Who does not know it: arguing in a relationship. On the one hand it is of course incredibly unpleasant, but on the other hand it happens in the best relationships. In the last years of my still young life, I have often wondered why this is so. Why do we argue especially with the person we love so much? And how problematic is that? My personal answer to this question is, as so often, a little longer and, as so often, I will gladly tell you about it in detail. Where should I start best?
In my opinion, we argue with our partner for various reasons. The first one is that we simply spend a lot of time with our partner, maybe we even live together with him. This ensures that we spend a relatively large amount of time together, share many personal traits and eventually get used to each other. This accustoming can make sure that you see the other person as an integral part of your life. A really solid part. This can go so far that you start to take the other person for granted, or at least for more natural, that our inhibitions towards the other person are lowered and we confront them more often with our less pleasant sides. And that naturally creates tension. This intensive degree of habituation can also lead to the fact that over time you notice more and more peculiarities about the other person, which you may have found charming at first, but which become a small annoyance over time, for example when the other person, despite repeated requests, leaves his or her things lying around everywhere and simply doesn't seem to help in the household. In the long run, this can also cause a lot of friction in a relationship.
Of course we are not all blank slates when we enter into a relationship. We all have a history and a childhood that may not always have gone smoothly and perfect family happiness seems to be more of an exception than a norm. So it is only understandable that most people have developed some early fears or attachment problems that have not completely healed. This is where the current relationship comes in. Some people would now say that people tend to look for a partner who also has the same problems as our parents. That if we have experienced cold or rejection in our childhood, for example, we look for a partner who treats us the same way because it is the learned form of 'love' that we know. Personally (and most experts agree with me), I find this too cynical. I would therefore like to present you with a somewhat more lively and encouraging theory. Since our brain is a merciless problem-solving machine, it will continue to try to overcome these fears and problems in adulthood. We humans therefore tend to project these very same fears onto our partner in order to give ourselves, as it were, the opportunity to overcome and bring this situation to a close. This means that we can overcome our relationship problems and grow from them, instead of being condemned by fate, the divine universe, chance, or whoever, to live through the same trauma over and over again.
The key to this is communication. So we should sit down with our partner and talk about our deepest inner being. This may sound simple at first, but this approach can be a real challenge when you are in the middle of a heated debate. That is why I would like to give each and every one of you a few tips today on how to turn a destructive argument into a constructive conversation:
No accusations or excessive criticism: Of course it is important to investigate the cause of a dispute and to work through the conflict, but accusations really don't help anyone. Accusing the other person inevitably triggers a defensive reaction, because the human ego hardly distinguishes between physical and mental attacks. Accusations can therefore only harden the fronts. Instead, use "I" sentences and criticise only certain situations instead of generalising your partner's shortcomings. As soon as you say 'you always have to do XY', you secretly assume that the other person can never change.
Partners also like to go on the defensive if you have the feeling that you are being attacked unjustly. Defensiveness is also more common among people with a sensitive ego and low self-confidence. When someone falls back on such a defensive attitude, they are communicating that they are more interested in not taking blame than in listening and solving the problem. And the partner on the receiving end of the defensive posture feels that his partner does not care about her, her pain and her complaining. Such a defensive attitude is destructive for all concerned because it prevents potential dialogue. To avoid it, one should therefore resort to "I" sentences to communicate one's own perspective. This makes the whole communication process a little smoother. If your partner becomes defensive, you should point out to him that even conflicts cannot change his inner beauty and that you are only interested in clarifying the conflict and not in attacking the other.
Contempt is quasi criticism of steroids and should be avoided at all costs. Contempt adds to the criticism a judgmental and often mean and disrespectful attitude towards our partner, which simply does not do justice to the other person. With contempt one mocks or humiliates one's partner in an effort to take away part of his or her dignity and injure it. No matter how hurt one is, respect for the other should always be maintained.
Do not ignore your partner: Hardly anything can be as frustrating as when you pour your heart out to your partner but you get no reaction. Conscious ignoring also stops all communication. So problems cannot be solved by this. While it is understandable that emotional discussions need time to calm down now and then, it is important to tell the other person beforehand so that both can adjust. It is important to respect when the other person needs a break.
It should not really need to be mentioned, but of course any kind of violence is not possible. This includes insults, manipulation and any kind of physical violence.
If you have taken these 5 points into account, that is half the battle. You now have the opportunity to steer the conversation in a constructive direction. Together you can face the actual problem: Not your partner, but the trauma you once experienced. After all, it is not you against the person you love, but you both against the problem!
Wer kennt es nicht: Streiten in einer Beziehung. Einerseits ist es natürlich wahnsinnig unangenehm, andererseits kommt es in den besten Beziehungen vor. In den letzten Jahren meines noch jungen Lebens habe ich mich oftmals gefragt, warum das eigentlich so ist. Warum streiten wir vor allem mit dem Menschen, den wir so sehr lieben? Und wie problematisch ist das? Meine persönliche Antwort darauf fällt wie so oft ein wenig länger aus und wie so oft erzähle ich euch gerne im Detail davon. Wo soll ich denn am besten anfangen?
Meiner Meinung nach streiten wir mit unserem Partner aus verschiedenen Gründen. Der erste ist, dass wir einfach viel Zeit mit unserem Partner verbringen, eventuell wohnen wir sogar mit ihm zusammen. Das sorgt dafür, dass man relativ viel Zeit zusammen verbringt, viele persönliche Charakterzüge miteinander teilt und sich letztendlich aneinander gewöhnt. Diese Gewöhnung kann dafür sorgen, dass man den anderen als festen Teil seines Lebens begreift. Als richtig festen Teil. Das kann bis zu dem Grad gehen, dass man anfängt, den anderen für selbstverständlich oder zumindest für selbstverständlicher zu halten, weswegen unsere Hemmschwelle dem anderen gegenüber sinkt und wir ihn demnach auch öfter mit unseren weniger angenehmen Seiten konfrontieren. Und das erzeugt natürlich Spannungen. Dieser intensive Grad der Gewöhnung kann auch dazu führen, dass einem mit der Zeit mehr und mehr Eigenarten am anderen auffallen, die man vielleicht anfangs noch charmant fand, die aber mit der Zeit zu einem kleinen Ärgernis werden, zum Beispiel wenn der andere trotz mehrfacher Bitten mal wieder seine Sachen überall verteilt liegen lässt und einfach nicht im Haushalt mitzuhelfen scheint. Auch das kann auf die Dauer für ordentlich Reibung in einer Beziehung sorgen.
Natürlich sind wir alle keine unbeschriebenen Blätter, wenn wir eine Beziehung eingehen. Wir haben alle eine Vorgeschichte und eine Kindheit, die eventuell nicht immer ganz reibungslos verlaufen ist und perfektes Familienglück scheint eher eine Ausnahme als eine Norm zu sein. Da ist es nur verständlich, dass die meisten Leute einige frühe Ängste oder Bindungsprobleme entwickelt haben, die nicht ganz verheilt sind. An diesem Punkt kommt die aktuelle Beziehung ins Spiel. Einige Leute würden nun sagen, dass Menschen dazu tendieren, sich einen Partner zu suchen, der ebenfalls die gleiche Problematik wie unsere Eltern mit sich bringt. Dass wenn wir in unserer Kindheit zum Beispiel Kälte oder Ablehnung erfahren haben, nach einem Partner suchen, der uns genauso behandelt, weil es die gelernte Form von ‚Liebe‘ sei, die wir kennen. Das finde ich persönlich (und die meisten Experten stimmen mir da zu) aber zu zynisch. Ich möchte euch darum eine etwas lebensfrohere und bestärkendere Theorie vorstellen. Da unser Gehirn nun einmal eine gnadenlose Problemlösungsmaschine ist, wird es auch im Erwachsenenalter weiterhin versuchen, diese früh erlebten Ängste und Probleme zu überwinden. Wir Menschen neigen daher dazu, eben diese Ängste auf unseren Partner zu projizieren, um uns quasi selbst die Möglichkeit zu geben, diese Situation zu überwinden und abschließen zu können. Das bedeutet, dass wir unsere Beziehungsproblematik überwinden und daran wachsen können, anstatt vom Schicksal , dem göttlichen Universum, dem Zufall, oder wem auch immer dazu verurteilt zu sein, das gleiche Trauma immer und immer wieder zu durchleben.
Der Schlüssel dafür ist Kommunikation. Wir sollten uns also mit unserem Partner hinsetzen und über unser tiefstes Innerstes reden. Das klingt erstmal einfach, aber dieser Lösungsansatz kann eine echte Herausforderung sein, wenn man sich gerade in Mitten eines hitzigen Wortgefechts befindet. Darum möchte ich heute einem jeden einzelnen von euch ein paar Tipps mitgeben, wie man einen zerstörerischen Streit in ein konstruktives Gespräch verwandeln kann:
Keine Beschuldigungen oder übermäßige Kritik: Natürlich ist es wichtig, den Grund eines Streits zu untersuchen und den Konflikt aufzuarbeiten, aber Beschuldigungen bringen hierbei wirklich niemanden weiter. Wenn man den anderen beschuldigt, löst das unweigerlich eine Verteidigungsreaktion aus, denn das menschliche Ego unterscheidet kaum zwischen körperlichen und geistigen Angriffen. Beschuldigungen können die Fronten daher nur verhärten. Verwendet stattdessen lieber "Ich"-Sätze und kritisiert nur bestimmte Situationen, anstatt die Mängel des Partners zu verallgemeinern. Sobald man sagt ‚immer musst du XY machen‘, unterstellt man dem anderen insgeheim, dass er sich niemals ändern kann.
Partner gehen auch gerne mal in die Defensive, wenn man das Gefühl hat, zu Unrecht angegriffen zu werden. Defensivität kommt auch häufiger bei Menschen mit einem sensiblen Ego und niedrigem Selbstbewusstsein vor. Wenn jemand auf eine solche Abwehrhaltung zurückgreift, teilt er damit mit, dass er mehr daran interessiert ist, keine Schuld auf sich zu nehmen, als zuzuhören und das Problem zu lösen. Und der Partner auf der Empfängerseite der Abwehrhaltung hat das Gefühl, dass sich sein Partner nicht um sie, ihren Schmerz und ihr Klagen kümmert. So eine Verteidigungshaltung ist für alle Beteiligten destruktiv, weil sie potentielle Dialoge unterbindet. Um sie zu vermeiden sollte man darum auf "Ich"-Sätze zurückgreifen, um die eigene Perspektive zu kommunizieren. Das macht den ganzen Kommunikationsprozess ein wenig besser verdaulich. Wenn der Partner defensiv wird, sollte man ihn darauf hinweisen, dass auch Konflikte nichts an dessen innerer Schönheit verändern können und dass es einem lediglich um die Klärung des Konflikts geht und nicht darum, den anderen persönlich anzugreifen.
Verachtung ist quasi Kritik auf Steroiden und sollte um jeden Preis vermieden werden. Verachtung fügt zu der Kritik eine wertende und oft auch eine gemeine und respektlose Haltung gegenüber unserem Partner hinzu, die dem Gegenüber einfach nicht gerecht werden. Mit Verachtung verhöhnt oder demütigt man seinen Partner in dem Bemühen, ihm einen Teil seiner Würde zu nehmen und zu verletzten. Egal wie verletzt man ist, der Respekt vor dem anderen sollte immer gewahrt werden.
Ignoriere deinen Partner nicht: Kaum eine Sache kann so frustrierend sein, wie wenn man dem Partner sein Herz ausschüttet, man aber keinerlei Reaktion darauf erhält. Durch bewusstes Ignorieren stoppt man außerdem die komplette Kommunikation. Probleme lassen sich damit also nicht lösen. Es ist zwar verständlich, dass man in emotionalen Diskussionen dann und wann ein wenig Zeit braucht, um sich zu beruhigen, aber das sollte man dem anderen davor mitteilen, damit sich beide Personen darauf einstellen können. Es ist dabei wichtig, zu respektieren, wenn der andere eine Pause braucht.
Es sollte eigentlich nicht erwähnt werden müssen, aber jegliche Art von Gewalt geht natürlich gar nicht. Dazu zählen Beleidigungen, Manipulationen und jegliche Art von körperlicher Gewalt.
Wenn man diese 5 Punkte beachtet hat, ist das schon einmal die halbe Miete. Man hat nun die Möglichkeit, das Gespräch auf konstruktive Bahnen zu lenken. Gemeinsam kann man dem eigentlichen Problem entgegentreten: Nicht dem Partner, sondern dem einst erlebten Trauma. Schließlich ist es nicht du gegen die Person, die du liebst, sondern ihr beide gegen das Problem!
Por supuesto, cuando entramos en una relación, ninguno de nosotros es una pizarra en blanco. Todos tenemos una historia y una infancia que no siempre ha transcurrido sin problemas y la perfecta felicidad familiar parece ser más una excepción que una norma. Así que es comprensible que la mayoría de la gente haya desarrollado algunos miedos tempranos o problemas de apego que no se han curado completamente. Aquí es donde entra en juego la relación actual. Algunas personas dirían ahora que la gente tiende a buscar una pareja que también tiene los mismos problemas que nuestros padres. Que si hemos experimentado frío o rechazo en nuestra infancia, por ejemplo, buscamos una pareja que nos trate de la misma manera porque es la forma aprendida de "amor" que conocemos. Personalmente encuentro esto (y la mayoría de los expertos están de acuerdo conmigo) pero demasiado cínico. Por lo tanto, me gustaría presentarles una teoría un poco más animada y alentadora. Dado que nuestro cerebro es una despiadada máquina de resolver problemas, seguirá intentando superar estos miedos y problemas en la edad adulta. Por lo tanto, los humanos tendemos a proyectar estos mismos miedos en nuestra pareja para darnos, por así decirlo, la oportunidad de superar y poner fin a esta situación. Esto significa que podemos superar nuestros problemas de relación y crecer a partir de ellos, en lugar de estar condenados por el destino, el universo divino, el azar o quien sea, a vivir el mismo trauma una y otra vez.
La clave de esto es la comunicación. Así que deberíamos sentarnos con nuestra pareja y hablar de nuestro ser interior más profundo. Esto puede parecer fácil al principio, pero este enfoque puede ser un verdadero desafío cuando se está en medio de un acalorado debate. Por eso hoy me gustaría dar a todos y cada uno de ustedes algunos consejos sobre cómo convertir un argumento destructivo en una conversación constructiva:
Sin acusaciones o críticas excesivas: Por supuesto que es importante investigar la causa de una disputa y trabajar en el conflicto, pero las acusaciones realmente no ayudan a nadie en esto. Acusar a la otra persona inevitablemente desencadena una reacción defensiva, porque el ego humano apenas distingue entre los ataques físicos y mentales. Por lo tanto, las acusaciones sólo pueden endurecer los frentes. En su lugar, utilice frases con "I" y critique sólo ciertas situaciones en lugar de generalizar las deficiencias de la pareja. Tan pronto como dices "siempre tienes que hacer el XY", secretamente asumes que la otra persona nunca puede cambiar.
A los compañeros también les gusta ponerse a la defensiva si sienten que están siendo atacados injustamente. La actitud defensiva también es más común entre las personas con un ego sensible y baja confianza en sí mismas. Cuando alguien cae en una actitud tan defensiva, está comunicando que está más interesado en no asumir la culpa que en escuchar y resolver el problema. Y el compañero en el extremo receptor de la postura defensiva siente que a su compañero no le importa ella, su dolor y sus quejas. Esa actitud defensiva es destructiva para todas las partes implicadas porque impide los posibles diálogos. Por lo tanto, para evitarlo, se debe recurrir a frases con "Yo" para comunicar la propia perspectiva. Esto hace que todo el proceso de comunicación sea un poco más suave. Si su pareja se pone a la defensiva, debe señalarle que ni siquiera los conflictos pueden cambiar su belleza interior y que sólo le interesa aclarar el conflicto y no atacar al otro.
El desprecio es casi una crítica a los esteroides y debe evitarse a toda costa. El desprecio añade a la crítica una actitud crítica y a menudo mezquina e irrespetuosa hacia nuestra pareja, que simplemente no hace justicia a la otra persona. Con desprecio uno se burla o humilla a su pareja en un esfuerzo por quitarle parte de su dignidad y herirla. No importa cuán herido estés, siempre se debe mantener el respeto por la otra persona.
No ignore a su pareja: Casi nada puede ser tan frustrante como cuando le entrega su corazón a su pareja pero no obtiene ninguna reacción. El ignorar conscientemente también detiene toda comunicación. Así que los problemas no pueden ser resueltos por esto. Si bien es comprensible que en las discusiones emocionales se necesite un poco de tiempo para calmarse de vez en cuando, debe decírselo a la otra persona antes de hacerlo para que ambas partes puedan adaptarse. Es importante respetar cuando la otra persona necesita un descanso.
No debería ser necesario mencionarlo, pero por supuesto cualquier tipo de violencia no es posible. Esto incluye insultos, manipulación y cualquier tipo de violencia física.
Si has tenido en cuenta estos 5 puntos, eso es la mitad de la batalla. Ahora tiene la oportunidad de dirigir la conversación por caminos constructivos. Juntos pueden enfrentar el problema real: No tu compañero, sino el trauma que una vez experimentaste. Después de todo, no eres tú contra la persona que amas, ¡sino los dos contra el problema!
Natuurlijk, als we een relatie aangaan, is niemand van ons blank. We hebben allemaal een geschiedenis en een kindertijd die niet altijd even soepel verlopen is en het perfecte gezinsgeluk lijkt meer een uitzondering te zijn dan een norm. Het is dus alleen maar begrijpelijk dat de meeste mensen een aantal vroege angsten of gehechtheidsproblemen hebben ontwikkeld die niet volledig zijn genezen. Hier komt de huidige relatie in beeld. Sommige mensen zouden nu zeggen dat mensen de neiging hebben om op zoek te gaan naar een partner die ook dezelfde problemen heeft als onze ouders. Dat als we bijvoorbeeld in onze kindertijd kou of afwijzing hebben meegemaakt, we op zoek gaan naar een partner die ons op dezelfde manier behandelt omdat het de aangeleerde vorm van 'liefde' is die we kennen. Ik vind dit persoonlijk (en de meeste experts zijn het met mij eens) maar te cynisch. Ik wil u daarom een wat levendigere en bemoedigende theorie voorleggen. Aangezien onze hersenen een genadeloze probleemoplossende machine zijn, zullen ze blijven proberen om deze angsten en problemen op volwassen leeftijd te overwinnen. Wij mensen hebben dan ook de neiging om diezelfde angsten op onze partner te projecteren om onszelf als het ware de kans te geven deze situatie te overwinnen en af te sluiten. Dit betekent dat we onze relatieproblemen kunnen overwinnen en daaruit kunnen groeien, in plaats van veroordeeld te worden door het lot, het goddelijke universum, de kans, of wie dan ook, om steeds weer hetzelfde trauma te moeten doorstaan.
De sleutel daartoe is communicatie. Dus moeten we met onze partner gaan zitten en praten over ons diepste innerlijk. Dit klinkt in eerste instantie misschien gemakkelijk, maar deze aanpak kan een echte uitdaging zijn als je midden in een verhit debat zit. Daarom wil ik vandaag een ieder van u een paar tips geven om een destructief argument om te zetten in een constructief gesprek:
geen beschuldigingen of overdreven kritiek: Natuurlijk is het belangrijk om de oorzaak van een geschil te onderzoeken en het conflict te doorbreken, maar beschuldigingen helpen echt niemand daarbij. Het beschuldigen van de ander leidt onvermijdelijk tot een defensieve reactie, omdat het menselijk ego nauwelijks onderscheid maakt tussen fysieke en mentale aanvallen. Beschuldigingen kunnen dus alleen maar leiden tot verharding van de fronten. Gebruik in plaats daarvan "Ik"-zinnen en bekritiseer alleen bepaalde situaties in plaats van de tekortkomingen van de partner te veralgemenen. Zodra je zegt 'je moet altijd XY doen', ga je er stiekem van uit dat de ander nooit kan veranderen.
Collega's gaan ook graag in het defensief als ze het gevoel hebben dat ze oneerlijk worden aangevallen. De defensieve houding komt ook vaker voor bij mensen met een gevoelig ego en een laag zelfvertrouwen. Wanneer iemand in zo'n defensieve houding valt, communiceert hij of zij dat hij of zij meer geïnteresseerd is in het niet nemen van de schuld dan in het luisteren naar en het oplossen van het probleem. En de partner aan de ontvangende kant van de defensieve houding voelt dat zijn partner zich niet bekommert om haar, haar pijn en haar klachten. Deze defensieve houding is destructief voor alle betrokken partijen omdat het een mogelijke dialoog verhindert. Daarom moet men, om het te vermijden, "ik"-zinnen gebruiken om het perspectief te communiceren. Dit maakt het hele proces van communicatie wat soepeler. Als je partner defensief wordt, moet je erop wijzen dat zelfs conflicten je innerlijke schoonheid niet kunnen veranderen en dat je alleen geïnteresseerd bent in het ophelderen van het conflict en niet in het aanvallen van de ander.
Minachting is bijna een kritiek op steroïden en moet ten koste van alles worden vermeden. Minachting voegt aan de kritiek een kritische en vaak kleingeestige en respectloze houding ten opzichte van onze partner toe, die simpelweg geen recht doet aan de ander. Met minachting bespot of vernedert men zijn partner in een poging om hem of haar wat van zijn of haar waardigheid te ontnemen en hem of haar te kwetsen. Hoe gekwetst je ook bent, je moet altijd respect hebben voor de ander.
Negeer je partner niet: bijna niets kan zo frustrerend zijn als wanneer je je hart aan je partner geeft maar geen reactie krijgt. Bewust negeren stopt ook alle communicatie. Problemen kunnen hierdoor dus niet worden opgelost. Hoewel het begrijpelijk is dat emotionele discussies af en toe wat tijd vergen om te kalmeren, moet u dit eerst aan de andere persoon vertellen, zodat beide partijen zich kunnen aanpassen. Het is belangrijk om te respecteren wanneer de andere persoon een pauze nodig heeft.
Het zou niet nodig moeten zijn om het te vermelden, maar natuurlijk is elke vorm van geweld niet mogelijk. Dit omvat beledigingen, manipulatie en elke vorm van fysiek geweld.
Als je deze 5 punten hebt overwogen, is dat de helft van de strijd. Nu heb je de kans om het gesprek op een constructieve manier te leiden. Samen kun je het echte probleem onder ogen zien: niet je partner, maar het trauma dat je ooit hebt meegemaakt. Het gaat immers niet om jou tegen de persoon van wie je houdt, maar om jullie beiden tegen het probleem!
Source of the picture: 