Hello everyone

As the sun hung high in the sky, casting shadows across the landscape, I found myself once again tasked with aiding my sister in her endeavors at the Mae Sot Market. It was a duty I gladly shouldered whenever I visited her, particularly when she found herself inundated with orders to fulfill. Our journey commenced around 1 p.m., the time when the day was at its peak, and the heat bore down upon us as we embarked on the winding road that would lead us to our destination.

However, our path was not without its challenges. Thailand was grappling with a severe issue—the noxious fumes emanating from forest fires, a plight exacerbated during the scorching summer months when the forests were set ablaze. This was often done by farmers burning the grass to curtail production costs, unwittingly shrouding the region in a thick blanket of smog. The air became heavy with toxins, posing a dire threat to the health of the populace.

As we drove, the consequences of this environmental crisis became starkly evident. In the northern reaches of the country, where the effects were most pronounced, people suffered grievously. Some had blood trickling from their noses, a horrifying testament to the toxicity of the air they were forced to breathe. Even more distressing was the rise in cases of lung cancer, attributed to prolonged exposure to these hazardous conditions.

Despite the gravity of the situation, life carried on. We continued our journey, navigating through the haze that hung over the landscape like a shroud. The Mae Sot Market awaited, bustling with activity and commerce, a beacon of normalcy amidst the turmoil of environmental degradation. And though the road ahead was fraught with challenges, we pressed on, determined to fulfill our duties and confront the harsh realities of a world veiled in smog.

เมื่อตะวันคล้อยต่ำบนท้องฟ้า ทอดเงาไปทั่วผืนดิน ฉันพบว่าตัวเองได้รับมอบหมายให้ช่วยน้องสาวของฉันอีกครั้งในความพยายามของเธอที่ตลาดแม่สอด มันเป็นหน้าที่ที่ฉันยินดีแบกรับทุกครั้งที่ไปเยี่ยมเธอ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธอพบว่าตัวเองเต็มไปด้วยคำสั่งให้ปฏิบัติตาม การเดินทางของเราเริ่มต้นประมาณ 13.00 น. ซึ่งเป็นเวลาที่รุ่งเช้าที่สุด และความร้อนก็พัดพาเราลงมาเมื่อเราออกเดินทางบนถนนอันคดเคี้ยวที่จะพาเราไปสู่จุดหมายปลายทาง

อย่างไรก็ตาม เส้นทางของเราไม่ได้ปราศจากความท้าทาย ประเทศไทยกำลังต่อสู้กับปัญหาร้ายแรง เช่น ควันพิษที่เกิดจากไฟป่า สภาพเลวร้ายยิ่งขึ้นในช่วงฤดูร้อนที่แผดเผาเมื่อป่าไม้ถูกไฟเผา สิ่งนี้มักทำโดยเกษตรกรที่เผาหญ้าเพื่อลดต้นทุนการผลิต และปกคลุมพื้นที่ด้วยหมอกควันหนาทึบโดยไม่รู้ตัว อากาศเริ่มหนักไปด้วยสารพิษ ส่งผลเสียต่อสุขภาพของประชาชน

ขณะที่เราขับรถ ผลที่ตามมาของวิกฤตสิ่งแวดล้อมก็ปรากฏชัดเจน ในพื้นที่ตอนเหนือของประเทศซึ่งผลกระทบเด่นชัดที่สุด ผู้คนได้รับความเดือดร้อนสาหัส บางคนมีเลือดไหลออกมาจากจมูก ซึ่งเป็นข้อพิสูจน์อันน่าสะพรึงกลัวถึงความเป็นพิษของอากาศที่พวกเขาถูกบังคับให้หายใจ สิ่งที่น่าวิตกยิ่งกว่านั้นก็คือกรณีของโรคมะเร็งปอดที่เพิ่มขึ้น เนื่องมาจากการต้องสัมผัสกับสภาวะที่เป็นอันตรายเหล่านี้เป็นเวลานาน

แม้สถานการณ์จะหนักหน่วง แต่ชีวิตก็ยังดำเนินต่อไป เราเดินทางต่อไปโดยนำทางผ่านหมอกควันที่ปกคลุมภูมิทัศน์ราวกับผ้าห่อศพ ตลาดแม่สอดรอคอยคึกคักไปด้วยกิจกรรมและการค้าอันเป็นสัญญาณแห่งความปกติท่ามกลางความวุ่นวายของความเสื่อมโทรมของสิ่งแวดล้อม แม้ว่าถนนข้างหน้าจะเต็มไปด้วยความท้าทาย แต่เราก็ยังคงเดินหน้าต่อไป มุ่งมั่นที่จะทำหน้าที่ของเราให้สำเร็จ และเผชิญหน้ากับความเป็นจริงอันโหดร้ายของโลกที่ปกคลุมไปด้วยหมอกควัน

Once we finally arrived at Mae Sot Market, our stomachs were growling in protest, reminding us that we hadn't eaten lunch yet. So, before diving into the shopping, we decided to refuel with a hearty meal. Chicken rice seemed like the perfect choice—a classic favorite that never disappoints.

As we sat down to eat, the aroma of freshly cooked chicken filled the air, making our mouths water in anticipation. The chicken looked incredibly succulent, its golden skin glistening under the market's fluorescent lights. With each bite, the tender meat practically melted in my mouth, bursting with flavor. It was everything I had hoped for and more—a symphony of savory goodness that left me utterly satisfied.

พอมาถึงตลาดแม่สอดแล้ว ท้องร้องประท้วง เตือนเราว่ายังไม่ได้กินข้าวเที่ยงเลย ดังนั้นก่อนที่จะไปช้อปปิ้งเราจึงตัดสินใจเติมพลังด้วยอาหารมื้ออร่อย ข้าวมันไก่ดูเหมือนเป็นตัวเลือกที่สมบูรณ์แบบ เป็นเมนูโปรดสุดคลาสสิกที่ไม่เคยทำให้ผิดหวัง

ขณะที่เรานั่งทานอาหาร กลิ่นไก่ปรุงสดใหม่ก็อบอวนไปในอากาศ ทำเอาเราน้ำลายสอไปด้วย ไก่ดูชุ่มฉ่ำอย่างไม่น่าเชื่อ ผิวสีทองของมันเปล่งประกายภายใต้แสงไฟฟลูออเรสเซนต์ของตลาด ทุกครั้งที่กัด เนื้อนุ่มแทบจะละลายในปากของฉันและเต็มไปด้วยรสชาติ มันคือทุกสิ่งที่ฉันหวังไว้และมากกว่านั้น—เสียงประสานแห่งความดีอันหอมหวานที่ทำให้ฉันพึงพอใจอย่างเต็มที่

With our hunger satisfied, we made our way to Robinson Department Store to tackle our shopping list. While my sister delved into her mission of procurement, I took the opportunity to explore the various floors, each dedicated to a different category of goods—clothing, mobile phones, and a plethora of miscellaneous items.

เมื่อหิวข้าวก็อิ่มแล้วจึงเดินทางไปห้างสรรพสินค้าโรบินสันเพื่อจับจ่ายตามรายการช้อปปิ้ง ขณะที่พี่สาวของฉันเจาะลึกภารกิจการจัดซื้อจัดจ้าง ฉันก็ถือโอกาสสำรวจชั้นต่างๆ ซึ่งแต่ละชั้นมีไว้สำหรับสินค้าประเภทต่างๆ เช่น เสื้อผ้า โทรศัพท์มือถือ และสินค้าเบ็ดเตล็ดมากมาย

Amidst the hustle and bustle of shoppers, something caught my eye—an art display that beckoned to me from across the floor. I've always had a soft spot for art, so naturally, I found myself drawn towards it. Even without any formal training in art, the beauty of the paintings resonated with me deeply.

As I stood there, entranced by the strokes of the artist's brush, I couldn't help but wish I could attend one of their drawing classes. Alas, it wasn't meant to be, as today the art school remained closed. Nonetheless, I lingered, soaking in the beauty of the artwork before me, until my sister signaled that her business was concluded.

ท่ามกลางความเร่งรีบและพลุกพล่านของนักช้อป มีบางสิ่งที่สะดุดตาฉัน นั่นคืองานศิลปะที่ดึงดูดฉันจากทั่วทั้งพื้น ฉันมีจุดอ่อนสำหรับงานศิลปะมาโดยตลอด ดังนั้นฉันจึงพบว่าตัวเองถูกดึงดูดเข้าหามันโดยธรรมชาติ แม้ว่าจะไม่มีการฝึกอบรมด้านศิลปะอย่างเป็นทางการ แต่ความงดงามของภาพวาดก็ยังสะท้อนใจฉันอย่างลึกซึ้ง

ขณะที่ฉันยืนอยู่ตรงนั้น ตะลึงกับฝีแปรงของศิลปิน ฉันก็อดไม่ได้ที่จะอยากเข้าชั้นเรียนวาดภาพของพวกเขา อนิจจา ไม่ได้ตั้งใจ เพราะวันนี้โรงเรียนสอนศิลปะยังคงปิดอยู่ อย่างไรก็ตาม ฉันยังคงดื่มด่ำกับความงามของงานศิลปะที่อยู่ตรงหน้าฉัน จนกระทั่งพี่สาวของฉันส่งสัญญาณว่าธุรกิจของเธอได้ข้อสรุปแล้ว

เมื่อมุ่งหน้ากลับบ้าน เราย้อนรอยตามเส้นทางที่คุ้นเคยซึ่งตัดผ่านเนินเขาจำนวนนับไม่ถ้วน อดไม่ได้ที่จะนึกถึงการมาเยือนครั้งก่อน ๆ ในช่วงฤดูฝนที่ภูมิทัศน์ถูกประดับประดาด้วยสีเขียวสดใสและท้องฟ้าแจ่มใส อย่างไรก็ตาม วันนี้เป็นอีกเรื่องหนึ่ง ทุกที่ที่ฉันมอง ท้องฟ้าถูกปกคลุมไปด้วยหมอกควันหนาทึบ ทำให้เกิดเสียงอึมครึมตลอดการเดินทาง

Heading back home, we retraced our steps along the familiar route that wound its way through countless hills. I couldn't help but reminisce about my previous visits during the rainy season when the landscape was adorned in vibrant greens and the skies were crystal clear. However, today was a different story. Everywhere I looked, the sky was shrouded in a thick layer of smog, casting a somber tone over the journey.

เมื่อเราเข้าใกล้จุดหมายปลายทางมากขึ้น ดวงอาทิตย์ก็เริ่มเคลื่อนตัวลงมา แต่งแต้มขอบฟ้าด้วยสีส้มและสีชมพู ซึ่งเป็นภาพที่ฉันไม่อาจต้านทานได้เสมอ แม้ว่าฉันจะชอบเก็บภาพความงดงามของพระอาทิตย์ตกดินผ่านการถ่ายภาพ แต่ฉันก็ไม่อาจสลัดความรู้สึกกระวนกระวายใจที่มาพร้อมกับบรรยากาศยามเย็นที่มัวหมองไปด้วยหมอกควันที่ปกคลุมหนาทึบได้

• ความเงียบในค่ำคืนที่ใกล้เข้ามาให้ความรู้สึกหนักอึ้ง เต็มไปด้วยความไม่สบายใจที่ไม่ได้พูดออกไป ซึ่งสะท้อนท้องฟ้าเบื้องบนที่บดบังไว้ แม้ว่าฉันจะปรารถนาที่จะเก็บภาพความงดงามชั่วขณะของพระอาทิตย์ตกดินไว้เป็นอมตะด้วยเลนส์กล้องของฉัน แต่บรรยากาศในคืนนี้ทำให้ฉันโหยหาท้องฟ้าที่แจ่มใสและสีสันที่สดใสซึ่งครั้งหนึ่งเคยประดับประดาเนินเขาเหล่านี้*

As we drew nearer to our destination, the sun began its descent, painting the horizon with hues of orange and pink—a sight I always found irresistible. Despite my love for capturing the beauty of sunsets through photography, I couldn't shake off the disquieting feeling that accompanied the evening atmosphere tainted by the oppressive smog.

The silence of the approaching night felt heavy, suffused with an unspoken unease that mirrored the obscured sky above. Though I longed to immortalize the fleeting beauty of the setting sun with my camera lens, tonight's atmosphere left me yearning for the clear skies and vibrant colors that once adorned these hills.

Thank you for your support
ขอบคุณสำหรับการโหวต
เลิฟนะยู้ววววววว