzić, ale zakazanie tych rzeczy nie zniweluje problemu, a jedynie może go pogłębić, tak jak to zrobiła prohibicja. Ta perspektywa jest niezwykle szkodliwa, nawet jeśli przyczyniła się do poprawy w niektórych sprawach.
Teraz zajmę się męskimi bohaterami. Zacznę od Chalky'ego White'a, którego mogę określić mianem lidera, a zarazem opiekuna czarnej społeczności. Serial pokazuje nam bardzo dobrze, jak wówczas gardzono czarnoskórymi - był to systemowy oraz społeczny rasizm, jeszcze większy i bardziej odczuwalny niż współcześnie. Murzyni byli traktowani jakby byli niewolnikami zrobionymi z gówna - wykonywali tylko podstawowe zadania, byli gorzej traktowani niż biali na podobnym stanowisku (mniejsze podwyżki, gorsze warunki pracy, dostawali gorsze jedzenie). Podobnie byli traktowani ludzie niskorośli - mieli służyć i zapewniać rozrywkę. Ku Klux Klan aktywnie działał i mordował czarnoskórych, którzy "kradli" pracę "prawdziwym patriotom, którzy zbudowali ten kraj". Ich argumenty i sposób, w jaki je wygłaszali, bardzo mi przypominało reakcję Anglików na Brexit. Ci również mówili podobne populizmy, które trafiły na podatny grunt w postaci sfrustrowanej części społeczeństwa, która nie potrafi sobie poradzić ze swoimi problemami. Swoją drogą, jak kiedyś zauważył jeden polski gej (Waldemar Krysiak), czarnoskórzy są takim odpowiednikiem naszych dresiarzy mieszkających w blokach z dużej płyty. Mają podobne, wąskie perspektywy, wykonują najprostsze zadania, są traktowani przez część ludzi jako gorszy element społeczeństwa, mają też większą tendencje do przestępstw (głównie z powodów patologicznej biedy oraz wyraźnych braków w edukacji) Zatem wracając do White'a, przywodzi mi na myśl Willie Browna (z tego co czytałem w kilku źródłach, to pełni on podobną rolę, co White - jest liderem czarnoskórych oraz romansuje z demokratami w realizacji politycznych celów). Jak już wspomniałem, obaj zarządzają swoją społecznością i mówią im, co mają robić, w jakim kierunku zmierzają i na kogo mają głosować. Różni ich tylko to, że w serialu są związani sojuszem z republikanami. Na końcu recenzji umieściłem link, gdzie wszystko sobie przeczytacie i sami wyciągniecie wnioski. Polubiłem White'a za to, że jest honorowy i nie ma idealistycznego podejścia i wie, na co mogą sobie pozwolić, a na co nie. Co prawda jego ludzie mogą co najwyżej pomarzyć o jego domu, ilości pieniędzy, ale faktem jest to, że zawsze stoi za nimi murem i wyciąga z kieszeni Nucky'ego tyle, ile jest w stanie.
Przy tej okazji warto wrócić na chwilę do protagonisty - jak już mówiłem, nie jest bezczelnym gnojem, jak Francis Underwood, ale zdecydowanie nie mogę powiedzieć, że ma czyste sumienie. Jest lekkim bucem, wykorzystuje White'a i podległych mu czarnoskórych do swoich celów (co zostało doskonale pokazane w jednej scenie - nie będę spoilerował, ale powiem tak - długo przy niej klaskałem), nagminnie stosuje zasadę dziel i rządź, mówi ludziom to, co chcą usłyszeć oraz działa tylko wtedy, gdy naprawdę musi. Jeżeli nie przyniesie mu to żadnych korzyści (doraźnych lub w długiej perspektywie), to nie kiwnie nawet palcem w bucie. Docenia swoich ludzi, płaci im odpowiednią sumę i w miarę możliwości ich broni. Mimo że potrafi być strasznym dupkiem, to ma znacznie więcej wyrozumiałości wobec nich niż jego odpowiedniki w innych gangach. Trzeba go naprawdę zmusić do tego, by chciał zabić lub mocno skrzywdzić swoich ludzi, zakładając że nie musi ich poświęcić niczym pionki w szachach. Widać to po stosunku do Richarda Harrowa, James'a, czy młodszego brata. Tego pierwszego poznaliśmy jako introwertycznego, nieśmiałego człowieka, który doskonale skrywa swoją bezwzględną naturę oraz umiejętności. Dzięki Nucky'emu i przede wszystkim Jamesowi, odzyskał częściowo pewność siebie i zyskał nowy cel w życiu. Kiedyś widziałem film dokumentalny, w którym pokazywano ofiary 1 wojny światowej, a uściślając - kaleków, którzy utracili kończyny lub fragment twarzy. Było mnóstwo ludzi, którzy stracili policzek, dolną szczękę, nos, oko, czy nos. Lekarze zaczęli wprowadzać wówczas specjalne maski, które w jakimś stopniu zakrywały ich kalectwo. Podobny los spotkał Richarda, który utracił oko i kawałek kości policzkowej wraz z "mięsem". Dzięki dwójce mężczyzn, przestał się wstydzić swojego wyglądu - ci kompletnie ignorowali jego problemy i traktowali go jak normalnego człowieka, zapewniając mu spokój, towarzystwo oraz doceniając jego umiejętności - zimną krew, lojalność, determinację, bardzo dobry skill strzelecki i nie tylko. Zaraz za Al Capone i Nuckym, jest to moja ulubiona męska postać. Niestety nie mogę tego powiedzieć o Jamesie - początkowo go lubiłem, ale wraz z każdym kolejnym odcinkiem, wkurzał mnie coraz bardziej. To zwykły, agresywny pies, który nie wie co robić, jak nie ma w pobliżu właściciela, który wskaże mu cel. Doskonale go podsumował Nucky, który w jednym momencie powiedział mu, że nie ma bladego pojęcia, jak się gra w grę zwaną życiem. Miał co prawda kilka dobrych pomysłów, można go też było polubić za niektóre akcje, ale ostatecznie nie zdobył mojego uznania. Popełniał za dużo błędów, działał pod wpływem emocji, przez co sprawni gracze wykorzystali go do swoich celów. Inaczej jest z Owenem, w którego wcielił się Charlie "Daredevil" Cox. Polubiłem go od pierwszej chwili, gdy pojawił się nagle u Nucky'ego i zaoferował mu swe usługi. Mogę go porównać do Douga Stampera z HoC - obaj są ludźmi od brudnej roboty, tj. są strażnikami swoich panów, eliminują niewygodnych ludzi, brutalnie rozwiązują problemy i są wyjątkowo lojalni wobec swoich szefów. Obaj nie zadają zbyt dużo pytań, są inteligentni i zdeterminowani oraz nie mają problemu z realizacją nawet najgorszych zleceń. Bardzo go polubiłem za jego charakter i metodyczne podejście do pracy.
Na koniec, parę słów o Capone i jego szefie Johnnym Torrio. Zapewne o tym wiecie, ale obaj są postaciami historycznymi. Polubiłem obu od pierwszej sceny, zarówno szefa, jak i jego najlepszego pracownika. Obaj są konkretnymi, inteligentnymi facetami - jeżeli coś ustalili, to ich słowo jest cenne, jak złoto. Co prawda Al Capone podchodzi znacznie lżej do życia, wydaje się że wyznaje zasadę "carpe diem", ale rzadko kiedy stoi to w sprzeczności z jego wcześniejszymi ustaleniami. Zazwyczaj nie przepadam za takimi ludźmi, ale jest w nim coś, co mi to uniemożliwia. Wydaje mi się, że to jego bezpośredniość, urok osobisty, czarny humor oraz charyzma. Mimo, że jest bardzo okrutny (podobnie jak Giuseppe Rosetti, antagonista z 3 sezonu) i niektóre jego akcje wywołały we mnie obrzydzenie, to z drugiej strony, nie byłem w stanie się nie zaśmiać, gdy w krwawy, a jednocześnie zabawny sposób, realizował zlecenia. Torrio niestety dostał znacznie mniej czasu antenowego, ale tyle wystarczyło, by zrobił na mnie wrażenie. Podobnie jak ja, nie lubi niejasnych sytuacji oraz żartów podczas interesów. Niektórzy narzekają na to, bo nie rozumieją że w przypadku interesów (zwłaszcza tych nielegalnych) trzeba się ograniczać tylko do jego realizacji. Przestępcy i politycy, a przynajmniej ci bardziej doświadczeni, wiedzą że ludzie się kłócą często o drobnostki, a to nie służy współpracy.
Ok, już koniec z bohaterami, bo poświęciłem im za dużo miejsca. Jak wspominałem w tekstach dotyczących nowego "Batmana" oraz "City Hunter", miasto pełni rolę bohatera w obu tytułach. Zarówno Tokyo, jak i Gotham mają swoją duszę i nie pełnią wyłącznie roli ładnego tła. Człowiek szybko przyzwyczaja się do niego i trudno jest sobie wyobrazić, by akcja serialu lub filmu była równie przyjemna, gdyby działa się w innym miejscu. W przypadku "Boardwalk Empire" jest to jeszcze mocniej odczuwane, bo twórcy zbudowali całą promenadę Atlantic City, na której dzieje się wiele rzeczy. Kiedyś czytałem, że na potrzeby serialu zbudowano całą promenadę od zera i to się czuje - zarówno duszą, jak i oczami. Wrażenie jest znacznie lepsze niż w innych serialach historycznych. Co prawda akcja serialu Terence'a Wintera oraz m.in. Martina Scorsese dzieje się również w zwykłych budynkach, które zostały dostosowane do ówczesnych czasów, jak w innych produkcjach (nawet tych Netflixa, które mają znacznie mniejszy budżet oraz zdecydowanie mniej utalentowanych twórców), ale przez to, że początkowo spędzamy dużo czasu na promenadzie, to nasze wrażenia są znacznie głębsze. Kabarety, stare sklepy, charakterystyczne bannery, które znamy z różnych materiałów archiwalnych, jak i pozostałe lokacje bardzo na tym zyskują, a my zagłębiamy się w świat sprzed 100 lat. Uczucie immersji jest dodatkowo wzmocnione przez rewelacyjną muzykę, dzięki której jeszcze trudniej jest wyjść z tego świata. Nawet jeśli twórcy pozwolili sobie na pewne uproszczenia, jak np. twórcy "Stranger Things", to wydaje mi się, że nie będą one odczuwalne, o ile nie jesteście miłośnikami lub znawcami tamtych czasów. A nawet jeśliby się tak zdarzyło, to charakterystyczna muzyka, doskonała scenografia i lifestyle bohaterów tamtych czasów, nie pozwolą Wam zbyt często o tym myśleć. Nie będę ukrywał, jestem amatorem i nie jestem w stanie ocenić, jak dobrze oddano USA sprzed 100 lat (pomijając częściowo aspekty polityczne, mafijne, relacje międzyludzkie czy te dotyczące społeczeństwa). Wydaje mi się jednak, że serial HBO może stanowić wzór do naśladowania - podobnie jak np. "Rome". Swoją drogą, polecam zwrócić szczególną uwagę na wartość dolara. Można się złapać za głowę, gdy się pomyśli o skali inflacji, zwłaszcza w dzisiejszych czasach, gdy jesteśmy po pandemii Covid-19 i w trakcie wojny między Ukrainą, a Rosją.
Recenzja miała być krótsza, ale wyszło jak wyszło - nie mogłem się powstrzymać przed przedstawieniem wielu postaci. Jak już mówiłem, 1 i 2 sezon są dla mnie perfekcyjne. Mają co prawda drobne wady, ale są one praktycznie niewidoczne po zestawieniu z zaletami. Są one doskonałe pod każdym względem - scenariusza, scenografii, brutalności, przedstawienia społeczeństwa, dbania o szczegóły, kreacji postaci oraz ich rozwinięcia, przedstawienia dawnych czasów, klimatu, trzymania widza w napięciu. Nie ma w nim też żadnych fillerów, których jedynym zadaniem jest wypchanie czasu antenowego - gdyby porównać to do jedzenia, to mamy samo mięso najwyższej jakości, świetne i świeże warzywa oraz minimalną ilość węglowodanów. Nie jestem w stanie wskazać ani jednego dużego błędu, który odebrałby mi przyjemność. Trzeci sezon, choć to nadal bardzo dobry serial, jest już zauważalnie słabszy. Scenariusz słabiej trzyma w napięciu, czuć też że niektóre wątki pełnią rolę zapychacza, a twórcy nie mają pomysłu na ciekawe poprowadzenie niektórych bohaterów i bohaterek. Nadal jest to produkcja o 3 klasy wyżej niż typowy, przeciętny serial Netflixa, ale nie robi już takiego wrażenia (poza finałem, który wynagradza nam jego różne słabości). Dlatego robimy sobie przerwę od czasów prohibicji na 2 tygodnie i obejrzymy sobie 3 sezon "The Boys". Jeśli chodzi o opinię mojej dziewczyny, to daleko jej do moich zachwytów, ale jest to zdecydowanie jeden z najlepszych seriali, jakie wspólnie oglądaliśmy - widzę to po jej reakcji i zaangażowaniu się w postacie oraz fabułę. Także jeżeli nie lubicie kina mafijnego (podobnie jak ona), to nie przejmujcie się tym faktem i obejrzyjcie przynajmniej 2, 3 odcinki. Jeżeli nie przypadnie Wam do gustu - ok, nie musicie dalej oglądać, ale przynajmniej spróbujcie - nie powinniście żałować! Koneserom tego gatunku nie muszę polecać "Boardwalk Empire" - powiem tylko tyle że to poziom najlepszych filmów Martina Scorsese, np. "The Irishman".
https://www.reuters.com/article/uk-factcheck-kamala-harris-willie-brown-idUSKBN26Y2RQ