Hello everyone

In the blazing heat of the day, my sister and I were driving back home. It was around 6:00 p.m., and that's when the sky usually puts on its best show during sunset. We took a shortcut that passed through the village. Along the way, we could see the rice fields and the mountains in the distance. They weren't as green as they are during the rainy season, but they still had this special charm to them.

As we drove, we passed by a place where buffaloes were kept. It was kind of cool seeing them munching on dry straw. Today, after we came back from the Mae Sot market, I asked my sister to stop the car near the buffalo pen. These days, seeing animals like that is getting rarer. It felt good to just take a moment and appreciate them, you know? Like, in a world that's always changing, it's nice to see some things stay the same.

ท่ามกลางอากาศร้อนอบอ้าวของวัน ฉันและน้องสาวกำลังขับรถกลับบ้าน เวลาประมาณ 18.00 น. ซึ่งเป็นช่วงที่ท้องฟ้ามักจะแสดงแสงสีได้ดีที่สุดในช่วงพระอาทิตย์ตกดิน เราก็ใช้ทางลัดที่ผ่านหมู่บ้าน ระหว่างทางเรามองเห็นนาข้าวและภูเขาอยู่ไกลๆ ถึงจะไม่เขียวเหมือนหน้าฝนแต่ก็ยังมีเสน่ห์พิเศษนี้อยู่

ขณะที่เราขับรถผ่านสถานที่เลี้ยงควาย มันเจ๋งมากที่เห็นพวกมันเคี้ยวฟางแห้ง วันนี้หลังจากกลับจากตลาดแม่สอด ผมขอให้น้องสาวจอดรถบริเวณคอกควาย ทุกวันนี้การเห็นสัตว์แบบนั้นเริ่มหายากมากขึ้น รู้สึกดีที่ได้ใช้เวลาสักครู่ชื่นชมพวกเขารู้ไหม? เช่น ในโลกที่เปลี่ยนแปลงอยู่เสมอ การได้เห็นบางสิ่งยังคงเหมือนเดิมเป็นเรื่องดี

As I stepped out of the car, I couldn't resist the urge to capture the serene scene unfolding before me. Walking over to a small hut near the buffalo pen, I politely asked for permission to take some photos of the magnificent creatures. The people there seemed puzzled, wondering why someone would want to photograph buffaloes, which to them were just everyday animals, not the exotic creatures you'd find in a zoo.

But to me, every living being has its own unique charm, and I found the buffalo's rugged beauty captivating. Growing up in a rural area, I had a special connection with these animals. I remembered the days when my dad and I would rise early, around 5:00 a.m., to tend to our own buffalo. With my dad leading the way, we'd head to the rice fields, the buffalo plowing the earth while I perched atop its sturdy back. It was a simple yet profound ritual, a bond between father, son, and beast, as we made our way down the familiar path, with my mother preparing food for us to enjoy later.

ขณะที่ฉันก้าวลงจากรถ ฉันก็อดใจไม่ไหวที่จะถ่ายภาพฉากอันเงียบสงบที่อยู่ตรงหน้า ผมเดินไปที่กระท่อมเล็กๆ ใกล้คอกควาย ผมขออนุญาตถ่ายรูปสัตว์อันงดงามนี้อย่างสุภาพ ผู้คนที่นั่นดูงุนงง และสงสัยว่าทำไมบางคนถึงอยากถ่ายรูปควาย ซึ่งสำหรับพวกเขาเป็นเพียงสัตว์ในชีวิตประจำวัน ไม่ใช่สัตว์หายากที่พบในสวนสัตว์

แต่สำหรับฉัน สิ่งมีชีวิตทุกชนิดมีเสน่ห์เฉพาะตัวของตัวเอง และฉันก็พบว่าความงามอันแข็งแกร่งของควายนั้นน่าหลงใหล ฉันเติบโตมาในพื้นที่ชนบท และมีความผูกพันเป็นพิเศษกับสัตว์เหล่านี้ ฉันนึกถึงวันที่พ่อกับฉันจะตื่นแต่เช้า ประมาณตี 5 เพื่อดูแลควายของเราเอง โดยมีพ่อนำทาง เราจะมุ่งหน้าไปที่นาข้าว โดยมีควายไถดินขณะที่ฉันเกาะอยู่บนหลังอันแข็งแกร่งของมัน มันเป็นพิธีกรรมที่เรียบง่ายแต่ลึกซึ้ง เป็นสายสัมพันธ์ระหว่างพ่อ ลูก และสัตว์ร้าย ขณะที่เราเดินไปตามเส้นทางที่คุ้นเคย โดยมีแม่เตรียมอาหารไว้ให้เราเพลิดเพลินในภายหลัง

In the past, buffaloes were more than just livestock; they were companions and helpers, woven into the fabric of everyday life for Isaan people like us. And as I snapped photos of the buffalo before me, memories flooded back, reminding me of the simpler times and the father who had left this world long ago. Each click of the camera shutter was not just a photograph but a tribute to a bygone era and the cherished moments shared with those gentle giants.

ในอดีต กระบือเป็นมากกว่าปศุสัตว์ พวกเขาเป็นเพื่อนและผู้ช่วยที่ถักทอเป็นผืนผ้าในชีวิตประจำวันของชาวอีสานเช่นเรา และเมื่อฉันถ่ายภาพควายต่อหน้าฉัน ความทรงจำก็หลั่งไหลกลับมา ทำให้ฉันนึกถึงช่วงเวลาที่เรียบง่ายกว่าและพ่อที่จากโลกนี้ไปนานแล้ว การคลิกชัตเตอร์กล้องแต่ละครั้งไม่ได้เป็นเพียงรูปถ่าย แต่เป็นการแสดงความเคารพต่อยุคสมัยที่ล่วงลับไปแล้วและช่วงเวลาที่น่าจดจำที่แบ่งปันกับยักษ์ใหญ่ผู้อ่อนโยนเหล่านั้น

As I drew closer to the buffalo pen, my attention was drawn to a pregnant female buffalo standing nearby. She approached the fence as if sensing my presence and extended her snout, sniffing curiously. Without hesitation, I reached out and gently rubbed her head, feeling the coarse texture of her fur beneath my fingers. In response, she emitted a soft snort, a sound that seemed to convey a sense of recognition and comfort.

ขณะที่ผมเข้าใกล้คอกควายมากขึ้น ความสนใจของผมก็ถูกดึงไปที่ควายตัวเมียที่ตั้งท้องยืนอยู่ใกล้ๆ เธอเดินเข้าไปใกล้รั้วราวกับสัมผัสได้ถึงการมีอยู่ของฉัน และยื่นจมูกของเธอออกและดมกลิ่นอย่างสงสัย ฉันเอื้อมมือไปลูบศีรษะเธอเบาๆ โดยไม่ลังเล รู้สึกถึงขนหยาบๆ ของเธอที่อยู่ใต้นิ้วของฉัน เพื่อเป็นการตอบสนอง เธอส่งเสียงสูดจมูกเบาๆ ซึ่งเป็นเสียงที่ดูเหมือนจะสื่อถึงการรับรู้และความสบายใจ

เมื่อสำรวจสถานที่ตรงหน้า ข้าพเจ้าสังเกตเห็นกระบือหลากหลายชนิดภายในกรง ทั้งตัวผู้ ตัวเมีย และตัวเมียตั้งท้องอีกหลายตัวเหมือนตัวที่ผมเพิ่งเจอ ท่ามกลางพวกมันทั้งหมด มีควายแรกเกิดตัวเล็กๆ เข้ามาสบตาฉัน กรอบเล็กๆ ของมัน และฝีเท้าที่สั่นคลอนบ่งบอกถึงการมาถึงโลกครั้งล่าสุด

แม้กระบือจะมีขนาดและความแข็งแกร่ง แต่ภายในคอกกลับมีบรรยากาศเงียบสงบ ข้าง ๆ ยักษ์ที่เดินไม้เลื้อย ไก่ก็วิ่งไปมา ไล่หาเศษอาหาร และเพิ่มพลังที่มีชีวิตชีวาให้กับสถานที่อันเงียบสงบ มันเป็นการอยู่ร่วมกันอย่างกลมกลืน เป็นภาพของชีวิตในชนบทที่สัตว์ต่าง ๆ เดินเตร่อย่างอิสระ แต่ละตัวมีบทบาทในผืนผ้าอันซับซ้อนของการดำรงอยู่

Surveying the scene before me, I noticed a diverse array of buffaloes within the enclosure: males, females, and several other pregnant females like the one I had just encountered. Amidst them all, a tiny newborn buffalo caught my eye, its small frame and wobbly steps indicating its recent arrival into the world.

Despite the size and strength of the buffaloes, there was a peaceful atmosphere within the pen. Alongside the lumbering giants, chickens darted about, scavenging for scraps of food and adding a lively energy to the tranquil setting. It was a harmonious coexistence, a snapshot of rural life where animals roamed freely, each playing their part in the intricate tapestry of existence.

Despite my reservations about the sunset atmosphere in the countryside, which often evoked feelings of loneliness and homesickness within me, I couldn't deny the undeniable beauty that enveloped the rural landscape as evening descended.

As the sun dipped below the horizon, casting a warm glow across the fields and painting the sky in hues of orange and pink, I found myself reluctantly captivated by the breathtaking scenery unfolding before me. The tranquility of the countryside seemed to amplify the beauty of the sunset, casting a spell of serenity over the land.

Though the solitude of the countryside sometimes weighed heavy on my heart, there was a certain magic to be found in the quiet moments of dusk, a reminder of the simple joys that could be found in nature's embrace. And as I watched the sun sink lower and lower, casting long shadows across the land, I couldn't help but feel a sense of gratitude for the opportunity to witness such natural splendor, even amidst my own inner turmoil.

แม้ว่าฉันจะจองจำเกี่ยวกับบรรยากาศพระอาทิตย์ตกดินในชนบท ซึ่งมักจะทำให้เกิดความรู้สึกเหงาและคิดถึงบ้านในตัวฉัน ฉันก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าความงามที่ปฏิเสธไม่ได้ที่ปกคลุมภูมิทัศน์ชนบทเมื่อค่ำลง

ขณะที่ดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้า ทอดแสงอันอบอุ่นไปทั่วทุ่งนา และวาดภาพท้องฟ้าเป็นสีส้มและสีชมพู ฉันพบว่าตัวเองหลงใหลในทิวทัศน์อันน่าทึ่งที่อยู่ตรงหน้าอย่างไม่เต็มใจ ความเงียบสงบของชนบทดูเหมือนจะขยายความงามของพระอาทิตย์ตกดิน ทำให้เกิดมนต์สะกดแห่งความสงบสุขเหนือผืนดิน

แม้ว่าบางครั้งความสันโดษในชนบททำให้ใจฉันหนักอึ้ง แต่ก็มีเวทมนตร์บางอย่างที่จะพบได้ในช่วงเวลาอันเงียบสงบยามพลบค่ำ ซึ่งเป็นเครื่องเตือนใจถึงความสุขเรียบง่ายที่สามารถพบได้ในอ้อมกอดของธรรมชาติ และขณะที่ฉันมองดูดวงอาทิตย์ตกต่ำลงเรื่อยๆ ทอดเงายาวไปทั่วผืนดิน ฉันอดไม่ได้ที่จะรู้สึกขอบคุณที่มีโอกาสได้เห็นความงดงามตามธรรมชาติเช่นนี้ แม้จะอยู่ท่ามกลางความสับสนอลหม่านภายในตัวฉันเองก็ตาม

Thank you for your support
ขอบคุณสำหรับการโหวต
เลิฟนะยู้ววววววว