Hello everyone

Last week, on the morning after I dropped my son off at school, I decided to take a little adventure. I hopped into my car and drove towards Nai Yang Beach, eager to witness the bustling fresh fish market that was the heartbeat of the villagers' way of life.

The market was a riot of colors and sounds, a lively dance of fishermen and vendors, their faces weathered by the sea. The catch of the day glistened under the morning sun, a testament to the bounty of the Andaman Sea. I strolled among the stalls, taking in the vibrant atmosphere, and even made a few purchases for dinner.

After bidding farewell to the lively market, I set off for Nai Thon Beach, a mere 7 kilometers away. This stretch of shoreline had become my haven, not just for its proximity to Nai Yang, but for its tranquil beauty. Nai Thon was a long, quiet expanse of white sand, its grains so fine they felt like powder underfoot. As I walked, the distant mountains provided a majestic backdrop, and magnificent, weathered rocks dotted the landscape, perfect for capturing memories.

สัปดาห์ที่แล้ว ในตอนเช้าหลังจากที่ฉันส่งลูกชายไปโรงเรียน ฉันตัดสินใจออกไปผจญภัยสักหน่อย ฉันกระโดดขึ้นรถแล้วขับไปทางหาดในยาง อยากชมตลาดปลาสดอันคึกคักซึ่งเป็นหัวใจสำคัญของวิถีชีวิตชาวบ้าน

ตลาดเต็มไปด้วยสีสันและเสียง การเต้นรำอันมีชีวิตชีวาของชาวประมงและพ่อค้าแม่ค้า ใบหน้าของพวกเขาถูกแสงแดดกระทบจากทะเล ปลาที่จับได้ในแต่ละวันเปล่งประกายภายใต้แสงอาทิตย์ยามเช้า ซึ่งเป็นข้อพิสูจน์ถึงความอุดมสมบูรณ์ของทะเลอันดามัน ฉันเดินเล่นไปตามแผงลอย ดื่มด่ำกับบรรยากาศที่มีชีวิตชีวา และยังซื้อของสำหรับมื้อเย็นอีกด้วย

หลังจากอำลาตลาดอันคึกคักแล้ว ฉันก็ออกเดินทางสู่หาดในทอนซึ่งอยู่ห่างออกไปเพียง 7 กิโลเมตร แนวชายฝั่งที่ทอดยาวนี้กลายเป็นสวรรค์ของฉัน ไม่ใช่แค่เพราะใกล้กับหาดในยางเท่านั้น แต่ยังรวมถึงความงามอันเงียบสงบอีกด้วย ในทอนเป็นหาดทรายสีขาวที่ทอดยาวและเงียบสงบ มีเม็ดละเอียดจนรู้สึกเหมือนผงแป้งที่อยู่ด้านล่าง ขณะที่ฉันเดิน ภูเขาที่อยู่ไกลออกไปเป็นฉากหลังอันงดงาม และมีหินที่ผุกร่อนและสวยงามกระจายอยู่ทั่วทิวทัศน์ เหมาะสำหรับเก็บภาพความทรงจำ

At the far end of Nai Thon Beach, the land tapered into a slender peninsula, culminating in a hidden gem - a small cove, cradled by a fortress of imposing boulders. Here, a wooden staircase wound its way down to the shore. During the rainy season, Nai Thon transformed into a sanctuary of solitude. The usual tide of tourists ebbed, leaving behind a peaceful hush broken only by the gentle lapping of waves.

As I strolled along the shore, my gaze fixed on the imposing rocks that jutted from the sand like ancient sentinels. These massive formations were a secret of the monsoon season, only revealing themselves when the tempestuous rains swept through. My first encounter with Nai Thon Beach had been during that very season, and the sight of these monumental stones had left an indelible mark on me.

Returning in the summer, I was puzzled by their absence. I couldn't fathom who might have moved such colossal boulders. It was only then that I learned of nature's sleight of hand. The sea, in its seasonal whimsy, had cast a veil of sand over these hidden behemoths, concealing them until the rains returned.

A chuckle bubbled up within me as I realized my earlier ignorance. It was a gentle reminder of how intimately the coastal landscape intertwined with the capricious dance of the seasons.

ที่ปลายสุดของหาดในทอน ผืนดินเรียวเล็กลงเป็นคาบสมุทรเรียวยาว และปิดท้ายด้วยอัญมณีที่ซ่อนอยู่ นั่นคือเวิ้งอ่าวเล็กๆ ที่โอบล้อมด้วยป้อมปราการที่มีก้อนหินสูงตระหง่าน ตรงนี้มีบันไดไม้ทอดยาวไปจนถึงชายฝั่ง ในช่วงฤดูฝน หาดในทอนกลายเป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์แห่งความสันโดษ กระแสน้ำตามปกติของนักท่องเที่ยวลดน้อยลง เหลือแต่ความเงียบอันเงียบสงบที่ถูกทำลายโดยคลื่นซัดเบาๆ เท่านั้น

ขณะที่ฉันเดินไปตามชายฝั่ง สายตาของฉันจับจ้องไปที่หินสูงตระหง่านที่ยื่นออกมาจากทรายราวกับยามโบราณ การก่อตัวขนาดใหญ่เหล่านี้เป็นความลับของฤดูมรสุม โดยจะเปิดเผยตัวเองเมื่อมีฝนตกหนักพัดผ่านเท่านั้น การได้เจอหาดในทอนครั้งแรกของฉันคือในช่วงฤดูกาลนั้นเอง และการได้เห็นหินขนาดมหึมาเหล่านี้ทำให้ฉันประทับใจไม่รู้ลืม

กลับมาในช่วงฤดูร้อน ฉันรู้สึกงุนงงกับการไม่อยู่ของพวกเขา ฉันนึกไม่ออกว่าใครเป็นคนเคลื่อนย้ายก้อนหินขนาดมหึมาเช่นนี้ ตอนนั้นเองที่ฉันได้เรียนรู้ถึงกลอุบายของธรรมชาติ ตามฤดูกาลตามฤดูกาล ทะเลได้ปกคลุมผืนทรายไว้เหนือสัตว์ร้ายที่ซ่อนอยู่เหล่านี้ และปกปิดไว้จนกว่าฝนจะตก

เสียงหัวเราะดังขึ้นภายในตัวฉัน เมื่อฉันตระหนักถึงความไม่รู้ก่อนหน้านี้ของฉัน มันเป็นเครื่องเตือนใจอย่างอ่อนโยนว่าภูมิทัศน์ชายฝั่งมีความเกี่ยวพันอย่างใกล้ชิดกับการเต้นรำตามอำเภอใจของฤดูกาล

I lingered at Nai Thon Beach for a good two hours, reveling in the serenity that enveloped me. The first few brave souls began to trickle in, seeking solace in the sea's embrace, but their numbers were few. This was my sanctuary, a haven where the symphony of waves and the whispers of the wind held sway.

There was a magic to the rainy season, a time when the earth could breathe, when the very environment seemed to exhale a sigh of relief. It was a chance for the land to heal, to rejuvenate in quiet solitude. And as I stood there, a witness to this cyclical transformation, I couldn't help but be grateful for the quiet wisdom of nature, and for the sanctuary that Nai Thon Beach provided, revealing its secrets in the dance of the seasons.

ฉันใช้เวลาอยู่ที่หาดในทอนเป็นเวลาสองชั่วโมง เพลิดเพลินกับความเงียบสงบที่ห่อหุ้มฉันไว้ ดวงวิญญาณผู้กล้าหาญสองสามกลุ่มแรกเริ่มหลั่งไหลเข้ามา แสวงหาการปลอบใจในอ้อมแขนของทะเล แต่มีจำนวนน้อย นี่คือสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ของฉัน เป็นสวรรค์ที่คลื่นซิมโฟนีและเสียงกระซิบของสายลมแกว่งไปมา

ฤดูฝนมีความมหัศจรรย์ เป็นช่วงเวลาที่โลกสามารถหายใจได้ เมื่อสภาพแวดล้อมดูเหมือนจะหายใจออกด้วยความโล่งอก เป็นโอกาสที่แผ่นดินจะได้เยียวยา ฟื้นคืนชีพ ในความสันโดษอันเงียบสงบ และในขณะที่ฉันยืนอยู่ที่นั่นซึ่งเป็นสักขีพยานในการเปลี่ยนแปลงของวัฏจักรนี้ ฉันอดไม่ได้ที่จะรู้สึกขอบคุณต่อภูมิปัญญาอันเงียบสงบของธรรมชาติ และสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ที่หาดในทอนได้มอบให้ ซึ่งเผยให้เห็นความลับในการเต้นรำของฤดูกาล

Thank you for your support
ขอบคุณสำหรับการโหวต
เลิฟนะยู้ววววววว