Since in the previous part I focused on criticism, in this part I will write about what I liked and I will continue my criticism of CA. Last night (which is January 12th) I finally went through the worst moment I remember watching this anime last time. I mean two episodes after the attack started (I'm not talking about the one where it started - there was also slow pacing, but it was very well directed and justified - as Netero is one of the main characters of this stage, it's just more attention should have been paid to it. I will develop this topic in another paragraph, but first I have to deal with what came before.
Due to the fact that I will try to follow the chronology of events, I will mix my praise and great praise with criticism. Overall, the fights against Ants were pretty cool for the most part - it's not a revelation, but it falls within the framework of a solid battle-shounen. Occasionally I felt flashes of something better, but overall, I can't fully praise this stage. I'll start with Killua because I criticized his thread in the previous text. I've been waiting for this moment, I wanted to see. how young Zoldyck will cope, and something that I didn't pay enough attention to before - Togashi had already announced his powers, which we could see, for example, during the fight with the Chimer siblings, as well as a few others (although unlike this moment, they were not so clear). In general, the fights were pretty good, the Slayer has never had the opportunity to show such a tactical approach. I liked the clash in the forest the most, as well as the subsequent relationship with Ikalgo - their friendship arose very naturally. My least favorite was the sibling fight because it was just plain boring. i.e. I mean the implementation, because the very idea of such Nen skill, the way of fighting and the finale of the duel were very cool. I'm curious to see how their friendship develops later.
As for the rest of the Hunters and their fights with the Chimera... There was no tragedy either, but I don't feel like writing about most of them because I don't have much to write about. If I have to praise something, it's the duel of Morel and Knuckle vs Cheetu, because they showed the speed of the former and how free characters can try to fight him (was Togashi already thinking about Netero's skills then?). I liked how MadHouse showed Cheetah speed + how Togashi came up with it. I had a lot more fun watching them solo. In itself, it wasn't outstanding, but Morel won very well - with cunning, perceptiveness, tactics and its methodical implementation. It was great to see Cheetu thrashing around like a real animal trapped because of his own stupidity. Anyway, it can be seen with a few other animals, especially Pitou (Those drooping ears when Youpi came to her and said "Okay, but you will tell the King that it doesn't work, because I already got punched in the face from him today and I enough" XD. Or other typical reactions for this species, e.g. superhuman reflexes, reaction time and the rest - like a real Rabbit or Cat.). Morel's second fight wasn't bad, it was quite short and to the point - we learned something about Morel's friend, as well as learned some new information about the Hunters' organization. My problem with her is that Morel has absorbed all the air from the church, which is a two-field problem. First of all, how did Morel do it even though he smokes a pipe? It would have been acceptable to me if he had exercised his lungs in any particular way, and it would have been emphasized in other ways than just the fact that he had an impressive chest. This is overkill even for battle-shouens. Secondly, how did he not get poisoned even though his opponent had lost control of his body due to carbon dioxide? While I can defend the first aspect, the second one not so much. The very defense of the capital of Gorteau (by the way, quite a nice commentary on totalitarian systems in the form of China and North Korea), or basically people, was disappointing, I thought it would be more interesting. It's about the action of Gon and Killua and the conversation with a high-ranking military commander. Taking the opportunity, contrary to my criticism two parts ago, Togashi slightly developed the threads with totalitarian states that I noticed at the beginning of CA - plus for him for that. It could have been used even better, but I have no complaints now. It's ok! Btw. Nen Biske... You can see that Togashi's wife is the author of "Sailor Moon". If it wasn't for that, MadHouse would get his ass kicked for plagiarism, because it was pounding in the eyes xD. Especially when you know SM pretty well.
Ah, I should start with the Phantom Troupe... I forgot about them. But not because this thread was bad - it didn't make me very happy once, but I always enjoyed watching it. It's a cool and unique (for titles of this type) plot solution. Correct me if I'm wrong, but I don't recall any titles like "Naruto", "Bleach", etc. the comic book author abandoned the main characters for a few chapters and focused on the side ones. It's very refreshing, especially as it develops lore, shows their powers, and we could take a break from the Ants. I liked the reason why they decided to fight - two things pissed them off. A) Chimeras who turned their house into a supermarket from which they take people B) bureaucratic, sluggish approach of the authorities. They decided not to wait, ignored the orders of the leaders and went to the Ant Hill with the intention of smashing it. The fights... They were good, but I wasn't able to enjoy them because of some weird ideas. For example, Mummy's technique... Oh no, his Nen is OK. The problem is that these holes are in completely unnatural places and the idea is so weird it's over the top. Yes, there were tribes that made holes in their flesh, but that was a bit too much. And how do the planets relate to his ability? XD Same with Shalnark's Ssj1 activation. Or Nen Feitana, which works a bit strangely...? I don't mind the fact that it's so fucking powerful - I assume there must be some condition to it. It bothers me that the Queen didn't hurt him badly, and he literally burned her alive. So what if he was butchered by Uvogin (let's say he was on the verge of death, but not as much as Netero before doing Allah Akbar Meruem), would his Pain Packer act like a Tzar bomb? XD If you're interested, I'm talking about the greatest bomb ever detonated on Earth. Aside from those things, the Ants were nicely defeated. Especially the Queen. I don't know if it's just me, but every time I watch Feitan's Fatality, I get shivers down my spine and fear in my heart. This calm but cruel tone of his, ending with a mocking laugh like the Evil Queen in some fairy tale, telling how Zazan is suffering right now. How it burns inside and out at the same time, when the pain is so great that the Queen can do nothing but run like a decapitated chicken, but without making a sound - because the temperature has burned her throat and organs responsible for speech and breathing. To sum up - if Togashi somehow explains it reasonably later, I can withdraw my criticism of Nen. It won't make the story arc any bigger in my eyes though - it's genuinely good, solid work, but nothing more.
Well, back to the main topic. As I've said several times, Togashi can show that he's very talented at writing certain plots. Some elements are just ok or only good (and sometimes worse), but if he cares about something, he can beautifully show and describe it. One such element is Knov's infiltration of the palace. Am I the only one who had associations with "Metal Gear Solid" when four-eyes broke into the palace and set up portals for his allies? It will probably come as no surprise to anyone that I will single out here the moment when he felt En Pouf - he instantly turned gray with fright. It's just a pity that his action, like the rest of the plan, is bad. I wonder if I should use the word "fatal", but it seems to me that Togashi somehow defended it ... Or in other words, after all these conversations and deliberations of the characters, I see that Togashi tried to justify it ... With what result? Bad in my opinion. Mainly because their plan relies too much on luck and wanting the Royal Guards and Meruem to behave as the Hunters would like. Ok, some things might be possible, but that doesn't change the fact that this plan is purely wishful thinking, because it might as well look completely different. What would they do if it didn't turn out as they wished? After all, if they only got close to Pitou, she would tear them apart, like a bear protecting her cubs from people or other animals. Youpi might be skipped because he has no intelligence, he's just supposed to stand and fuck off like a mobile fortress with over 9k Ability Power and the same amount of Damage per second. Pouf would definitely win a 1vs1 against any hunter, but if he was ambushed by everyone (except Netero and his friend) he might die due to being the weakest of the Royal Guards trio. I do not mention the fight with Meruem, because as I said in the previous text - if Netero took all the Zodiac Signs and his friends, the King would fuck them up, like Fatman who wiped out Nagasaki from the face of the Earth. Okay, the Hunters' job was just to distract the Royal Guards and... how do they imagine it? If Gon hadn't befriended Meleoron, Knuckle wouldn't have been able to attack the giant. And even if he did, this one random blow from an open hand could break all his bones. Well, ok, let's say that thanks to experience, he would dodge punches for a while like his colleague - but how long would it last? Max a few minutes. Pouf, as I said, is not very dangerous in combat conditions. Pitou would hit Gon and Killua's heads once and they would lose them. Well, let's just say that SOME MIRACLE everything would go their way - after all, Zeno and Netero are shit next to Meruem (as is anyone outside the Dark Continent - apart from some individual or beings beyond human imagination). They would be as much of a challenge to the Ant King as 10, max 13 year olds to me - maybe they could hurt me with a kick in the balls or stun me with a perfect blow to the throat, solar plexus or liver, but it wouldn't be a knockout blow. I'd just have to (at most) get up and want to hit them really hard, nothing else. All in all, it's not the worst attack plan and I've seen worse in my life, but it's farther from good. If I came up with something like this on an exam in college, my lecturer would show it to others as an anti-pattern of a good plan.
The very beginning of the Invasion, however, was wonderful. The desperation of the Guardians who rushed to their master as fast as they could. Pitou's reactions, her anger, reflexes characteristic of aggressive cats and this beautiful punch in the face from Netero (his rape-face came out much better in the manga). Dragon Dive and the consequences in the form of a destroyed palace and wounded Komuga, Morel's scream, the whole crew (except Gon) who shit themselves out of fear, like a zebra or an antelope running away from a lion in the savannah... If it wasn't for the disgusting pacing in two more episodes, and our heroes only went up 3 stairs, I would be delighted. Some people complained about the Netero flashbacks... In fact, they slowed down the action a bit and dulled it a bit (but didn't kill it, as it's already happened in CA at least 3 times - in this respect, CA has holes, like a CDPRed or Bethesda game for the premiere), but Netero is one of the main characters in the last Ant segment, so I can ignore that. What can I say about dragging the action, it was as bad as in "One Piece", which is even more annoying than ... in DBZ during the action on Namek. Bravo, we got to the point where the pacing I criticized with my friends as a child wasn't that bad compared to today's standards XD. Worst stage in the history of HxH in this matter. Fortunately, it won't be worse, because from what I remember, this is the worst stage in this anime. Speaking of which, the pacing of the earlier episodes was better than both what happened after Kite's death and the beginning of Invasion.
Taking the opportunity to talk about this, yesterday I watched (or should I write, watched excerpts) of several episodes after the attack. This stage was already criticized by some of my colleagues a few years ago and today I am not surprised at all. After all, Invasion has a lot of great moments that Togashi and the anime creators at MadHouse did a really AWESOME job (the whole Pitou, Komugi and King thread, the beginning of Invasion, Netero, Zeno and Meruem, Gon's entrance and role reversal - now it's Pitou who's fucked up with fear, not Killua and Gon, Pouf's action or individual fight scenes or those involving Ants and side characters). The conversations between the above characters (the ones I mentioned by name - it's not a coincidence on my part) were really meaningful, there was pure meat and substance that I love in HxH. Well, they were very intriguing. You might like them or not, but I think you'll agree that they were more interesting + people prefer to watch situations with an interesting context, e.g. a fight with an opponent that has been talked about so much since the beginning of the arc, and has not yet had the opportunity to present a substitute of his power , aside from the occasional beating of his servants. Everything that Bufalo and Dahaka told me about this arc was 100% confirmed. Invasion is like a volume of a book that had a very good introduction and intriguing individual plots or scenes, but beyond that it is... different. But all too often poorly, simply below expectations. And there are too many shortcomings to ignore. Browada, Welfin, Ikalgo, Palm... Their scenes are not entirely bad, these characters have their minor roles (although to be honest they don't matter, neither does the willingness to sacrifice one's life by the Hunters - this is because the King has politely agreed to go along with Zeno and his companion. The Hunters don't have to do this, and the effects of the Ants and the rest are irrelevant to the further course of the plot.). I also remember the fights badly - apart from these important scenes, they are not distinguished by animation, atmosphere or dynamics. They are standard, and the author does not use the potential that was in them. Individual scenes, such as Shoot's sacrifice, Knuckles' attempts to fight (I'm not talking about running away, just those few moments where he stands in front of him and provokes him or wants to attack), Youpi discovering something like honor, bravery or the possibilities of specificity his body, scenes with Killua... All this was at least good, but these were only single moments that you can turn on YT and refresh those emotions for a moment, not a properly made show!!! Apart from the difference in quality (and here I mean only the script, because in terms of technical aspects, the titles are not that different from each other - I'm talking about the specific scenes I'm referring to), I don't see much difference between CA and, for example, Saiyan Saga. In both cases (and in DBZ it's surprisingly less noticeable than in this HxH arc, and it's a more enjoyable experience), individual scenes are IMO more interesting than watching the entire episode, which lasts just over 20 minutes. But even so, I still think HxH is better than BnHA.
At the end, I will write about my favorite stage, which touched me many times. Sometimes gently, sometimes so hard that I "digested" a given episode for several hours, sometimes a tear flew down my cheek. This stage of HxH may be slightly retarded, maybe it's too naive fairy tale, why I'm not surprised, Togashi probably tried hard to make Komugi an outstanding ugly, but I don't give a shit. Their conversations, Meruem's internal dialogues, the fight with himself, the dilemma of who he wants to be - an Ant or a Human... A relationship that naturally evolves from episode to episode, transformation of Meruem and Komugi, showing and describing love, King who hesitates between being a cruel tyrant and a defender of the oppressed like Superman, wanting to fuck up all governments and put an end to injustice, like an honest liberal who doesn't have the power to do it all.. It was beautiful. Their relationship is beautiful. As usual, I am disturbed by this type of relationship (which is nothing new in human history, the only exception is the power of Meruem, who is not only the strongest figure in the country or continent, but also in the entire world), based mainly on feelings, symbolism, where all thoughts, emotions and gestures exposing feelings are expressed through the game, so Togashi made me watch it with as much curiosity as an old lady who reads Harlequin, refreshing her most beautiful years.
The king initially treated her similarly to how rulers formerly treated Minstrels. So she had to make the passing time pleasant for him along with the other henchmen, masters in their fields, who, after several minutes of communing with the King, were going out of their minds. Komugi was the first being not only to make him admit defeat, not only to question his commands (when she could afford to do that, she would have lost her mind sooner), but also made him change. At first, he thought defeating the girl would be easy - like an online gaming newbie (or martial arts novice) thinking that if he improved this and that, he would be able to confront someone much better than himself on equal terms. None of these things, because before it happens (if at all), he will have to know and understand things that he has not seen before and was not aware of their existence. Even his quantum computer, which he has instead of a brain (maybe too much of a difference, if I exaggerated, let's say it's a "normal" computer), but he couldn't make up the difference between them. Especially when Komugi awakened Nen and her intellectual power level shot up like a rocket to Mars. Btw. Maybe it's just my subjective opinion, but it seems to me that HxH is one of the few titles that showed (as opposed to e.g. BnHA) intelligence, superhumanly fast thinking, etc. Both for the girl and her love interest. The king at this point could do whatever he wanted, except to defeat his future love, which did not change until the last moment of his life. Komugi, on the other hand, which women can do perfectly and non-invasively, began to wrap it around her finger. Initially, she had to be careful, watch her words, but from day to day, the King was more and more simp towards her (in this case, I'm talking about it half-jokingly, half-seriously). Pouf began to behave like Paul von Oberstein of LotGH, whom I once compared to a Trotskyist (someone who is more radical than a communist) - he began to see that his ruler was becoming softer and more benevolent. In a way, I understand him, especially considering his absolute loyalty to his master. At that moment, the Guardian did not know that Meruem did not change his mind, but only modified it - he understood that not all people are just a worthless piece of meat that only fulfills its current whims and lives from day to day.
Additionally, Pitou defending Komugi as both a mother (a brilliant scene where Togashi compares her to a cat mom who is willing to murder in the most brutal way any creature that touches her kittens) and a soldier of her King only reinforced this impression. As a child, I saw a similar scene in a nature program, but in a more brutal version (the animal did not limit itself to defense, after making sure that its offspring was safe, it instantly murdered the attacker) and this view stuck in my mind for the rest of my life. It was not only instinct but also love, just like Pitou. Only instead of love, there was a sense of duty to his master. A great and atmospheric scene in which every text by Kotka had meaning and was perfectly calculated - to tell the truth in such a way that it did not arouse aggression, both in the form of the message and its content. Likewise, every gesture - breaking her arm, or prior permission to do anything to her body that will not interrupt the operation, was all well thought out and presented. In general, the whole plot and all the others that follow from it (apart from a few elements, such as Pouf and his simpies to the King, excessively dragging out some scenes, fortunately there are not too many), were great. Not only as a unique solution to the problem (against the competition) of such a strong opponent, but also to a very good (albeit quite naive and fairy-tale) love story. I will write about how it ended in the next part.
And that's it. In the next part, I will focus primarily on the two most important fights of this arc. The rest of the stuff probably shouldn't take up too much space in the next text. After that I will take a break from HxH, because just like after GI I was a bit tired, now unfortunately I was not able to fulfill my assumptions in 100%. I wasn't able to watch CA in its entirety, for two reasons. First of all, I've seen this arc the most times, I remember some things perfectly, as well as the plots of the side characters. That's why I was rewinding it, some episodes (and during the invasion there were another 3 ... or maybe 4 ...) I spent literally 2, 4 minutes. Well... I still love HxH, but Karol and the others were right - Togashi is outstanding in some aspects, but there are things where he is much worse. Well, that's how it is with lazy people. Being one myself, I understand this attitude.
Z racji, że w poprzedniej części skupiłem się na krytyce, to w tej napiszę o tym, co mi się spodobało oraz będę kontynuował moje krytykowanie CA. Wczoraj wieczorem (czyli 12 stycznia) w końcu przeszedłem przez najgorszy moment, jaki zapamiętałem podczas poprzedniego oglądania tego anime. Mam tu na myśli dwa odcinki po rozpoczęciu ataku (nie mówię o tym, w którym się rozpoczął - tam też był wolny pacing, ale zostało to bardzo dobrze wyreżyserowane oraz było uzasadnione - jako że Netero to jeden z głównych bohaterów tego etapu, to po prostu trzeba było mu poświęcić więcej uwagi). Rozwinę ten temat jednak przy innym akapicie, najpierw muszę się zająć tym, co było wcześniej.
Z racji, że będę starał się kierować chronologią wydarzeń, to wymieszam moje pochwały oraz wielkie pochwały wraz z krytyką. Generalnie walki z Mrówkami były w większości spoko - nie jest to jakaś rewelacja, ale mieści się to w ramach solidnego battle-shounena. Czasami poczułem przebłyski czegoś lepszego, ale oceniając całokształt, to nie jestem w stanie w pełni pochwalić tego etapu. Zacznę od Killui, bo skrytykowałem jego wątek w poprzednim tekście. Czekałem na ten moment, chciałem zobaczyć. jak będzie sobie radził młody Zoldyck oraz coś, na co wcześniej nie zwróciłem należytej uwagi - Togashi już wcześniej zapowiadał jego moc, co mogliśmy zobaczyć np. podczas walki z rodzeństwem Chimer, jak i paru innych (aczkolwiek w przeciwieństwie do tego momentu, nie były one tak wyraźne). Generalnie walki były całkiem niezłe, Zabójca jeszcze nigdy nie miał okazji, by się wykazać aż tak swoim taktycznym podejściem. Najbardziej podobało mi się starcie w lesie, jak i późniejsza relacja z Ikalgo - ich przyjaźń powstała bardzo naturalnie. Najmniej spodobała mi się walka z tym rodzeństwem, bo była zwyczajnie nudna. Tzn. mam na myśli realizację, bo sam pomysł na taką umiejętność Nen, sposób walki oraz finał pojedynku były bardzo fajne. Jestem ciekaw, jak rozwinie się ich przyjaźń później.
Co do reszty Łowców i ich walk z Chimerami... Również nie było tragedii, ale nie chce mi się pisać o większości z nich, bo nie mam zbyt wiele do napisania. Jeżeli już muszę coś pochwalić, to pojedynek Morel i Knuckle vs Cheetu, bo fajnie pokazali szybkość tego pierwszego oraz jak wolne postacie mogą z nim próbować walczyć (czyżby już wtedy Togashi myślał nad umiejętnościami Netero?). Podobało mi się, jak MadHouse pokazał prędkość Geparda + jak to wymyślił Togashi. Znacznie przyjemniej oglądało mi się ich solowe starcie. Samo w sobie nie było jakieś wybitne, ale Morel bardzo fajnie wygrał - sprytem, spostrzegawczością, taktyką oraz jej metodyczną realizacją. Świetnie się oglądało, jak Cheetu miota się jak prawdziwe zwierzę, które wpadło w sidła z powodu własnej głupoty. Zresztą, przy kilku innych zwierzakach też to widać, najbardziej po Pitou (Te jej opadające uszy, gdy przyszedł do niej Youpi i powiedział "Ok, ale Ty powiesz Królowi, że to nie działa, bo ja już dzisiaj dostałem od niego w ryj i mi wystarczy" XD. Albo inne charakterystyczne reakcje dla tego gatunku np. nadludzki refleks, czas reakcji i reszta - jak u prawdziwego Królika lub Kota.). Druga walka Morela nie była zła, była dość krótka i konkretna - dowiedzieliśmy się czegoś o przyjacielu Morela, jak i poznaliśmy kilka nowych informacji o organizacji zrzeszającej Łowców. Mój problem z nią polega na tym, że Morel wchłonął całe powietrze z kościoła, co jest problemem na dwóch polach. Po pierwsze, jak to Morel zrobił, mimo że pali fajkę? Byłoby to dla mnie do zaakceptowania, gdyby jakoś szczególnie ćwiczył płuca i zostałoby to podkreślone w inny sposób niż tylko poprzez fakt posiadania imponującej klatki piersiowej. To jest przesada nawet jak na battle-shoueny. Po drugie, jakim cudem on się nie zatruł, mimo że jego przeciwnik stracił kontrolę nad ciałem przez dwutlenek węgla? O ile pierwszy aspekt mogę obronić, o tyle ten drugi nie bardzo. Sama obrona stolicy Gorteau (swoją drogą, całkiem fajny komentarz do systemów totalitarnych w postaci Chin i Korei północnej), czy w zasadzie ludzi była rozczarowująca, myślałem że będzie ciekawiej. Chodzi o akcję Gona i Killui oraz rozmowę z wysoko postawionym dowódcą wojskowym. Korzystając z okazji, wbrew mojej krytyce dwie części temu, Togashi nieco rozwinął wątki z państwami totalitarnymi, które zauważyłem już na początku CA - plus dla niego za to. Można to było wykorzystać jeszcze lepiej, ale nie mam obecnie pretensji. Jest OK! Btw. Nen Biske... Widać, że żoną Togashiego jest autorka "Sailor Moon". Gdyby nie to, to MadHouse dostałby po dupie za plagiat, bo to aż waliło po oczach xD. Zwłaszcza, jak zna się całkiem nieźle SM.
Aaa, powinienem zacząć od Phantom Troupe... Zapomniałem o nich. Ale nie dlatego, że ten wątek był kiepski - ani razu nie sprawił mi dużo radości, ale zawsze lubiłem go oglądać. To fajne i unikalne (dla tytułów tego typu) rozwiązanie fabularne. Poprawcie mnie, jeśli się mylę, ale nie przypominam sobie, by w jakimś tytule typu "Naruto", "Bleach" etc. autor komiksów porzucił na kilka rozdziałów głównych bohaterów i skupił się na tych pobocznych. To bardzo odświeżające, zwłaszcza że rozwija lore, pokazuje ich moce, a my mogliśmy odpocząć od Mrówek. Podobał mi się powód, dla którego zdecydowali się walczyć - wkurwiły ich dwie rzeczy. A) Chimery, które robiły sobie z ich domu supermarket, z którego zabierają ludzi B) biurokratyczne, ociężałe podejście władzy. Ci postanowili nie czekać, zignorowali rozkazy przywódców i poszli do Mrowiska z zamiarem jego rozpierdolenia. Walki... Były dobre, ale nie byłem w stanie się nimi cieszyć z powodu kilku dziwnych pomysłów. Np. technika Mumii... A nie, jego Nen jest OK. Problem jest z tym, że te dziury są w kompletnie nienaturalnych miejscach i pomysł jest tak dziwny, że aż over the top. Faktycznie, istniały plemiona, które robiły sobie dziury w ciele, ale to było trochę za dużo. No i jak się łączą planety z jego umiejętnością? XD Tak samo aktywacja Ssj1 u Shalnarka. Albo Nen Feitana, które trochę dziwnie działa...? Nie przeszkadza mi fakt, że jest tak kurewsko przepotężne - zakładam, że musi się z tym wiązać jakiś warunek. Przeszkadza mi fakt, że Królowa nie zraniła go jakoś dotkliwie, a ten ją dosłownie spalił żywcem. Czyli co, jeżeli zostałby zmasakrowany przez Uvogina (powiedzmy, że byłby na skraju śmierci, ale nie aż tak jak Netero przed zrobieniem Allah Akbar Meruemowi), to jego Pain Packer zadziałałby jak Tzar bomba? XD Jak jesteście zainteresowani, to mówię o największej swego czasu bombie, jaka została zdetonowana na Ziemi. Pomijając te rzeczy, Mrówki zostały fajnie pokonane. Zwłaszcza Królowa. Nie wiem, czy tylko ja tak mam, ale za każdym razem, jak oglądam Fatality Feitana, to czuję ciarki na plecach i strach w sercu. Ten jego spokojny, ale okrutny ton, zakończony szyderczym śmiechem jak Złej Królowej w jakieś baśni, opowiadający jak Zazan właśnie cierpi. Jak pali się jednocześnie od środka, jak i zewnątrz, gdy ból jest tak duży, że Królowa nie może zrobić nic poza bieganiem jak kurczak po odcięciu głowy, ale bez wydawania dźwięków - bo temperatura spaliła jej gardło i narządy odpowiedzialne za mowę i oddychanie. Reasumując - jeżeli Togashi jakoś to później wytłumaczy w miarę sensownie, to mogę się wycofać z mojej krytyki w kwestii Nen. Nie sprawi to jednak, że ten story arc jakoś bardzo urośnie w moich oczach - jest to autentycznie dobra, solidna robota, ale nic więcej.
No to wracamy do głównego wątku. Jak już kilka razy mówiłem, Togashi potrafi pokazać, że jest bardzo utalentowany w pisaniu niektórych wątków. Niektóre elementy są u niego tylko ok lub jedynie dobre (a czasem gorsze), ale jak mu na czymś zależy, to potrafi to przepięknie pokazać i opisać. Jednym z takich elementów jest infiltracja pałacu przez Knova. Czy tylko ja miałem skojarzenia z "Metal Gear Solid", gdy czterooki włamywał się do pałacu i ustawiał portale dla swoich sojuszników? Nie będzie chyba dla nikogo zaskoczeniem, że wyróżnię tu moment, w którym poczuł En Poufa - błyskawicznie osiwiał ze strachu. Szkoda tylko, że jego akcja, jak i cała reszta planu, jest zła. Zastanawiam się czy by nie użyć słowa "fatalna", ale wydaje mi się, że Togashi jakoś to wybronił... Albo inaczej, po tych wszystkich rozmowach i naradach bohaterów, widzę że Togashi próbował to uzasadnić... Z jakim skutkiem? Moim zdaniem kiepskim. Głównie dlatego, że ich plan opiera się za bardzo na szczęściu i pragnieniu, by Royal Guards i Meruem zachowali się tak, jakby tego życzyli sobie Łowcy. Ok, niektóre rzeczy może by był możliwe, ale nie zmienia to faktu, że ten plan ma charakter czysto życzeniowy, bo równie dobrze mogłoby to wyglądać zupełnie inaczej. Co by zrobili, gdyby to się nie potoczyło, jak sobie tego zażyczyli? Przecież gdyby tylko się zbliżyli do Pitou, to ta by ich rozszarpała, jak niedźwiedzica chroniąca swoje młode przed ludźmi lub innymi zwierzętami. Youpiego może by ominęli, bo on nie ma inteligencji, on ma tylko stać i napierdalać, jak mobila forteca mająca over 9k Ability Power i tyle samo Damage per second. Pouf na pewno by wygrał w walce 1vs1 z każdym łowcą, ale gdyby napadli na niego wszyscy (poza Netero i jego przyjacielem), to mógłby umrzeć z uwagi na to, że jest najsłabszy z trio Royal Guards. O walce z Meruemem nie wspominam, bo jak mówiłem w poprzednim tekście - gdyby Netero wziął wszystkie Znaki Zodiaku oraz swoich przyjaciół, to Król rozjebałby ich, jak Fatman który zmiótł z powierzchni Ziemi Nagasaki. Ok, zadaniem Łowców było tylko odciągnięcie Strażników Królewskich i... jak oni to sobie wyobrażają? Gdyby Gon nie zaprzyjaźnił się z Meleoron, to Knuckle nie mógłby zaatakować olbrzyma. A nawet gdyby, to ten jednym losowym ciosem z otwartej dłoni, mógłby mu połamać wszystkie kości. No ale ok, powiedzmy że dzięki doświadczeniu, unikałby przez jakiś czas ciosów jak jego kolega - tylko ile by to trwało? Max kilka minut. Pouf jak już mówiłem, nie jest bardzo groźny w warunkach bojowych. Pitou by walnęła raz w głowy Gona i Killuę, a oni by je stracili. No ale powiedzmy, że JAKIMŚ CUDEM wszystko by poszło po ich myśli - przecież Zeno i Netero są gównem przy Meruemie (jak każdy, kto jest poza Dark Continent - pomijając jakieś pojedyncze jednostki lub istoty wykraczające poza wyobrażenia ludzi). Dla Króla Mrówek byliby równie dużym wyzwaniem, jak 10, max 13-letnie dzieci dla mnie - może i mogliby mnie skrzywdzić kopniakiem w jaja lub ogłuszyć idealnym ciosem w gardło, splot słoneczny, czy wątrobę, ale nie byłby to cios wyłączający mnie z walki. Musiałbym tylko (co najwyżej) wstać i chcieć je bardzo mocno uderzyć, nic więcej. Reasumując, nie jest to najgorszy plan ataku i widziałem w swoim życiu gorsze, ale jeszcze dalej mu do dobrego. Gdybym ja wymyślił coś takiego na egzaminie na studiach, to mój wykładowca pokazałby to innym jako anty-wzór dobrego planu.
Sam początek Inwazji był jednak cudowny. Desperacja Strażników, którzy pędzili do swojego władcy tak szybko, jak mogli. Reakcje Pitou, jej gniew, odruchy charakterystyczne dla agresywnych kotów i ten przepiękny cios w twarz od Netero (jego rape-face wyszedł znacznie lepiej w mandze). Dragon Dive i konsekwencje w postaci zniszczonego pałacu i rannej Komugi, krzyk Morela, cała ekipa (poza Gonem), która srała pod siebie ze strachu, jak zebra lub antylopa uciekająca przed lwem na sawannie... Gdyby nie to że był tak obrzydliwy pacing w dwóch kolejnych odcinkach, a nasi bohaterowie poszli tylko o 3 schody do góry, to byłbym zachwycony. Niektórzy narzekali na retrospekcje Netero... Faktycznie, trochę spowolniły tempo akcji i nieco je przytłumiły (ale nie zabiły, jak to już w CA było co najmniej 3 razy - pod tym względem CA jest dziurawe, jak gra CDPRed lub Bethesdy na premierę), ale Netero to jeden z głównych bohaterów ostatniego segmentu z Mrówkami, więc mogę to zignorować. Czego nie mogę powiedzieć o przeciąganiu akcji, to było równie marne, co w "One Piece", czyli jeszcze bardziej irytujące niż.. w DBZ podczas akcji na Namek. Brawo, doszliśmy do tego etapu, że pacing który krytykowałem z kolegami za dziecka, nie był aż tak zły w porównaniu do dzisiejszych standardów XD. Najgorszy etap w historii HxH w tej materii. Na szczęście gorzej już nie będzie, bo z tego co pamiętam, to jest to najgorszy etap w tym anime. A skoro o tym mówię, to pacing wcześniejszych odcinków był lepszy zarówno od tego, co było po śmierci Kite'a, jak i początku Inwazji.
Korzystając z okazji, że o tym mówię, wczoraj obejrzałem (czy właściwie powinienem napisać, obejrzałem fragmenty) kilku odcinków po ataku. Ten etap był już krytykowany przez część moich kolegów już parę lat temu i dzisiaj zupełnie się temu nie dziwię. Żeby nie było, Inwazja ma wiele świetnych momentów, przy których Togashi i twórcy anime ze studia MadHouse zrobili naprawdę ZAJEBISTĄ robotę (cały wątek dotyczący Pitou, Komugi i Króla, początek Inwazji, Netero, Zeno i Meruem, wejście Gona i odwrócenie się ról - teraz to Pitou jest zesrana ze strachu, a nie Killua i Gon, akcja Poufa czy pojedyncze sceny walki lub te dotyczące Mrówek oraz bohaterów pobocznych). Rozmowy między w/w bohaterami (tych, których wymieniłem z imienia - to nie przypadek z mojej strny) były naprawdę treściwe, było tam czyste mięso i treść, którą uwielbiam w HxH. No właśnie, były bardzo intrygujące. Mogły się Wam podobać lub nie, ale chyba zgodzicie się, że były ciekawsze + człowiek woli oglądać sytuacje o interesującym kontekście, czyli np. walkę z przeciwnikiem, o którym tyle się mówi od początku arcu, a jeszcze nie miał okazji do zaprezentowania namiastki swojej potęgi, pomijając okazyjne bicie swoich służących. Wszystko to, co mówił mi o tym arcu Bufalo i chyba Dahaka, potwierdziło się w 100%. Inwazja jest jak tom książki, która miała bardzo dobre wprowadzenie i intrygujące pojedyncze wątki lub sceny, ale poza nimi jest... różnie. Ale zbyt często słabo, zwyczajnie poniżej oczekiwań. I takich niedoróbek jest zbyt wiele, by móc to ignorować.Browada, Welfin, Ikalgo, Palm... Ich sceny nie są kompletnie złe, te postacie mają swoją drobną rolę (choć uczciwie przyznając, nie mają one znaczenia, tak samo chęć poświęcenia życia przez Łowców - wynika to z tego, że Król grzecznie się zgodził pójść wraz z Zeno i jego towarzyszem. Łowcy nie muszą tego robić, a skutki wątków Mrówek i reszty są bez znaczenia dla dalszego przebiegu fabuły.). Źle też zapamiętałem walki - pomijając te istotne sceny, to nie wyróżniają się animacją, klimatem lub dynamiką. Są standardowe, a autor nie wykorzystuje potencjału jaki w nich był. Poszczególne sceny, jak poświęcenie Shoota, próby walki Knucklesa (nie mówię tu o uciekaniu, tylko o tych nielicznych momentach, w których staje przed nim i go prowokuje lub chce zaatakować), Youpi który odkrywa coś takiego jak honor, męstwo lub możliwości wynikające ze specyfiki jego ciała, sceny z Killuą... Wszystko to było co najmniej dobre, ale to były tylko pojedyncze momenty, które można sobie włączyć na YT i na chwilę odświeżyć te emocje, a nie porządnie zrealizowane show!!! Pomijając różnicę w jakości (a tu na myśli wyłącznie scenariusz, bo pod względem technicznych aspektów, tytuły się aż tak od siebie nie różnią - mówię o tych konkretnych scenach, na które się powołuję), to nie widzę dużej różnicy między CA, a np. Saiyan Sagą. W obu przypadkach (a w DBZ o dziwo jest to mniej odczuwalne niż w tym arcu HxH oraz jest to przyjemniejsze doświadczenie), pojedyncze sceny są IMO ciekawsze niż oglądanie całego odcinka, który trwa nieco ponad 20 minut. No ale mimo to, nadal uważam że HxH jest lepsze od BnHA.
Na końcu napiszę o moim ulubionym etapie, który wielokrotnie mnie wzruszył. Czasem delikatnie, czasem tak mocno że "przetrawiałem" dany odcinek przez kilkanaście godzin, czasem łza poleciała mi po policzku. Ten etap HxH może i jest lekko retarded, może jest to zbyt naiwna bajeczka, czemu się trochę nie dziwię, Togashi chyba bardzo się starał, by zrobić z Komugi wybitną brzydulę, ale mam to w dupie. Ich rozmowy, wewnętrzne dialogi Meruema, walka z samym sobą, dylemat kim chce być - Mrówką, czy Człowiekiem... Relacja która w naturalny sposób ewoluuje z odcinka na odcinek, przemiana Meruema i Komugi, pokazanie i opisanie miłości, Król który waha się między byciem okrutnym tyranem, a obrońcą uciśnionych jak Superman, pragnący rozpierdolić wszystkie rządy i położyć kres niesprawiedliwości, jak uczciwy liberał, który nie ma mocy sprawczej by to wszystko zrobić.. To było piękne. Ich relacja jest piękna. Tak jak zazwyczaj przeszkadza mi tego typu relacja (która nie jest niczym nowym w historii ludzi, jedynym odstępstwem jest potęga Meruema, który nie tylko jest najsilniejszą postacią w kraju, czy na kontynencie, ale i na całym świecie), opierająca się głównie na uczuciach, symbolice, gdzie wszystkie myśli, emocje i gesty eksponujące uczucia są wyrażane poprzez grę, tak Togashi sprawił, że obserwowałem to z równie dużym zaciekawieniem, jak starsza Pani, która czyta Harlequina, odświeżając sobie swoje najpiękniejsze lata.
Król początkowo traktował ją podobnie, jak władcy dawniej traktowali Minstreli. Czyli musiała uprzyjemnić mu mijający czas wraz z pozostałymi pachołkami, mistrzami w swoich dziedzinach, którzy po kilkunastu minutach obcowania z Królem, odchodzili od zmysłów. Komugi jako pierwsza istota nie tylko zmusiła go do uznania porażki, nie ograniczyła się również do kwestionowania jego poleceń (gdy mogła już sobie na to pozwolić, wcześniej straciłaby głowę), ale również sprawiła, że zaczął się zmieniać. Początkowo myślał, że pokonanie dziewczyny będzie proste - tak jak newbie w grach online (lub początkujący adept sztuk walki), myślący, że jak poprawi to i owo i będzie mógł skonfrontować się na równych warunkach z kimś znacznie lepszym od siebie. Nic z tych rzeczy, bo zanim do tego dojdzie (o ile w ogóle), to będzie musiał poznać i zrozumieć rzeczy, których wcześniej nie widział i nie zdawał sobie sprawy z ich istnienia. Nawet jego komputer kwantowy, który ma zamiast mózgu (może zbyt duża różnica, jeśli przesadziłem, to powiedzmy że to "zwykły" komputer), nie był jednak w stanie nadrobić różnicy między nimi. Zwłaszcza, gdy Komugi obudziła w sobie Nen, a jej intelektualny power level wystrzelił niczym rakieta na Marsa. Btw. Może to moja, wyłącznie subiektywna opinia, ale wydaje mi się, że HxH jest jednym z nielicznych tytułów, które dobrze pokazało (w przeciwieństwie do np. BnHA) inteligencję, nadludzko szybkie myślenie etc. Zarówno w przypadku dziewczyny, jak i jej obiektu westchnień. Król w tym momencie mógł robić co chce, poza pokonaniem swojej przyszłej miłości, co nie zmieniło się do ostatniej chwili jego życia. Komugi natomiast, co kobiety potrafią doskonale i nieinwazyjnie robić, zaczęła owijać go sobie wokół palca. Początkowo musiała się pilnować, uważać na swoje słowa, ale z dnia na dzień, Król był wobec niej coraz większym simpem (w tym przypadku mówię o tym pół żartem pół serio). Pouf zaczął się zachowywać jak Paul von Oberstein z LotGH, którego swego czasu porównałem do Trockisty (kogoś, kto jest radykalniejszy od komunisty) - zaczął dostrzegać, że jego władca staje się coraz bardziej miękki i łaskawy. W pewnym sensie go rozumiem, zwłaszcza biorąc pod uwagę absolutną lojalność wobec swojego władcy. W tamtym momencie Strażnik nie wiedział, że Meruem nie zmienił swojego zdania, a jedynie je zmodyfikował - zrozumiał, że nie wszyscy ludzie tylko są bezwartościowym kawałkiem mięsa, który tylko spełnia swoje bieżące zachcianki i żyje z dnia na dzień.
Dodatkowo Pitou, która broni Komugi zarówno jako matka (genialna scena, w której Togashi porównuje ją do kociej mamy, która jest gotowa zamordować w najbardziej brutalny sposób istotę, która dotknie jej kocięta), jak i żołnierz swojego Króla, tylko wzmocniła to wrażenie. Jako dziecko zobaczyłem w którymś programie przyrodniczym podobną scenę, ale w bardziej brutalnej wersji (zwierzę nie ograniczyło się do obrony, po tym jak upewniło się, że jego potomstwo jest bezpieczne, błyskawicznie zamordował napastnika) i ten widok utkwił w mojej głowie do końca życia. To był nie tylko instynkt, ale również miłość, tak jak w przypadku Pitou. Tylko że zamiast miłości, było tu poczucie obowiązku wobec swojego władcy. Świetna i klimatyczna scena, w którym każdy tekst Kotki miał znaczenie i był doskonale wykalkulowany - by powiedzieć prawdę w taki sposób, aby nie wzbudziła ona agresji, zarówno formą przekazu, jak i jego treścią. Tak samo każdy gest - złamanie ręki, czy wcześniejsze zezwolenie na zrobienie wszystkiego z jej ciałem, co nie przerwie operacji, wszystko to było świetnie przemyślane i przedstawione. Generalnie cały wątek i wszystkie inne, które z niego wynikają (poza nielicznymi elementami, jak Pouf i jego simpienie do Króla, nadmierne przeciąganie niektórych scen, na szczęście nie ma ich zbyt wiele), były świetne. Nie tylko jako unikalne rozwiązanie problemu (na tle konkurencji), jakim jest tak silny przeciwnik, ale i kwestii bardzo dobrej (choć dość naiwny i baśniowy) historii miłosnej. O tym, jak ona się skończyła, napiszę w kolejnej części.
No i to tyle. W kolejnej części skupię się przede wszystkim na dwóch najważniejszych walkach tego arcu. Reszta rzeczy raczej nie powinna zająć zbyt wiele miejsca w kolejnym tekście. Po tym zrobię sobie przerwę od HxH, bo tak jak po GI byłem lekko zmęczony, tak teraz niestety nie byłem w stanie spełnić swoich założeń w 100%. Nie byłem w stanie obejrzeć w całości CA, powody są dwa. Po pierwsze, widziałem ten arc najwięcej razy, niektóre rzeczy pamiętam idealnie, tak samo wątki postaci pobocznych. Dlatego to przewijałem, niektórym odcinkom (a podczas inwazji do tych 3 doszły jeszcze kolejne 3... a może 4...) poświęciłem dosłownie 2, 4 minuty. Cóż... Nadal uwielbiam HxH, ale Karol i reszta miała rację - Togashi w niektórych aspektach jest wybitny, ale są rzeczy, w których radzi sobie dużo gorzej. No ale tak to jest z leniami. Jako że sam nim jestem, to rozumiem tę postawę.