In every school class there are about 2-3 children who are actively bullied. This number of affected pupils may seem relatively small at first glance, but if you extrapolate it to a global level, it quickly becomes clear that millions of children worldwide are affected by bullying. This form of social exclusion at such a sensitive age can leave behind some psychological damage. Those affected feel alone and misunderstood and can experience problems of trust, social isolation, low self-esteem and even depression. The consequences can therefore be very serious and are certainly a form of trauma. Even if their schooling comes to an end at some point, many of the victims still have to struggle with the long-term consequences of such an experience.
Unfortunately, I am no exception, because I am also one of those people who, because of bullying, do not like to think back to school. At least that was the case until recently. Even after leaving school I still felt some consequences of this part of my past. I always saw myself as a kind of outsider who didn't seem to fit in anywhere. A strange kid who seemed to be new and strange everywhere. I had problems trusting people and joining circles of friends simply because I was afraid of being judged and marginalised because of some relatively meaningless circumstance. Perhaps that was why my few friends at that time had often been victims of bullying and exclusion just as I had been. I had the feeling that this common ground made it easier for me to open up, trust and talk about what I had experienced.
And then came the university. Being part of a learning community full of people my age again was a real challenge for me at first. I was very afraid to form groups and was very sceptical about 'normal' people, especially those who described their school days as a positive experience. But as time went by, I was pleasantly surprised, because I began to notice that people were not at all like my classmates at that time. They were just normal, healthy, friendly people. So I began to stop using the word 'normal' as a classification of people I was socially suspicious of, and realised that I was actually a normal person too. This may sound like a relatively adolescent thought process, but probably it was - I was still very young. But what I want to express by this is that it took me some time to remove the previously learned thought patterns and to redefine my perspective on social interaction.
One day, I took heart, used the power of social media and simply wrote to some of my former classmates and bullies; not long, dramatic messages, but a simple 'Hey, how are you? The answers to these questions confused me deeply and did not meet my expectations. Instead of receiving apologies or humiliation, I received friendly, normal small talk. And it got even wilder! Some of the people - especially those I remembered as the 'worst' - didn't even remember me. Apparently, not everyone's memories of school were as vivid as mine.
I had to digest this experience and consciously change my perspective, because what were such significant events for me seemed to be nothing more than background noise for many others. At first this realization made me sad. My ego had always hoped to get an apology or an admission of guilt at some point, and now I and my suffering were even forgotten! I continued my research and looked at the profile pictures of my former classmates. They all looked so normal, so civilised and unobtrusive. In any case, none of them had the word 'monster' written on their foreheads. They looked like normal people, people you might meet in the supermarket or on the train, without paying them any special attention. And that's when I realised that we are all (who would have expected otherwise) only human. People who sometimes make mistakes. People who sometimes act immorally and do things they may not always be proud of. People who are sometimes thoughtless and experience insecurity and inner pain themselves. So I decided to forgive them. Just like that, without apology and without confrontation with the past, because of course I had not confronted them online with my trauma. Even without ever talking to them again. In the end they were not much different from me Injured children who just want to do their thing, want to feel good about themselves and their lives, and sometimes make stupid decisions. Maybe they would never understand what the experiences of that time had done to me inside, but that was okay. I was able to heal without their encouragement. And in the end it was them who had to live with their conscience and karma.
I personally realised that the only way out of the labyrinth of suffering is forgiveness. Not necessarily for their sake, but for mine, because I deserve peace of mind. You have to let go of the pain of the past to be able to look liberated into the future. In the meantime, my story about my school days has become a very empowering story for me, because I have not only survived, but I have grown from it, I have recognised the value of forgiveness and now I lead a life in which I am happy. Maybe one day I will be brave enough to dare to go to a class reunion. Perhaps. So I hope that those of you who have had similar experiences will one day be able to forgive the shadows of the past, because you deserve to be free and happy and to connect with your fellow human beings with an open heart. In any case you are not alone!
In jeder Schulklasse gibt es ca 2-3 Kinder, die aktiv gemobbt werden. Diese Nummer der betroffenen Schüler scheint zwar auf den ersten Blick relativ klein zu sein, aber wenn man es auf ein globales Level hochrechnet, wird schnell klar, dass weltweit Millionen von Kindern von Mobbing betroffen sind. Diese Form sozialer Ausgrenzung in einem derart sensiblen Alter kann einiges an psychologischen Schäden hinterlassen. Die Betroffenen fühlen sich alleine und missverstanden und können Vertrauensprobleme, soziale Isolation, ein geringes Selbstwertgefühl bis hin zu Depressionen erfahren. Die Konsequenzen können also sehr schwerwiegend sein und sind durchaus eine Form von Trauma. Auch wenn die Schulzeit dann irgendwann endet, haben viele der Opfer noch lange mit den Spätfolgen einer solchen Erfahrung zu kämpfen.
Ich bin da leider keine Ausnahme, denn auch ich gehöre zu den Leuten, die aufgrund von Mobbing nur sehr ungern an die Schulzeit zurückdenkt. Jedenfalls war das bis vor Kurzem so. Auch nach der Schulzeit spürte ich noch einige Folgen von diesem Teil meiner Vergangenheit. Ich begriff mich immer als eine Art Außenseiters, der nirgendwo richtig dazu zu passen schien. Ein eigenartiges Kind, das überall neu und fremd zu sein schien. Ich hatte Probleme, Leuten zu vertrauen und mich Freundeskreisen anzuschließen, einfach aus der Angst heraus, aufgrund irgendwelcher relativ bedeutungslosen Gegebenheiten verurteilt und ausgegrenzt zu werden. Vielleicht genau deswegen waren meine wenigen Freunde damals oftmals genauso Opfer von Mobbing und Ausgrenzung gewesen wie ich. Ich hatte das Gefühl, dass diese Gemeinsamkeit es für mich einfacher machte, mich zu öffnen, zu vertrauen und über das Erlebte zu sprechen.
Und dann kam die Uni. Wieder ein Teil einer Lerngemeinschaft voll Gleichaltriger zu sein, war anfangs eine echte Herausforderung für mich. Ich hatte große Angst vor Gruppenbildung und war sehr skeptisch gegenüber den ‚normalen‘ Menschen, besonders gegenüber denen, die ihre Schulzeit als eine positive Erfahrung beschrieben. Mit der Zeit stellte sich dann aber bei mir eine positive Überraschung ein, denn ich begann zu bemerken, dass die Leute keineswegs wie meine damaligen Mitschüler waren. Es waren einfach normale, gesunde, freundliche Leute. Ich begann also, das Wort ‚normal‘ nicht mehr als Klassifizierung von mir sozial suspekten Leuten zu benutzen und erkannte, dass ich eigentlich auch eine ganz normale Person bin. Das mag jetzt wie relativ pubertäre Gedankengänge klingen, wahrscheinlich waren sie das auch – ich war ja noch sehr jung. Was ich aber vor allem damit ausdrücken möchte, ist, dass es einige Zeit brauchte, bis ich die zuvor gelernten Denkmuster wieder entlernte und meine Perspektive auf das soziale Miteinander neu definierte.
Eines Tages fasste ich mir ein Herz, benutze die Macht der sozialen Medien und schrieb einfach ein paar meiner früheren Klassenkameraden und Bullies an; keine langen, dramatischen Nachrichten, sondern ein einfaches ‚Hey, wie geht’s?‘. Die Antworten darauf verwirrten mich zutiefst und entsprachen nicht meinen Erwartungen. Anstatt Entschuldigungen oder Demütigung zu erhalten, erhielt ich freundlichen, ganz normalen Smalltalk. Und es kam noch wilder! Einige der Leute – vor allem die, die ich als ‚am schlimmsten‘ in Erinnerung hatte – erinnerten sich nicht einmal an mich. Scheinbar hatte sich die Schulzeit nicht bei allen so prägnant im Gedächtnis gebrannt wie mir.
Diese Erfahrung musste ich erstmal verdauen und bewusst die Perspektive wechseln, denn was für mich so signifikante Ereignisse waren, schien für viele andere nichts als belangloses Rauschen im Hintergrund gewesen zu sein. Zuerst machte mich diese Erkenntnis traurig. Mein Ego hatte immer darauf gehofft, irgendwann eine Entschuldigung oder ein Schuldeingeständnis zu bekommen und jetzt wurden ich und mein Leid sogar vergessen! Ich forschte weiter und guckte mir die Profilbilder meiner ehemaligen Mitschüler an. Sie sahen alle so normal aus, so zivilisiert und unauffällig. Jedenfalls stand keinem davon das Wort ‚Monster‘ auf die Stirn geschrieben. Sie sahen aus wie ganz normale Leute, solche, die man vielleicht im Supermarkt oder in der Bahn trifft, ohne ihnen besondere Aufmerksamkeit zukommen zu lassen. Und da wurde mir klar, dass wir alle (wer hätte es anders erwartet) nur Menschen sind. Menschen, die manchmal Fehler machen. Menschen, die manchmal unmoralisch handeln und Sachen tun, auf die sie vielleicht nicht immer Stolz sind. Menschen, die manchmal unüberlegt sind und selbst Unsicherheiten und inneren Schmerz erfahren. Also beschloss ich, ihnen zu vergeben. Einfach so, ohne Entschuldigung und ohne Konfrontation mit der Vergangenheit, denn natürlich hatte ich sie nicht online mit meinem Trauma konfrontiert. Sogar ohne jemals wieder mit ihnen zu reden. Letztendlich waren sie nicht sehr viel anders als ich. Verletzte Kinder, die einfach nur ihr Ding machen wollen, sich gut mit sich und ihrem Leben fühlen wollen, und dabei eben manchmal dumme Entscheidungen treffen. Vielleicht würden sie nie verstehen, was die damaligen Erfahrungen in meinem Inneren angerichtet hatten, aber das war auch okay so. Ich konnte auch ohne deren Zusprüche verheilen. Und letztendlich waren sie es, die mit ihrem Gewissen und ihrem Karma leben mussten.
Mir persönlich wurde klar, dass der einzige Weg, der aus dem Labyrinth des Leidens herausführt, Vergebung heißt. Nicht unbedingt um ihrer Willen, aber um meiner, weil ich meinen Seelenfrieden verdiene. Man muss den Schmerz der Vergangenheit loslassen, um befreit in die Zukunft blicken zu können. Inzwischen ist meine Geschichte über die Schulzeit für mich eine sehr bestärkende Geschichte geworden, weil ich nicht nur überlebt habe, sondern daran gewachsen bin, den Wert von Vergebung erkannt habe und nun ein Leben führe, in dem ich glücklich bin. Vielleicht bin ich irgendwann mutig genug, um mich auch auf ein Klassentreffen zu trauen. Vielleicht. Ich hoffe also, dass diejenigen von euch, die ähnliche Erfahrungen gemacht haben, es irgendwann schaffen, den Schatten der Vergangenheit zu vergeben, denn ihr habt es verdient, frei und glücklich zu sein und mit offenem Herzen mit euren Mitmenschen zu connecten. Ihr seid jedenfalls nicht allein!
En cada clase de la escuela hay unos 2 o 3 niños que son activamente intimidados. Este número de alumnos afectados puede parecer relativamente pequeño a primera vista, pero cuando se extrapola a nivel mundial, rápidamente se hace evidente que millones de niños en todo el mundo están afectados por la intimidación. Esta forma de exclusión social a una edad tan sensible puede causar bastante daño psicológico. Los afectados se sienten solos e incomprendidos y pueden experimentar problemas de confianza, aislamiento social, baja autoestima e incluso depresión. Por lo tanto, las consecuencias pueden ser muy graves y son ciertamente una forma de trauma. Incluso si su escolaridad llega a su fin en algún momento, muchas de las víctimas todavía tienen que luchar con las consecuencias a largo plazo de tal experiencia.
Desgraciadamente no soy una excepción, porque soy una de esas personas a las que, por culpa del acoso escolar, no les gusta pensar en la escuela. Al menos eso era así hasta hace poco. Incluso después del tiempo de la escuela todavía sentía algunas consecuencias de esta parte de mi pasado. Siempre me vi como una especie de forastero que no parecía encajar en ningún sitio. Un niño extraño que parecía ser nuevo y extraño en todas partes. Tenía problemas para confiar en la gente y para unirme a círculos de amigos simplemente porque temía ser juzgado y marginado por alguna circunstancia relativamente sin sentido. Tal vez por esta misma razón, mis pocos amigos de entonces habían sido a menudo víctimas de acoso y exclusión, como yo lo había sido. Tenía la sensación de que este punto en común me facilitaba la apertura, la confianza y la conversación sobre lo que había experimentado.
Y luego vino la universidad. Ser parte de una comunidad de aprendizaje llena de gente de la misma edad fue un verdadero desafío para mí al principio. Tenía mucho miedo a la formación de grupos y era muy escéptico sobre la gente "normal", especialmente aquellos que describían sus días de escuela como una experiencia positiva. Sin embargo, con el paso del tiempo me sorprendió gratamente descubrir que la gente no era para nada como mis compañeros de clase en ese momento. Eran personas normales, sanas y amigables. Así que empecé a dejar de usar la palabra "normal" como una clasificación de las personas de las que sospechaba socialmente y me di cuenta de que en realidad era una persona normal. Esto puede sonar como pensamientos relativamente adolescentes, pero probablemente lo eran - yo era todavía muy joven. Pero lo que quiero expresar con esto es que me tomó algún tiempo eliminar los patrones de pensamiento previamente aprendidos y redefinir mi perspectiva sobre la interacción social.
Un día, me animé, usé el poder de los medios sociales y simplemente escribí a algunos de mis antiguos compañeros y matones; no largos y dramáticos mensajes, sino un simple 'Hola, ¿cómo estás? Las respuestas a estas preguntas me confundieron profundamente y no cumplieron con mis expectativas. En lugar de recibir disculpas o humillaciones, recibí una charla amistosa y normal. ¡Y se volvió aún más salvaje! Algunas de las personas, especialmente las que recordaba como "peores", ni siquiera me recordaban. Aparentemente, no todos los recuerdos de la escuela eran tan vívidos como los míos.
Tuve que digerir esta experiencia y cambiar conscientemente mi perspectiva, porque lo que eran eventos tan significativos para mí no parecía ser más que un ruido de fondo trivial para muchos otros. Al principio, esta comprensión me entristeció. Mi ego siempre había esperado obtener una disculpa o una admisión de culpabilidad en algún momento y ahora yo y mi sufrimiento fueron incluso olvidados! Continué mi investigación y miré las fotos de perfil de mis antiguos compañeros de clase. Todos se veían tan normales, tan civilizados y discretos. En cualquier caso, ninguno de ellos tenía la palabra "monstruo" escrita en su frente. Parecían gente normal, gente que podrías conocer en el supermercado o en el tren sin prestarles ninguna atención especial. Y fue entonces cuando me di cuenta de que todos somos (que hubiera esperado de otra manera) sólo personas. Gente que a veces comete errores. Gente que a veces actúa de forma inmoral y hace cosas de las que no siempre se siente orgullosa. Las personas que a veces son desconsideradas y experimentan inseguridad y dolor interior por sí mismas. Así que decidí perdonarlos. Así de simple, sin disculpas y sin confrontación con el pasado, porque por supuesto no los había confrontado en línea con mi trauma. Incluso sin volver a hablar con ellos. Al final no eran muy diferentes de mí. Niños heridos que sólo quieren hacer lo suyo, quieren sentirse bien consigo mismos y con sus vidas, y a veces toman decisiones estúpidas. Tal vez nunca entenderían lo que las experiencias de esa época me habían hecho por dentro, pero eso estaba bien. Podría curarme sin que me lo dijeran. Y al final fueron ellos los que tuvieron que vivir con su conciencia y su karma.
Personalmente me di cuenta de que la única forma de salir del laberinto del sufrimiento es el perdón. No necesariamente por su bien, sino por el mío, porque merezco tranquilidad. Tienes que dejar atrás el dolor del pasado para ser libre de mirar al futuro. Mientras tanto, la historia de mis días de escuela se ha convertido en una historia muy poderosa para mí, porque no sólo he sobrevivido, sino que he crecido a partir de ella, he reconocido el valor del perdón y ahora llevo una vida en la que soy feliz. Tal vez algún día tenga el valor de atreverme a ir a una reunión de la clase. Tal vez. Así que espero que aquellos de vosotros que habéis tenido experiencias similares podáis perdonar finalmente las sombras del pasado, porque merecéis ser libres y felices y conectar con vuestros semejantes con un corazón abierto. En cualquier caso, no estás solo.
In elke schoolklas zijn er ongeveer 2-3 kinderen die actief gepest worden. Dit aantal getroffen leerlingen lijkt op het eerste gezicht misschien relatief klein, maar als je het extrapoleert naar een wereldwijd niveau, wordt al snel duidelijk dat miljoenen kinderen wereldwijd worden getroffen door pesterijen. Deze vorm van sociale uitsluiting op zo'n gevoelige leeftijd kan nogal wat psychologische schade veroorzaken. Getroffenen voelen zich alleen en verkeerd begrepen en kunnen problemen met vertrouwen, sociaal isolement, laag zelfbeeld en zelfs depressie ervaren. De gevolgen kunnen dus zeer ernstig zijn en zijn zeker een vorm van trauma. Ook al komt er ooit een einde aan hun scholing, veel van de slachtoffers moeten nog steeds worstelen met de langetermijngevolgen van een dergelijke ervaring.
Ik ben helaas geen uitzondering, want ik ben een van die mensen die vanwege pesten niet graag terugdenken aan school. Dat was tenminste het geval tot voor kort. Zelfs na de schooltijd voelde ik nog enkele gevolgen van dit deel van mijn verleden. Ik zag mezelf altijd als een soort buitenstaander die nergens in leek te passen. Een vreemd kind dat overal nieuw en vreemd leek te zijn. Ik had problemen om mensen te vertrouwen en me aan te sluiten bij vriendenkringen, simpelweg omdat ik bang was om beoordeeld en gemarginaliseerd te worden vanwege een of andere relatief betekenisloze omstandigheid. Misschien dat juist daarom mijn weinige vrienden destijds net als ik vaak het slachtoffer waren van pesten en uitsluiting. Ik had het gevoel dat deze gemeenschappelijkheid het voor mij gemakkelijker maakte om me open te stellen, te vertrouwen en te praten over wat ik had meegemaakt.
En toen kwam de universiteit. Om weer deel uit te maken van een leergemeenschap vol met mensen van dezelfde leeftijd was voor mij in eerste instantie een echte uitdaging. Ik was erg bang voor groepsvorming en was erg sceptisch over 'normale' mensen, vooral degenen die hun schooldagen als een positieve ervaring beschreven. Na verloop van tijd was ik echter aangenaam verrast dat de mensen in die tijd helemaal niet zoals mijn klasgenoten waren. Het waren gewoon normale, gezonde, vriendelijke mensen. Ik begon dus te stoppen met het gebruik van het woord 'normaal' als een classificatie van mensen waar ik sociaal wantrouwig tegenover stond en realiseerde me dat ik eigenlijk een normaal persoon was. Dit klinkt misschien als een relatief puberaal denkproces nu, maar waarschijnlijk was het - ik was nog erg jong. Maar wat ik hiermee wil uitdrukken is dat het me enige tijd heeft gekost om de eerder geleerde denkpatronen te verwijderen en mijn perspectief op sociale interactie te herdefiniëren.
Op een dag nam ik mijn hart op, gebruikte de kracht van de sociale media en schreef gewoon aan een paar van mijn vroegere klasgenoten en pestkoppen; geen lange, dramatische boodschappen, maar een simpel 'Hé, hoe gaat het met je? De antwoorden op deze vragen brachten me diep in de war en voldeden niet aan mijn verwachtingen. In plaats van verontschuldigingen of vernederingen te ontvangen, kreeg ik vriendelijke, normale praatjes. En het werd nog wilder! Sommige mensen - vooral degenen die ik me als 'ergste' herinnerde - herinnerden zich mij niet eens. Blijkbaar waren niet ieders herinneringen aan school zo levendig als de mijne.
Ik moest deze ervaring verwerken en bewust mijn perspectief veranderen, want wat voor mij zulke belangrijke gebeurtenissen waren, leek voor vele anderen niets anders dan triviale achtergrondgeluiden. In het begin maakte dit besef me verdrietig. Mijn ego had altijd gehoopt om op een bepaald moment een verontschuldiging of een schuldbekentenis te krijgen en nu waren ik en mijn lijden zelfs vergeten! Ik zette mijn onderzoek voort en bekeek de profielfoto's van mijn vroegere klasgenoten. Ze zagen er allemaal zo normaal uit, zo beschaafd en onopvallend. In ieder geval had geen van hen het woord 'monster' op hun voorhoofd geschreven. Ze zagen er uit als normale mensen, mensen die je misschien in de supermarkt of in de trein tegenkomt zonder dat ze enige speciale aandacht krijgen. En toen realiseerde ik me dat we allemaal (die anders hadden verwacht) gewoon mensen zijn. Mensen die soms fouten maken. Mensen die soms immoreel handelen en dingen doen waar ze niet altijd trots op zijn. Mensen die soms ondoordacht zijn en zelf onzekerheid en innerlijke pijn ervaren. Dus heb ik besloten om ze te vergeven. Zo maar, zonder verontschuldiging en zonder confrontatie met het verleden, want ik had ze natuurlijk niet online met mijn trauma geconfronteerd. Zelfs zonder ooit nog met hen te praten. Uiteindelijk waren ze niet veel anders dan ik. Gewonde kinderen die gewoon hun ding willen doen, zich goed willen voelen over zichzelf en hun leven, en soms domme beslissingen nemen. Misschien zouden ze nooit begrijpen wat de ervaringen van die tijd binnenin met mij hadden gedaan, maar dat was oké. Ik zou kunnen genezen zonder hun toestemming. En uiteindelijk waren zij het die met hun geweten en karma moesten leven.
Ik realiseerde me persoonlijk dat de enige manier om uit het labyrint van het lijden te komen vergeving is. Niet noodzakelijkerwijs voor hen, maar voor mij, want ik verdien gemoedsrust. Je moet de pijn van het verleden loslaten om vrij te zijn om naar de toekomst te kijken. Intussen is mijn verhaal over mijn schooltijd voor mij een zeer machtig verhaal geworden, want ik heb het niet alleen overleefd, maar ik ben er ook uit gegroeid, ik heb de waarde van vergeving onderkend en ik leid nu een leven waarin ik gelukkig ben. Misschien dat ik op een dag de moed zal hebben om naar een schoolreünie te gaan. Misschien. Ik hoop dus dat degenen onder jullie die soortgelijke ervaringen hebben gehad, uiteindelijk in staat zullen zijn om de schaduwen van het verleden te vergeven, want jullie verdienen het om vrij en gelukkig te zijn en je met een open hart te verbinden met je medemens. In ieder geval ben je niet alleen!
Source of the picture: https://ar.pinterest.com/pin/77476056073427388/