Flowers, suffering, and eternal change (EN/DE/ES/NL)

I think I speak for all of us when I say that the last months haven’t been easy for us collectively. A lot of dramatic, sad and in some cases even traumatising events happened. Since you probably all know this, I don’t need to go into detail on this one. Long story short, there still seems to be some kind of apocalyptic vibe hanging over the world, which just does not seem like it’s going away. But one little moment today changed my perspective on the current events and I want to tell you all about it.

I am a big plant lover, so it comes naturally that half of my place is filled with all kinds of plants. Some of my favourite plant friends are a few pumpkin plants, which I grew from sprouting pumpkin seeds from the local farmers market. As I watered them quickly this morning, I noticed that one of them was in bloom. It made a beautiful yellow flower that looked so precious and yet so soft and vulnerable that I could not resist but smile. A feeling of happiness arose in my by this sight.

Then I started thinking. I knew this flower would not last forever, probably not even longer than a few days before turning brown and wrinkly and falling off. This inevitable reality dampened my mood and my enthusiasm over the flower. After this short realisation, I made myself a nice cup of tea and continued with my day as usual.

But the thought about the flower and its fugacious nature continued to pop up in my mind. In my head, I spun this thought further and realised once again, that not just the flower but also everything else underlies a constant change. That everything that comes into existence will vanish again at some point. While this might seem dire and depressing at first, it is actually the opposite. It implies that nothing is forever, not even our negative mood, the pandemic or suffering in general. At some point, the pandemic will be over and even if things will never go back to the way they used to be before, they will be beautiful in new and different ways. At some point, we will be able to connect again with the people around without fear or hesitation and we will realise that the crisis was just another thing that passes in the end.

The omnipresent transience also reminded me how precious things are. That the beauty of the flower is so precious, because it does not last forever. The conscious thought of its transience makes my encounter with the flower special, because it is accompanied by a feeling of scarcity. It lets me perceive the flower with a sense of exclusivity. Would the flower really be special to me if it would be a constant part of my life? How grateful could I be for the flower if its existence was constant? This trail of thought filled me with a strange happiness and gratefulness. I was grateful that I was lucky enough to observe this wonderful flower as a part of my day. The transience of things allows us to enjoy them and gives us hope for the future.

Ich denke, ich spreche für uns alle, wenn ich sage, dass die letzten Monate für uns nicht einfach waren. Es sind viele dramatische, traurige und in einigen Fällen sogar traumatisierende Ereignisse passiert. Da ihr das wahrscheinlich alle wisst, brauche ich hier nicht ins Detail zu gehen. Lange Rede, kurzer Sinn, es scheint immer noch eine Art apokalyptische Stimmung über der Welt zu hängen, die einfach nicht wegzugehen scheint. Aber ein kleiner Moment heute hat meine Sicht auf die aktuellen Ereignisse verändert, und ich möchte euch alles darüber erzählen.

Ich bin ein großer Pflanzenliebhaber, daher ist es nur natürlich, dass die Hälfte meines Platzes mit allen möglichen Pflanzen gefüllt ist. Einige meiner liebsten Pflanzenfreunde sind ein paar Kürbispflanzen, die ich aus keimenden Kürbiskernen vom örtlichen Markt gezogen habe. Als ich sie heute Morgen schnell gegossen habe, bemerkte ich, dass eine von ihnen in Blüte stand. Sie bildete eine wunderschöne gelbe Blüte, die so kostbar und doch so weich und verletzlich aussah, dass ich nicht widerstehen konnte und anfing zu strahlen. Dieser Anblick weckte in mir ein Gefühl des Glücks.

Aber dann begann ich nachzudenken. Ich wusste, dass diese Blume nicht ewig blühen würde, wahrscheinlich nicht einmal länger als ein paar Tage, bevor sie braun und runzlig werden und abfallen würde. Diese unvermeidliche Realität dämpfte meine Stimmung und meine Begeisterung über die Blume. Nach dieser kurzen Erkenntnis machte ich mir eine schöne Tasse Tee und fuhr mit meinem Tag wie gewohnt fort.

Aber der Gedanke an die Blume und ihre flüchtige Natur schoss mir immer wieder durch den Kopf. In meinem Kopf drehte ich diesen Gedanken weiter und erkannte wieder einmal, dass nicht nur die Blume, sondern auch alles andere einem ständigen Wandel unterliegt. Dass alles, was entsteht, irgendwann wieder verschwinden wird. Das mag auf den ersten Blick schrecklich und deprimierend erscheinen, aber in Wirklichkeit ist es das Gegenteil. Es impliziert, dass nichts für immer ist, nicht einmal unsere negative Stimmung, die Pandemie oder das Leiden im Allgemeinen. Irgendwann wird die Pandemie vorbei sein, und selbst wenn die Dinge nie wieder so sein werden wie früher, werden sie auf neue und andere Weise schön sein. Irgendwann werden wir in der Lage sein, uns ohne Angst oder Zögern wieder mit den Menschen in unserer Umgebung zu verbinden, und wir werden erkennen, dass die Krise nur eine weitere Sache war, die am Ende vorübergeht.

Die allgegenwärtige Vergänglichkeit hat mich auch daran erinnert, wie kostbar die Dinge sind. Dass die Schönheit der Blume genau deshalb so kostbar ist, weil sie nicht ewig währt. Der bewusste Gedanke an ihre Vergänglichkeit macht meine Begegnung mit der Blume zu etwas Besonderem, weil sie von einem Gefühl der Begrenztheit begleitet wird. Er lässt mich die Blume mit einem Gefühl der Exklusivität wahrnehmen. Wäre die Blume wirklich etwas Besonderes für mich, wenn sie ein ständiger Bestandteil meines Lebens wäre? Wie dankbar könnte ich für die Blume sein, wenn ihre Existenz beständig wäre? Dieser Gedankengang erfüllte mich mit einer seltsamen Fröhlichkeit und Dankbarkeit. Ich war dankbar, dass ich das Glück hatte, diese wunderbare Blume als Teil meines Tages zu beobachten. Die Vergänglichkeit der Dinge erlaubt uns, uns an ihnen zu erfreuen und gibt uns Hoffnung für die Zukunft.

Creo que hablo en nombre de todos cuando digo que los últimos meses no han sido fáciles para nosotros. Ha habido muchos eventos dramáticos, tristes y en algunos casos incluso traumáticos. Ya que probablemente todos ustedes saben esto, no necesito entrar en detalles aquí. En resumen, parece que todavía hay una especie de estado de ánimo apocalíptico que se cierne sobre el mundo y que no parece desaparecer. Pero un pequeño momento hoy ha cambiado mi visión de los acontecimientos actuales y quiero contarles todo.

Soy una gran amante de las plantas, por lo que es natural que la mitad de mi espacio esté lleno de todo tipo de plantas. Entre mis plantas favoritas se encuentran unas plantas de calabaza, las cuales germiné de unas semillas del mercado local. Cuando las regué rápidamente esta mañana, noté que una de ellas estaba en flor. Formaba una hermosa flor amarilla que se veía tan preciosa y a la vez tan suave y vulnerable que no pude resistirme a su encanto y me hizo vibrar. Esta visión despertó un sentimiento de felicidad en mí.

Entonces empecé a pensar. Sabía que esta flor no florecería para siempre, probablemente ni siquiera unos días antes de que se volviera marrón y arrugada y se cayera. Esta realidad inevitable me ha afectado a mi humor y a mi entusiasmo por la flor. Después de esta breve realización me preparé una buena taza de té y continué mi día como de costumbre.

Pero el pensamiento de la flor y su naturaleza fugaz siguió corriendo por mi mente. En mi cabeza, di vuelta a este pensamiento y reconocí una vez más que no sólo la flor sino también todo lo demás está sujeto a cambios constantes. Que todo lo que es creado eventualmente desaparecerá de nuevo. Esto puede parecer terrible y deprimente a primera vista, pero en realidad es todo lo contrario. Implica que nada es para siempre, ni siquiera nuestro estado de ánimo negativo, la pandemia o el sufrimiento en general. En algún momento la pandemia habrá terminado, y aunque las cosas nunca vuelvan a ser iguales, serán hermosas en formas nuevas y diferentes. En algún momento podremos reconectarnos con la gente que nos rodea sin miedo o dudas, y nos daremos cuenta de que la crisis fue sólo otro episodio que dejaremos atrás.

La omnipresente fugacidad también me recordó lo preciosas que son las cosas. Que la belleza de la flor es tan preciosa precisamente porque no dura para siempre. El pensamiento consciente de su transitoriedad hace que mi encuentro con la flor sea especial, porque va acompañado de un sentimiento de limitación. Me hace percibir la flor con un sentimiento de exclusividad. ¿Sería la flor algo especial para mí si fuera una parte permanente de mi vida? ¿Qué tan agradecido podría estar por la flor si su existencia fuera permanente? Este proceso de pensamiento me llenó de una extraña alegría y gratitud. Estaba agradecido de haber tenido la suerte de observar esta maravillosa flor como parte de mi día. La fugacidad de las cosas nos permite disfrutarlas y nos da esperanza para el futuro.

Ik denk dat ik voor ons allemaal spreek als ik zeg dat de afgelopen maanden voor ons niet gemakkelijk zijn geweest. Er zijn veel dramatische, trieste en in sommige gevallen zelfs traumatische gebeurtenissen geweest. Aangezien jullie dit waarschijnlijk allemaal weten, hoef ik hier niet in detail te treden. Om een lang verhaal kort te maken, er lijkt nog steeds een soort apocalyptische stemming over de wereld te hangen die gewoon niet weg lijkt te gaan. Maar een klein moment vandaag heeft mijn kijk op de actualiteit veranderd en ik wil u er alles over vertellen.

Ik ben een grote plantenliefhebber, dus het is niet meer dan normaal dat de helft van mijn ruimte gevuld is met allerlei soorten planten. Enkele van mijn favoriete plantenliefhebbers zijn enkele pompoenplanten die ik gekweekt heb uit ontkiemende pompoenzaden van de lokale markt. Toen ik ze vanmorgen snel water gaf, merkte ik dat een van hen in bloei stond. Het vormde een prachtige gele bloem die er zo kostbaar en toch zo zacht en kwetsbaar uitzag dat ik het niet kon laten en begon te stralen. Deze aanblik wekte bij mij een gevoel van geluk op.

Maar toen begon ik te denken. Ik wist dat deze bloem niet eeuwig zou bloeien, waarschijnlijk niet langer dan een paar dagen voordat hij bruin en gerimpeld zou worden en eraf zou vallen. Deze onvermijdelijke realiteit temperde mijn stemming en mijn enthousiasme over de bloem. Na dit korte besef maakte ik voor mezelf een lekker kopje thee en vervolgde ik mijn dag zoals gewoonlijk.

Maar de gedachte aan de bloem en zijn vluchtige aard bleef door mijn hoofd lopen. In mijn hoofd draaide ik deze gedachte verder en herkende ik opnieuw dat niet alleen de bloem maar ook al het andere aan voortdurende verandering onderhevig is. Dat alles wat er wordt gecreëerd uiteindelijk weer zal verdwijnen. Dit lijkt op het eerste gezicht misschien vreselijk en deprimerend, maar in de praktijk is het tegenovergestelde het geval. Het betekent dat niets voor altijd is, zelfs niet onze negatieve stemming, de pandemie of het lijden in het algemeen. Op een gegeven moment zal de pandemie voorbij zijn, en zelfs als de dingen nooit meer hetzelfde zullen zijn, zullen ze op nieuwe en andere manieren mooi zijn. Op een gegeven moment zullen we in staat zijn om opnieuw contact te maken met de mensen om ons heen zonder angst of aarzeling, en we zullen ons realiseren dat de crisis gewoon een ander ding was dat uiteindelijk voorbij zal gaan.

De alomtegenwoordige vergankelijkheid herinnerde me er ook aan hoe kostbaar de dingen zijn. Dat de schoonheid van de bloem zo kostbaar is, juist omdat ze niet eeuwig meegaat. De bewuste gedachte aan de vergankelijkheid ervan maakt mijn ontmoeting met de bloem bijzonder omdat deze gepaard gaat met een gevoel van beperking. Het laat me de bloem waarnemen met een gevoel van exclusiviteit. Zou de bloem echt iets speciaals voor mij zijn als het een permanent onderdeel van mijn leven zou zijn? Hoe dankbaar zou ik kunnen zijn voor de bloem als deze permanent zou bestaan? Dit denkproces vulde me met een vreemde vrolijkheid en dankbaarheid. Ik was dankbaar dat ik het geluk had om deze prachtige bloem te observeren als onderdeel van mijn dag. De vergankelijkheid van de dingen stelt ons in staat om ervan te genieten en geeft ons hoop voor de toekomst.