The magic of the forest (EN/DE/ES/NL)

Autumn is a truly magical season. But what I personally like best about this time of the year is that it makes us so clearly aware of the never-ending cycle of life. In autumn, all of nature prepares for winter and slowly but surely begins to withdraw more and more into its inner self, and it is often no different with people! More and more people turn to themselves and wallow in reflection and nostalgia. In this mental preparation phase, it sometimes happens that you feel a little bit alone or isolated in your little world or you get a little too far into your own world of thoughts (at least I do sometimes). What helps me a lot in such phases is not only the contact to my loved ones, but also the one or other trip into the forest. I can hardly imagine a better place to brood and organize my thoughts. This experience already begins at the edge of the forest. With every step into the woods the forest embraces me. Like no other place, it knows how to relax me and remind me that this phase is only temporary and will pass by again (like all other circumstances in this cosmic game). How could one be alone with these feelings, when all of nature is living them together with one? It is as if the whole forest feels with me and prepares together with me for the winter. In such moments I realize once again that I am a part of nature, just like all the other animals, plants and mushrooms. This realisation feels so reassuring and familiar that I inevitably have to laugh, and the thought of my previous feeling of disconnection seems almost foolish. After such an experience I am officially ready to return to civilisation and my life in it. The feeling of connection is restored. Nature really is the best teacher.

Der Herbst ist wahrlich eine magische Jahreszeit! Was mir persönlich an dieser Saison aber am besten gefällt, ist, dass sie uns den nie endenden Kreislauf des Lebens so deutlich bewusst macht. Im Herbst bereitet sich die ganze Natur auf den Winter vor und fängt langsam aber sicher an, sich mehr und mehr in ihr Inneres zurückzuziehen und das ist bei Menschen oft nicht anders! Mehr und mehr kehren die Leute in sich und schwelgen in Reflektion und Nostalgie. In dieser mentalen Vorbereitungsphase kommt es gelegentlich vor, dass man sich in seiner kleinen Welt ein wenig alleine oder isoliert fühlt oder sich ein wenig zu weit in die eigene Welt seiner Gedanken verrennt (jedenfalls geht es mir manchmal so). Was mir in solchen Phasen sehr hilft ist nicht nur der Kontakt zu meinen Liebsten, sondern auch der eine oder andere Ausflug in den Wald. Ich kann mir wohl kaum einen besseren Ort vorstellen, um zu grübeln und meine Gedanken zu ordnen. Diese Erfahrung beginnt bereits am Waldesrand. Mit jedem Schritt hinein schließt mich der Wald in seine Arme. Wie kaum ein anderer Ort versteht er es, mich zu entspannen und mich daran zu erinnern, dass auch diese Phase nur temporär ist und (wie alle anderen Gegebenheiten in diesem kosmischen Spiel) wieder vorbeigeht. Wie könnte man denn auch mit diesen Gefühlen alleine sein, wenn die ganze Natur sie mit einem gemeinsam durchlebt? Es ist, als fühle der ganze Wald mit mir und bereite sich mit mir gemeinsam auf den Winter vor. In solchen Momenten wird mir wieder einmal klar, dass auch ich ein Teil der Natur bin, genau wie all die anderen Tiere, Pflanzen, und Pilze. Diese Erkenntnis fühlt sich so beruhigend und vertraut an, dass ich unweigerlich lachen muss, wobei sich der Gedanke an mein vorheriges Gefühl der Isolation fast schon töricht anfühlt. Nach so einer Erfahrung bin ich offiziell bereit, in die Zivilisation und zu meinem Leben darin zurückzukehren. Das Gefühl der Verbundenheit wurde wieder hergestellt. Die Natur ist eben wirklich der beste Lehrer.

El otoño es una temporada verdaderamente mágica. Pero lo que personalmente me gusta más de esta época del año es que nos hace tan claramente conscientes del interminable ciclo de la vida. En otoño, toda la naturaleza se prepara para el invierno y lenta pero seguramente comienza a retirarse más y más en su interior, ¡y a menudo no es diferente con la gente! Más y más gente se vuelve hacia sí misma y se revuelca en la reflexión y la nostalgia. En esta fase de preparación mental, a veces sucede que uno se siente un poco solo o aislado en su pequeño mundo o que se adentra demasiado en su propio mundo de pensamientos (por lo menos yo lo hago a veces). Lo que me ayuda mucho en estas fases no es sólo el contacto con mis seres queridos, sino también uno u otro viaje al bosque. Apenas puedo imaginar un mejor lugar para criar y organizar mis pensamientos. Esta experiencia ya comienza en el borde del bosque. Con cada paso hacia el bosque, el bosque me abraza. Como ningún otro lugar, sabe cómo relajarme y recordarme que esta fase es sólo temporal y que pasará de nuevo (como todas las demás circunstancias en este juego cósmico). ¿Cómo puede uno estar a solas con estos sentimientos, cuando toda la naturaleza los vive junto a uno? Es como si todo el bosque sintiera conmigo y se preparara junto a mí para el invierno. En esos momentos me doy cuenta una vez más que soy parte de la naturaleza, como todos los demás animales, plantas y hongos. Esta toma de conciencia se siente tan tranquilizadora y familiar que inevitablemente tengo que reírme, y la idea de mi anterior sentimiento de desconexión parece casi una tontería. Después de tal experiencia, estoy oficialmente listo para volver a la civilización y a mi vida en ella. La sensación de conexión se ha restaurado. La naturaleza es realmente el mejor maestro.

De herfst is echt een magisch seizoen! Maar wat ik persoonlijk het beste vind aan deze tijd van het jaar is dat het ons zo duidelijk bewust maakt van de nooit eindigende cyclus van het leven. In de herfst bereidt de hele natuur zich voor op de winter en begint zich langzaam maar zeker steeds meer terug te trekken in haar innerlijk, en dat is bij de mens vaak niet anders! Steeds meer mensen wenden zich tot zichzelf en wentelen zich in reflectie en nostalgie. In deze mentale voorbereidingsfase gebeurt het soms dat je je een beetje alleen of geïsoleerd voelt in je kleine wereldje of dat je een beetje te veel in je eigen gedachten opgaat (zo voel ik me tenminste soms). Wat mij in zulke fasen veel helpt is niet alleen het contact met mijn vrienden en mijn familie, maar ook de een of andere tocht in het bos. Ik kan me geen betere plek voorstellen om te broeden en mijn gedachten te ordenen. Deze ervaring begint al aan de rand van het bos. Bij elke stap in het bos sluit het bos me in zijn armen. Als geen ander weet het mij te ontspannen en herinnert het mij eraan dat deze fase ook slechts tijdelijk is en (zoals alle andere omstandigheden in dit kosmische spel) weer voorbij zal gaan. Hoe kan men alleen zijn met deze gevoelens, als de hele natuur ze samen met een ander ervaart? Het is alsof het hele bos met mij meevoelt en zich samen met mij voorbereidt op de winter. Op zulke momenten realiseer ik me weer dat ik een deel van de natuur ben, net als alle andere dieren, planten en paddenstoelen. Dit besef voelt zo kalmerend en vertrouwd aan dat ik onvermijdelijk moet lachen, al voelt de gedachte aan mijn eerdere gevoel van isolement bijna dwaas. Na zo'n ervaring ben ik officieel klaar om terug te keren naar de zivilisatie en mijn leven daarin. Het gevoel van verbondenheid is hersteld. De natuur is echt de beste leraar.